ប៊ូ ថុន
រហ្សនាម: KW-29
សំណុំរឿង: សំណុំរឿង ០០១
ប្រភេទ: សាក្សី
សាវតារ និងតួនាទី
ក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ប៊ូ ថុន និងប្តីរបស់គាត់ ភោគ ហន ត្រូវបានគេកំណត់ថាជា “ប្រជាជនថ្មី” ឬ “ប្រជាជន ១៧ មេសា”
1
។ គាត់បានផ្តល់សក្ខីកម្មក្នុងនាមជាសាក្សី ក្នុងអំឡុងកិច្ចដំណើរការនីតិវិធីជំនុំជម្រះក្នុងសំណុំរឿង ០០១ អំពីតួនាទីរបស់ពួកគាត់នៅក្រសួងថាមពល ការសម្លាប់ស្វាមីរបស់អ្នកស្រីដែលជាប់ឃុំនៅមន្ទីរ ស-២១ លក្ខខណ្ឌ និងការបាត់ខ្លួននៅមន្ទីរ ស-២៤ ជាទីដែលគាត់ជាប់ឃុំឃាំង និងទុក្ខវេទនាដែលគាត់ទទួលរងក្នុងអំឡុងរបបនោះ រួមទាំងការស្លាប់កូនទាំងបួននាក់របស់គាត់ផងដែរ។
មុនខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ ពួកគាត់រស់នៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ ជាមួយកូនៗរបស់ខ្លួន
2
។ នៅពេលដែលពួកខ្មែរក្រហមកាន់កាប់ទីក្រុងភ្នំពេញ ពួកគាត់មានបំណងភៀសខ្លួន ប៉ុន្តែត្រូវបានបង្វែទិសដៅដោយទាហាន ប៉ុល ពត
3
។ គាត់បានរៀបរាប់អំពីពេលដែល “[ខ្ញុំមក]ដល់នៅភ្នំពេញទៅ គេអ្នកនាំខ្ញុំចូលបដិវត្តន៍”
4
។
អ្នកស្រី ប៊ូ ថុន បានផ្តល់សក្ខីកម្មថា ពីរបីខែក្រោយមក ស្វាមីរបស់គាត់ត្រូវចាត់ឲ្យទៅធ្វើការនៅក្រសួងថាមពល
5
។ ស្វាមីអ្នកស្រីបើកឡានដឹកប្រេង ដែលស្វាមីគាត់បានទទួលពី រ៉ូយ៉ាល់អ៊ែរកាំបូត ដើម្បីដឹកជញ្ជូនជយភ័ណ្ឌ
6
ចំណែកឯគាត់វិញធ្វើជាចុងភៅរៀបចំអាហារឲ្យបុគ្គលិកនៅក្រសួង
7
។ ពួកគាត់ស្នាក់នៅការាស់សាំងពពាលខែ
8
។
ពេលមួយក្នុងឆ្នាំ១៩៧៧ ក្រោយកំណើតកូនទីបួនរបស់ពួកគាត់ ស្វាមីរបស់អ្នកស្រីបានបាត់ខ្លួន
9
។ ក្រោយមកគាត់បានដឹងថា គេបានចាប់ខ្លួនស្វាមីរបស់គាត់ ដោយសារតែ កុយ ធួន ដែលជាប្រធានភូមិភាគឧត្តរ ដែលជាអ្នក “ណែនាំ” ពួកគាត់ឲ្យចូលបដិវត្តន៍
10
ត្រូវបានគេចោទថាជាជនក្បត់
11
។ គាត់ថ្លែងថា មិនដឹងអំពីកាលៈទេសៈនៃការចាប់ខ្លួន និងការស្លាប់របស់ប្តីគាត់ទេ ប៉ុន្តែបានឃើញរូបថតរបស់ប្តីគាត់នៅមន្ទីរ ស-២១ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក
12
។
លក្ខខណ្ឌនៅ ស-២១
ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៧
13
ប៊ូ ថុន ត្រូវគេដឹកតាមឡានទៅអន្លង់គង ហៅ ក-១៤
14
ជាផ្នែកមួយនៃ ស-២៤។ ដូចបានកត់សម្គាល់ដោយអង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូង ស-២៤ ហៅ ព្រៃ ស គឺជាកន្លែងកសាងក្រោមសិទ្ធិអំណាចរបស់ ឌុច ដែលមានទីតាំងស្ថិតនៅខាងក្រៅទីក្រុងភ្នំពេញ ជិតទីតាំងសម្លាប់មនុស្ស ជើងឯក ស្ថិតក្នុងស្រុកដង្កោ ខេត្តកណ្តាល
15
។ អង្គជំនុំជម្រះបានកត់សម្គាល់ទៀតថា “អ្នកជាប់ឃុំនៅ ស២៤ ភាគច្រើនជាសាច់ញាតិ ឬអ្នកនៅក្រោមបង្គាប់របស់អ្នកដែលត្រូវបានគេឃុំខ្លួន នៅមន្ទីរ ស-២១ (ទួលស្លែង) ជាយុទ្ធជន និងបុគ្គលិកមកពីក្រសួងមន្ទីរ ឬស្ថាប័នសាធារណៈនានា”
16
។ អ្នកស្រី ប៊ូ ថុន បានផ្តល់សក្ខីកម្មថា គេបញ្ជូនគាត់ទៅ ស-២៤ ដោយសារតែគេ “ថាយើងខ្មាំង”
17
។ ពេលទៅដល់ គេថតរូបគាត់ និងបានសួរអំពីប្រវត្តិរូបរបស់គាត់
18
។
គាត់បានពិពណ៌នា ស-២៤ ថាជាកន្លែងដែល “គេយកអ្នកទោសទាំងប៉ុន្នានទៅ គេយកទៅដាក់ហ្នឹង ហើយបានគេបែងចែកមកភូមិ”
19
។ នៅទីនោះ គេបញ្ជាឲ្យគាត់កាប់អុស រកត្រី និងដាំស្រូវ និងបន្លែ
20
តែ គេមិនអនុញ្ញាតឲ្យគាត់ហូបវាទេ
21
។ គេឲ្យគាត់ហូបអាហារតែពីរពេលប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយថ្ងៃ ដំបូងបាយ និងក្រោយមកបបររាវៗ
22
ហើយគាត់បានរំលឹកថា អ្នកជាប់ឃុំមួយចំនួន “ស្គមខ្លាំង”
23
។ គាត់បានរៀបរាប់ថាគាត់ត្រូវដេកនៅក្នុងរោងដេករួម ជាមួយមនុស្ស១០ ទៅ ២០នាក់ ផ្សេងទៀត
24
។ គាត់ចាប់ផ្តើមការងារពីព្រឹកព្រលឹម ហើយបន្តធ្វើការរហូតដល់ល្ងាច
25
។ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងបានចាត់ទុកការរៀបរាប់របស់គាត់ អំពីលក្ខខណ្ឌទាំងអស់នេះថា មានភាពពិតប្រាដក
26
។
អ្នកស្រី ប៊ូ ថុន បានរំលឹកថា គេយកមនុស្សចេញនៅពេលយប់
27
។ ពេលខ្លះ មនុស្សទាំងឡានៗបានមកដល់ តែបានបាត់ខ្លួននៅថ្ងៃបន្ទាប់
28
។ គាត់មិនដឹងថាអ្នកទាំងនោះមកពីណា ឬត្រូវគេយកទៅណាទេ ហើយក៏មិនហានសួរគេដែរ
29
។ គាត់បានរៀបរាប់ពីផលប៉ះពាល់នៃហេតុការណ៍នេះចំពោះសុខភាពផ្លូវចិត្តរបស់គាត់ដូចខាងក្រោម៖
មានអារម្មណ៍ភ័យដែលកាលនុង។ មានអារម្មណ៍ភ័យ តែមិននិយាយទេ ដូចថាថ្ងៃនេះលោគេ ចុះក្រោយមិនដឹងចំអ្នកណា យើងអត់ដឹងអាហ្នឹង មានអារម្មណ៍ប៉ុណ្ណឹង”
30
។
អ្នកស្រី ប៊ូ ថុន បាននិយាយអំពីការបាត់បង់សេរីភាព និងស្វ័យភាព ដែលគាត់ បានទទួលរងនៅ ស-២៤ នៅក្នុងសក្ខីកម្មរបស់គាត់ ដែលមួយផ្នែកមួយត្រូវបានអង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងដកស្រង់នៅក្នុងសាលក្រមរបស់ខ្លួន
31
។ គាត់បានថ្លែងថា គេមិនអនុញ្ញាតឲ្យគាត់និយាយជាមួយអ្នកផ្សេងដែលធ្វើការជាមួយគាត់ទេ ហើយ “អត់មានសេរីភាពនិយាយ”
32
ទេ។ គាត់មិនអាចដើរដោយសេរីទេ ហើយបានពិពណ៌នា ស-២៤ ថាហាក់ដូចជា “ឃុំក្នុងគុកអត់ជញ្ជាំង”
33
។ គាត់បានរៀបរាប់ពីរបៀបគេវាយធ្វើបាបគាត់
34
និងមានអារម្មណ៍ថា “មិនដឹងគេទុកយើងស្មើនឹងអីផង។ កាលនោះ មិនដឹងថាជីវិតខ្ញុំហ្នឹងវា បើនិយាយរួមថា ចង់គេសម្លាប់ថ្មើរណា បានស្មើហ្នឹង ម៉្លោះហើយយើង --និយាយរួមថា នៅថ្ងៃនោះ ដេកចាំតែថ្ងៃស្លាប់”
35
។
ការបាត់បង់កូនៗ
អ្នកស្រី ប៊ូ ថុន មានកូនបួននាក់៖ កូនស្រីបីនាក់ និងកូនប្រុសម្នាក់។ កូនស្រីរបស់គាត់ត្រូវយកទៅកងចល័តកុមារ ហើយយូរៗម្តងទើបគេអនុញ្ញាតឲ្យគាត់ជួបកូន
36
។ ក្រោយពេលរំដោះ កូនទាំងបួនរបស់គាត់បានបាត់ខ្លួនជារៀងរហូត
37
។
មានតែកូនប្រុសរបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះនៅជាមួយគាត់នៅ ស-២៤
38
។ កូនប្រុសគាត់ត្រូវនៅជាមួយអ្នកមើលថែម្នាក់ ចំណែកឯគាត់ត្រូវធ្វើការ ហើយបំបៅដោះកូននៅពេលសម្រាកពីការងារ
39
។ មានក្មេងប្រហែលជា ១០នាក់ ស្នាក់នៅមណ្ឌលមើលថែទាំកុមារ
40
។ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងបានដកស្រង់សក្ខីកម្មរបស់ ប៊ូ ថុន ត្រង់ចំណុចនេះនៅក្នុងសាលក្រមរបស់ខ្លួន៖
សាក្សី ប៊ូ ថុន បានកត់សម្គាល់ថា មានទារក ១០នាក់ ដែលគេយកទៅទុក នៅមណ្ឌលថែរទាំកុមារ នៅ ស២៤ នោះ គឺដោយសារតែម្តាយរបស់ទារកទាំងនោះ មិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យមើលថែទាំកូនរបស់ខ្លួន ទារកខ្លះបានឈឺ និងខ្លះទៀតបានស្លាប់”
41
។
កូនប្រុសរបស់គាត់បានបាត់បង់ជីវិតក្រោយថ្ងៃរំដោះ ៧ មករា ១៩៧៩ ដោយទាហានវៀតណាម នៅពេលដែលគាត់ភៀសខ្លួនទៅខេត្តបាត់ដំបង
42
មុនពេលត្រឡប់មកស្រុកកំណើតរបស់គាត់វិញ
43
។ ក្នុងចំណោមគ្រួសាររបស់គាត់ មានតែគាត់ម្នាក់គត់ដែលនៅរស់ គាត់បាត់បង់ស្វាមី និងកូនៗរបស់គាត់ទាំងអស់
44
។
វីដេអូ
