អង្គជំនុំជម្រះវិសាមញ្ញ អាចសំអាងលើភស្តុតាងក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ដែលបានកើតឡើងស្ថិតក្រៅរង្វង់កាលបរិច្ឆេទខាងលើ ដើម្បីជាការជួយបំភ្លឺបរិបទនៃព្រឹត្តការណ៍ណាមួយ ក៏ដូចជាបង្ហាញពីដំណើរដើមទងនៃអំពើប្រព្រឹត្តដោយចេតនា និង/ឬ កំណត់ដោយតុណ្ហីភាពនូវធាតុផ្សំបទឧក្រិដ្ឋ ជាពិសេស ធាតុចេតនា ដែលបានកើតឡើងក្នុងអំឡុងយុត្តាធិការពេលវេលា របស់ អ.វ.ត.ក.⁵។

ទោះបីជាឧក្រិដ្ឋកម្មបានប្រព្រឹត្តកំណត់យកត្រឹមចន្លោះថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ ដល់ថ្ងៃទី៦ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៩ ក៏ដោយ អង្គហេតុនិងអំពើណាមួយ (រួមទាំង ចេតនាផង) ដែលមានតាំងពីមុនពេលខាងលើ ក៏អាចធ្វើជាសំអាងបង្ហាញថាជនជាប់ចោទបានរួមចំណែកក្នុងសហឧក្រិដ្ឋកម្មរួមដែរ) ករណីអង្គហេតុ និង/ឬអំពើប្រព្រឹត្តទាំងនោះ បានបន្តចូលក្នុងចន្លោះពេលខាងលើ⁶។

អ.វ.ត.ក. មានសមត្ថកិច្ចលើបទឧក្រិដ្ឋដូចខាងក្រោម៖

• ឧក្រិដ្ឋកម្មថ្នាក់ជាតិក្រោមក្រមព្រហ្មទណ្ឌកម្ពុជាឆ្នាំ១៩៥៦៖ មនុស្សឃាត ការធ្វើទារុណកម្ម និងការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញផ្នែកសាសនា⁷
• អំពើប្រល័យពូជសាសន៍ ដូចដែលបានកំណត់ក្នុងអនុសញ្ញាប្រល័យពូជសាសន៍ឆ្នាំ១៩៤៨⁸
• ឧក្រិដ្ឋកម្មប្រឆាំងមនុស្សជាតិ រួមមាន (i) ការធ្វើមនុស្សឃាត (ii) ការសម្លាប់រង្គាល (iii) ការធ្វើឲ្យទៅជាទាសករ (iv) ការនិរទេស (v) ការដាក់ក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំង (vi) ការធ្វើទារុណកម្ម (vii) ការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញដោយមូលហេតុនយោបាយ ពូជសាសន៍ និងសាសនា និង (viii) អំពើអមនុស្សធម៌ផ្សេងៗទៀត⁹
• ការបំពានយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរទៅលើអនុសញ្ញាទីក្រុងហ្សឺណែវឆ្នាំ១៩៤៩ រួមទាំង (i) ការធ្វើមនុស្សឃាតដោយចេតនា (ii) ការធ្វើទារុណកម្ម ឬការធ្វើបាបដោយអមនុស្សធម៌ (iii) ការបង្កដោយចេតនាឱ្យមានរបួសធ្ងន់ធ្ងរ ឬឲ្យមានការឈឺចាប់ ដល់រាងកាយ ឬសុខភាព (iv) ការដកហូតដោយចេតនាពីឈ្លើយសឹក ឬជនស៊ីវិលនូវសិទ្ធិទទួលបានការកាត់ទោសដោយយុត្តិធម៌ និងទៀងទាត់ (v) ការនិរទេសជនស៊ីវិល ដោយខុសច្បាប់ ឬការឃុំខ្លួនជនស៊ីវិលដោយខុសច្បាប់¹⁰។
• ការបំផ្លិចបំផ្លាញសម្បត្តិវប្បធម៌ក្នុង ពេលមានជម្លោះប្រដាប់អាវុធ យោងតាមអនុសញ្ញាក្រុងឡាអេ ឆ្នាំ១៩៥៤ ស្តីពីការការពារសម្បត្តិវប្បធម៌នៅក្នុងពេលមានជម្លោះប្រដាប់អាវុធ¹¹ និង
• ឧក្រិដ្ឋកម្មប្រឆាំងទៅលើអ្នកដែលទទួលបានការការពារជាអន្តរជាតិ យោងតាម អនុសញ្ញាទីក្រុងវីយ៉ែនឆ្នាំ១៩៦១ ស្តីពីទំនាក់ទំនងការទូត¹²។

នៅក្នុងការអនុវត្តជាក់ស្តែង គ្មានសំណុំរឿងណាមួយរបស់ អ.វ.ត.ក. មានការចោទប្រកាន់ជាក់លាក់ពាក់ព័ន្ធនឹងការបំផ្លិចបំផ្លាញសម្បត្តិវប្បធម៌នៅក្នុងពេលជម្លោះប្រដាប់អាវុធ ឬឧក្រិដ្ឋកម្មប្រឆាំងទៅលើអ្នកដែលទទួលបានការការពារជាអន្តរជាតិឡើយ។

បុគ្គលម្នាក់អាចត្រូវទទួលខុសត្រូវព្រហ្មទណ្ឌចំពោះការប្រព្រឹត្ត ការរៀបចំផែនការ ការញុះញង់ ការបញ្ជា និង/ឬការជួយ និងជំរុញ ឧក្រិដ្ឋកម្មខាងលើ¹³។ សហឧក្រិដ្ឋកម្មរួម ត្រូវបានចាត់ទុកតាមផ្លូវតុលាការថាជាទម្រង់មួយនៃការប្រព្រឹត្តឧក្រិដ្ឋកម្ម¹⁴។ បុគ្គលមួយរូបក៏អាចត្រូវទទួលខុសត្រូវផងដែរ ក្នុងនាមជាថ្នាក់លើ ចំពោះការខកខាន មិនបានហាមឃាត់ ឬដាក់ទណ្ឌកម្មចំពោះការប្រព្រឹត្តឧក្រិដ្ឋកម្មខាងលើ ដោយមន្ត្រីក្រោមបង្គាប់របស់ខ្លួន¹⁵។

តួនាទី ឬឋានៈរបស់បុគ្គលម្នាក់ មិនអាចជួយឱ្យបុគ្គលនោះរួចផុតពីការទទួលខុសត្រូវ ឬបន្ធូរបន្ថយទណ្ឌកម្មបានឡើយ។ ស្រដៀង​គ្នា​នេះ​ដែរ គ្មានការលើកលែង ឬការការពារណាមួយ អាចធ្វើទៅរួចបានទេ ទោះជាអំពើនោះបានប្រព្រឹត្តតាមបញ្ជារបស់រដ្ឋាភិបាល​កម្ពុជា​ប្រជាធិបតេយ្យ ឬ​ថ្នាក់​លើក៏ដោយ។

ក្នុងនាមជាតុលាការកម្ពុជា អ.វ.ត.ក. មានយុត្តាធិការលើឧក្រិដ្ឋកម្មទាំងឡាយណាដែលប្រព្រឹត្តក្នុងបូរណភាពដែនដី រួមបញ្ចូលទាំងដែនទឹករបស់កម្ពុជា និងដែលប្រព្រឹត្តដោយកម្មាភិបាលខ្មែរក្រហមនៅក្រៅប្រទេស ឧទាហរណ៍ នៅសាធារណរដ្ឋសង្គមនិយមវៀតណាម ។