ប៊ូ ឌីណា
រហ្សនាម: TCCP-117
សំណុំរឿង: សំណុំរឿង ០០២/០១
ប្រភេទ: ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី
សាវតារ និងតួនាទី
អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា ជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីដែលបានផ្តល់សក្ខីកម្មក្នុងសំណុំរឿង០០២/០១ អំពីបទពិសោធន៍របស់គាត់ក្នុងអំឡុងពេលជម្លៀសពីទីក្រុងភ្នំពេញ ការប្រព្រឹត្តទៅលើអ្នកជម្លៀស ការស្លាប់របស់សមាជិកគ្រួសាររបស់គាត់ បទបញ្ជាស្តីពីការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ក្នុងរបបខ្មែរក្រហម និងការប្រព្រឹត្តទៅលើមន្ត្រី និងទាហានសាធារណរដ្ឋខ្មែរ
1
។ គាត់ និងប្តីរបស់គាត់ បានធ្វើការនៅស្ថានទូតថៃ នៅពេលដែលខ្មែរក្រហមចូលកាន់កាប់ទីក្រុងភ្នំពេញ
2
។
ការចូលលុកលុយទីក្រុងភ្នំពេញ ថ្ងៃទី ១៧ មេសា ១៩៧៥
នៅថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ ទាហានខ្មែរក្រហម បានចូលទៅក្នុងផ្ទះរបស់អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា។ ទាហានបានសួរថាតើគាត់ និងប្តីរបស់គាត់ជាម្ចាស់ផ្ទះមែនទេ
3
។ ប្តីរបស់គាត់បានប្រាប់ថា ពួកគាត់មិនមែនជាម្ចាស់ផ្ទះទេ
4
។ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកទាហានមិនជឿគាត់ទេ ហើយចាប់ផ្តើមវាយបំបែករបស់របរ និងវាយដំប្តីរបស់គាត់។ គាត់បានអង្វរឲ្យពួកទាហានឈប់វាយដំប្តីរបស់គាត់
5
។ បន្តិចក្រោយមក ពួកទាហានបានដោះលែងប្តីគាត់ និងចាកចេញពីផ្ទះ
6
។ កងកម្លាំងខ្មែរក្រហម បានត្រឡប់មកផ្ទះវិញនៅម៉ោង៨យប់។ នៅយប់នោះ ពួកទាហានបានបញ្ជាឱ្យគាត់ និងប្តី ចាកចេញជាបន្ទាន់ ដោយសារពួកទាហានត្រូវការរៀបចំទីក្រុងឡើងវិញ
7
។ បន្ទាប់ពីបានអង្វរកងកម្លាំងខ្មែរក្រហម ពួកទាហានបានអនុញ្ញាតឱ្យពួកគាត់ចាកចេញនៅពេលព្រឹក។ ទាហាន បានព្រមានពួកគាត់ថា ប្រសិនបើមិនចាកចេញភ្លាមៗទេនោះ ពួកទាហាននឹងបំផ្លាញចោលអ្វីៗទាំងអស់ និងគំរាមកំហែងដល់អាយុជីវិតរបស់ពួកគាត់
8
។
អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូង បានយោងទៅលើសក្ខីកម្មរបស់អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា ក្នុងការសម្រេចថាទាហានខ្មែរក្រហមដែលបំពាក់ដោយអាវុធ បានចូលទៅក្នុងផ្ទះប្រជាពលរដ្ឋ ហើយបានគំរាមសម្លាប់អ្នកដែលមិនព្រមធ្វើតាមការណែនាំរបស់ពួកទាហានឱ្យចាកចេញពីផ្ទះ
9
។ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូង លើកឡើងអំពីសក្ខីកម្មរបស់អ្នកស្រីដែលរៀបរាប់ថាទាហានខ្មែរក្រហមបានចងដៃ និងវាយដំប្តីរបស់គាត់ នៅពេលសម្រេចថាប្រជាជានដែលត្រូវបានជម្លៀស ទទួលរងនូវការវាយដំលើរាងកាយ
10
។
ការចាកចេញពីរាជធានីភ្នំពេញ
អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា និងប្តីរបស់គាត់ គ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅពីចាកចេញពីផ្ទះឡើយ
11
។ ពួកគាត់បានជិះម៉ូតូទៅគល់ស្ពានព្រះមុនីវង្សទីកន្លែងដែលពួកគាត់បានឃើញមនុស្សជាច្រើនដើរចេញពីក្រុង
12
។ នៅតាមផ្លូវមានសភាព កកកុញយ៉ាងខ្លាំង។ ពួកគាត់បានធ្វើដំណើរបានប្រហែលតែ៥ម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ ហើយបានជាប់គាំងដោយសារតែប្រជាជនដើរតាមផ្លូវកកកុញដោយមិនដឹងថាទៅទីណានោះទេ
13
។ នៅពេលដើរតាមផ្លូវ អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា និងប្តី បានដើររហូតដល់ដួលសន្លប់
14
។ ពួកគាត់មិនមានរបស់របរសម្រាប់ចម្អិនអាហារទេ។ ពួកគាត់បានឃើញសាកសពនៅតាមផ្លូវ ហើយជាទូទៅ ពួកគាត់មានអារម្មណ៍ថា “ជីវិតវេទនាណាស់”
15
។
ពួកគាត់បានដើររហូតដល់វត្តព្រែកឯង
16
។ នៅពេលមកដល់ ពួកគាត់ត្រូវចុះឈ្មោះសមាជិកគ្រួសារ ហើយត្រូវបានចាត់ថ្នាក់ជា “ប្រជាជន ១៧ មេសា” ដើម្បីបែងចែកពីប្រជាជនមូលដ្ឋាន
17
។ គេបានប្រាប់ថា ពួកគាត់មិនអាចស្នាក់នៅវត្តព្រែកឯងបានទេ ពីព្រោះនៅភូមិនោះខ្វះខាតស្បៀង
18
។ អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា បានអង្វរអ្នកទទួលបន្ទុកចុះបញ្ជីអនុញ្ញាតឲ្យគាត់ស្នាក់នៅព្រែកឯង ប៉ុន្តែគេមិនយល់ព្រម
19
។
អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា និងប្តីរបស់គាត់ បានមកដល់ស្រុកកំណើតភូមិកោះដាច់ ស្រុកមុខកំពូល ខេត្តកណ្ដាល
20
។ ពេលមកដល់ ពួកគាត់ទទួលបានតែអង្ករបួនកំប៉ុងប៉ុណ្ណោះ មិនមានទីជម្រក និងមិនទទួលបានស្បៀងអាហារ ជាច្រើនថ្ងៃ
21
។ ប្រហែលមួយខែក្រោយមក ប្រជាជន១៧មេសា ត្រូវបានបង្ខំឱ្យចាកចេញ។ ប្រជាជន៣០-៤០ គ្រួសារ ត្រូវបាននាំចេញទៅនៅលើទូកមួយ ហើយរបស់របររបស់ប្រជាជនត្រូវបានរឹបអូស
22
។ ក្នុងអំឡុងពេលធ្វើដំណើរ កុមារត្រូវបានបំបែកចេញពីគ្រួសារ
23
។ នៅទីបំផុត អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា បានមកដល់ខេត្តពោធិ៍សាត់ ជាកន្លែងដែលជីវភាពរស់នៅមានស្ថានភាពអាក្រក់
24
ក្រោយមកត្រូវបានជម្លៀសទៅកាន់សហករណ៍ស្វាយសទីកន្លែងដែលជីវិតមានសភាពវេទនាណាស់ [...]
25
។
អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងបានផ្អែកទៅលើសក្ខីកម្មរបស់អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា ក្នុងការសម្រេចថា នៅតាមផ្លូវមានមនុស្សច្រើនកុះករក្នុងអំឡុងពេលជម្លៀស ដែលមានការលំបាកក្នុងការធ្វើដំណើរទៅមុខ ហើយប្រជាជនបានប្រើមធ្យោបាយណាដែលខ្លួនមានដើម្បីចាកចេញពីទីក្រុង
26
។ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូង ក៏បានផ្អែកលើ សក្ខីកម្មរបស់អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា ក្នុងការសម្រេចថាការធ្វើដំណើរមានសភាពវេទនា ដោយប្រជាជនភាគច្រើនមិនមានរបស់របរចម្អិនអាហារ ហើយអ្នកជម្លៀសជាច្រើននាក់បានអស់កម្លាំង ឬធ្លាក់ខ្លួនឈឺដោយសារស្ថានភាពនោះ
27
។
ការស្លាប់របស់សមាជិកគ្រួសារ
ពេលនៅស្វាយស ថ្ងៃមួយប្តីរបស់អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា បានបាត់ខ្លួន ក្នុងអំឡុងពេលកំពុងភ្ជួរស្រែ
28
។ គាត់បានលឺពាក្យចចាមអារ៉ាមថាប្តីគាត់ត្រូវបានយកទៅរៀនសូត្រ ដោយសារតែគេគិតថាគាត់ពាក់ស័ក្តិ៥ក្នុងរបបមុន
29
។ ប្តីគាត់មិនបានត្រឡប់មកវិញទេ
30
។ ក្រោយមកអ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា ត្រូវបានចោទថាជាប្រពន្ធស័ក្តិ៥ក្នុងរបបមុន ហើយទទួលរងការធ្វើបាប ហើយត្រូវធ្វើការយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ
31
។ កូនប្រុសរបស់គាត់ក៏បានធ្លាក់ខ្លួនឈឺដោយសារភាពអត់ឃ្លាន ហើយទីបំផុតបានស្លាប់នៅចំពោះមុខគាត់ ក្នុងពេលដែលកូនអង្វរសុំអាហារពីគាត់
32
។ អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា រំឭកថា គាត់ក៏បានសុំច្បាប់ទៅលេងម្ដាយដែលឈឺផងដែរ ប៉ុន្តែត្រូវបានបដិសេធ
33
។ ទីបំផុត ម្ដាយរបស់គាត់បានស្លាប់ ហើយអ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា មិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យចូលទៅជិតម្តាយគាត់ឡើយ
34
។
ការប្រព្រឹត្តទៅលើមន្ត្រី និងទាហាននៃរបបសាធារណរដ្ឋខ្មែរ
ក្នុងអំឡុងពេលធ្វើដំណើរចេញពីក្រុងភ្នំពេញ នៅក្បែរតំបន់បឹងស្នោរ អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា បានឃើញទាហាន លន់ នល់ ត្រូវបានចងដៃ ហើយបណ្តើរជាខ្សែត្រឡប់មកភ្នំពេញវិញ
37
។ នៅពេលគាត់មកដល់ខេត្តពោធិ៍សាត់ ពួកខ្មែរក្រហម បានស្រាវជ្រាវប្រវត្តិរបស់អ្នកស្រី និងប្តី ដោយសារតែពួកគេសង្ស័យថាប្តីរបស់គាត់គឺពាក់ ស័ក្តិ៥ក្នុងរបបមុន
38
។
អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូង បានផ្អែកលើសក្ខីកម្មរបស់អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា ក្នុងការសម្រេចថា ជនភៀសខ្លួនជាច្រើននាក់បានឃើញទាហានសាធារណរដ្ឋខ្មែរ ត្រូវបានបណ្តើរ ហើយចងតាមវិធីផ្សេងៗ
39
។ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូង ក៏បានផ្អែកលើសក្ខីកម្មរបស់អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា ក្នុងការសម្រេចថាទាហានខ្មែរក្រហមបានកំណត់គោលដៅទៅលើមន្ត្រីរបបសាធារណរដ្ឋខ្មែរ ហើយថាមន្ត្រីរបបសាធារណរដ្ឋខ្មែរជាច្រើនត្រូវបានចាប់ខ្លួន ហើយក្រោយមកបានបាត់ខ្លួន ឬត្រូវបានសម្លាប់នៅ ក្រោយថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥
40
។
សេចក្តីថ្លែងទុក្ខ
“ពេលនោះហើយ នាងខ្ញុំមានចិត្តភ័យភិតរន្ធត់ញាប់ញ័រ ឱ!សម្ភារៈអីវែអីវ៉ាន់ម៉ូតូ ដូចជារបស់ណាដែលគេត្រូវដកហូត គេដកហូតទុកហើយ គេអត់ឲ្យយកទៅទេ ព្រោះថាមិនបាច់យកអ្វីទៅទេ យកតែបន្តិចបន្តួចទៅបានហើយ។ សម្ភារៈទាំងប៉ុន្មានគឺដកទុកអស់។ ចាស កាលនុ៎ងក៏ ខ្ញុំមិនហ៊ានតវ៉ាមាត់កអីទេ ព្រោះថាគេយកអីក៏យកទៅ ឲ្យតែជីវិតរស់នៅជួបជុំគ្រួសារក៏មិនហ៊ានតវ៉ានឹងគេទេពេលនោះ”
41
។
“បានឮប្ដីខ្ញុំចាកចេញបាត់ទៅបាត់រហូត បាត់ទៅៗ គេថាយកទៅរៀនសូត្រច្បាស់ ជាស្លាប់ហើយមិនអាចវិលត្រឡប់មកជួបខ្ញុំវិញទេ។ ខ្ញុំធ្លាក់ខ្លួនឈឺខ្លាំងណាស់ដោយសារអាឡោះអាល័យក្រុមគ្រួសារជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ”
42
។
“ក្រោយពីដឹងថាស្វាមីខ្ញុំស្លាប់ហើយ បានដឹងថាកូនខ្ញុំបានធ្លាក់ខ្លួនឈឺ។ ឈឺដោយសារអត់ឃ្លាន អត់អាហារ។ ឈឺខ្លាំងណាស់មិនដឹងជាមានថ្នាំសង្កូវណាព្យាបាលទេ អត់មានទាល់តែសោះ មានតែថ្នាំអាចម៍ទន្សាយយកមកលេបអត់ជា កូនខ្ញុំបានកើតជំងឺហើម រាកខ្លាំង។ កូន -- ម៉ាក់ស្ដាយកូនណាស់ អាសូរណាស់ពាក្យសម្ដីរបស់កូន “អ្នកម៉ាក់កូនឃ្លានបាយណាស់ កូនសុំបាយមួយម៉ាត់មក កូនឃ្លានណាស់”។ កូនមាសម្ដាយ កូនឃ្លានបាយ ស្លាប់ទាំងវេទនា”។
“កូនអើយ កូនស្លាប់ទាំងវេទនា ស្លាប់ទាំងស្រែកឃ្លានណាស់! ខ្ញុំជាម្ដាយមានទឹកចិត្តអាណិតអាសូរកូនបែបណាទៅ”
44
។
“ជីវិតខ្ញុំដូចនាងបដាចារ ងាកទៅប្ដីបាត់ ងាកទៅកូនស្លាប់ ងាកទៅម្ដាយក៏ស្លាប់ បងប្អូនក៏ព្រាត់ប្រាស។ តើខ្ញុំសង្ឃឹមអ្វីទៀត សព្វថ្ងៃនេះខ្ញុំអស់ហើយសេចក្ដីសង្ឃឹមជីវិតខ្ញុំក្នុងជាតិនេះ របស់ជាទីស្រឡាញ់ របស់ខ្ញុំបាត់ពីខ្លួនខ្ញុំអស់”
45
។
វីដេអូ
| កាលបរិច្ឆេទ | កំណត់ហេតុជាលាយលក្ខណ៍អក្សរនៃកិច្ចដំណើរការនីតិវិធីជំនុំជម្រះ | លេខប្រតិចារិក |
|---|---|---|
| ថ្ងៃទី៣០ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០១៣ | E1/199 | E1/199.1 |
| ចំណងជើងឯកសារជាភាសាខ្មែរ | ចំណងជើងឯកសារជាភាសាអង់គ្លេស | ចំណងជើងឯកសារជាភាសាបារាំង | លេខឯកសារ D | លេខឯកសារ E3 |
|---|---|---|---|---|
| គ្មាន |