mobile-under-construction

ដើម្បីទទួលបានបទពិសោធប្រើប្រាស់គេហទំព័រប្រកបដោយភាពងាយស្រួល យើងសូមណែនាំ អ្នកចូលប្រើនៅលើកុំព្យូទ័រ។ ការរចនាសម្រាប់ គេហទំព័រទូរស័ព្ទដៃ នឹងមានក្នុងពេលឆាប់ៗនេះ!

For the best browsing experience, we recommend using our desktop site. Mobile experience coming soon!

Pour une expérience de navigation optimale, nous vous conseillons de visiter notre site depuis un ordinateur. La version mobile arrive bientôt!

បញ្ជីរាយមាតិកា​ អ.វ.ត.ក.
ប្រវត្តិរូប
carousel
carousel
carousel
carousel
carousel
carousel
carousel
carousel

ប៊ូ ឌីណា

រហ្សនាម: TCCP-117

សំណុំរឿង: សំណុំរឿង ០០២/០១

ប្រភេទ: ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី

សាវតារ និងតួនាទី
អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា ជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីដែលបានផ្តល់សក្ខីកម្មក្នុងសំណុំរឿង០០២/០១ អំពីបទពិសោធន៍របស់គាត់ក្នុងអំឡុងពេលជម្លៀសពីទីក្រុងភ្នំពេញ ការប្រព្រឹត្តទៅលើអ្នកជម្លៀស ការស្លាប់របស់សមាជិកគ្រួសាររបស់គាត់ បទបញ្ជាស្តីពីការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ក្នុងរបបខ្មែរក្រហម និងការប្រព្រឹត្តទៅលើមន្ត្រី និងទាហានសាធារណរដ្ឋខ្មែរ 1 ។ គាត់ ​និងប្តីរបស់គាត់ បាន​ធ្វើ​ការ​នៅ​ស្ថានទូត​ថៃ ​នៅពេលដែល​ខ្មែរក្រហម​ចូល​កាន់កាប់​ទីក្រុង​ភ្នំពេញ 2
ការចូលលុកលុយទីក្រុងភ្នំពេញ ថ្ងៃទី ១៧ មេសា ១៩៧៥
នៅថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ ទាហានខ្មែរក្រហម បានចូលទៅក្នុងផ្ទះរបស់អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា។ ទាហានបានសួរថាតើគាត់ និងប្តីរបស់គាត់ជាម្ចាស់ផ្ទះមែនទេ 3 ។ ប្តី​​របស់គាត់​បានប្រាប់​ថា ពួកគាត់​មិន​មែន​ជា​ម្ចាស់​ផ្ទះ​​ទេ 4 ។ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកទាហាន​មិន​ជឿ​គាត់​ទេ ហើយ​ចាប់​ផ្តើម​វាយបំបែក​របស់​របរ និង​វាយ​ដំ​ប្តីរបស់គាត់។ ​គាត់បាន​អង្វរ​ឲ្យពួកទាហាន​ឈប់វាយដំប្តីរបស់គាត់ 5 ។ បន្តិច​ក្រោយ​មក ពួក​ទាហានបាន​ដោះ​លែង​ប្តី​គាត់ និងចាកចេញ​ពី​ផ្ទះ 6 ។ កង​កម្លាំង​ខ្មែរ​ក្រហម បាន​ត្រឡប់​មក​ផ្ទះ​វិញ​នៅ​ម៉ោង៨យប់។ នៅ​យប់​នោះ​ ពួកទាហាន​បាន​បញ្ជា​ឱ្យ​គាត់ និងប្តី ​ចាក​ចេញ​ជា​បន្ទាន់ ​ដោយសារ​ពួក​ទាហាន​ត្រូវ​ការ​រៀបចំ​ទីក្រុង​ឡើង​វិញ​ 7 ។ បន្ទាប់ពីបានអង្វរកងកម្លាំងខ្មែរក្រហម ពួកទាហានបានអនុញ្ញាតឱ្យពួកគាត់ចាកចេញនៅពេលព្រឹក។ ទាហាន បានព្រមានពួកគាត់ថា ប្រសិនបើមិនចាកចេញភ្លាមៗទេនោះ ពួកទាហាននឹងបំផ្លាញចោលអ្វីៗទាំងអស់ និងគំរាមកំហែងដល់អាយុជីវិតរបស់ពួកគាត់ 8 ។ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូង បានយោងទៅលើសក្ខីកម្មរបស់អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា ក្នុងការសម្រេចថាទាហានខ្មែរក្រហមដែលបំពាក់ដោយអាវុធ បានចូលទៅក្នុងផ្ទះប្រជាពលរដ្ឋ ហើយបានគំរាមសម្លាប់អ្នកដែលមិនព្រមធ្វើតាមការណែនាំរបស់ពួកទាហានឱ្យចាកចេញពីផ្ទះ 9 ។ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូង លើកឡើងអំពីសក្ខីកម្មរបស់អ្នកស្រីដែលរៀបរាប់ថាទាហានខ្មែរក្រហមបានចងដៃ និងវាយដំប្តីរបស់គាត់ នៅពេលសម្រេចថាប្រជាជានដែលត្រូវបានជម្លៀស ទទួលរងនូវការវាយដំលើរាងកាយ 10
ការចាកចេញ​ពី​រាជធានី​ភ្នំពេញ
អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា និងប្តីរបស់គាត់ ​គ្មាន​ជម្រើស​អ្វី​ក្រៅ​ពី​ចាក​ចេញ​ពី​ផ្ទះឡើយ 11 ។ ពួកគាត់​បាន​ជិះ​ម៉ូតូ​ទៅ​គល់​ស្ពាន​ព្រះមុនីវង្សទីកន្លែងដែលពួកគាត់បានឃើញ​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ដើរ​ចេញ​ពី​ក្រុង 12 ។ នៅតាមផ្លូវ​មាន​សភាព កកកុញយ៉ាង​ខ្លាំង​។ ពួកគាត់បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​បាន​ប្រហែលតែ៥​ម៉ែត្រ​ប៉ុណ្ណោះ ហើយ​បាន​ជាប់​គាំង​ដោយ​សារតែប្រជាជន​ដើរតាមផ្លូវកកកុញ​ដោយ​មិន​ដឹង​ថា​ទៅទី​ណា​នោះ​ទេ 13 ។ នៅ​ពេល​ដើរតាមផ្លូវ អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា និង​ប្តី ​បាន​ដើរ​រហូតដល់ដួល​សន្លប់ 14 ។ ពួកគាត់​មិនមានរបស់របរ​សម្រាប់​ចម្អិន​អាហារទេ។ ពួកគាត់បានឃើញ​សាកសព​​នៅ​តាម​ផ្លូវ ហើយ​ជាទូទៅ ពួកគាត់​មាន​អារម្មណ៍​ថា “ជីវិត​វេទនា​ណាស់” 15 ។ ពួកគាត់បាន​ដើរ​រហូត​ដល់​វត្ត​ព្រែកឯង 16 ។ នៅពេលមកដល់ ពួកគាត់ត្រូវចុះឈ្មោះសមាជិកគ្រួសារ ហើយត្រូវបានចាត់ថ្នាក់ជា “ប្រជាជន ១៧ មេសា” ដើម្បីបែងចែកពីប្រជាជនមូលដ្ឋាន 17 ។ គេបាន​ប្រាប់​ថា ពួកគាត់​មិន​​អាច​ស្នាក់​នៅ​វត្ត​ព្រែក​ឯង​បាន​ទេ ពីព្រោះ​នៅភូមិ​នោះ​ខ្វះខាត​ស្បៀង 18 ។ អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា បាន​អង្វរ​អ្នក​ទទួល​បន្ទុក​ចុះ​បញ្ជី​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​គាត់​ស្នាក់​នៅ​ព្រែក​ឯង ប៉ុន្តែ​គេ​មិនយល់ព្រម 19 ។ អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា និងប្តីរបស់គាត់ ​បានមក​ដល់​ស្រុក​កំណើត​ភូមិ​កោះដាច់ ស្រុក​មុខកំពូល ខេត្ត​កណ្ដាល 20 ។ ពេលមកដល់ ពួកគាត់ទទួលបាន​តែអង្ករ​បួន​កំប៉ុងប៉ុណ្ណោះ មិនមានទី​ជម្រក និងមិនទទួលបាន​ស្បៀងអាហារ ជា​ច្រើន​ថ្ងៃ​ 21 ។ ប្រហែលមួយខែក្រោយមក ប្រជាជន១៧មេសា ត្រូវបានបង្ខំឱ្យចាកចេញ។ ប្រជាជន៣០-៤០ គ្រួសារ ត្រូវបាននាំចេញទៅនៅលើទូកមួយ ហើយរបស់របររបស់ប្រជាជនត្រូវបានរឹបអូស 22 ។ ក្នុងអំឡុងពេលធ្វើដំណើរ កុមារត្រូវបានបំបែកចេញពីគ្រួសារ 23 ។ នៅទីបំផុត អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា បានមកដល់ខេត្តពោធិ៍សាត់ ជាកន្លែងដែលជីវភាពរស់នៅមានស្ថានភាពអាក្រក់ 24 ក្រោយមកត្រូវបានជម្លៀសទៅកាន់សហករណ៍ស្វាយសទីកន្លែងដែលជីវិតមានសភាពវេទនាណាស់ [...] 25 ។ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងបានផ្អែកទៅលើសក្ខីកម្មរបស់អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា ក្នុងការសម្រេចថា នៅតាមផ្លូវមានមនុស្សច្រើនកុះករក្នុងអំឡុងពេលជម្លៀស ដែលមានការលំបាកក្នុងការធ្វើដំណើរទៅមុខ ហើយប្រជាជនបានប្រើមធ្យោបាយណាដែលខ្លួនមានដើម្បីចាកចេញពីទីក្រុង 26 ។ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូង ក៏បានផ្អែកលើ សក្ខីកម្មរបស់អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា ក្នុងការសម្រេចថាការធ្វើដំណើរមានសភាពវេទនា ដោយប្រជាជនភាគច្រើនមិនមានរបស់របរចម្អិនអាហារ ហើយអ្នកជម្លៀសជាច្រើននាក់បានអស់កម្លាំង ឬធ្លាក់ខ្លួនឈឺដោយសារស្ថានភាពនោះ 27
ការស្លាប់របស់សមាជិកគ្រួសារ
ពេល​នៅ​ស្វាយស ថ្ងៃមួយប្តី​របស់អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា បាន​បាត់​ខ្លួន​ ក្នុងអំឡុង​ពេល​កំពុង​ភ្ជួរស្រែ 28 ។ គាត់បានលឺពាក្យចចាមអារ៉ាមថាប្តីគាត់ត្រូវបានយកទៅរៀនសូត្រ ដោយសារតែគេគិតថាគាត់ពាក់ស័ក្តិ៥ក្នុងរបបមុន 29 ។ ប្តីគាត់មិនបានត្រឡប់មកវិញទេ 30 ។ ក្រោយ​មកអ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា ត្រូវបាន​ចោទ​ថា​ជា​ប្រពន្ធ​ស័ក្តិ៥​ក្នុងរបប​មុន ហើយទទួលរងការធ្វើ​បាប ហើយត្រូវធ្វើ​ការយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ 31 ។ កូនប្រុសរបស់គាត់ក៏បានធ្លាក់ខ្លួនឈឺដោយសារភាពអត់ឃ្លាន ហើយទីបំផុតបានស្លាប់នៅចំពោះមុខគាត់ ក្នុងពេលដែលកូនអង្វរសុំអាហារពីគាត់ 32 ។ អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា រំឭក​ថា គាត់​ក៏​បាន​សុំ​ច្បាប់​ទៅ​លេង​ម្ដាយ​ដែល​ឈឺ​ផងដែរ ប៉ុន្តែ​ត្រូវ​បាន​បដិសេធ 33 ។ ទីបំផុត ម្ដាយ​របស់​គាត់​បាន​ស្លាប់ ហើយអ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា មិន​ត្រូវ​បាន​អនុញ្ញាត​ឱ្យ​ចូល​ទៅ​ជិតម្តាយ​គាត់​ឡើយ 34
បទបញ្ជាស្តីពីការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍
ក្រោយពេលប្តីស្លាប់ អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា ត្រូវបានបង្ខំឲ្យរៀបការជាមួយបុរសម្នាក់ ហើយត្រូវវាយដំចាប់ដាក់គុក នៅពេលគាត់បដិសេធ 35 ។ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូង បានផ្អែកលើសក្ខីកម្មនេះតាមផ្នែក ក្នុងការសម្រេចថា បទបញ្ជានៃការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍គឺជាគោលនយោបាយរបស់ប.ក.ក. 36
ការប្រព្រឹត្តទៅលើមន្ត្រី និងទាហាននៃរបបសាធារណរដ្ឋខ្មែរ
ក្នុង​អំឡុងពេលធ្វើដំណើរចេញពីក្រុង​ភ្នំពេញ នៅក្បែរ​តំបន់​បឹង​ស្នោរ អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា បាន​ឃើញ​ទាហាន​ លន់ នល់ ត្រូវ​បាន​ចង​ដៃ ហើយបណ្តើរ​ជា​ខ្សែ​ត្រឡប់​មក​ភ្នំពេញ​វិញ 37 ។ នៅពេលគាត់មកដល់ខេត្តពោធិ៍សាត់ ពួកខ្មែរក្រហម បានស្រាវជ្រាវប្រវត្តិរបស់អ្នកស្រី និងប្តី ដោយសារតែពួកគេសង្ស័យថាប្តីរបស់គាត់គឺពាក់ ស័ក្តិ៥ក្នុងរបបមុន 38 ។ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូង បានផ្អែកលើសក្ខីកម្មរបស់អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា ក្នុងការសម្រេចថា ជនភៀសខ្លួនជាច្រើននាក់បានឃើញទាហានសាធារណរដ្ឋខ្មែរ ត្រូវបានបណ្តើរ ហើយចងតាមវិធីផ្សេងៗ 39 ។ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូង ក៏បានផ្អែកលើសក្ខីកម្មរបស់អ្នកស្រី ប៊ូ ឌីណា ក្នុងការសម្រេចថាទាហានខ្មែរក្រហមបានកំណត់គោលដៅទៅលើមន្ត្រីរបបសាធារណ​រដ្ឋខ្មែរ ហើយថាមន្ត្រីរបបសាធារណរដ្ឋខ្មែរជាច្រើនត្រូវបានចាប់ខ្លួន ហើយក្រោយមកបានបាត់ខ្លួន ឬត្រូវបានសម្លាប់នៅ ក្រោយថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ 40
សេចក្តីថ្លែងទុក្ខ
ពេលនោះហើយ នាងខ្ញុំ​មាន​ចិត្តភ័យភិតរន្ធត់ញាប់ញ័រ ឱ!សម្ភារៈអីវែអីវ៉ាន់ម៉ូតូ ដូចជារបស់​ណា​ដែល​គេត្រូវដកហូត គេដក​ហូត​ទុកហើយ គេអត់ឲ្យយកទៅទេ ព្រោះថាមិនបាច់យកអ្វីទៅទេ យកតែ​បន្តិច​បន្តួចទៅបានហើយ។ សម្ភារៈទាំងប៉ុន្មានគឺដកទុកអស់។ ចាស កាលនុ៎ងក៏ ខ្ញុំមិនហ៊ានតវ៉ាមាត់កអី​ទេ ព្រោះថាគេយកអីក៏យក​ទៅ ឲ្យតែជីវិតរស់នៅជួបជុំគ្រួសារក៏មិនហ៊ានតវ៉ានឹងគេទេពេលនោះ 41 បានឮប្ដីខ្ញុំចាកចេញបាត់ទៅបាត់រហូត បាត់ទៅៗ គេថាយកទៅរៀនសូត្រច្បាស់ ជាស្លាប់ហើយមិនអាចវិលត្រឡប់មកជួបខ្ញុំវិញទេ។ ខ្ញុំធ្លាក់ខ្លួនឈឺខ្លាំងណាស់ដោយ​សារ​អាឡោះ​អាល័យ​​ក្រុមគ្រួសារ​ជា​ទីស្រឡាញ់​របស់​ខ្ញុំ​ 42 ក្រោយ​ពី​ដឹង​ថា​ស្វាមី​ខ្ញុំ​​ស្លាប់​ហើយ បាន​ដឹង​ថាកូន​ខ្ញុំ​បាន​ធ្លាក់ខ្លួនឈឺ​​។ ឈឺ​ដោយ​សារ​អត់​ឃ្លាន អត់អាហារ​​។ ឈឺខ្លាំងណាស់​មិន​​ដឹងជាមាន​ថ្នាំសង្កូវ​ណា​ព្យាបាលទេ អត់​មាន​ទាល់​តែ​សោះ​ មាន​តែថ្នាំ​អាចម៍​ទន្សាយ​យក​មកលេបអត់ជា​ កូន​ខ្ញុំ​បាន​កើត​ជំងឺ​ហើម រាក​ខ្លាំង​។ កូន --​ ម៉ាក់ស្ដាយ​កូនណាស់​​ អាសូរណាស់​ពាក្យសម្ដី​​របស់​កូន​​ អ្នក​ម៉ាក់​កូនឃ្លាន​បាយណាស់​ កូនសុំ​បាយ​មួយម៉ាត់មក កូនឃ្លាន​ណាស់​​។​ កូនមាស​ម្ដាយ កូនឃ្លាន​បាយ​​ ស្លាប់​ទាំង​វេទនា​​កូនអើយ កូន​ស្លាប់​ទាំង​វេទនា​ ស្លាប់ទាំងស្រែកឃ្លាន​​ណាស់​​! ខ្ញុំជា​ម្ដាយ​មាន​ទឹក​ចិត្ត​អាណិតអាសូរ​កូន​បែបណា​ទៅ​​ 44 ជីវិតខ្ញុំដូចនាង​​បដាចារ ងាកទៅប្ដី​បាត់ ងាកទៅកូនស្លាប់ ងាកទៅម្ដាយក៏ស្លាប់ បងប្អូនក៏ព្រាត់​ប្រាស។ តើខ្ញុំសង្ឃឹមអ្វី​ទៀត សព្វថ្ងៃនេះ​ខ្ញុំ​អស់​ហើយសេចក្ដីសង្ឃឹមជីវិតខ្ញុំក្នុងជាតិនេះ របស់ជាទីស្រឡាញ់ របស់ខ្ញុំបាត់ពីខ្លួន​ខ្ញុំ​អស់​​ 45

វីដេអូ

carousel
វីដេអូ 1
សក្ខីកម្ម
កាលបរិច្ឆេទកំណត់ហេតុជាលាយលក្ខណ៍អក្សរនៃកិច្ចដំណើរការនីតិវិធីជំនុំជម្រះលេខប្រតិចារិក
ថ្ងៃទី៣០ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០១៣E1/199E1/199.1
ឯកសារពាក់ព័ន្ធ
ចំណងជើងឯកសារជាភាសាខ្មែរចំណងជើងឯកសារជាភាសាអង់គ្លេសចំណងជើងឯកសារជាភាសាបារាំងលេខឯកសារ Dលេខឯកសារ E3
គ្មាន