អ្នកស្រី រស់ ជួរ ស៊ីអ៊ី

រស់ ជួរ ស៊ីអ៊ី កើតនៅថ្ងៃទី 20 ខែកញ្ញា ឆ្នាំ 1938 នាងរស់នៅទីក្រុងប៉ារីស មានកូនបីនាក់។

នៅឆ្នាំ១៩៧៥ អ្នកស្រី និងស្វាមីបានចាកចេញពីទីក្រុងប៉ារីស ជាកន្លែងដែលគាត់បានបញ្ចប់ថ្នាក់បណ្ឌិតផ្នែកអាកាសចរណ៍ ហើយកំពុងធ្វើការឱ្យក្រុមហ៊ុន Air France និង Air Cambodge ត្រឡប់មកកម្ពុជាវិញ ដោយសារយុទ្ធនាការផ្សព្វផ្សាយដែលរៀបចំឡើងដោយ អៀង សារី លើកទឹកចិត្តជនបរទេសឱ្យត្រឡប់មកជួយកសាងប្រទេសកម្ពុជាឡើងវិញ។ ពេលមកដល់អាកាសយានដ្ឋានក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញជាមួយកូនស្រីពៅរបស់នាង នាង និងស្វាមីភ្ញាក់ផ្អើល ដែលមិនមានក្រុមគ្រួសារណាមកសួរសុខទុក្ខពួកគេ។ បើតាមអ្នកស្រី រស់ ខណៈពួកគេកំពុងបើកបរតាមផ្លូវមានសភាពស្ងាត់គួរឱ្យសង្ស័យ ហើយអ្នកស្រី និងប្តីមានការព្រួយបារម្ភ។ នៅការិយាល័យកណ្តាល នាងបានជួបបុរសចំណាស់ពីរនាក់ ដែលនាងស្គាល់ពីរបីខែមុនពេលពួកគេត្រឡប់មកកម្ពុជា។ ពួកគេស្លេកស្លាំង ហើយស្ថិតក្នុងស្ថានភាពលំបាក។ នាងបានឃើញប្អូនស្រីរបស់នាងដែលបានត្រឡប់មកវិញប្រាំមួយឬប្រាំពីរខែមុននាង។ បងស្រីរបស់នាងក៏មិនបានឃើញឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេដែរ។ អ្នកស្រី រស់ បាននិយាយថា ស្ថានភាពរាងកាយរបស់គ្រួសារអ្នកស្រីកាន់តែអាក្រក់ទៅៗ ដោយសារពួកគេត្រូវបានគេផ្លាស់ប្តូរទីតាំងច្រើនដងដោយអង្គការ។ នៅខែធ្នូ ឆ្នាំ ១៩៧៦ ប្តីរបស់នាងបានមកប្រាប់នាងថាគាត់ត្រូវបានតែងតាំងជាកាតព្វកិច្ចពិសេសមួយ។ គាត់ប្រាប់នាងថាកុំបារម្ភ ខំប្រឹងមើលថែខ្លួនឯង និងកូនស្រី ហើយពួកគេនឹងបានជួបគ្នាម្ដងទៀត។ នាងនិងកូនស្រីត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរម្តងហើយម្តងទៀត ដែលធ្វើឱ្យនាងព្រួយបារម្ភជាខ្លាំងព្រោះនាងកំពុងផ្លាស់ទីឆ្ងាយពីប្តី។ នាងមិនបោះបង់ក្តីសង្ឃឹមថាពួកគេនឹងបានជួបគ្នាវិញក្នុងពេលឆាប់ៗនេះ ។ នាងត្រូវបានអង្គកាប្រាប់ម្តងហើយម្តងទៀតថានឹងមានករណីនេះ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៩ នាងបានបោះបង់ក្តីសង្ឃឹម។ បន្ទាប់ពីរំដោះទីក្រុងភ្នំពេញ នាងបានទៅសារមន្ទីរប្រល័យពូជសាសន៍ទួលស្លែង ហើយនៅទីនោះនាងបានរកឃើញរូបថតប្តីរបស់នាងក្នុងចំណោមអ្នកទោស។ នាងបានដឹងថាគាត់ត្រូវបានគេសម្លាប់ ហើយមិនអាចស្រមៃឃើញពីការឈឺចាប់ និងទារុណកម្មដែលបានធ្វើចំពោះគាត់មុនពេលគាត់ស្លាប់។

នាងចង់យំស្ទើរសន្លប់ ប៉ុន្តែមានសំឡេងមួយប្រាប់ថា នាងត្រូវតែរឹងមាំ។ ក្រោយពីចំណុចនោះ នាងបានដឹងថានាងមិនអាចចិញ្ចឹមកូននៅក្នុងប្រទេសបែបនេះបានទេ។ នាងបានលក់របស់គ្រប់យ៉ាងដែលនាងមាន ហើយផ្លាស់ទៅប្រទេសបារាំងវិញ។ នាងមិនដែលរកឃើញជោគវាសនារបស់ឪពុកម្តាយនាងទេ។