Case 002 Witnesses, experts and Civil Parties
Witnesses, experts and Civil Parties who have appeared in Case 002. Click on photo for larger version.
|
លោក យាន លន់ | លោក យាន លន់ អាយុ ៧៣ ឆ្នាំ ត្រូវបានមេភូមិចាត់ចែងឲ្យធ្វើការនៅទំនប់ ១ មករា ក្នុងអង្គភាពចល័ត។ លោកបានរៀបរាប់ពីស្ថានភាពការងារ និងជីវភាពនៅកន្លែងធ្វើការ។ ជាកូតាប្រចាំថ្ងៃ ពួកគេត្រូវបានគេកំណត់ដើម្បីអោយបានដីបួនម៉ែត្រគូបដោយប្រើតែចបកាប់។ បើតាមសាក្សីបាននិយាយថា គាត់ធ្វើការខ្លាំងណាស់ ជួនដល់ម៉ោង ១០ យប់។ លោកបញ្ជាក់ថា អាហារមិនគ្រប់គ្រាន់ ហើយក៏គ្មានទឹកផឹកដែរ។ លោកក៏បានបញ្ជាក់ថា កម្មករត្រូវបន្តធ្វើការបើទោះពួកគេឈឺ ហើយមិនមានថ្នាំគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការព្យាបាលពួកគេ។ សាក្សីបានទទួលស្គាល់ថាគាត់ជាទាហានភូមិបន្ទាប់ពីគាត់ធ្វើការនៅទំនប់ ប៉ុន្តែគាត់មិនយល់ស្របនឹងការអះអាងរបស់អតីតសាក្សីដែលថាគាត់ជាមេពេជឃាត។ |
ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គសេចក្តីក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ១៦ មិថុនា ២០១៥, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គសេចក្តីក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ១៧ មិថុនា ២០១៥ | |
|
លោក កែវ លឿ | លោក កែវ លឿ អាយុ៦៤ឆ្នាំ បានចាប់ផ្តើមផ្តល់សក្ខីកម្មក្រោមសំណួររបស់សហព្រះរាជអាជ្ញា។ បើតាមសាក្សី គាត់បានរងរបួសក្នុងសមរភូមិនៅចុងឆ្នាំ ១៩៧៤ ហើយត្រូវបានបញ្ជូនទៅអង្គភាព ក៤ ។ កែវ បញ្ជាក់ថា នៅឆ្នាំ១៩៧៧ មានការបោសសម្អាតតំណាងពីភូមិភាគខាងជើងក្នុងកងពល ៣១០។ ក្រោយមកគាត់ត្រូវបានចោទប្រកាន់ថាជាសត្រូវ ហើយត្រូវបានបញ្ជូនទៅការដ្ឋានសាងសង់ព្រលានយន្តហោះកំពង់ឆ្នាំងនៅថ្ងៃទី ១៥ ខែមករាឆ្នាំ ១៩៧៨ ដែលជាកន្លែងដែលគាត់ស្នាក់នៅរហូតដល់ថ្ងៃទី ៧ ខែមករាឆ្នាំ ១៩៧៩ ។សាក្សីបាននិយាយថាកម្មករមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យផ្លាស់ទីដោយសេរីពួកគេមិនទទួលបានប្រាក់ខែ។ ពួកគេមិនមានអាហារគ្រប់គ្រាន់ (បាយមួយចាន) ហើយពួកគេធ្វើការជារៀងរាល់ថ្ងៃពេញមួយខែ។ ដោយសារស្ថានភាពការងារលំបាក លោក កែវ បញ្ជាក់ថា មនុស្សស្លាប់ ។ គាត់មិនបានឃើញឆ្មាំណាម្នាក់ស្លាប់ដោយការធ្វើការហួសកម្លាំង និងដោយការអត់អាហារឡើយ។ លុះពេលមនុស្សឈឺខ្លាំង ទើបគេអនុញ្ញាតឱ្យទៅកាន់អង្គភាពពេទ្យ ដែលថ្នាំបុរាណត្រូវបានគេប្រើសម្រាប់ព្យាបាលអ្នកជំងឺ ។ សាក្សីក៏បានបញ្ជាក់ដែរថា លោកបានឃើញករណីមនុស្សប្រមាណ ៣០នាក់ត្រូវបានគេធ្វើទារុណកម្ម ដោយចាត់ទុកថាជាជនក្បត់។ នៅពេលសួរអំពីការមកដល់កន្លែងធ្វើការនៅថ្ងៃទី ១៥ ខែមករា ឆ្នាំ ១៩៧៨ លោក កែវ បាននិយាយថា គាត់បានចូលរួមកិច្ចប្រជុំជាច្រើនដង ក្នុងអំឡុងពេលដែលពួកគេត្រូវបានគេប្រាប់ឱ្យប្រឹងប្រែងធ្វើការ បើមិនដូច្នេះទេ ពួកគេត្រូវបានចាប់ខ្លួន និងធ្វើទារុណកម្ម។ បើតាមសាក្សីបានឲ្យដឹងថា កម្មករនឹងត្រូវនាំទៅប្រជុំទាំងនេះហើយបន្ទាប់មកក៏នាំពួកគេនចេញទៅ។ លោកអះអាងថា មិនស្គាល់ឈ្មោះថ្នាក់លើដែលជាប្រធានកិច្ចប្រជុំទាំងនេះទេ។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១២ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ២០១៥, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៥ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ២០១៥ , ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ១៦ មិថុនា ២០១៥ | |
|
លោក កែវ គិន | លោក កែវ គីន អាយុ ៤៩ ឬ ៥០ ឆ្នាំ បាននិយាយថា លោកបានចូលបម្រើក្នុងរបបខ្មែរក្រហមនៅឆ្នាំ ១៩៧២។ លោកបានឈរជើងនៅអាកាសយានដ្ឋានពោធិ៍ចិនតុង បន្ទាប់ពីការដួលរលំនៃទីក្រុងភ្នំពេញ រហូតដល់ដើមឆ្នាំ ១៩៧៦ នៅពេលដែលអ្នកគ្រប់គ្រងរបស់លោកបានដឹងថា ឪពុករបស់លោកគឺជាផ្នែកនៃរបបមុន។ គេលែងទុកចិត្តហើយត្រូវគេបញ្ជូនទៅកន្លែងធ្វើការព្រលានយន្តហោះខេត្តកំពង់ឆ្នាំង។ ការសាងសង់លើកំពង់ឆ្នាំងបានចាប់ផ្តើមនៅចុងឆ្នាំ ១៩៧៥ ដោយក្រុមមនុស្ស ១០ នាក់ ហើយនៅឆ្នាំ ១៩៧៦ រលកថ្មីជាច្រើនបានមកដល់ សាក្សីបានទាយថាការដ្ឋានបានកើនឡើងដល់កម្មករប្រហែល ១០០០ នាក់។ ការងាររបស់សាក្សីគឺធ្វើការសាងសង់យានដ្ឋានសម្រាប់ចតយានយន្ត ហើយពេលគាត់មិនបានសាងសង់យានដ្ឋានទេ គាត់ត្រូវដឹកសំណាបស្រូវ និងដាំបន្លែ។ សាក្សីបញ្ជាក់ថា អាកាសយានដ្ឋាននេះជាគម្រោងសម្ងាត់ ហើយមានឆ្មាំមើលការដ្ឋាន ព្រោះជនស៊ីវិលធម្មតាមិនអាចចូលបាន។ ពេលសួរអំពីស្ថានភាពរស់នៅ និងការងារនៅកន្លែងធ្វើការ សាក្សីបានប្រាប់ថា កម្មករនឹងធ្វើការរហូតដល់យប់ជ្រៅ ទឹកក្នុងមូលដ្ឋានមិនសូវល្អសម្រាប់ផឹក ប្រជាពលរដ្ឋទៅសម្រាកនៅព្រៃក្បែរនោះ ប្រជាជនកើតជំងឺគ្រុនចាញ់ដោយងាយ ំមិនមានបុគ្គលិកពេទ្យនៅកន្លែងធ្វើការ មិនមានគ្រែ ឬមុងនៅកន្លែងស្នាក់នៅរបស់គាត់ទេ ខ្លួនប្រាណកម្មករមានក្លិនស្អុយ ហើយពួកគេរាគ ហើយគាត់ក៏បានឃើញកម្មករដែលរងគ្រោះថ្នាក់ដោយបំណែកថ្មពីរថយន្តដែលធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១០ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ២០១៥, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១១ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ២០១៥ | |
|
លោក ចាន់ ម៉ន | លោក ចាន់ ម៉ន អាយុ ៥៩ ឆ្នាំ បាននិយាយថា គាត់ត្រូវបានគេហៅឱ្យចូលរួមបដិវត្តន៍ក្នុងខែមីនា ឆ្នាំ ១៩៧០ នៅពេលគាត់កំពុងសិក្សា។ គាត់ត្រូវបានចាត់តាំងជាអ្នកនាំសារក្នុងឃុំ និងដឹកជញ្ជូនអាហារផងដែរ ហើយនៅឆ្នាំ ១៩៧២ គាត់បានក្លាយជាអ្នកនាំសារសម្រាប់យោធា។ បន្ទាប់ពីបដិវត្តន៍ខ្មែរក្រហមឆ្នាំ១៩៧៥ លោកត្រូវបានចាត់ឲ្យទៅអង្គភាពដឹកជញ្ជូនដើម្បីដឹកទំនិញនៅការដ្ឋានសាងសង់ព្រលានយន្តហោះខេត្តកំពង់ឆ្នាំង។ សាក្សីនៅទីនោះអស់រយៈពេលបីខែ ដើម្បីអមដំណើរគណៈប្រតិភូចិនដែលកំពុងជីកដី និងធ្វើការវាស់វែង។ គាត់បានរៀបរាប់អំពីគ្រោះថ្នាក់ផ្សេងៗដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងអង្គភាពផ្សេងៗគ្នា ហើយក៏បានពិភាក្សាអំពីការងារលើសទម្ងន់ កង្វះអាហារូបត្ថម្ភ និងការសម្លាប់ខ្លួននៅកន្លែងធ្វើការផងដែរ។ សាក្សីបញ្ជាក់ថា មនុស្សត្រូវបានគេដឹកចេញទាំងយប់ ហើយដឹកមកភ្នំពេញតាមឡានដែលមកពីក្រុង។ សាក្សីរូបនេះត្រូវបានចោទប្រកាន់ពីបទដឹកស្រូវទៅឲ្យសត្រូវ ហើយថ្ងៃបន្ទាប់គាត់ត្រូវបាននាំទៅឃុំខ្លួននៅមន្ទីរសន្តិសុខទួលស្លែង។ ចាន់ ម៉ន រៀបរាប់ពីរបៀបដែលគាត់រត់ចេញពីមន្ទីរឃុំឃាំង ដោយមានជំនួយពីអតីតសហការីរបស់គាត់នៅក្នុងអង្គភាពផ្ញើសារ។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១០ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ២០១៥, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ០៩ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ២០១៥ | |
|
អ្នកស្រី ស៊ូ សឿន | សាក្សីឈ្មោះ ស៊ូ សឿន អាយុ ៧៩ឆ្នាំ ត្រូវជាភរិយាលោក កែ ពក លេខាភូមិភាគកណ្តាល និងជាសមាជិកគណៈកម្មាធិការស្រុកព្រែកប្រសព្វ។ នាងបានទៅទស្សនាការដ្ឋានទំនប់ ១ មករា ដោយផ្ទាល់រយៈជាច្រើនដង។ អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា ជីវភាពរបស់កម្មករមានភាពសមរម្យ ដោយពួកគាត់បានផ្តល់កន្ទេលឫស្សី និងភួយសម្រាប់គេង អាហារពីរពេលក្នុងមួយថ្ងៃ និងទឹកពីអូរ។ អ្នកស្រីបានរៀបរាប់ពីមូលហេតុដែលកម្មករត្រូវប្តូរវេនគ្នារៀងរាល់បីខែម្តង ហើយបាននិយាយថា តំបន់ផ្តល់អាហារកាន់តែប្រសើរឡើងនៅកន្លែងធ្វើការបើធៀបនឹងអ្វីដែលមាននៅសហករណ៍។ លើការរៀបចំអាពាហ៍ពិពាហ៍នៅស្រុកនាង សាក្សីបានបញ្ជាក់ថា វាគឺអាស្រ័យលើចៅហ្វាយស្រុកដែលនឹងសម្រេចថាតើត្រូវយល់ព្រម ឬមិនយល់ព្រមលើគូស្វាមីភរិយាដែលបានស្នើឡើង។ |
ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០៤ មិថុនា ២០១៥, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ០៥ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ២០១៥ | |
|
លោក អ៊ុត សេង | សាក្សីឈ្មោះ អ៊ុត សេង អាយុ៥៩ឆ្នាំ ជាកម្មករនៅការដ្ឋានទំនប់១ មករា ដែលត្រូវបានគេឲ្យជីកដីក្នុងអង្គភាពយុវជន។ លោកបាននិយាយអំពីរបបអាហារមិនគ្រប់គ្រាន់ កង្វះអនាម័យស្តង់ដារ និងកម្រិតអនាម័យទាបនៅការដ្ឋានទំនប់។ លោកបានរៀបរាប់ពីអង្គភាពពិសេសសម្រាប់កម្មករខ្ជិល ដែលមនុស្សត្រូវធ្វើការច្រើនម៉ោង ហើយត្រូវបានប្រធានអង្គភាពវាយនឹងរំពាត់។ លោកក៏បាននិយាយអំពីកិច្ចប្រជុំរិះគន់ដែលបានធ្វើនៅពេលបញ្ចប់ម៉ោងធ្វើការ។ លោក អ៊ុត បានរំលឹកថានៅយប់មួយគាត់បានឃើញការចាប់ខ្លួនកម្មករពីរបីនាក់ដែលត្រូវបានកងជីវពលនាំយកទៅឆ្ងាយហើយបន្ទាប់មកត្រូវបានសម្លាប់។ |
[Corrected 1] Transcript of hearing on the substance in Case 002/02 – 02 June 2015, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០២ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១៥, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០៣ មិថុនា ២០១៥ | |
|
លោកស្រី សៀង សុវិដា | ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី អ្នកស្រី សៀង សូវិដា អាយុ ៥១ ឆ្នាំ ពន្យល់ថា អ្នកស្រីធ្វើការនៅការដ្ឋានទំនប់ ១ មករា តាំងពីអាយុ ១២ ឆ្នាំ អស់រយៈពេល ៣ ខែ។ ភារកិច្ចរបស់នាងរួមមាន ដឹកដី និងប្រមូលទឹកសម្រាប់អង្គភាពរបស់នាង។ នាងបាននិយាយថា ពួកគេត្រូវក្រោកពីម៉ោង ៥ ព្រឹក ហើយធ្វើការរហូតដល់ម៉ោង ១០ ឬ ១១ យប់។ នាងបានបន្ថែមថា ដោយសារតែការងារហត់នឿយ នាងបានដួលសន្លប់នៅកន្លែងធ្វើការ ហើយនាងត្រូវបានព្យាបាលដោយថ្នាំ "អាចម៏ទន្សាយ"។ ក្នុងអំឡុងពេលការងាររបស់ពួកគេ ពួកគេនឹងត្រូវបានឃ្លាំមើលជានិច្ចដោយកងជីវពលប្រដាប់អាវុធ ហើយចាក់ឧឃោសនៈស័ព្ទខ្លាំងៗផ្សាយឃោសនារពី DK ។ ចំពោះអនាម័យវិញ អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា គ្មានទឹក ឬសាប៊ូសម្រាប់ដុសខ្លួនទេ ហើយសម្លៀកបំពាក់ក៏រហែក។ នាងបានផ្តល់សក្ខីកម្មថា ប្អូនស្រីរបស់នាងត្រូវបានបង្ខំឱ្យរៀបការ និងបង្ខំអោយរួមដំណេក ។ ក្នុងអំឡុងពេលសេចក្តីថ្លែងការណ៍អំពីផលប៉ះពាល់ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបាននិយាយថា លោកស្រីចង់បង្កើតបណ្ណាល័យមួយ ដើម្បីប្រមូលឯកសារ និងសម្ភារៈអំពីរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ។ |
[Corrected 1] Transcript of hearing on the substance in Case 002/02 – 02 June 2015, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០២ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១៥ | |
|
អ្នកស្រី អ៊ុន រ៉ន | ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី អ្នកស្រី អ៊ុន រ៉ន អាយុ ៦២ឆ្នាំ ពន្យល់ពីលក្ខខណ្ឌការងារ និងការរស់នៅលើការដ្ឋានទំនប់ ១ មករា។ អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា ប្រធានអង្គភាពនឹងបែងចែកដីជាឡូត៍ ហើយនៅចុងថ្ងៃគាត់នឹងតម្រូវឱ្យក្រុមនីមួយៗបានត្រូវជីកដីដើម្បីបំពេញកូតាប្រចាំថ្ងៃចំនួន ៤ ម៉ែត្រការ៉េ។ អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា ក្នុងរដូវវស្សា គេមិនអនុញ្ញាតអោយសម្រាកទេ បើទោះបីជាមានការលំបាកក្នុងការរែកដីលើផ្លួវរអិលក៏ដោយ។ នៅពេលសួរអំពីការហៅអប់រំឡើងវិញ អ្នកស្រី អ៊ុន ពន្យល់ថា បើឈឺញឹកញាប់ពេក រត់ចេញពីកន្លែងធ្វើការ មិនបានធ្វើការគ្រប់គ្រាន់ ហើយមានការត្អូញត្អែរ សុទ្ធតែនាំឲ្យមានការយកទៅអប់រំឡើងវិញ ដែលមានន័យអ្នកស្រីថា សម្លាប់។ នាងបានបញ្ជាក់ផងដែរថានាងបានឃើញផ្ទាល់ភ្នែកនៃដំណើរទស្សនកិច្ចរបស់ ប៉ុល ពត នៅទំនប់។ |
[កែតម្រូវ ២] ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៧ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ២០១៥ , [កែតម្រូវ២] ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៨ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ២០១៥ | |
|
អ្នកស្រី ហ៊ុន សិត្ថានី | លោកស្រី ហ៊ុន សិត្ថានី អាយុ ៦០ឆ្នាំ ត្រូវបានបញ្ជូនទៅធ្វើការនៅការដ្ឋានសាងសង់ទំនប់ ១ មករា ចាប់ពីខែធ្នូ ឆ្នាំ ១៩៧៦ ដល់ពាក់កណ្តាលឆ្នាំ ១៩៧៧ រួមជាមួយនឹងគ្រួសារជិតដិតចំនួន ១២ នាក់ផ្សេងទៀត ហើយប្រជាជនដែលមិនព្រមចាកចេញពីផ្ទះត្រូវបានសម្លាប់។ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីអះអាងថា ស្ថានភាពមួយចំនួនឌមិនមានអនាម័យទេ ដោយសារមានរុយក្នុងអាហារ ហូបទឹកទន្លេ ខ្វះអនាម័យស្ត្រី ត្រូវសម្រាកក្នុងព្រៃ និងដេកក្នុងជម្រកមិនមានកន្ទេលសម្រាប់ដេក ហើយដំបូលក៏លេចធ្លាយ។ អ្នកស្រីបានរៀបរាប់ពីម៉ោងធ្វើការដ៏វែង ហើយបានបញ្ជាក់ថា កម្មាភិបាលខ្មែរក្រហមមិនបានខ្វល់ខ្វាយអ្វីទាំងអស់អំពីលក្ខខណ្ឌការងាររបស់កម្មករ។ បើតាមលោកស្រី ហ៊ុន នៅកន្លែងធ្វើការ កុមារត្រូវធ្វើការងារដូចមនុស្សធំ ហើយមានរបបអាហារដូចគ្នា។ នាងបានបញ្ជាក់ថា ទាំងឪពុកម្តាយ និងបងប្អូនបង្កើតរបស់នាងត្រូវបានគេសម្លាប់។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៦ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ២០១៥, [កែតម្រូវ ២] ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៧ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ២០១៥ | |
|
អ្នកស្រី មាស ឡៃហួរ | អ្នកស្រី មាស ឡៃហួរ អាយុ ៥៧ឆ្នាំ ត្រូវបានចាត់ឱ្យទៅអង្គភាពចល័តដើម្បីដឹកដីនៅការដ្ឋានទំនប់ ១ មករា ក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៧ ហើយក្រោយមកត្រូវបានបញ្ជូនទៅធ្វើការនៅទំនប់ ៦ មករា។ អ្នកស្រីពន្យល់ថាទំនប់ទី១ មករា គឺជាសមរភូមិដ៏ក្តៅគគុក ដោយសារមានម៉ោងធ្វើការយូរពេក ហើយពួកគេមិនអាចសម្រាកបាន ហើយមានការបាក់ដី ដែលបានសម្លាប់កម្មករមួយចំនួន។ សាក្សីបានរៀបរាប់ពីស្ថានភាពរស់នៅ និងកង្វះសេរីភាពនៅកន្លែងធ្វើការ រួមទាំងការសម្រាកនៅក្នុងព្រៃ រុយជាច្រើននៅពេលពួកគេកំពុងហូបអាហារ អាពាហ៍ពិពាហ៍តាមការរៀបចំ ស្ថានភាពផ្ទះមិនសមរម្យ ជំងឺដូចជាជំងឺគ្រុនចាញ់ និងជំងឺរាកមួល ពុំមានការរៀបចំឱ្យបានត្រឹមត្រូវផ្នែកអង្គភាពវេជ្ជសាស្រ្ត កង្វះអនាម័យ និងយន្តការត្រួតពិនិត្យលើការដ្ឋានទំនប់។ សាក្សីបានពន្យល់ថា នៅពេលមានភ្ញៀវមកការដ្ឋានទំនប់ ១ មករា កម្មករត្រូវបានប្រាប់ឱ្យរត់ពេលរែកដី ដើម្បីបង្ហាញភាពសកម្មក្នុងការងារ ហើយប្រសិនបើកម្មករមិនបានបំពេញកូតា ១ ម៉ែត្រគូបក្នុងមួយថ្ងៃទេនោះ ពួកគេនឹងត្រូវពិន័យ។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៥ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ២០១៥, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៦ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ២០១៥ | |
|
លោក ពេជ សុខា | លោក ពេជរ សុខា អាយុ៥៥ឆ្នាំ បានពន្យល់ថាប្រធានក្រុមរបស់គាត់បានប្រាប់គាត់ថាគាត់ត្រូវតែចាកចេញពីសាលារៀនទៅធ្វើការនៅការដ្ឋានទំនប់ ១ មករា ហើយនៅឆ្នាំ ១៩៧៧ ត្រូវបានចាត់តាំងឱ្យទៅក្រុមអ្នកបច្ចេកទេសខាងត្រួតពិនិត្យ ទោះបីជាពេលខ្លះគាត់ជួយការងារដោយដៃក៏ដោយ។ អ្នកបច្ចេកទេសត្រួតពិនិត្យពីរនាក់ផ្សេងទៀតនៅទីតាំងនេះត្រូវបានបាត់ខ្លួន ហើយសាក្សីបានដឹងថាពួកគេត្រូវបានចាប់ខ្លួន និងសម្លាប់។ គាត់បានពន្យល់ពីរបៀបដែលគ្រូរបស់គាត់បានផ្តល់ដំបូន្មានឱ្យគាត់ "ធ្វើថ្លង់និងល្ងង់" ដើម្បីរស់។ លោក សុខា បានដឹងពីការប្រកាសដែលធ្វើឡើងតាមរយៈឧឃោសនស័ព្ទខ្លាំងៗថា ប្រជាពលរដ្ឋត្រូវរែកដីពីរម៉ែត្រគូបក្នុងមនុស្សម្នាក់ ហើយមនុស្សប្រមាណជា ២ម៉ឺននាក់ ចាំបាច់សម្រាប់ការងារសាងសង់ទំនប់។ សាក្សីបានរៀបរាប់ពីការបាត់ខ្លួនរបស់លេខាធិការផ្នែកទាំងពីរ និងការត្រួតពិកម្មករផ្នែកត្រួតពិនិត្យនៅកន្លែងធ្វើការ ដោយសារក្រុមទាហានតំបន់នោះ ហើយបានយល់ស្របថាមានការខ្វះខាតអនាម័យយ៉ាងខ្លាំង។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២០ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ២០១៥, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គសេចក្តីក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២១ ឧសភា ២០១៥ | |
|
លោក អោ ហូ | លោក អោ ហូ អាយុ ៧០ ឆ្នាំ បានចូលរួមបដិវត្តកុម្មុយនិស្តពីឆ្នាំ ១៩៧២ ដល់ឆ្នាំ ១៩៧៨ និងជាមេភូមិពីឆ្នាំ ១៩៧៥ រហូតដល់ខែកក្កដា ឆ្នាំ ១៩៧៨ នៅពេលដែលលោកត្រូវបានអង្គការដកចេញពីតំណែង។ សាក្សីបានរៀបរាប់អំពីពេលវេលារបស់គាត់នៅឯការដ្ឋានទំនប់ ១ មករា រួមទាំងកង្វះអនាម័យ និងអាហារ របៀបដែលប្រជាជននៅក្នុងឃុំត្រូវបានចាត់ថ្នាក់ជាក្រុមផ្សេងៗគ្នា (សមាជិកពេញសិទ្ធិ បេក្ខជន និងបេក្ខនារី) និងក្រុមការងារ ដោយគាត់បានរំលឹកពីពិធីអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលគេបានរៀបចំអោយចំនួនបីដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៧ និង ១៩៧៨ ហើយបាននិយាយថាមានកម្មករប្រហែលពីរពាន់នាក់នៅកន្លែងធ្វើការ។ សាក្សីបានរំឮកពីឧបទ្ទវហេតុមួយដែលដីនៅការដ្ឋានបាក់សង្កត់លើកម្មករ ហើយកម្មករខ្លះស្លាប់។ គាត់ក៏បាននិយាយអំពីពេលវេលាមួយដែលគាត់បានលាក់ ៨ គ្រួសារដើម្បីជួយសង្គ្រោះពួកគេនៅពេលដែល ១៥ គ្រួសារត្រូវបានស្នើសុំឱ្យផ្លាស់ទៅភូមិថ្មី។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៩ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ២០១៥, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២០ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ២០១៥ | |
|
អ្នកស្រី វង សារុន | អ្នកស្រី វង សារុន មានអាយុ ៦១ ឆ្នាំ បានផ្តល់សក្ខីកម្មថាអ្នកស្រីបានធ្វើការងារនៅមន្ទីរពេទ្យ ២២ ជាមួយស្វាមីរបស់អ្នកស្រី មុនពេលស្វាមីគាត់ត្រូវបានចាប់ខ្លួន និងសម្លាប់ចោល។ អ្នកស្រីបានពន្យល់ថា នៅឆ្នាំ ១៩៧៧ អ្នកស្រីត្រូវបានបញ្ជូនខ្លួនទៅក្រាំងតាចាន់ ជាមួយកូនស្រីអាយុមួយឆ្នាំរបស់គាត់។ តាមសក្ខីកម្មរបស់សាក្សី ក្រុមខ្មែរក្រហមបានផ្តល់អាហារតិចតួចបំផុត ហើយកូនរបស់គាត់ត្រូវបានវាយធ្វើបាប។ អ្នកស្រីបានជម្រាបទៅកាន់ អង្គជំនុំជម្រះអំពីការសួរចម្លើយទៅលើរូបគាត់ មួយអាទិត្យក្រោយពីត្រូវបានចាប់ខ្លួន។ អ្នកស្រីបានពិពណ៌នាអំពីរឿងរ៉ាវ របស់អតីតទាហានម្នាក់ និងស្រីម្នាក់ដែលព្យាយាមរត់គេចខ្លួន ហើយត្រូវបានគេចាប់ និងវាយធ្វើបានយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ អ្នកស្រី វង សារុន ក៏បានពន្យល់ផងដែរថា គាត់បានឃើញមនុស្សខ្លះត្រូវបានគេបំបែកចេញដើម្បីសម្លាប់ ហើយភ្លេងត្រូវបានចាក់ខ្លាំងៗ។ |
ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ១៨ ឧសភា ២០១៥ | |
|
លោក ឯក ហឿន | លោក ឯក ហឿន អាយុ ៧៨ ឆ្នាំ បានពន្យល់ថាដោយសារតែគាត់ជាប់សែស្រឡាយវៀតណាម ជីវិតរបស់គាត់ស្ថិតនៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់ក្រោមរបបខ្មែរក្រហម។ លោកធ្វើសក្ខីកម្មថា លោកទទួលបានការការពារពីជីដូនមួយរបស់គាត់ឈ្មោះ តាជឹម ដែលបានលាក់គាត់នៅក្នុងការិយាល័យស្រុកត្រាំកក់ ហើយបានឱ្យធ្វើគាត់ធ្វើការងារសែងបាវអង្ករពីប្រទេសចិន។ សាក្សីត្រូវបានចោទសួរអំពីការប្រព្រឹត្តទៅលើជនជាតិវៀតណាម និងអតីតមន្ត្រីរដ្ឋការនៃរបប លន់ នល់ ដែលបើតាមការ អះអាងរបស់សាក្សី ត្រូវបានចាត់ទុកថាជាសត្រូវរបស់របបខ្មែរក្រហម។ លោកបានពិពណ៌នាពីការបញ្ជាក់ពីអត្តសញ្ញាណ និងការចាប់ខ្លួនទៅលើជនជាតិវៀតណាម។ លោកបានអះអាងថានៅចន្លោះឆ្នាំ ១៩៧៥ ដល់ឆ្នាំ ១៩៧៧ ការសម្លាប់បានធ្វើឡើងនៅតាមតំបន់នានាក្នុងប្រទេស។
|
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ០៧ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ២០១៥ , ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ០៨ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ២០១៥ | |
|
អ្នកស្រី ខឹម ប៊ឿន | អ្នកស្រី ខឹម ប៊ឿន អាយុ ៧២ ឆ្នាំ បានផ្តល់សក្ខីកម្មថាគាត់បានចូលរួមក្នុងចលនាបដិវត្តន៍នៅឆ្នាំ ១៩៦៩ ហើយបន្ទាប់មកបានក្លាយជាមេភូមិត្រាំកក់ ឃុំជាងទង ដោយមានឈ្មោះថា យាយប៊ឿន។ អ្នកស្រីត្រូវបានចោទសួរទាក់ទងនឹងប្រព័ន្ធនៃការរាយការណ៍ និងបទបញ្ជាដែលដាក់ចុះដោយ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ០៥ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ២០១៥ , Transcript of hearing on the substance in Case 002/02 – 04 May 2015, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ០៤ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ២០១៥ | |
|
ពេជ្រ ជឹម ហៅ តាជីម | លោក ពេជ្រ ជឹម អាយុ ៧៤ ឆ្នាំ ត្រូវបានគេចោទថាជាសមាជិកគណៈកម្មាធិការស្រុក ហើយបានក្លាយជាលេខាធិការស្រុកស្តីទីនៅពាក់កណ្តាលឆ្នាំ ១៩៧៦ មុននឹងត្រូវផ្ទេរទៅភូមិភាគកណ្តាល។ គាត់បានផ្តល់សក្ខីកម្មអំពីរចនាសម្ព័ន្ធនៃតំបន់ ១៣ និងខ្សែសង្វាក់បញ្ជារបស់របបនេះ។ គាត់ត្រូវបានគេសួរអំពីគោលនយោបាយរបស់ DK ស្តីពីអាពាហ៍ពិពាហ៍ ដោយបញ្ជាក់ថាបទប្បញ្ញត្តិអាពាហ៍ពិពាហ៍មានជាការអនុវត្តផ្លូវការជាជាងច្បាប់ជាលាយលក្ខណ៍អក្សរ។ លោកពន្យល់ថា ក្នុងឋានៈជាចៅហ្វាយស្រុក គាត់បានផ្សព្វផ្សាយការណែនាំពីថ្នាក់លើ ហើយបដិសេធថាមិនបានធ្វើជាសាក្សី ឬបញ្ជាឱ្យមានការប្រហារជីវិតអតីតទាហាន លន់ នល់ ទេ។ ទោះជាយ៉ាងណា លោកបានដឹងថា ក្នុងអំឡុងពេលនៃរបបនេះ ការប្រហារជីវិតបានកើតឡើង។ ជុំវិញបញ្ហាព្រះពុទ្ធសាសនា លោក ជឹម បានបញ្ជាក់ថា ការប្រតិបត្តិសាសនាមិនត្រូវបានហាមឃាត់ក្នុងតំបន់ ១០៥ ទេ ប៉ុន្តែរូបសំណាកព្រះពុទ្ធត្រូវបានបំផ្លាញ។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២២ ខែ មេសា ឆ្នាំ២០១៥, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៤ ខែ មេសា ឆ្នាំ២០១៥, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៣ ខែ មេសា ឆ្នាំ២០១៥, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គសេចក្តីក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២១ មេសា ២០១៥ | |
|
លោក ប៊ុន សារឿន | លោក ប៊ុន សារឿន អាយុ ៥០ ឬ ៥១ ឆ្នាំ បានថ្លែងថា លោកមានទុក្ខក្នុងរបបនេះ ដោយសារលោកបានបាត់បង់ពូ ប្អូនប្រុស និងឪពុក ហើយលោកមិនអាចទៅរៀនបាន។ លោក ប៊ុន បានរៀបរាប់ថា វត្តដែលគាត់រស់នៅត្រូវបានបំផ្លាញ ហើយគាត់ត្រូវបានគេយកទៅកន្លែងកុមារ ហើយតម្រូវឱ្យដឹកដី។ លោកបញ្ជាក់ថា ពួកគេត្រូវបានផ្តល់អាហារត្រឹមតែពាក់កណ្តាលប៉ុណ្ណោះ ប្រសិនបើមិនបានតាមកូតា។ លោក ប៊ុន បានពន្យល់ថា មេចំការបានប្រាប់គាត់ថា ប្អូនថ្លៃរបស់គាត់ ហើយឪពុករបស់គាត់ត្រូវបានគេយកទៅក្រាំងតាចាន់ ហើយគាត់បាននិយាយថា គាត់ជ្រួលច្របល់ដោយដឹងថា ពួកគេត្រូវបានគេនាំទៅទីនោះដើម្បីស្លាប់។ គាត់ក៏បានរៀបរាប់ពីម្តាយរបស់គាត់ដែលត្រូវបានគេយកទៅអប់រំផងដែរ។ |
[កែតម្រូវ១] ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ០៣ ខែ មេសា ឆ្នាំ២០១៥ | |
|
អ្នកស្រី អ៊ុឺម វណ្ណៈ | អ្នកស្រី អ៊ុឺម អាយុ ៤៧ ឆ្នាំ ឬ ៤៨ ឆ្នាំ ពន្យល់ថា អ្នកស្រីរស់នៅខេត្តតាកែវក្នុងអំឡុងពេលរំដោះ ប៉ុន្តែត្រូវបានផ្លាស់ទីពីរទៅបីដង ហើយនៅឆ្នាំ ១៩៧៦ គាត់ត្រូវបានបង្ខំឱ្យចូលរៀននៅអង្គភាពកុមារ។ បើតាមអ្នកស្រី អ៊ុឺម កុមារនៅក្នុងអង្គភាពរបស់គាត់ ប្រឈមនឹងលក្ខខណ្ឌការងារលំបាក ដោយធ្វើការលើសម៉ោង អាហារមិនគ្រប់គ្រាន់ និងការធ្វើទារុណកម្មលើកុមារថ្មី ដោយកុមាររបស់ពលរដ្ឋមូលដ្ឋាន។ នាងបានពន្យល់ពីករណីពីរដែលនាងត្រូវបានប្រធានអង្គភាព ឬកុមារផ្សេងទៀតវាយដោយសារនាងត្រូវបានគេចាប់បានទៅលេងគ្រួសារដោយគ្មានការអនុញ្ញាត។ អ្នកស្រី អ៊ុឺម ពន្យល់ពីមូលហេតុដែលប្អូនប្រុសត្រូវគេយកទៅពន្ធនាគារក្រាំងតាចាន់។ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបានរៀបរាប់ថា នៅឆ្នាំ ១៩៧៧ នាងបានឃើញកងជីវពលនាំអ្នកទោសទៅសម្លាប់ ហើយបានឃើញពួកគេវាយអ្នកទោស ប៉ុន្តែមិនបានប្រាប់អ្នកណាម្នាក់ឡើយ។ |
[កែតម្រូវ១] ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ០៣ ខែ មេសា ឆ្នាំ២០១៥ | |
|
អ្នកស្រី ឡិប នាង | អ្នកស្រី ឡិប អាយុ ៥១ ឆ្នាំ បានពន្យល់ថា គាត់រស់នៅស្រុកត្រាំកក់ ក្នុងរបបខ្មែរក្រហម។ នាងបានបញ្ជាក់ថា នាងបានបែកគ្នាពីឪពុកម្ដាយ ហើយនាងបានបាត់បងប្អូនប្រុសស្រីពីរនាក់ និងប្អូនប្រុសពីរនាក់ទៀត។ អ្នកស្រី ឡិប បានរៀបរាប់ពីពេលវេលារបស់គាត់ដែលធ្វើការនៅអង្គភាព ដោយអ្នកស្រីអះអាងថា គាត់ត្រូវបានកងជីវពល និងប្រធានអង្គភាពតម្រូវឱ្យហូបសាច់ជ្រូក ទោះបីជាវាផ្ទុយនឹងសាសនារបស់គាត់ក្នុងការបរិភោគក៏ដោយ។ នាងបានពន្យល់ថា ការងាររបស់នាងនៅក្នុងអង្គភាពគឺជីកប្រឡាយ ហើយប្រសិនបើនាងមិនបានបញ្ចប់ការងាររបស់នាងទេ នាងត្រូវបង្ខំចិត្តបញ្ចប់វានៅពេលយប់។ |
[កែតម្រូវ១] ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ០៣ ខែ មេសា ឆ្នាំ២០១៥ | |
|
លោក ថាន ធីម | លោក ថាន់ ធីម អាយុ ៦៩ ឬ ៧០ ឆ្នាំ បានពន្យល់ថា គាត់ត្រូវបានជម្លៀសទៅខេត្តតាកែវ ពីជំរុំជនភៀសខ្លួនក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ បន្ទាប់ពីជ័យជម្នះរបស់ ប៉ុល ពត ត្រូវបានជម្លៀសម្តងទៀតនៅឆ្នាំ ១៩៧៦ ទៅភ្ជួរស្រែ ហើយនៅឆ្នាំ ១៩៧៧ ត្រូវបានផ្ទេរទៅធ្វើការនៅអង្គភាពដែលត្រូវដឹកជញ្ជូនឈើ។ លោក ថាន់ បានរៀបរាប់ពីមូលហេតុដែលគាត់ត្រូវបានគេនាំទៅពន្ធនាគារអង្គរកាក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៨ ហើយត្រូវបានសួរនាំអំពីការប្រព្រឹត្តិរបស់គាត់នៅទីនោះ។ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបានបញ្ជាក់ថា គាត់ត្រូវបានគេធ្វើទារុណកម្មក្នុងអំឡុងពេលបីខែរបស់គាត់នៅអង្គរកា ហើយបានពន្យល់ថាគាត់ត្រូវបានគេបញ្ជូនទៅទីនោះដោយសារតែកូនស្រីរបស់គាត់ត្រូវបានបង្ខំឱ្យសារភាពថាគាត់ជាអតីតអនុសេនីយ៍ឯកនៅភ្នំពេញ។ លោក ថាន់ ពន្យល់ថា អាចរត់ចេញពីគុកបាន ពេលភ្លើងឆេះបំផ្លាញមណ្ឌលឃុំខ្លួន ក្រោយត្រូវបានឃុំខ្លួនក្នុងពន្ធនាគាររយៈពេល៣ខែ។ |
[កែតម្រូវ២] ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ០២ ខែ មេសា ឆ្នាំ ២០១៥, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ២១ ខែ មេសា ឆ្នាំ ២០១៥ | |
|
លោក បេង បឿន | លោក បេង បឿន អាយុ ៧៥ ឆ្នាំ ឬ ៧៦ ឆ្នាំ បាននិយាយថា លោកត្រូវបានបង្ខំឱ្យចាកចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញនៅឆ្នាំ ១៩៧៥ ។ លោក បេង បានបញ្ជាក់ថា លោកបានបាត់បង់បងប្អូនបង្កើត និងប្អូនថ្លៃពីរនាក់។ គាត់បានរៀបរាប់ថា នៅចុងឆ្នាំ ១៩៧៨ គាត់ត្រូវបានចាត់តាំងឱ្យដាំបន្លែ ហើយនៅចំណុចមួយ ប្រជាជនមូលដ្ឋានបានចម្អិនម្ហូបសម្រាប់មនុស្សថ្មី ហើយបានបំពុលវា។ លោកបញ្ជាក់ថា អាហារមិនគ្រប់គ្រាន់ ប៉ុន្តែប្រសិនបើពួកគេត្អូញត្អែរអំពីរឿងនេះ ពួកគេនឹងត្រូវពួកខ្មែរក្រហមនាំទៅសម្លាប់។ លោក បេង ត្រូវបានគេចោទសួរអំពីការបំបែកប្រជាជនដោយផ្អែកលើជាតិសាសន៍ ហើយបានពន្យល់ថា លោក និងភរិយាត្រូវបានគេដាក់ក្នុងក្រុមជនជាតិចិនខ្មែរ ដោយផ្អែកលើសំនៀងស្បែក ការសង្កត់សំឡេង និងឈ្មោះឪពុកម្តាយ។ |
[កែតម្រូវ២] ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ០២ ខែ មេសា ឆ្នាំ ២០១៥ | |
|
អ្នកស្រី អៀម យ៉េន | អ្នកស្រី អៀម យ៉េន អាយុ ៤៧ ឬ ៤៨ ឆ្នាំ រៀបរាប់ថា គាត់បានបែកពីឪពុកម្តាយនៅឆ្នាំ ១៩៧៦ ហើយបានបញ្ជូនទៅភូមិទួលគ្រួស ដើម្បីទៅធ្វើការនៅទំនប់វារីអគ្គិសនីនៅអង្គភាពកុមារ។ អ្នកស្រី អៀម បានរៀបរាប់ពីករណីមួយចំនួន ដែលនាងត្រូវបានគេចាប់បាន ទាំងព្យាយាមរត់ចេញពីអង្គភាព ដើម្បីទៅសួរសុខទុក្ខឪពុកម្តាយ ឬឃើញប៉ុនប៉ងលួចអាហារ ហើយត្រូវបានគេវាយដំ ឬកប់។ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបានពន្យល់ថា ការឈឺចាប់របស់នាងនៅតែបន្តកើតមានដល់សព្វថ្ងៃនេះ ដោយសារតែនាងមានសុខភាពមិនល្អ និងមិនមានការអប់រំ ដែលផ្តើមចេញពីពេលវេលារបស់នាងនៅក្រោមរបបនេះ។ |
[កែតម្រូវ២] ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ០២ ខែ មេសា ឆ្នាំ ២០១៥, [កែតម្រូវ២] ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ០១ ខែ មេសា ឆ្នាំ ២០១៥ | |
|
អ្នកស្រី យ៉ែម ឃុននី | អ្នកស្រី យ៉ែម ឃុននី អាយុ ៣៨ ឆ្នាំ មានប្រសាសន៍ថា គាត់មានអាយុ ១៤ ឆ្នាំ នៅពេលរំដោះនៅឆ្នាំ ១៩៧៥ ទោះបីជាគាត់មិនអាចចាំបានទេ ដោយសារគាត់មិនចេះអក្សរ។ នាងបានពន្យល់ថា នាងត្រូវបានផ្ទេរពីកម្ពុជាក្រោមមកធ្វើការនៅប្រទេសកម្ពុជា ហើយទោះបីជាគេប្រាប់ថាមានអាហារដែលគេបោះបង់ចោលនៅទីនោះ មានអាហារតិចតួច ប៉ុន្តែនាងមិនហ៊ានត្អូញត្អែរទេ បើមិនដូច្នេះទេ នឹងត្រូវគេយកទៅអប់រំឡើងវិញ និងអោយធ្វើការងារបន្ថែម។ នាងក៏បានបញ្ជាក់ថានាងបានបែកគ្នាពីសមាជិកគ្រួសាររបស់នាង។ អ្នកស្រី យ៉ែម រៀបរាប់ថា នៅទីបំផុត ម្តាយ ជីដូន និងបងប្អូនប្រាំមួយនាក់ ត្រូវបានសម្លាប់។ |
[កែតម្រូវ១] ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ០៣ ខែ មេសា ឆ្នាំ២០១៥ , ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ០២ ខែ មេសា ឆ្នាំ២០១៥ | |
|
អ្នកស្រី តាក់ សាន | អ្នកស្រី តាក់ សាន អាយុ ៦៧ ឆ្នាំ ប្រាប់ថា គាត់មានស្រុកកំណើតនៅស្រុកគិរីវង់ ខេត្តតាកែវ។ នាងភៀសខ្លួនជាមួយគ្រួសារទៅកម្ពុជាក្រោមព្រោះខ្លាច។ នាងត្រូវបានគេសុំឱ្យចាកចេញជាមួយអ្នកដទៃជាផ្នែកមួយនៃ "កម្មវិធីផ្លាស់ប្តូរ" ហើយនាង និងឪពុកម្តាយ កូន និងប្តីត្រូវបានគេនាំទៅកាន់ត្រពាំងថ្លឹងខាងជើង ក្នុងស្រុកត្រាំកក់។ នាងបានពន្យល់ថា ពេលទៅដល់ត្រាំកក់ ទ្រព្យសម្បត្តិផ្ទាល់ខ្លួនរបស់នាងត្រូវបានរឹបអូស។ នាងបានប្រាប់ថា គ្រួសារនេះត្រូវបានដាក់ក្នុងអង្គភាពផ្សេងៗគ្នា។ នាងបញ្ជាក់ថា នាងមានផ្ទៃពោះនៅត្រាំកក់ ហើយនាងកើតកូនតែម្នាក់ឯង ព្រោះប្តីគេយកទៅបាត់។ នាងបានប្រាប់ថា នាងនិងកូនដែលទើបនឹងកើតមិនត្រូវបានផ្តល់អាហារគ្រប់គ្រាន់។ នាងបានរៀបរាប់ពីរបៀបដែលនាងត្រូវបានបង្ខំឱ្យធ្វើការ និងដឹកជញ្ជូនដី សូម្បីតែនាងមានផ្ទៃពោះក៏ដោយ។ នាងមិនអាចសម្រាកបានទេ រហូតដល់នាងបានបញ្ចប់កិច្ចការ។ នាងបានបាត់បង់បងប្អូនបង្កើត និងប្តីរបស់នាងក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ប៉ុន្តែកូនរបស់នាងបានរួចជីវិត។ |
[កែតម្រូវ២] ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ០១ ខែ មេសា ឆ្នាំ ២០១៥ | |
|
លោក DUDMAN Richard Beebe | លោក Richard Dudman ដែលមានអាយុ ៩៦ ឆ្នាំបានរំលឹកអំពីពេលវេលារបស់គាត់ដែលបានចំណាយនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាមុន អំឡុងពេល និងក្រោយរបបខ្មែរក្រហម។ គាត់បានបញ្ជាក់ថា ពួកគេសុទ្ធតែជាបទពិសោធន៍ខុសៗគ្នាដែលក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៨ គាត់ត្រូវបានគេគំរាមកំហែងលើរាងកាយ ប៉ុន្តែនៅឆ្នាំ ១៩៩០ គាត់ដើរតាមដងផ្លូវ ហើយរកភស្តុតាង។ គាត់បានរំលឹកពីបទពិសោធន៍របស់គាត់នៅពេលល្ងាចពីការស្លាប់របស់លោក Malcolm Caldwell ដោយបញ្ជាក់ថា គាត់បានឮស្នូរកាំភ្លើង ប៉ុន្តែមិនច្បាស់ពីមូលហេតុនៃការវាយប្រហារលើអ្នកកាសែតនោះទេ។ លោក Dudman ក៏បានរំលឹកពីបទសម្ភាសន៍របស់លោកជាមួយ ប៉ុល ពត ក្នុងខែធ្នូ ឆ្នាំ ១៩៧៨ នៅពេលដែលលោកជាអ្នកកាសែតលោកខាងលិចម្នាក់ក្នុងចំណោមពីរនាក់ដែលមកបំពេញទស្សនកិច្ចនៅរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ៣០ ខែ មីនា ឆ្នាំ២០១៥, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ៣១ ខែ មីនា ឆ្នាំ២០១៥, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គសេចក្តីក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០១ មេសា ២០១៥ |