Case 002 Witnesses, experts and Civil Parties

អ្នកស្រី អ៊ឺម សារឿន អាយុ ៥៩ ឬ ៦០ឆ្នាំ ពន្យល់ថា នៅឆ្នាំ១៩៧៥ អ្នកស្រីត្រូវបានជម្លៀសពីខេត្តតាកែវ មកធ្វើការ និងរស់នៅក្នុងឃុំលាយបូរ ហើយបានបែកចេញពីគ្រួសារនៅឆ្នាំ១៩៧៦។ បើតាមដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី អ្នកស្រីត្រូវបានចាត់តាំងឱ្យនៅអង្គភាពចល័តនៅឆ្នាំ១៩៧៧ ដើម្បី​ដឹក​ដី ហើយ​ថ្នាក់​ដឹក​នាំ​ជាន់​ខ្ពស់​បាន​ទៅ​ទស្សនា​ការដ្ឋាន​ត្រាំកក់​នៅ​ឆ្នាំ​នោះ។ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបញ្ជាក់ថា នាងមិនបានទទួលអាហារគ្រប់គ្រាន់ទេ នៅពេលដែលនាងត្រូវបានផ្ទេរ ហើយត្រូវបានចាប់ខ្លួនពីបទលួចដំឡូងមី។ តាមការសាកសួរពីប្តី អ្នកស្រី អ៊ឺមបានបញ្ជាក់ថា គាត់ត្រូវបានអង្គរក្ស អង្គតាសោម ចាប់ខ្លួន បញ្ជូនទៅក្រាំងតាចាន់ នៅឆ្នាំ ១៩៧៦/៧៧ ដែលគាត់បានស្លាប់ ហើយបងប្រុស ឪពុក និងពូរបស់គាត់ ក៏ត្រូវបានបញ្ជូនមកផងដែរ។ នាង​បាន​បញ្ជាក់​ថា កូន​ប្រុស​របស់​នាង​បាន​ស្លាប់​ដោយសារ​ជំងឺ។

អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងបានចាត់វិធានការការពារសម្រាប់ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីដែលបានផ្តល់សក្ខីកម្មជាមួយការកែប្រែរូបភាព និងសំឡេង។

ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបានរៀបរាប់ថា នៅឆ្នាំ១៩៧៥ គាត់ជាទាហានការពារខេត្តតាកែវ ប៉ុន្តែត្រូវបានបង្ខំឱ្យចូលរួមជាមួយកម្លាំងខ្មែរក្រហមនៅការដ្ឋានទំនប់មួយ។ លោក​បាន​បញ្ជាក់​ថា លោក​បាន​ទទួល​ការ​បណ្តុះបណ្តាល​នៅ​អង្គភាព​យុវជន ហើយ​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៧៦ ត្រូវ​បាន​គេ​បញ្ជូន​ទៅ​ពន្ធនាគារ​ក្រាំងតាចាន់។ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបានពិពណ៌នាអំពីការសួរចម្លើយ ការធ្វើទារុណកម្ម អាហារមិនគ្រប់គ្រាន់ និងការប្រហារជីវិតដែលបានកើតឡើងនៅពន្ធនាគារ។ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបញ្ជាក់ថា កូននឹងមកជាមួយឪពុកម្តាយ ហើយពេលម្តាយបាត់កូនក៏បាត់ដែរ។

លោក រៀល សន អាយុ ៧៧ ឆ្នាំ មក​ពី​ស្រុក​ត្រាំកក់ បាន​ពន្យល់​ថា នៅ​ចុង​ឆ្នាំ ១៩៧៦ លោក​ត្រូវ​បាន​តែងតាំង​ជា​អនុប្រធាន​មន្ទីរពេទ្យ​ស្រុក ១០៥។ ក្នុងអំឡុងពេលផ្តល់សក្ខីកម្មរបស់គាត់គាត់បានពិពណ៌នាអំពីស្ថានភាពទូទៅដែលអ្នកជំងឺត្រូវបានព្យាបាលនិងរចនាសម័្ពន្ធទូទៅនៃមន្ទីរពេទ្យ។ លោក​បញ្ជាក់​ថា ក្នុង​ករណី​ភាគ​ច្រើន​ប្រជាពលរដ្ឋ​បាន​រងគ្រោះ​ដោយ​កង្វះ​អាហារូបត្ថម្ភ និង​គ្រុនចាញ់ ហើយ​ក្នុង​មួយ​ខែ​មុន​របប​ប៉ុលពត មាន​អ្នក​ជំងឺ​ពី ១០ ទៅ ២០ នាក់​បាន​ស្លាប់​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ​ដោយ​សារ​កង្វះ​អាហារូបត្ថម្ភ​ធ្ងន់ធ្ងរ។ លោក រៀល សន ក៏បានរៀបរាប់ថា ធ្លាប់បានចូលរួមកិច្ចប្រជុំមួយ ដែលមានការណែនាំក្នុងការបោសសម្អាតអតីតទាហាន លន់ នល់ និងប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរក្រោម។

លោក នុត នូវ អាយុ ៧៤ ឆ្នាំ មក​ពី​ខេត្ត​តាកែវ បាន​ថ្លែង​ថា ក្នុង​របប​ខ្មែរ​ក្រហម លោក​ត្រូវ​បាន​ចាត់​ឲ្យ​ទៅ​ឃុំ​ញ៉ែងញ៉ង ទទួល​បន្ទុក​រក្សា​បញ្ជី​ចំណាយ និង​ការ​ប្រើប្រាស់​ស្បៀង។ គាត់ត្រូវបានគេសួរអំពីការបែងចែកប្រភេទប្រជាជន និងអំពីស្ថានភាពអាហារ និងសុខភាពនៅក្នុងសហករណ៍របស់គាត់។ លោកក៏បានផ្តល់សក្ខីកម្មអំពីការចាត់ទុកអតីតមន្ត្រី លន់ នល់ និងបានបញ្ជាក់ថា មានតែថ្នាក់ផ្នែក និងថ្នាក់តំបន់ប៉ុណ្ណោះដែលមានសិទ្ធិអំណាចក្នុងការសម្រេចចិត្តចាប់ខ្លួនអ្នកណា ឬសម្លាប់អ្នកណា។

លោក នាង អ៊ូច ហៅ តាសាន អាយុ ៧២ ឆ្នាំ ជាអតីតគ្រូបង្រៀនបានប្រាប់តុលាការថា លោកត្រូវបានតែងតាំងនៅឆ្នាំ ១៩៧៥ ជាប្រធានអប់រំខេត្តចំនួន ៣ រួមមានកំពត និងតាកែវ។ នៅឆ្នាំ១៩៧៧ លោកត្រូវបានប្អូនថ្លៃតាម៉ុកផ្ទេរទៅឃុំលាយបូរ ហើយត្រូវបានតែងតាំងជាជំនួយការគណៈកម្មាធិការស្រុក។ លោក​បាន​ជំទាស់​នឹង​ការ​អះអាង​របស់​សាក្សី​ផ្សេង​ទៀត​ដែល​ថា​លោក​ជា​លេខាធិការ​ស្រុក​ត្រាំកក់។ សាក្សី​រូប​នេះ​បាន​បញ្ជាក់​ថា គាត់​ត្រូវ​បាន​ណែនាំ​ឱ្យ​ផ្តល់​ជំនួយ​បច្ចេកទេស​ក្នុង​ការ​សាងសង់​ទំនប់​វារីអគ្គិសនី និង​ប្រឡាយ និង​បង្ហាញ​សហករណ៍​ដល់​គណៈប្រតិភូ​ស៊ុយអែត និង​ចិន។ គាត់ត្រូវបានគេសួរអំពីរចនាសម្ព័ន្ធរដ្ឋបាល និងទំនាក់ទំនងនៅក្នុងសហករណ៍ និងទំនាក់ទំនងរវាងឃុំ ស្រុក វិស័យ និងតំបន់។ គាត់ក៏បានឆ្លើយសំណួរអំពីពិធីអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលគាត់បានដឹងលឺ។ នៅ​ពេល​ចោទ​សួរ​ពី​ការ​ប្រតិបត្តិ​តាម​បែប​ពុទ្ធសាសនា លោក​បាន​លើក​ឡើង​ថា គ្មាន​វត្ត​នៅ​ក្នុង​ស្រុក​ត្រាំកក់​ទេ។

លោក វ៉ាន់ សឿន ហៅ សួន អាយុ ៥៦ ឆ្នាំ មកពីឃុំលាយបូរ ស្រុកត្រាំកក់ បាននិយាយថា គាត់ត្រូវបានចាត់តាំងក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៥ ឱ្យទៅអង្គភាពយាមនៅមន្ទីរឃុំឃាំងក្រាំងតាចាន់ ហើយមានភារកិច្ចជាអ្នកនាំសារក្នុងពេលថ្ងៃ និងជាអ្នកយាមអ្នកទោសក្នុងអំឡុងយប់។ លោកបានផ្តល់សក្ខីកម្មអំពីប្រតិបត្តិការនៅក្រាំងតាចាន់ និងស្ថានភាពឌរបស់អ្នកទោស។ លោក​ថា លោក​មិន​ដែល​ឃើញ​មាន​ការ​ប្រហារ​ជីវិត​អ្នក​ទោស​ណា​មួយ​ទេ ព្រោះ​លោក​ឈរ​យាម​នៅ​បរិវេណ​ខាង​ក្រៅ​នៃបរិវេណ​ពន្ធនាគារ។ នៅ​ពេល​សួរ​សំណួរ​អំពី​ការ​ផ្សឹក​ព្រះសង្ឃ លោក​បាន​និយាយ​ថា លោក​បាន​ឮ​ករណី​ផ្សឹក​ពី​អ្នក​ដទៃ។

លោក ផាន់ ឆេន អាយុ ៨៣ ឆ្នាំ បាន​ប្រាប់​តុលាការ​ថា ក្នុង​ឆ្នាំ ១៩៧៣-១៩៧៤ លោក​ជា​មេ​ឃុំ​គាស់ ក្នុង​ខេត្ត​តាកែវ ទទួល​បន្ទុក​ផ្នែក​វប្បធម៌ និង​អប់រំ។ គាត់បាននិយាយថា គាត់គ្មានអំណាចលើក្រាំងតាចាន់ទេ ក្រោយឆ្នាំ ១៩៧៣ នៅពេលដែលវាត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរទៅជាកន្លែងឃុំឃាំង ហើយគាត់គ្រាន់តែចូលទៅផ្គត់ផ្គង់ស្បៀងអាហារប៉ុណ្ណោះ។ គាត់ត្រូវបានគេសួរពីការដឹងរបស់គាត់អំពីប្រតិបត្តិការនៅក្រាំងតាចាន់់ ហើយគាត់បានបដិសេធថាមិនដែលបានទទួលបន្ទុកឃុំក្រាំងតាចាន់ទេក្នុងអំឡុងពេលគាត់ជាមេឃុំ។ គាត់ត្រូវបានគេសួរអំពីតួនាទីរបស់គាត់នៅក្នុងគណៈកម្មាធិការរៀបចំលំនៅដ្ឋានសម្រាប់អ្នកជម្លៀស និងប្រជាជនដែលត្រូវបានដោះលែងពីក្រាំងតាចាន់ (១៩៧៤-៧៤) ។ គាត់​បាន​ផ្តល់​សក្ខីកម្ម​ថា​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ដែល​គាត់​បាន​ធ្វើ​ជា​សាក្សី​ហាក់​មិន​ត្រូវ​បាន​បង្ខំ​ទេ។ គាត់ក៏និយាយអំពីគោលនយោបាយបក្សចំពោះយួន ដែលគាត់បានរៀនពីការផ្សាយ និងការប្រជុំ។

សាក្សីរូបនេះគឺជាអតីតឆ្មាំសន្តិសុខនៅមន្ទីរសន្តិសុខក្រាំងតាចាន់។ ដោយអនុវត្តតាមសំណើសុំលើវិធានការការពារនានា អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងបានបញ្ជាថា អាសយដ្ឋាន របស់សាក្សីនឹងមិនត្រូវបានបង្ហាញទៅកាន់សាធារណជនឡើយ ហើយថារូបភាពរបស់គាត់ក៏មិនត្រូវបង្ហាញជាសាធារណដែរ។ វីដេអូថតសាក្សីពេលផ្តល់សក្ខីកម្មត្រូវបាន បំផ្លែងឱ្យមើលមិនស្គាល់។

លោក សៅ ហ៊ាន អាយុ ៦៨ ឆ្នាំ មកពីស្រុកត្រាំកក់ បានប្រាប់អង្គជំនុំជម្រះថា បន្ទាប់ពីដួលរលំទីក្រុងភ្នំពេញ បងប្រុសរបស់គាត់ដែលជាអតីតទាហាន លន់ នល់ ត្រូវបានចាប់ខ្លួន និងនាំយកទៅអប់រំឡើងវិញពីរបីថ្ងៃបន្ទាប់ពីគាត់បានមកដល់​ភូមិកំណើតនៅស្រុកត្រាំកក់។ ក្រោយ​មក​គាត់បានដឹង​ពី​អ្នក​ជិត​ខាង​ថា បង​ប្រុស​ត្រូវ​បាន​គេ​យក​ទៅ​មន្ទីរឃុំឃាំងក្រាំង​តាចាន់ ហើយ​សម្លាប់។​ គាត់​ត្រូវ​បាន​ចោទ​សួរ​អំពី​ស្ថានភាព​ការងារ និង​ការ​រស់​នៅ​ក្នុង​សហករណ៍។ នៅពេលសួរអំពីព្រះពុទ្ធសាសនា លោកបានថ្លែងថា លោកបានឃើញរូបបដិមា និងសៀវភៅជាច្រើនត្រូវបានគេយកចេញពីវត្ត ហើយព្រះសង្ឃត្រូវបានចាប់ផ្សឺក។

លោក ភ្នៅ យ៉ាវ អាយុ ៦៨ ឆ្នាំ មកពីឃុំសំរោង ស្រុកត្រាំកក់ បានពន្យល់ថា គាត់បានចូលរួមចលនាបដិវត្តន៍នៅឆ្នាំ ១៩៧០។ គាត់ត្រូវបានសួរអំពីស្ថានភាពរស់នៅក្នុងឃុំសំរោង។ លោក​បាន​បញ្ជាក់​ថា ការ​បរិភោគ​រួម​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​តាំង​ពី​ឆ្នាំ ១៩៧៥ រួម​ជាមួយ​នឹង​ការ​ហាម​ឃាត់​កម្មសិទ្ធិ​ឯកជន ហើយ​ប្រជាជន​ត្រូវ​បាន​ចាត់​ថ្នាក់​ជា​បី​ក្រុមផ្សេង​គ្នា។ សាក្សីបាននិយាយថា នៅចុងឆ្នាំ ១៩៧៦ គាត់ត្រូវបានប្រគល់ភារកិច្ចឱ្យបង្រៀនកូនតូចៗរបស់ប្រជាជនមូលដ្ឋានពីរបៀបប្រកប និងអានអក្ខរក្រមខ្មែរ។ គាត់​ក៏​ត្រូវ​បាន​ចោទ​សួរ​អំពី​ការ​រៀបការ​ដោយ​បង្ខំ​ដែល​បាន​កើត​ឡើង​ក្នុង​សហករណ៍ និង​អំពី​ការ​ប្រព្រឹត្ត​ចំពោះ​ពុទ្ធសាសនិក។

លោក រី ពៅ អាយុ ៥៨ ឆ្នាំ មកពីខេត្តតាកែវ បានពន្យល់ថា លោក និងក្រុមគ្រួសារបានភៀសខ្លួនទៅប្រទេសវៀតណាមក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៥ ហើយបន្ទាប់មកបានចូលរួមក្នុងកម្មវិធីផ្លាស់ប្តូរ ដែលបានព្រមព្រៀងគ្នារវាងវៀតណាម និងប៉ុល ពត ឱ្យវិលត្រឡប់មកកម្ពុជាវិញនៅឆ្នាំ ១៩៧៦។ លោក រី រៀបរាប់ ដំណើរ​ការ​ដោះដូរ និង​ពេល​ដែល​ទាហាន​ខ្មែរ​ក្រហម​ហាម​ឃាត់​មិន​ឲ្យ​ផ្លាស់​ទី និង​រឹប​អូស​យក​លុយ និង​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​របស់​ពួក​គេ។ លោក​ត្រូវ​បាន​សាកសួរ​លើ​ការយកចិត្តទុកដាក់នៅ​សហករណ៍​ត្រាំកក់ និង​លក្ខខណ្ឌ​ការងារ។ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបញ្ជាក់ថា ពួកគេត្រូវបានបំបែកចេញពីអ្នកផ្សេង ហើយចាត់តាំងជាប្រភេទក្រុម "យួន"។

អ្នកស្រី Becker គឺជាអតីតអ្នកកាសែតនៅ Washington Post និង New York Times ហើយអ្នកស្រីគឺជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅ "When the war is over: Cambodia and the Khmer Rouge Revolution"។ អ្នក​ស្រី​គឺ​ជា​អ្នក​កាសែត​លោក​ខាង​លិច​តែ​ពីរ​រូប​ប៉ុណ្ណោះ​ដែល​ត្រូវ​បាន​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ចូល​ទស្សនា​របប​កម្ពុជា​ប្រជាធិបតេយ្យ។ ក្នុង​ដំណើរ​ទស្សនកិច្ច​នៅ​ខែ​ធ្នូ ឆ្នាំ​១៩៧៨ អ្នកស្រី​បាន​សម្ភាស ប៉ុល ពត និង អៀង សារី។

ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី លោក សយ សែន បានប្រាប់តុលាការអំពីការចាប់ខ្លួន និងឃុំខ្លួននៅឆ្នាំ ១៩៧៤ នៅក្រាំងតាចាន់ ដែលគាត់ថាគាត់ស្នាក់នៅរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៧៩។

លោក កែវ បានប្រាប់អង្គជំនុំជម្រះថា លោកបានចូលរួមចលនាបដិវត្តន៍ជាវេជ្ជបណ្ឌិតនៅឆ្នាំ ១៩៧០ ដោយឆ្លើយតបនឹងការអំពាវនាវរបស់អតីតមេដឹកនាំនរោត្តមសីហនុ។ គាត់បាននិយាយថា គាត់ត្រូវបានចាប់ខ្លួន ហើយបញ្ជូនទៅក្រាំងតាចាន់នៅឆ្នាំ ១៩៧៥ ។ គាត់ត្រូវបានគេសួរអំពីការចាប់ខ្លួន ការសួរចម្លើយ ការធ្វើទារុណកម្ម និងការប្រហារជីវិតនៅមន្ទីរសន្តិសុខ។

អ្នកស្រី ជាំង ស្រីមុំ អាយុ ៦០ឆ្នាំ មកពីឃុំញ៉ែងញ៉ង ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ។ នាងបាននិយាយថា តំបន់នេះស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ខ្មែរក្រហមនៅឆ្នាំ ១៩៧០។ នាងបានពន្យល់ថា មុនពេលនាងត្រូវបានបង្ខំឱ្យរៀបការនៅឆ្នាំ ១៩៧៧ នាងបានធ្វើការជាជំនួយការគ្រូបង្រៀននៅក្នុងអង្គភាពកុមារមួយ។ នាងត្រូវបានគេសួរអំពីអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់នាង និងអាពាហ៍ពិពាហ៍ផ្សេងទៀតនៅក្នុងសហករណ៍។ សាក្សីត្រូវបានសួរសំណួរទាក់ទងនឹងជីវភាពរស់នៅ ការហាមឃាត់ក្នងព្រះពុទ្ធសាសនា គោលនយោបាយស្តីពីជនជាតិវៀតណាម និងការចាប់ខ្លួនមនុស្សនៅក្នុងសហករណ៍ រួមទាំងឪពុករបស់នាងផ្ទាល់ ដែលនាងបាននិយាយថា ត្រូវបានគេសម្លាប់នៅមណ្ឌលសន្តិសុខក្រាំងតាចាន់។

លោក ឯម ភឿង ព្រះជន្ម ៧៧ វស្សា បានពន្យល់ថា នៅពេលដែលព្រះអង្គត្រូវបានជម្លៀសចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញ ព្រះអង្គត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតវិញ គឺនៅវត្តអង្គរកា ក្នុងស្រុកត្រាំកក់។ សាក្សី​បាន​បញ្ជាក់​ថា ព្រះសង្ឃ​ត្រូវ​បាន​បង្ខំ​ឲ្យ​ធ្វើ​ការ​សំណង់ ហើយ​នៅ​ឆ្នាំ ១៩៧៦ ព្រះអង្គ​ត្រូវ​បាន​គេ​ណែនាំ​ឲ្យ​ផ្សឹកពីព្រះសង្ឃ​ដោយ​មិន​មាន​ពិធី​បុណ្យ​សាសនា​អ្វី​ឡើយ។ ព្រះអង្គក៏ត្រូវបានចោទសួរអំពីការរៀបការដោយបង្ខំ និងការបដិសេធមិនរៀបការរបស់ព្រះអង្គ។

អ្នកស្រី ជូ គឹមឡន អាយុ ៦៤ ឆ្នាំ ពន្យល់ថា អ្នកស្រីបានទៅស្រុកត្រាំកក់ជាមួយគ្រួសារនៅពេលជម្លៀសចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៥។ អ្នកស្រីបានរៀបរាប់ពីស្ថានភាពរស់នៅ និងការងារនៅក្នុងស្រុកត្រាំកក់។ នាងត្រូវបានគេសួរអំពីបទពិសោធន៍របស់នាង ការចាប់ខ្លួន "មនុស្សថ្មី" និងពិធីរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍។ នាងក៏ត្រូវបានចោទសួរអំពីការអះអាងរបស់នាងថា នាងបានឃើញមេដឹកនាំជាន់ខ្ពស់ខ្មែរក្រហម ក្នុងចំណោមពួកគេ ខៀវ សំផន និង នួន មកលេងសហករណ៍នៅពេលនាងនៅទីនោះ ក៏ដូចជាការចាប់ខ្លួនប្តីរបស់នាង និងមនុស្សផ្សេងទៀតនៅក្នុងសហករណ៍ និងការប្រព្រឹត្តចំពោះ គ្រួសារវៀតណាម។ អ្នកស្រីថា ប្តីរបស់គាត់ត្រូវបានគេយកទៅសម្លាប់ចោលមួយរយៈ បន្ទាប់ពីពួកគាត់មកដល់ត្រាំកក់ ហើយអ្នកស្រីក៏បានប្រាប់ផងដែរថា កូនស្រីអាយុ៣ឆ្នាំរបស់គាត់បានស្លាប់ដោយសារជំងឺ និងអត់អាហារ។

លោកវេជ្ជបណ្ឌិត ហួត លីណា គឺជាអ្នកជំនាញផ្នែកវិកលវិទ្យាដែលត្រូវបានតែងតាំងដោយអង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងជាអ្នកជំនាញផ្នែកវេជ្ជសាស្ត្រដើម្បីធ្វើការត្រួតពិនិត្យលើ
សម្បទារបស់ នួន ជា និងខៀវ សំផន។

លោកវេជ្ជបណ្ឌិត Chan Kin Ming គឺជាអ្នកជំនាញផ្នែកជំងឺមនុស្សចាស់ត្រូវបានតែងតាំងដោយអង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងក្នុងនាមជាអ្នកជំនាញផ្នែកវេជ្ជសាស្ត្រដើម្បីវាយតម្លៃ
លើសម្បទារបស់ នួន ជា និងខៀវ សំផន។

លោក មាស សុខា ហៅ ថ្លាង អាយុ ៥៤ ឆ្នាំ មកពីស្រុកត្រាំកក់។ សាក្សីបាននិយាយថា គាត់ធ្វើការនៅក្នុងអង្គភាពកុមារចល័ត រហូតដល់គាត់ត្រូវបានបញ្ជូនទៅពន្ធនាគារក្រាំងតាចាន់ រួមជាមួយសមាជិកគ្រួសារមួយចំនួនដែលត្រូវបានចាប់ខ្លួននៅក្នុងខែមិថុនា ឆ្នាំ ១៩៧៦។ គាត់បានផ្តល់សក្ខីកម្មអំពីស្ថានភាពរស់នៅ និងការងារនៅក្នុងសហករណ៍ត្រាំកក់ និងមន្ទីរសន្តិសុខក្រាំងតាចាន់​ ខេត្តតាកែវ។ គាត់​ត្រូវ​បាន​ចោទ​សួរ​អំពី​ការ​សួរ​ចម្លើយ​និង​ការ​ប្រហារ​ជីវិត​ដែល​គាត់​បាន​បញ្ជាក់​ថា​បាន​ឃើញ​នៅ​មន្ទីរ​ឃុំឃាំង​។

អ្នកស្រី អ៊ុំ សុផានី អាយុ៦៨ឆ្នាំ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី មកពីរាជធានីភ្នំពេញ បានពន្យល់ថា ពេលគាត់ជម្លៀសពីភ្នំពេញ ទៅរស់នៅជាមួយអនាគតឪពុកម្តាយក្មេក នៅឃុំត្រពាំងធំត្បូង ស្រុកត្រាំកក់។ គាត់គឺជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅពីរក្បាលអំពីបទពិសោធន៍របស់គាត់ក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ដែលបានសរសេរដោយផ្អែកលើកំណត់ហេតុសម្ងាត់ដែលគាត់បានរក្សាទុកក្នុងរបបខ្មែរក្រហម។ គាត់ត្រូវបានចោទសួរអំពីស្ថានភាពរស់នៅ និងបទពិសោធន៍របស់គាត់នៅក្នុងសហករណ៍ត្រាំកក់ និងអំពីការអះអាងរបស់គាត់អំពីការរៀបការដោយបង្ខំ។

លោក ហ៊ឺម ហ៊ុយ ត្រូវបានកោះហៅជាសាក្សីអោយផ្តល់សក្ខីកម្មពីរចនាសម្ព័ន្ធនៃមន្ទីរ ស២១។

ជាកម្មាភិបាលខ្មែរក្រហមចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៧២ ឫ ១៩៧៣ ហ៊ឺម ហ៊ុយ ចាប់ផ្តើមធ្វើការនៅមន្ទីរ ស២១ ជាអ្នកយាមនៅចុងឆ្នាំ១៩៧៦។​ នៅទីនោះគាត់បានក្លាយជាផ្នែកមួយនៃអង្គភាពពិសេសប្រតិបត្តិការនៅក្រោមអង្គភាពការពារ ហើយទទួលខុសត្រូវចំពោះការចាប់ខ្លួន និងការផ្ទេរអ្នកជាប់ឃុំឃាំង។ ដោយសារការធ្វើវិសុទ្ធិកម្មរផ្ទៃក្នុងកាន់តែខ្លាំងឡើងនៅមន្ទីរ ស២១ គាត់ត្រូវបានដំឡើងឋានៈជាអនុប្រធានអង្គភាពពិសេសទទួលខុសត្រូវផ្នែកសន្តិសុខនៅមន្ទិរ ស២១ ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៧។ គាត់អះអាងថា គាត់ត្រូវបានគេបញ្ជូនអោយទៅធ្វើទំនប់ទឹកក្នុងវាលស្រែនៅឯព្រៃសក្នុងឆ្នាំ១៩៧៨។

ជាសាក្សីមួយរូប ហ៊ឺម ហ៊ុយ ផ្តល់សក្ខីកម្មជាចម្បងពីនីតិវិធីចាប់ខ្លួននៅមន្ទីរ ស២១ រួមមានការចាប់ខ្លួនបុគ្គលិក ស២១ ស្ថានភាពនៃមន្ទីរឃុំឃាំង និងការប្រហារជីវិតអ្នកទោសនៅមន្ទីរ ស២១៕​ គាត់ជម្រាបដល់អង្គជំនុំជម្រះថា គាត់ជាអ្នកទទួលខុសត្រូវលើការដឹកជញ្ជូនអ្នកជាប់ឃុំទៅជើងឯកជាកន្លែងប្រហារជីវិតដោយចាប់ផ្តើមនៅក្នងឆ្នាំ១៩៧៧ ប៉ុន្តែខ្លួនគាត់ផ្ទាល់បានប្រហារជីវិតមនុស្សតែមួយនាក់ប៉ុណ្ណោះ។

ហ៊ឺម ហ៊ុយ ក៏បានបញ្ជាក់ពីតួនាទីរបស់ជនជាប់ចោទនៅមន្ទីរ ស២១ ផងដែរ។ កាត់លើកឡើងថា ឌុច ជាមនុស្សម្នាក់គត់ក្នុងការចេញបញ្ជានៅមន្ទីរ ស២១ អញ្ចឹងហើយទើបគាត់ខ្លាចឌុច។ តាមពិតទៅ ពេលខ្ញុំឃើញគាត់ វារំលឹកឡើងវិញពីពេលវេលាដែលខ្ញុំបានធ្វើការជាមួយគាត់។ ខ្ញុំអត់ហ៊ានមើលមុខគាត់ចំទេ សូម្បីបច្ចុប្បន្ននេះ ខ្ញុំខ្លាចគាត់។ គាត់រំលឹកឡើងវិញពីរបៀបដែលបុគ្គលិក ស២១ ត្រូវបានដាក់អោយប្រយត្ន័ប្រយៃងកំរិតខ្ពស់ នៅពេលដែលវិសុទ្ធិកម្មក្នុងគុកបានកើតឡើង៕

មេធាវីម្នាក់ចាំជួយដល់ ហ៊ឺម ហ៊ុយ ក្នុងករណីការឆ្លើយដាក់បន្ទុកលើខ្លួនឯងបានកើតឡើង។ តែទោះបីជាយ៉ាងណា ហ៊ឺម ហ៊ុយ មិនបានប្រើសិទ្ធិរបស់ខ្លួនមិននិយាយស្តីនោះទេ។