Case 002 Witnesses, experts and Civil Parties

Witnesses, experts and Civil Parties who have appeared in Case 002. Click on photo for larger version.

លោក សេន ស្រ៊ុន	ជាកសិករមួយរូប សេន ស្រ៊ុន អាយុ៦៧ឆ្នាំ ត្រូវបានតុលាការផ្តល់បទសម្ភាសន៍ជាផ្លូវការចំនួន៥ដងនៅគេហដ្ឋានរបស់គាត់ក្នុងខេត្តកំពង់ចាម។ គាត់បានចូលរួមក្នុងចលនាបដិវត្តន៍នៅឆ្នាំ ១៩៧១ ហើយបានក្លាយជាសមាជិកនៃកងវរសេនាតូចលេខ ៣០៥ ភូមិភាគ ៣០៤ តំបន់ ៣០។ លោក សេន ត្រូវបានបញ្ជាឱ្យត្រឡប់ទៅភូមិកំណើតរបស់គាត់វិញនៅឆ្នាំ ១៩៧៦។ ពេលត្រឡប់មកវិញ គាត់ត្រូវបានចាប់ខ្លួន និងឃុំខ្លួនរយៈពេល ១០ ថ្ងៃ បន្ទាប់មកគាត់ ដោយមានការយល់ព្រមពីគ្រួសាររបស់គាត់ បានរៀបចំឱ្យរៀបការជាមួយនារីម្នាក់។ គាត់ត្រូវបានគេបញ្ជូនទៅធ្វើការក្នុងអង្គភាពចល័តជាអ្នកឡើងដើមឈើ។ លោក សេន បានរំឮកអំពីសមាហរណកម្មសាច់ញាតិរបស់ជនជាតិចាម និងខ្មែរនៅក្នុងភូមិរបស់គាត់ ទោះបីជាការកាន់សាសនាក៏ដោយ ការស្លៀកពាក់ចាម និងការនិយាយភាសាចាមត្រូវបានហាមឃាត់ទាំងអស់។ ការបោសសំអាតទ្រង់ទ្រាយធំនៃកម្មាភិបាលភូមិភាគពាយ័ព្យនៃថ្នាក់កណ្តាលដល់ថ្នាក់ខ្ពស់បានធ្វើឡើងក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៦ និង ១៩៧៧ ខណៈដែលពួកគេត្រូវបានជំនួសជាបន្តបន្ទាប់ដោយសមភាគីភាគនិរតី។ លោក សេន បានប្រាប់អង្គជំនុំជម្រះថា លោកត្រូវបានចាត់ឱ្យទៅជាមួយក្រុមដាវវែង ដែលជាក្រុមជីវពលដែលបង្កើតឡើងដើម្បីតាមដាន និងចាប់ខ្លួនចាម។ គាត់បានពន្យល់ថា ជនជាតិចាមទាំងអស់នៅក្នុងភូមិទាំងពីរត្រូវបានចាប់ខ្លួនក្នុងមួយថ្ងៃប្រហែល ២០០-៣០០ នាក់ ហើយគាត់មានភារកិច្ចដឹកនាំប្រជាជនដែលត្រូវបានចាប់ខ្លួនទៅកាន់វត្តអូរត្រកួន។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ លោក សេន ស៊្រុន ត្រូវបានកម្មាភិបាលម្នាក់ប្រាប់ថា ជនជាតិចាមដែលត្រូវបានចាប់ខ្លួនត្រូវបានគេវាយកម្ទេចកាលពីយប់មិញ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៩ លោក ស្រ៊ុន ត្រូវបានតែងតាំងជាមេភូមិ បន្ទាប់មកលោកបានបញ្ជាឱ្យមានការបញ្ចុះសពធំៗជាច្រើនជុំវិញភូមិ។	ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៤ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៥ , ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៥ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៥
លោក សេង ឃុយ	សាក្សីឈ្មោះ សេង ឃុយ អាយុ៦២ឆ្នាំ ជាជនជាតិខ្មែរ ដែលបានរៀបរាប់អំពីការប្រព្រឹត្តិលើជាតិចាមនៅភូមិអង្គរបានលេខ២។ គាត់បាននិយាយថា បន្ទាប់ពីទាហានខ្មែរក្រហមបានមកដល់ភូមិរបស់គាត់នៅឆ្នាំ ១៩៧៥ គាត់ត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាទាសករក្នុងចំណោមទាសករដទៃទៀត។ ” គាត់ប្រាប់ថា គាត់ត្រូវបានគេចាត់ឱ្យធ្វើស្រែ។ បន្ទាប់ពីរបបខ្មែរក្រហមឡើងកាន់អំណាច ជនជាតិចាមត្រូវបាននាំចូលទៅក្នុងភូមិរបស់គាត់។ លោក សេង បានផ្តល់សក្ខីកម្មថា ជនជាតិចាមមិនបានគោរពសាសនារបស់ពួកគេទេ ដោយសារពួកគេខ្លាចខ្មែរក្រហម។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៧ លោក សេង បានឃើញការចាប់ខ្លួនជនជាតិចាមប្រមាណ ១៥ នាក់ ដែលត្រូវបានសម្លាប់ដោយលោក រុន និងកងកម្លាំងសន្តិសុខសហគមន៍របស់គាត់។ លោកបានបន្ថែមថា លោកបានឮលោក រុន ហៅថាជាអ្នកលក់សាច់។ លោក សេង បន្ថែមថា នៅចុងបញ្ចប់នៃរបបខ្មែរក្រហម លោក រុន ត្រូវបានប្រជាជនអង្គរបានសម្លាប់ ដោយសារគាត់ជាអ្នកចាប់មនុស្ស។ លោកបានបន្ថែមថា លោកជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមប្រជាពលរដ្ឋដែលត្រូវបានចាត់ឲ្យដឹកជញ្ជូនជនជាតិចាមដែលត្រូវបានចាប់ខ្លួនទៅវត្តអូរត្រកួន។ លោកត្រូវបានប្រធានភូមិអង្គរបានបញ្ជាឲ្យធ្វើកិច្ចការពិសេសនេះ។ គាត់ខ្លាចស្លាប់ ប្រសិនបើគាត់បដិសេធ។ គាត់បានផ្តល់សក្ខីកម្មថា គាត់មិនដែលបានឃើញជនជាតិចាមដែលត្រូវបានចាប់ខ្លួនម្តងទៀតទេ បន្ទាប់ពីបានចាកចេញពីពួកគេនៅវត្តនោះ។	ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ០៩ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៥, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១០ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៥
លោក សុះ ម៉ីន	ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី លោក សុះ ម៊ីន អាយុ៦១ឆ្នាំ បានរៀបរាប់អំពីការប្រព្រឹត្តិលើជនជាតិចាមក្នុងរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ។ គាត់បានពន្យល់ពីរបៀបដែលខ្មែរក្រហមហាមឃាត់ជនជាតិចាមមិនអោយគោរពសាសនារបស់ពួកគេ។ ជនជាតិចាមត្រូវបានបង្ខំឱ្យបរិភោគសាច់ជ្រូក ហើយត្រូវបានហាមឃាត់មិនឱ្យតមអាហារ និងអធិស្ឋាន។ លោក សុះ ក៏បានលាតត្រដាងដែរថា គេហាមប្រើភាសារបស់ពួកគេ ហើយស្ត្រីត្រូវបានបង្ខំឱ្យកាត់សក់របស់ពួកគេ។ លោកបានប្រាប់ថា ប្រសិនបើពួកគេប្រឆាំងនឹងគោលការណ៍ណាមួយ នោះគេនឹងត្រូវគេចោទថាជាសត្រូវរបស់អង្គការ។ លោក សុះ បញ្ជាក់ថា មនុស្សត្រូវបានចាប់ខ្លួនដោយគ្មានការពន្យល់សមហេតុផល។ បងប្អូនជីដូនមួយរបស់គាត់បានប្រាប់គាត់ថា មានផែនការចាប់ខ្លួនជនជាតិចាមចំនួន ៨០ នាក់ ហើយលោកសុះ បានរៀបចំការបះបោរជាមួយមនុស្សពីរនាក់ទៀត។ លោកពន្យល់ថា ក្រោយការបង្ក្រាបការបះបោរ ទាហានបានយកជនជាតិចាមចេញពីភូមិ ហើយសួរចម្លើយ និងធ្វើទារុណកម្មពួកគេ។ លោកក៏បានរៀបរាប់ពីស្ថានភាពការងារ និងជីវភាពនៅកន្លែងធ្វើការផងដែរ។ លោកបញ្ជាក់ថា លក្ខខណ្ឌគឺដូចគ្នាសម្រាប់ជនជាតិចាម និងខ្មែរ ហើយលោកបានឃើញសាកសពជាច្រើន ប៉ុន្តែលោកមិនបានឃើញការប្រហារជីវិតអ្វីឡើយ។ លោក សុះ បានបាត់បង់សាច់ញាតិរបស់គាត់ចំនួនប្រាំពីរក្នុងរបបខ្មែរក្រហម។	ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ០៨ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៥ , ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ០៩ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៥
លោក អ៊ីត សេន	លោក អ៊ីត សេន អាយុ ៦៣ ឆ្នាំ មកពីខេត្តត្បូងឃ្មុំ គឺជាសាក្សីជនជាតិចាមដំបូងដែលបានបង្ហាញខ្លួននៅចំពោះមុខតុលាការដើម្បីផ្តល់សក្ខីកម្មលើការចោទប្រកាន់ពីបទប្រល័យពូជសាសន៍លើ នួន ជា និងខៀវ សំផន។ គាត់បាននិយាយអំពីរបៀបដែលទាហានខ្មែរក្រហមហាមឃាត់ជនជាតិចាមពីការអនុវត្តសាសនាឥស្លាម ស្លៀកពាក់ប្រពៃណីរបស់ពួកគេ និងនិយាយភាសារបស់ពួកគេ។ លោកបានលើកឡើងថា អ្នកដែលឮនិយាយភាសាចាម ត្រូវបានគេយកទៅសម្លាប់។ គាត់បានបញ្ជាក់ពីការបះបោររបស់ជនជាតិចាមដែលបានកើតឡើងនៅកោះប៉ាល់ ហើយនិយាយអំពីរបៀបដែលគាត់ និងសហអ្នកភូមិត្រូវបានជម្លៀសដោយបង្ខំទៅភូមិទ្រា បន្ទាប់ពីទាហានកាត់ផ្តាច់ការផ្គត់ផ្គង់ស្បៀងរបស់ពួកគេ។ លោក អ៊ីត នៅទីបំផុតបានលាតត្រដាងថា ភូមិទ្រាពិតជាកន្លែងឃុំឃាំង និងសម្លាប់ ដែលលោកបានឃើញទាហានធ្វើអោយមនុស្សលង់ទឹកស្លាប់នៅក្នុងទន្លេ។ គាត់បានបញ្ជាក់ថា គាត់បានរួចផុតពីការជាប់ឃុំឃាំងបន្ទាប់ពីគាត់បានគាស់ក្តារកម្រាលមួយដើម្បីហែល ដោយផ្តល់ឱកាសឱ្យគាត់អាចហែលទឹកត្រឡប់ទៅភូមិកំណើតរបស់គាត់វិញ។	ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ០៨ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៥ , ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ០៧ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៥
លោក សម សាក់	ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីឈ្មោះ សម សាក់ អាយុ៥២ឆ្នាំ បានប្រាប់ឲ្យដឹងថា គាត់ត្រូវបានជម្លៀសជាមួយក្រុមគ្រួសារពីទីក្រុងភ្នំពេញ នៅថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ ហើយគាត់ត្រូវបានបញ្ជូនទៅអង្គភាពកុមារនៅឃុំសំរោង ដើម្បីប្រមូលលាមកគោ។ គាត់បានពន្យល់ថា ក្រោយមកគាត់បានចូលរួមជាមួយអង្គភាពចល័តនៅការដ្ឋានទំនប់ត្រពាំងថ្ម ដោយសារអាហារនៅទីនោះល្អជាងនៅអង្គភាពកុមារ។ លោកបានបញ្ជាក់ថា ដោយសារបន្ទុកការងារលោកធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ប៉ុន្តែលោកនៅតែបន្តធ្វើការដដែល។ គាត់ខ្លាចគេចោទថាធ្វើពុតជាមានជំងឺ។ លោកពន្យល់ថា អង្គការមានឃ្លាមួយថា បើអ្នកអាចញ៉ាំ អ្នកអាចធ្វើការ។ គាត់បានរៀបរាប់ពីកង្វះអាហារ កង្វះការគេង និងស្ថានភាពគ្មានអនាម័យនៅកន្លែងធ្វើការ។ លោកក៏បានប្រាប់ដែរថា មនុស្សត្រូវបានគេចាប់ខ្លួននិងសម្លាប់។	ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០២ កញ្ញា ២០១៥
លោក មាន លឿយ	លោក មាន លឿយ អាយុ ៦១ឆ្នាំ ជាព្រះសង្ឃមុនរបបខ្មែរក្រហម។ គាត់ត្រូវបានគេបង្ខំអោយផ្សឹក ហើយបង្ខំឱ្យរៀបការក្រោមរបបខ្មែរក្រហម។ គាត់បានបាត់បង់ប្រពន្ធថ្មីរបស់គាត់ និងសមាជិកជាច្រើនក្នុងគ្រួសារគាត់។ គាត់បានរៀបរាប់ពីរបៀបដែលព្រះសង្ឃត្រូវបានពិពណ៌នាថាជា "ដង្កូវ" នៅក្រោមរបបខ្មែរក្រហម និងបានចែករំលែកពីរបៀបដែលកុមារពីរនាក់ក្នុងគ្រួសាររបស់គាត់ (អាយុ ៤ និង ៥ ឆ្នាំ) ត្រូវបានកាត់បំពង់ក។ លោកបានបញ្ជាក់ថា អាពាហ៍ពិពាហ៍របស់លោកគឺជាផ្នែកមួយនៃពិធីមួយសម្រាប់គូស្វាមីភរិយាចំនួន ៦៣ គូ ដែលភាគច្រើនមិនដែលស្គាល់គូស្រកររបស់ពួកគេ និងមិនបានជួបគ្នាពីមុនមក។ លោកបានបន្តថា គូស្នេហ៍ទាំងពីរបានចំណាយពេលពីរបីយប់ជាមួយគ្នាមុនពេលត្រូវបន្តការងារ។ គូស្វាមីភរិយានៅទីបំផុតបានរស់នៅដាច់ដោយឡែកពីគ្នា ប៉ុន្តែត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យទៅលេងប្រចាំខែ។ លោកថា លោកនឹកឃើញភរិយាដែលលោកថាលោកស្រឡាញ់ ហើយអាចមានផ្ទៃពោះពេលគាត់ស្លាប់ ដោយធ្វើពិធីបុណ្យពុទ្ធសាសនាប្រចាំឆ្នាំដើម្បីរំលឹកដល់នាង។ លោកថា លោកអាចរួចផុតពីការឈឺចាប់ និងទុក្ខលំបាកដែលលោកបានជួបក្នុងរបបខ្មែរក្រហមពេលលោកធ្វើសមាធិ និងចូលរួមក្នុងពិធីសាសនា។	ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០២ កញ្ញា ២០១៥, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០២ កញ្ញា ២០១៥
អ្នកស្រី ចៅ ឡាង	អ្នកស្រី ចៅ ឡាង អាយុ ៦៤ ឆ្នាំ ពន្យល់ថា គាត់នៅខេត្តសៀមរាបក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៥ ប៉ុន្តែគាត់ត្រូវបានណែនាំឲ្យទៅភ្នំពេញ ដើម្បីស្វែងរកឪពុកម្តាយ និងលាក់ជីវប្រវត្តិរបស់គាត់។ ពេលនៅទីនោះ ខ្មែរក្រហមបានចូលកាន់កាប់ ហើយនាងត្រូវបានបំបែកចេញពីឪពុកម្តាយរបស់នាង។ នាងបានបញ្ជាក់ថា ឪពុកម្តាយរបស់នាងទាំងពីរត្រូវបានគេសម្លាប់។ អ្នកស្រី ចៅ ឡាង បញ្ជាក់ថា គាត់បានបញ្ចប់ការងារនៅអង្គភាពចល័ត ដោយគាត់បានបញ្ចប់ការដ្ឋាននៅកន្លែងធ្វើការថ្ងៃទី ១ ខែមករា។ នាងបានរៀបរាប់ពីការឈប់សម្រាកមួយថ្ងៃ ហើយបានរកឃើញថា បងស្រី ប្តីរបស់បងស្រី និងកូនអាយុបីឆ្នាំត្រូវបានគេសម្លាប់ព្រោះពួកគេមានអំបិល ហើយត្រូវគេចោទប្រកាន់ថាជាជនជាតិស្បែកស។ នាងខូចចិត្តខណៈនាងប្រាប់ពីរបៀបដែល«ប្រជាជនមូលដ្ឋាន»និយាយថាគេត្រូវចងច្រវាក់ទៅនឹងរទេះគោហើយអូសពេញភូមិ។ នាងក៏បានរៀបរាប់អំពីការរៀបការដោយបង្ខំរបស់នាង ហើយថាក្រោយរបបនេះ នាងបានលែងលះជាមួយប្តីរបស់នាង ដោយសារតែក្មេកមិនពេញចិត្តនឹងនាង។	ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ០១ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៥
លោកស្រី នួន ណារុំ	ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី នួន ណារុំ អាយុ ៥៩ឆ្នាំ បានផ្តល់សក្ខីកម្មអំពីស្ថានភាពរស់នៅរបស់ទំនប់ ១ មករា។ សាក្សីបានរៀបរាប់អំពីរបៀបដែលនាង និងក្រុមគ្រួសាររបស់នាងត្រូវបានជម្លៀសចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញនៅថ្ងៃទី 17 ខែមេសា ឆ្នាំ 1975 ។ នាងត្រូវបានបំបែកចេញពីគ្រួសាររបស់នាង ហើយក្រោយមកត្រូវបានបញ្ជូនទៅធ្វើការនៅអង្គភាពចល័តទំនប់ 1 មករា ក្នុងខែមករា។ដើមបណ្ដឹងរដ្ឋប្បវេណីបានបញ្ជាក់ថា ពួកគេត្រូវធ្វើការទាំងយប់ទាំងថ្ងៃដោយគ្មានពេលសម្រាកដើម្បីបញ្ចប់ទំនប់នេះមុនរដូវវស្សា។ នាងបានរៀបរាប់ថា ពួកគេមិនទទួលបានអាហារគ្រប់គ្រាន់ ឬទឹកស្អាត។ នាងបានផ្តល់សក្ខីកម្មថា កម្មករទាំងនោះត្រូវបានគេរំលោភទាំងផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្ត។ នាងបានបញ្ជាក់ថា ការសម្លាប់នេះបានបញ្ចប់នៅឆ្នាំ ១៩៧៩ ហើយថា នាងមានសំណាងនៅរស់រានមានជីវិត។	ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ០១ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៥
លោក ញិប ហល់	លោក ញិប ហល់ អាយុ ៦៣ ឆ្នាំដែលជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីមកពីខេត្តបាត់ដំបងដែលបានផ្តល់សក្ខីកម្មពីរបៀបដែលគាត់បានភៀសខ្លួន ដោយយន្តហោះទម្លាក់គ្រាប់បែកធអាមេរិកនៅខែមេសា ១៩៧៥។ លោកបានផ្តល់ព័ត៌មានលម្អិតអំពីរបៀបដែលលោកត្រូវបានតម្រូវឲ្យប្រមូលផល និងផ្ទុកបាវស្រូវចូលក្នុងឡានដឹកជញ្ជូន បើទោះបីជាលោកមានសុខភាពឈឺក៏ដោយ។ លោកបានលើកឡើងថានៅទីបំផុតលោកបានផ្ទេរទៅធ្វើការនៅឯការដ្ឋានទំនប់ត្រពាំងថ្មនៅឆ្នាំ ១៩៧៧ ដែលគាត់មានភារកិច្ចធ្វើដីដើម្បីសាងសង់ទំនប់។ គាត់ក៏បានបំភ្លឺផងដែរអំពីជំងឺស្ត្រេសក្រោយរបួសដែលគាត់បានទទួលរងពីស្ថានភាពសុខភាពទូទៅរបស់កម្មករនិងរចនាសម្ព័ន្ធការងារទាំងមូលនៅកន្លែងធ្វើការ។	ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២៥ សីហា ២០១៥, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២៥ សីហា ២០១៥
លោក ឈុយ ហ៊ុយ	លោក ឈុយ ហ៊ុយ អាយុ ៥៨ឆ្នាំ មានស្រុកកំណើតនៅភូមិថ្មី និងជាបុគ្គលិកកងពលតូចចល័តផ្នែកការដ្ឋានទំនប់ត្រពាំងថ្ម។ លោកបញ្ជាក់ថា ភារកិច្ចរបស់លោកគឺដឹកដី ហើយកម្មករម្នាក់ៗត្រូវដឹកដីពីរម៉ែត្រគូបក្នុងមួយថ្ងៃ។ លោកថា កម្មករធ្វើការពីម៉ោង ៧ព្រឹក ដល់ម៉ោង ១១ព្រឹក ឈប់សម្រាក ហើយបន្តធ្វើការពេលរសៀល និងពេលខ្លះដល់ពេលល្ងាច។ លោក ហ៊ុយ បានបញ្ជាក់ពីការចូលរួមក្នុងកិច្ចប្រជុំដែលដឹកនាំដោយតាវ៉ាល់ ដើម្បីទទួលបានការណែនាំអំពីរបៀបរៀបចំរចនាសម្ព័ន្ធការងារឱ្យបានល្អនៅកន្លែងធ្វើការ។ ចំពោះស្ថានភាពសុខភាពនៅកន្លែងធ្វើការវិញ លោកបានលើកឡើងថា មនុស្សប្រហែល ៤ ទៅ ២០ នាក់នឹងធ្លាក់ខ្លួនឈឺគ្រប់ពេល។ គាត់ក៏ត្រូវបានចោទសួរអំពីការរៀបការដោយបង្ខំ "ជំងឺ" ដែលបណ្តាលឱ្យមានការដកតំណែងរបស់គាត់ជាបណ្តោះអាសន្ននៅកន្លែងធ្វើការ និងការចាប់ខ្លួន និងការសម្លាប់ដែលត្រូវបានចោទប្រកាន់ថាបានកើតឡើង។	ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៤ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៥
យី ឡៃសូវ	អ្នកស្រី យី ឡៃសូវ បានរៀបរាប់ថា តាមទស្សនៈរបស់កម្មការនីចល័តនារីនៅការដ្ឋានទំនប់ត្រពាំងថ្ម ភាពជាទាសកររបស់កម្មកររាប់ពាន់នាក់នៅកន្លែងធ្វើការ ការផ្តល់អាហារមិនគ្រប់គ្រាន់ កន្លែងស្នាក់នៅមិនគ្រប់គ្រាន់ និងគ្មានអនាម័យ និងជំងឺដែលកម្មកររងគ្រោះ។ នាងក៏ពិពណ៌នាអំពីការចាប់ខ្លួន ការសម្លាប់ និងការបាត់ខ្លួនរបស់កម្មករ ក៏ដូចជាការស្លាប់ដោយសារជំងឺ និងការអត់ឃ្លាន។ សាក្សីក៏រៀបរាប់អំពីការបង្ខំរៀបការដោយអាជ្ញាធរនៅកន្លែងនោះ។	ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២០ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៥
លោក តក់ ប៊ុយ	លោក តក់ ប៊ុយ អាយុ ៦១ ឆ្នាំ ជាអតីតទាហាន លន់ នល់ ដែលរស់នៅភូមិត្រពាំងថ្ម ជាសមាជិកនៃអង្គភាពចល័តក្រោយឆ្នាំ ១៩៧៥។ លោក តក់ ប៊ុយ មានប្រសាសន៍ថា គាត់ខ្លាចថា សាវតារបស់គាត់នឹងត្រូវបានបង្ហាញដល់ខ្មែរក្រហម។ ជាសំណាងល្អ គាត់មិនតម្រូវឱ្យបង្ហាញជីវប្រវត្តិរបស់គាត់ទេ។ គាត់បានផ្តល់សក្ខីកម្មថា កម្មករមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យដេក ឬហូបគ្រប់គ្រាន់ទេ។ លោកបានបញ្ជាក់ថា ទឹកកខ្វក់ ហើយមានអ្នកខ្លះឈឺ។ តាមសាក្សីបានឲ្យដឹងថា ប្ដីប្រពន្ធបានរៀបការនៅពេលភាគីទាំងសងខាងព្រមទទួលរៀបការ។ លោកបានបញ្ជាក់ថា ជួនកាលមានប្ដីប្រពន្ធហាសិបនាក់បានរៀបការព្រមគ្នា។ សាក្សីបានរៀបរាប់ថា គ្រួសារជនជាតិវៀតណាម និងចាមទាំងមូលត្រូវបានចាប់ខ្លួន ហើយប្តីត្រូវបានបំបែកចេញពីគ្រួសាររបស់ពួកគេ។	ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៩ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៥ , ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២០ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៥
ឈុំ សេង	លោក ឈុំ សេង អាយុ ៦១ឆ្នាំ ជាអតីតទាហាន លន់ នល់ និងជាប្រធានក្រុមហ៊ុននៅក្នុងការដ្ឋានទំនប់ត្រពាំងថ្ម ក្នុងរបបខ្មែរក្រហម។ សាក្សីបានរៀបរាប់ពីការចាប់ខ្លួនកម្មាភិបាលភូមិភាគពាយ័ព្យ និងអតីតទាហាន លន់ នល់។ ទាក់ទិននឹងការបាត់ខ្លួន លោក សេង បានបញ្ជាក់ថា មនុស្សពីរនាក់បានបាត់ខ្លួនពីអង្គភាពរបស់លោក ហើយលោកមិនដឹងថាពួកគេបាត់ទៅណា និងដោយរបៀបណានោះទេ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក មិនដែលឃើញពួកគេត្រឡប់មកវិញ។ សាក្សីបញ្ជាក់ថា ពួកគេត្រូវបានត្រួតពិនិត្យផងដែរនៅពេលយប់ ហើយអ្នកដែលនិយាយប្រឆាំងអង្គការត្រូវបានផ្ទេរទៅអង្គភាពផ្សេងដើម្បីត្រួតពិនិត្យ។ លោកបានលើកឡើងនូវសុភាសិតមួយដែលមានន័យថា «សូម្បីតែត្រីក៏ងាប់ដែរ បើវានិយាយច្រើនពេក» ដើម្បីពណ៌នាអំពីស្ថានភាព។ លោកក៏បានពន្យល់ថា កម្មករត្រូវបានគេបង្កើតឱ្យរៀបការនឹងគ្នាតាមជីវប្រវត្តិរបស់ខ្លួន។	ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៧ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៥, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៨ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៥ , ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៩ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៥
លោក ឈិត យឿក	លោក ឈិត យឿក អាយុ ៦៧ ឆ្នាំ បានរៀបរាប់អំពីរចនាសម្ព័ន្ធអាជ្ញាធរក្នុងតំបន់ ៥ ក៏ដូចជាលក្ខខណ្ឌនៅការដ្ឋានទំនប់ត្រពាំងថ្ម។ គាត់បានបញ្ជាក់ថា គាត់ត្រូវបានគេបញ្ជូនទៅធ្វើការនៅទំនប់នេះនៅខែមេសា ឬឧសភា ឆ្នាំ ១៩៧៦ ដើម្បីបំពេញតួនាទីជាជំនួយការមេ តាវ៉ាល់។ គាត់បានផ្តល់សក្ខីកម្មថា គាត់ខ្លាចត្រូវគេចាប់ខ្លួនសម្លាប់ប្រសិនបើគាត់មិនព្រមធ្វើតាមការណែនាំ។ លោកក៏បានលើកឡើងដែរថា កម្មករត្រូវបានកំណត់កូតាប្រចាំថ្ងៃក្នុងការដឹកដីពីរម៉ែត្រគុប។ លោក ឈិត យឿក បានរៀបរាប់អំពីសមាមាត្រអាហារដែលខ្វះខាត ហើយបានបញ្ជាក់ថា ពាក់កណ្តាលនៃកម្មករ មានភាពស្លេកស្លាំង។ លោកបានផ្តល់សក្ខីកម្មថា កុមារក៏ធ្វើការនៅការដ្ឋានទំនប់ត្រពាំងថ្មដែរ ហើយថាលោកត្រូវបានគេណែនាំឲ្យឃ្លាំមើលកម្មករ៖ «អ្នកណាដែលប្រឆាំងនឹងរបបនេះនឹងត្រូវរាយការណ៍ទៅរបប»។ លើសពីនេះ លោក ឈិត យឿក បានរៀបរាប់អំពីការចាប់ខ្លួនកម្មាភិបាលភូមិភាគពាយ័ព្យ និងការមកដល់របស់កម្មាភិបាលភូមិភាគនិរតី។	ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៧ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៥, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៣ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៥
ឡត សួយ	សាក្សីឈ្មោះ ឡត សួយ ជាទាហាននៅកងវរសេនាតូចលេខ៥១៣ នៃតំបន់៥ បម្រើការនៅក្រោម តាណាក់ ជាឆ្មាំការដ្ឋានទំនប់ត្រពាំងថ្ម តាំងពីចុងឆ្នាំ ១៩៧៦ មានភារកិច្ចដើរល្បាត និងគ្រប់គ្រងទំនប់។ គាត់ពិពណ៌នាអំពីប្រភេទផ្សេងគ្នានៃកម្លាំងការងារដែលត្រូវបានចាត់តាំងឱ្យធ្វើការលើ/ការសាងសង់ទំនប់ (ក្រុមចល័តតាមវិស័យ និងក្រុមចល័តស្រុក/ឃុំ) ហើយកត់សម្គាល់ពីភាពខុសគ្នានៃលក្ខខណ្ឌជីវិត និងការងារ។ លោកក៏បានរៀបរាប់លម្អិតអំពីរចនាសម្ព័ន្ធអាជ្ញាធរតំបន់៥ និងការដ្ឋានទំនប់វារីអគ្គិសនី។ លោករៀបរាប់អំពីដំណើរទស្សនកិច្ចជាទៀងទាត់ទៅកាន់ការដ្ឋានការងារទំនប់ដោយលេខាធិការដ្ឋានភូមិភាគពាយ័ព្យ/តំបន់៥ និងដំណើរទស្សនកិច្ចរបស់គណៈប្រតិភូចិន ព្រមទាំងលើកឡើងថា ថ្នាក់ដឹកនាំមជ្ឈឹមបក្ស និងគណៈប្រតិភូបរទេសផ្សេងទៀតក៏បានទៅទស្សនាទំនប់នេះផងដែរ។	ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១២ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៥, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១១ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៥, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ១៣ សីហា ២០១៥
លោក កាន ថុល	លោក កាន ថុល អាយុ ៥៧ ឆ្នាំ ជានាយរងកងពលតូចនៅការដ្ឋានទំនប់ត្រពាំងថ្ម។ គាត់បានចាប់ផ្តើមធ្វើការនៅទំនប់ទឹកនៅខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៩៧៧។ មុននោះគាត់គឺជាផ្នែកនៃអង្គភាពចល័ត ហើយត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាមនុស្សមូលដ្ឋាន។ នៅក្នុងសក្ខីកម្មរបស់គាត់ សាក្សីបានបញ្ជាក់ថា កាលពីដើមគាត់មានមនុស្ស ១០០ នាក់នៅក្រោមការទទួលខុសត្រូវរបស់គាត់ ប៉ុន្តែចំនួននេះត្រូវបានកាត់បន្ថយរហូតដល់ ៧០ ដោយសារតែការផ្លាស់ទីលំនៅជាបន្តបន្ទាប់ ឬមនុស្សមានអារម្មណ៍ឈឺ ហើយត្រូវបានគេបញ្ជូនទៅមន្ទីរពេទ្យ។ លោក កាន បានបញ្ជាក់ថា កម្លាំងពលកម្មនៅទំនប់ទឹកមានកម្មករចំនួន ១៥.០០០នាក់ ភាគច្រើនមកពីតំបន់ ១៥។ កូតាសម្រាប់ការដកដីចេញ។ សាក្សីបាននិយាយអំពីការរស់នៅ និងលក្ខខណ្ឌការងារនៅទំនប់ទឹក ក៏ដូចជាការកាត់បន្ថយអាហារពេលកម្មករមិនបានសម្រេចកូតាប្រចាំថ្ងៃសម្រាប់ការរែកដី។ លោកក៏បានប្រាប់សាលាក្តីអំពីកង្វះការព្យាបាលសម្រាប់អ្នកដែលធ្លាក់ខ្លួនឈឺ។ គាត់ក៏បាននិយាយដែរថា គាត់ខ្លាចគេយកទៅសម្លាប់ ដូចឮពីអ្នកផ្សេងនៅកន្លែងធ្វើការ។ បើតាមគាត់ ជនជាតិវៀតណាមទាំងនោះដែលត្រូវបានគេកំណត់អត្តសញ្ញាណបែបនេះក្នុងអំឡុងពេលរំដោះ ភ្នំពេញ ត្រូវបាននាំយកទៅឆ្ងាយ និងសម្លាប់។	ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១០ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៥, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១១ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៥
លោក អ៊ំុ ជី	លោក អ៊ុំ ជី អាយុ ៦២ ឬ ៦៣ ឆ្នាំ បាននិយាយថា លោកបានដឹកនាំអង្គភាពចល័តចំនួន ៥០០ នាក់នៅការដ្ឋានទំនប់១ មករា។ លោកបានរៀបរាប់ពីលក្ខខណ្ឌការងារដ៏លំបាកនៅកន្លែងនោះ ហើយបានអះអាងថា គ្មាននរណាម្នាក់បានធ្វើការនៅទីនោះដោយឆន្ទៈសេរីរបស់ពួកគេទេ។ បើតាមលោក អ៊ុំ ជី មនុស្សទំនេរ និងមនុស្សខ្ជិលត្រូវបានបញ្ជូនទៅអប់រំឡើងវិញ។ លោកក៏បានលើកឡើងថា អ្នកណាដែលប្រឆាំងចាត់ទុកថាជាសត្រូវ។ លោក អ៊ុំ ជី ក៏បាននិយាយដែរថា លោកបានឮថាមនុស្សត្រូវបានចាប់ខ្លួនយកទៅមន្ទីរសន្តិសុខបាហ្គោតា។ លោកថា អ្នកដែលត្រូវបានចាប់ខ្លួនមិនដែលបង្ហាញខ្លួនមកវិញទេ។ សាក្សីបាននិយាយថា នៅឆ្នាំ ១៩៧៧ គ្រោងនឹងធ្វើការបោសសម្អាត ប៉ុន្តែពេលនោះ គាត់មិននៅក្នុងភូមិនោះទេ។ សាក្សីបានរៀបរាប់ថា គាត់ត្រូវបានគេបញ្ជូនទៅធ្វើការនៅឃុំមួយទៀតចម្ងាយ២០គីឡូម៉ែត្រពីភូមិដែលគាត់ធ្លាប់ធ្វើការពីមុន។ គាត់រាយការណ៍ថា ពេលត្រឡប់មកភូមិវិញ អ្នកជិតខាងបានបាត់ខ្លួន ។ លោកក៏បានឮថា ពលរដ្ឋ៥គ្រួសារត្រូវបានគេបោសសម្អាត។ លោក ជី ក៏បានបញ្ជាក់ដែរថា អាពាហ៍ពិពាហ៍ត្រូវបានរៀបចំឡើងតាមជីវប្រវត្តិរបស់កម្មករ។	ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ៣០ កក្កដា ២០១៥, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ៣០ កក្កដា ២០១៥
លោកស្រី ឃិន វ៉ាត	អ្នកស្រី ឃិន វ៉ាត អាយុ ៦៥ឆ្នាំ បានផ្តល់សក្ខីកម្មថា គាត់បានចាប់ផ្តើមធ្វើការនៅព្រលានយន្តហោះកំពង់ឆ្នាំង បន្ទាប់ពីប្តីរបស់គាត់បានបាត់ខ្លួនដោយសារដឹងថាមានទំនាក់ទំនងទៅប្រទេសវៀតណាម។ សាក្សីបញ្ជាក់ថា នាងជាសមាជិកយោធភូមិភាគ៥០២ ហើយនាងទទួលបន្ទុកផ្នែកស្ត្រីដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការមើលថែកុមារ និងធ្វើស្រែចម្ការ។ នាងបានពិពណ៌នាអំឡុងពេលផ្តល់សក្ខីកម្មរបស់នាងថា សូម្បីតែអ្នកឈឺក៏ត្រូវធ្វើការដែរ ហើយនាងបានប៉ាន់ប្រមាណថា មនុស្សពី ៥ ទៅ ១០ នាក់បានឈឺជារៀងរាល់ថ្ងៃក្នុងអង្គភាពរបស់នាង។ នាងក៏បានផ្តល់សក្ខីកម្មថា កម្មករប្រហែល ៥ នាក់បានស្លាប់ដោយសារជំងឺ អស់កម្លាំង និងគ្រុនចាញ់។ នាងបានរៀបរាប់អំពីការមកលេងរបស់ភ្ញៀវចិននៅកន្លែងធ្វើការ។ នាងក៏បានឮដែរថា ថ្នាក់ដឹកនាំជាន់ខ្ពស់បានទៅមើលកន្លែងធ្វើការ។ អ្នកផ្សេងទៀតនៅកន្លែងធ្វើការបានប្រាប់នាងថា ជាពិសេស ខៀវ សំផន ដែលគេស្គាល់ថាជាពូទីពីរបានមកលេងព្រលានយន្តហោះ។ សាក្សីបានប្រាប់ថា នាងបានរត់ចេញពីការដ្ឋានកំពង់ឆ្នាំងក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៩ ហើយនាងជឿថានាងបានទៅការដ្ឋាននៅពាក់កណ្តាលឆ្នាំ ១៩៧៨ ។	ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២៩ កក្កដា ២០១៥, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ៣០ កក្កដា ២០១៥, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២៩ កក្កដា ២០១៥
លោក ម៉ម សឿម (ហេង សាមូត)	ម៉ម សឿម អាយុ ៥៩ឆ្នាំ មានស្រុកកំណើតនៅរាជធានីភ្នំពេញ។ គាត់បានផ្តល់សក្ខីកម្មអំពីបទពិសោធន៍របស់គាត់នៅពេលធ្វើការនៅការដ្ឋានទំនប់ត្រពាំងថ្មក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៧ ។ គាត់ធ្វើការនៅទីនោះជាសមាជិកនៃអង្គភាពចល័តក្នុងតំបន់ ៥ ។ ក្នុងអំឡុងពេលនេះគាត់បាននិយាយថាកម្មករស្ថិតនៅក្រោមការឃ្លាំមើលជានិច្ច។ លោកបានបន្តថា លោកត្រូវបានគេប្រាប់ពីការចាប់ខ្លួនដែលបានកើតឡើងក្នុងអង្គភាពរបស់លោកជាក់ស្តែងដោយគ្មានហេតុផល។ សាក្សីក៏បានផ្តល់សក្ខីកម្មអំពីលក្ខខណ្ឌការងារនៅទំនប់ទឹក ក៏ដូចជាកូតាដីប្រចាំថ្ងៃដែលកម្មករនិយោជិតត្រូវទៅដល់ និងដំណើរទស្សនៈកិច្ចរបស់គណៈប្រតិភូបរទេសនៃអ្នកសង្កេតការណ៍ទៅកន្លែងធ្វើការ។ ជាងនេះទៅទៀត លោកបានប្រាប់សាលាក្តីអំពីរបបអាហារ និងលក្ខខណ្ឌអនាម័យនៅកន្លែងធ្វើការដែលមិនគ្រប់គ្រាន់។ បន្ថែមពីលើនេះ លោកបានសង្កត់ធ្ងន់ពីការខ្វះការព្យាបាលនៅទំនប់នេះ។ ជាចុងក្រោយ គាត់បាននិយាយអំពីអង្គភាពការងារពិសេសមួយ ដែលកម្មករដែលមិនទាន់ដល់កូតាប្រចាំថ្ងៃ ត្រូវបានចាត់តាំងឡើងវិញ។ នៅក្នុងអង្គភាពនេះ សាក្សីបានពន្យល់ថា លក្ខខណ្ឌការងារគឺពិបាកជាងកន្លែងធម្មតាទៅទៀត។	ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២៨ កក្កដា ២០១៥, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២៩ កក្កដា ២០១៥, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២៨ កក្កដា ២០១៥
លោក សែន សុផុន	ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី លោក សែន សុផុន អាយុ ៥៥ឆ្នាំ បានរៀបរាប់ពីរបៀបដែលគ្រួសាររបស់គាត់ត្រូវបានជម្លៀសដោយបង្ខំពីទីក្រុងភ្នំពេញទៅកាន់ខេត្តបាត់ដំបង។ គាត់បានប្រាប់អង្គជំនុំជម្រះថា នៅឆ្នាំ ១៩៦៧ គាត់គឺជាផ្នែកនៃក្រុមធ្វើស្រែ ប៉ុន្តែនៅឆ្នាំ ១៩៧៧ គាត់ត្រូវបានបញ្ជូនទៅធ្វើការនៅការដ្ឋានទំនប់ត្រពាំងថ្ម។ លោកបានរៀបរាប់ពីស្ថានភាពការងារ និងជីវភាពនៅកន្លែងធ្វើការ។ កម្មករទាំងអស់មានកូតាការងារអប្បបរមា ៣ ម៉ែត្រគូបក្នុងមួយថ្ងៃ។ លោកបន្ថែមថា កម្មករមិនមានពេលសម្រាក ឬថ្ងៃឈប់សម្រាកទេ។ គាត់បានពន្យល់ថា សមាមាត្រអាហារ និងទឹកគឺខ្វះខាត។ សាក្សីបានផ្តល់សក្ខីកម្មថា គាត់មិនបានដឹងពីការស្លាប់ និងការធ្វើទារុណកម្មនោះទេ ប៉ុន្តែគាត់បានកត់សម្គាល់ការបាត់ខ្លួនមនុស្សពីក្រុមរបស់គាត់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ លោក សុផុន រៀបរាប់ថា យាយ ចែម ដែលចាប់ តា វ៉ាល់ អតីតមេទំនប់ត្រពាំងថ្ម រឹតតែឃោរឃៅជាងអ្នកកាន់តំណែងមុនទៅទៀត។ លោក សែន សុផុន បានប្រាប់អង្គជំនុំជម្រះថា ព្រឹត្តិការណ៍ និងបទពិសោធន៍ដែលរងទុក្ខក្នុងរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យគឺតែងតែនៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់ ហើយគាត់មិនអាចបំភ្លេចបានឡើយ។	[កែតម្រូវ ៣ ]ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ២៧ ខែ កក្កដា ឆ្នាំ២០១៦, [កែតម្រូវ១] ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ២៨ ខែ កក្កដា ឆ្នាំ ២០១៥
អ្នកស្រី កង អ៊ុត	អ្នកស្រី កង អ៊ុត អាយុ ៦៣ ឆ្នាំ ឬ ៦៤ ឆ្នាំ ជាផ្នែកនៃអង្គភាពចល័តមកពីភូមិរបស់គាត់ពីឆ្នាំ ១៩៧៥-៧៩ ហើយជាផ្នែកមួយនៃការចល័តនេះ គាត់បានទៅមើលកន្លែងធ្វើការជាច្រើន។ នាងបានទៅកន្លែងធ្វើការទំនប់ ០១ មករា ដែលនាងបញ្ជាក់ថាត្រូវបានគេហៅថា "សមរភូមិក្តៅ" ដោយសារតែការងារលំបាកខ្លាំង និងច្រើនម៉ោង (ពួកគេចាប់ផ្តើមធ្វើការនៅម៉ោង 4 ព្រឹក)។ កម្មករភាគច្រើនមានអាយុចន្លោះពី ២៣-២៥ឆ្នាំ ជាពិសេសស្ត្រីនៅលីវ ដែលត្រូវបានគេជឿថាមានកម្លាំងខ្លាំងបំផុតក្នុងការងារ។ មានកម្មកររាប់ម៉ឺននាក់ ប៉ុន្តែមិនមានក្មេងទេ។ នៅក្នុងកិច្ចប្រជុំតិះទៀន កម្មករត្រូវបានគេប្រាប់ឱ្យខិតខំធ្វើការបន្ថែមទៀត។ សាក្សីបញ្ជាក់ថា រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ នាងនៅតែមានការឈឺចាប់។ នាងបានបញ្ជាក់ថា នាងមិនដែលលួចអាហារទេ ទោះបីមិនមានអាហារគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់បរិភោគ ប៉ុន្តែនឹងផឹកទឹកកខ្វក់ពេលស្រេក បើទោះជាវាធ្វើឱ្យនាងឈឺក៏ដោយ ។ ប្រជាពលរដ្ឋបានឈឺជាញឹកញាប់ ហើយមានគ្រោះថ្នាក់ជាច្រើនពីការបាក់ថ្មធ្លាក់មកលើកម្មករ។ ពួកគេបានប្រើការម៉ាស្សាបែបបុរាណ និងកាក់ដើម្បីកោសខ្យល់។ នាងបានពិពណ៌នាអំពីកងជីវពលប្រដាប់អាវុធ និងឆ្មាំដែលឃ្លាំមើលកម្មករ។ គ្មានសមាជិកគ្រួសាររបស់នាងណាម្នាក់ត្រូវបានសម្លាប់ក្នុងរបបនេះទេ ប៉ុន្តែនាងត្រូវបានបង្ខំឱ្យរៀបការ ដែលបានរៀបចំទុក។	ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៥ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ២០១៥
អ្នកស្រី ជុំ សាមឿន	អ្នកស្រី ជុំ សាមឿន អាយុ ៥៤ ឆ្នាំ ឬ ៥៥ ឆ្នាំ បានចាប់ផ្តើមផ្តល់សក្ខីកម្មនៅចំពោះមុខអង្គជំនុំជម្រះ។ នាងត្រូវបានចោទសួរអំពីការសម្រេចចិត្តចូលរួមក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ដែលនាងបានពន្យល់ថាជាលទ្ធផលនៃការចង់ដោះលែង សម្តេច សីហនុ។ នាងត្រូវបានគេសួរអំពីភូមិកំណើត និងគ្រួសាររបស់នាង ហើយបានពន្យល់ថា បងប្អូនរបស់នាងទាំងអស់បានចូលរួមក្នុងបដិវត្តន៍។ ដើមបណ្ដឹងរដ្ឋប្បវេណីត្រូវបានគេភ្ជាប់ជាមួយនឹងអតីតរបបនេះ ដោយសារឪពុករបស់នាងមានទំនាក់ទំនងជាមួយវា។ នៅពាក់កណ្តាលឆ្នាំ ១៩៧៦ នាងត្រូវបានផ្ទេរទៅធ្វើការនៅអាកាសយានដ្ឋានកំពង់ឆ្នាំងជាមួយអង្គភាពរបស់នាង។ ពួកគេធ្វើការបីដងក្នុងមួយថ្ងៃ ដោយដឹកដី និងថ្ម។ នាងបានពន្យល់ថា មិនមានអាហារពេលព្រឹក គ្មានអាហារបន្ថែម គ្មានមុង ឬកន្ទេល ហើយពួកគេត្រូវផឹកទឹកពីព្រែកដែលធ្លាប់លាងខ្លួន។ អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា ពួកគេមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យដើរដោយសេរី ហើយត្រូវធ្វើការក្រោមភ្លៀងដោយគ្មានការការពារត្រឹមត្រូវ។ នាងបានពន្យល់ថា ដោយសារអនាម័យទាប ទើបនាងមានមេរោគនៅលើដៃ ប៉ុន្តែនាងនៅតែបន្តធ្វើការ ទោះបីជានាងមានរបួសក៏ដោយ ព្រោះគ្មានកម្មករណាហ៊ានបដិសេធមិនចូលធ្វើការ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៨ នាងត្រូវបានគេបង្ខំឱ្យរៀបការនៅក្នុងពិធីប្រាំនាក់មួយ។ ដំបូងឡើយ នាងបានបដិសេធ ប៉ុន្តែត្រូវគេគំរាមសម្លាប់។	[កែតម្រូវ ២] ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៤ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ២០១៥
លោក ហ៊ីម ហន	លោក ហ៊ឹម ហន អាយុ ៦៦ ឆ្នាំ ជាសមាជិកកងពលលេខ ៣១០ និងទទួលខុសត្រូវក្នុងការរៀបចំជីវប្រវត្តិកម្មាភិបាល RAK ពីអាក្រក់ទៅល្អ ។ នៅខែមករា ឆ្នាំ ១៩៧៦ គាត់បានក្លាយជាសមាជិកពេញសិទ្ធិ ប៉ុន្តែសិទ្ធិរបស់គាត់ត្រូវបានដកហូត បន្ទាប់ពីត្រូវបានចោទប្រកាន់ថាមានទំនាក់ទំនងជាមួយសត្រូវ ហើយត្រូវបានបញ្ជូនទៅធ្វើការជាកម្មករធម្មតានៅកំពង់ឆ្នាំង។ លោកបានពណ៌នាលក្ខខណ្ឌថាហត់នឿយ និងមិនគ្រប់គ្រាន់។ មុនពេលការបោសសម្អាតកងពលលេខ៣១០ សាក្សីត្រូវបានកោះហៅឱ្យចូលប្រជុំនៅពហុកីឡដ្ឋានជាតិអូឡាំពិក ហើយបានថ្លែងថា លោកបានជួបជាមួយមេដឹកនាំជាន់ខ្ពស់នៃខ្មែរក្រហម រួមមាន អៀង សារី ខៀវ សំផន ប៉ុល ពត និង នួន ជា។ លោកបានរៀបរាប់ថា មនុស្សបាត់ខ្លួនដោយសារការបោសសម្អាតកងពលលេខ ៣១០ ហើយបានពន្យល់ថា នោះក៏ជាការគំរាមកំហែងក្នុងពេលធ្វើការនៅខេត្តកំពង់ឆ្នាំង។ លោកបានបញ្ជាក់ថា ប្រធានកងពល ៣១០ អឿន និងនាយរងត្រូវបានចាប់ខ្លួនដោយកម្មាភិបាលមកពីភូមិភាគនិរតី ហើយថាលោកបានរកឃើញថា អឿន ត្រូវបានគេបញ្ជូនចេញបន្ទាប់ពីប្រជុំនៅវត្តភ្នំ។ សាក្សីបានបញ្ជាក់ថា គាត់ត្រូវបានគេបញ្ជូនទៅខេត្តកំពង់ឆ្នាំង ជាកន្លែងដែលគាត់ត្រូវបានគេរំសាយ។ លោកបានរៀបរាប់ពីលក្ខខណ្ឌការងារមិនគ្រប់គ្រាន់ និងរបបអាហារ ហើយលោកបាននិយាយថា ការងារលំបាកខ្លាំង ហើយបន្ទុកការងារហត់នឿយ។ កម្មករមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យដើរដោយសេរី ឬទៅលេងអង្គភាពផ្សេងទៀតទេ ហើយគាត់ត្រូវបានណែនាំកុំឱ្យនិយាយជាមួយប្រជាជនមកពីភូមិភាគបូព៌ា ដែលពួកគេកំពុងធ្វើការ បើមិនដូច្នេះទេពួកគេនឹងបាត់ខ្លួន។ នៅក្នុងអង្គភាពរបស់គាត់ មនុស្សបានលាក់បាំងជំងឺរបស់ពួកគេ ដើម្បីកុំឱ្យគេចាត់ទុកថាខ្ជិល ហើយមនុស្សត្រូវបានសម្លាប់ និងរងរបួសនៅក្នុងការផ្ទុះ។ លោកបញ្ជាក់ថា មានកម្មការិនី និងអ្នកបច្ចេកទេសចិនជាច្រើននាក់នៅនឹងកន្លែង។	ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៣ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ២០១៥, [កែតម្រូវ ២] ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៤ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ២០១៥
អ្នកស្រី គង់ សៀក	អ្នកស្រី គង់ សៀក អាយុ ៦៣ ឆ្នាំ បានពន្យល់ថា អ្នកស្រីបានចូលបម្រើយោធាជាផ្នែកនៃកងពលលេខ ៤៥០ ក្នុងមន្ទីរពេទ្យប្ញស្សីកែវ មុននឹងផ្ទេរទៅធ្វើការនៅស្រែ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៧ អ្នកស្រីបានចាប់ផ្តើមធ្វើការនៅការដ្ឋានសំណង់ខេត្តកំពង់ឆ្នាំង ដែលអ្នកស្រីត្រូវសាងសង់ប្រឡាយ ដឹកស៊ីម៉ងត៍ថង់ (ទម្ងន់ប្រហែល ៥០ គីឡូក្រាម) និងដេរសំលៀកបំពាក់។ នាងបានរៀបរាប់ពីលក្ខខណ្ឌការងារថាលំបាកខ្លាំង ហើយបានរៀបរាប់លម្អិតពីអនាម័យមិនល្អ។ អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា គ្មានកម្មករណាម្នាក់មើលទៅមានសុខភាពល្អទេ ហើយក្រុមរបស់អ្នកស្រីបានប្រជុំស្វ័យតិះទៀន ដែលអ្នករាល់គ្នារងការរិះគន់ ហើយគ្មានអ្នកណាហ៊ានប្រតិកម្មឡើយ។ នាងបានរៀបរាប់ថាឃើញរថយន្តដឹកមនុស្សហើយមនុស្សពីរនាក់ត្រូវឆក់នឹងចរន្តអគ្គិសនីនៅក្បែរដើមស្វាយ។ អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា កម្មករមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យធ្វើការផ្លាស់ទីដោយសេរី ឬនិយាយជាមួយអ្នកដទៃឡើយ ហើយបានបញ្ជាក់ថា ក្នុងរបបនេះ គាត់មិនអាចជ្រើសរើសធ្វើអ្វីបានទេ គឺធ្វើតែតាមការបញ្ជាប៉ុណ្ណោះ។ វាត្រូវបានសង្កត់ធ្ងន់ទៅនាងថាប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ត្រូវបានគេដាក់ទណ្ឌកម្មអ្នកនៅក្រោមពួកគេនឹងត្រូវដាក់ទណ្ឌកម្មផងដែរ។ នាងបានពន្យល់ថានាងបានចូលបម្រើយោធាជាយន្តការមួយដើម្បីរស់រានមានជីវិត ហើយបងប្រុសរបស់នាងដែលជាផ្នែកមួយរួចទៅហើយបានលើកទឹកចិត្តនាងឱ្យធ្វើដូច្នេះ។	[កែតម្រូវ ៣] ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៧ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ២០១៥
លោក សែម ហឿន	លោក សែម ហឿន មានអាយុត្រឹមតែ ១៥ ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះក្នុងសម័យរដ្ឋប្រហារ លន់ នល់ ហើយបានចូលរួមក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ដោយយល់ថាលោកនឹងរំដោះប្រទេសរបស់លោក។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់មានការមិនពេញចិត្តនឹងរបបនេះ ហើយត្រូវបានបញ្ជូនឱ្យទៅធ្វើការជាមនុស្សក្រៅឆាក បន្ទាប់ពី "បំពាន" របបនេះ។ គាត់មានវត្តមាននៅវត្តភ្នំ បន្ទាប់ពីការកាន់កាប់ទីក្រុង ហើយបានឃើញការធ្វើទារុណកម្មពេលហ្វឹកហាត់ជាទាហាន។ អង្គភាពរបស់គាត់ត្រូវបានបញ្ជូនទៅធ្វើស្រែចម្ការ ដែលគាត់ត្រូវបានគេរំពឹងថានឹងផលិតស្រូវប្រាំតោនក្នុងមួយហិកតា ដោយមានតែចបកាប់ និងដៃទទេ។ លោកថា លោកមិនចូលចិត្តរបបនេះទេ ដោយពួកគេធ្វើបាបទាហាន ប្រជាពលរដ្ឋរបស់ខ្លួន ហើយគ្មានសេរីភាពអ្វីឡើយ។ គាត់បានពិពណ៌នាថាវាជា 'គុកគ្មានជញ្ជាំង' ព្រោះពួកគេមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យផ្លាស់ទីជុំវិញនោះទេ។ គាត់បានពន្យល់ថាមនុស្សត្រូវបានចោទប្រកាន់ថាជាអ្នកស៊ើបការណ៍សម្រាប់ CIA និង KGB ហើយត្រូវបានគេមើលឃើញថាជាអ្នកជៀសវាងបដិវត្តន៍។ លោកបានរៀបរាប់ពីលក្ខខណ្ឌការងារមិនគ្រប់គ្រាន់ ការសម្លាប់ និងបានឃើញ ខៀវ សំផន នៅអាកាសយានដ្ឋានកំពង់ឆ្នាំង។ ខណៈរបបមួយផ្នែកក្នុងអំឡុងពេលផ្ដួលរំលំទីក្រុងភ្នំពេញ លោក សែម ហឿន ត្រូវបានបញ្ជូនទៅធ្វើការជាពលរដ្ឋសាមញ្ញនៅខេត្តកំពង់ឆ្នាំង ដោយសារមានភាពខ្វះចន្លោះ។ គាត់ត្រូវបានសាកសួរលើសេចក្តីថ្លែងការណ៍របស់សាក្សីរបស់គាត់ ដែលខុសពីអ្វីដែលបានផ្តល់កាលពីឆ្នាំមុនដល់ DC-CAM ដែលជាកំហុសដែលសាក្សីបានស្តីបន្ទោសលើពេលវេលាដែលកន្លងផុតទៅ។	[កែតម្រូវ ៣] ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៧ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ២០១៥ , ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២២ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ២០១៥, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៣ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ២០១៥