Case 002 Witnesses, experts and Civil Parties
Witnesses, experts and Civil Parties who have appeared in Case 002. Click on photo for larger version.
|
លោក ចៅ ឃឹម | ដើមបណ្ដឹងរដ្ឋប្បវេណីជាទាហាននៅឃុំកោះកែវ ស្រុកល្វាឯម ខេត្តកណ្ដាល។ លោកជាប់នៅអង្គភាពលេខ ១៤៨ ដែលនៅកោះកែវនៅពេលដែលតំបន់នោះត្រូវបានរំដោះ។ ក្រោយមកគាត់ត្រូវបានផ្ទេរទៅខេត្តព្រៃវែង ជាកន្លែងដែលគាត់បានសាងសង់ប្រឡាយ ប្រព័ន្ធទំនប់ និងផ្លូវ ហើយធ្វើស្រែចម្ការ។ លោកថា សោ ភីម ជាលេខាភូមិភាគនៅពេលនោះ បានលើកទឹកចិត្តឲ្យមានការបះបោរនៅភូមិភាគបូព៌ា ហើយប្រាប់កងកម្លាំងឲ្យប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងទាហានភូមិភាគនិរតី។ យន្តហោះទម្លាក់ខិត្តប័ណ្ណដែល "លើកទឹកចិត្តប្រជាជន និងកងកម្លាំងទាំងអស់ ព្រមទាំងមន្ត្រីរាជការនៅតំបន់បូព៌ា ឱ្យចុះចាញ់ជាមួយកងកម្លាំងខាងលិច និងនិរតី"។ ខិត្តប័ណ្ណនោះបានសរសេរថា ពួកគេមិន«ក្បត់ជាតិ»ទេ មានតែមេដឹកនាំដូចជា សោ ភីម និងភរិយាប៉ុណ្ណោះដែលក្បត់ប្រទេស។ គាត់បានភៀសខ្លួនចេញពីសមរភូមិ ហើយត្រូវបានចាប់ខ្លួន ដោយគេចផុតពីការប្រហារជីវិត មុនពេលបញ្ជូនទៅខេត្តព្រៃវែង ដែលគាត់ត្រូវបានចាត់តាំងឱ្យទៅអង្គភាពចល័ត។ វានៅទីនេះហើយដែលគាត់ត្រូវបានគេប្រាប់ថាអង្គការតម្រូវឱ្យពួកគេរៀបការ។ គាត់បានរៀបការជាមួយនារីម្នាក់ដែលគាត់មិនស្គាល់ជាមួយគូស្វាមីភរិយាហុកសិបគូផ្សេងទៀត។ ពួកគេត្រូវបានត្រួតពិនិត្យដោយកងជីវពល ដើម្បីធានាថាអាពាហ៍ពិពាហ៍ត្រូវបានផ្សំដំណេក។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ១៥ សីហា ឆ្នាំ ២០១៦ | |
|
លោក យន់ ប៊ីន | លោក យន់ ប៊ីន កើតនៅឆ្នាំ ១៩៥៥។ លោកត្រូវបានបញ្ជូនឲ្យទៅរស់នៅកោះអូទន់សេង នៅពេលខ្មែរក្រហមឡើងកាន់អំណាច។ នៅទីនេះ គាត់ត្រូវបានគេចាត់តាំងឱ្យសាងសង់ប្រឡាយ និងទំនប់ ឈូសឆាយព្រៃ និងស្ទូងស្រូវ។ នៅថ្ងៃទី ២៥ ឧសភា ១៩៧៨ គាត់ត្រូវបានគេហៅឱ្យទៅសិក្សាជាមួយយុវជនប្រាំបួននាក់ផ្សេងទៀតមកពីស្រុកមួយចំនួន។ គាត់ត្រូវបានគេចងនឹងខ្សែ ហើយយកតាមរថយន្តទៅកន្លែងប្រហារជីវិត។ សរុបមាន៤០នាក់ ក្នុងនោះមានស្ត្រី៤នាក់ ។ គាត់ត្រូវគេវាយនឹងពូថៅរហូតសន្លប់ ហើយបោះចូលក្នុងអណ្ដូង។ ពេលដឹងខ្លួនឡើងវិញ គាត់ត្រូវបានគេគ្របដោយសាកសពបួន ឬប្រាំ។ អ្នកដែលមិនទាន់ស្លាប់ស្រែកឡើង។ ទាហានបានគប់គ្រាប់បែកដៃចូលក្នុងអណ្តូងរហូតដល់ស្ងាត់ឈឹង។ លោក យន់ បានបួងសួងដល់ព្រលឹងអ្នកស្លាប់ដែលបានជួយគាត់ឲ្យរួចផុតពីការស្លាប់ ហើយក៏គេចខ្លួនចេញពីអណ្ដូង។ លោកបានសន្យាថានឹងរកយុត្តិធម៌ជូនពួកគេ។ គាត់បានដោះខ្លួនគាត់ចេញពីខ្សែដែលចងកដៃរួចរត់គេចខ្លួន។ គាត់បានត្រឡប់ទៅភូមិឪពុកម្តាយគាត់ក្នុងខេត្តកំពង់ធំ ដោយលាក់ខ្លួននៅក្នុងផ្ទះ។ ក្រោយមកគាត់បានភៀសខ្លួនជាមួយឪពុករបស់គាត់ទៅព្រៃ នៅពេលដែលប្រជាជនត្រូវបានបណ្តេញចេញពីភូមិនៅឆ្នាំ ១៩៧៨ ។ ឪពុករបស់គាត់បានធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ហើយបានទទួលមរណភាព។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ១៥ សីហា ឆ្នាំ ២០១៦ | |
|
លោកស្រី កាន់ សុន្ទរ៉ា | អ្នកស្រី កាន់ សុន្ទរ៉ា កើតនៅឆ្នាំ ១៩៥២។ គាត់បាននិយាយថា នៅថ្ងៃទី ១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ ១៩៧៥ គាត់ និងក្រុមគ្រួសារត្រូវបានប្រាប់ឱ្យចាកចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញ។ ពួកគេបានចាកចេញពីព្រឹកដោយធ្វើដំណើរដោយថ្មើរជើងឆ្ពោះទៅខេត្តកណ្តាល។ នៅពេលនោះនាងមានផ្ទៃពោះជិតប្រាំបួនខែ។ នាងបានសម្រាលកូនរបស់នាង ដោយមានជំនួយពីបងស្រី និងឆ្មបរបស់នាង ដែលមានអាយុប្រហែលដប់ពីរឆ្នាំ។ នាងមិនបានទទួលថ្នាំអ្វីទេ ហើយដើម្បីមានអាហារគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ចិញ្ចឹមទឹកដោះ នាងបានចម្អិនស្លឹកជាមួយអំបិល។ នៅខែមិថុនាឆ្នាំ ១៩៧៧ កូនប្រុសរបស់គាត់បានស្លាប់នៅអាយុ ២ ឆ្នាំដោយសារតែគាត់ស្លេកស្លាំងខ្លាំង។កូនស្រីរបស់គាត់ដែលមានអាយុប្រាំឆ្នាំនៅពេលនោះបានកើតជំងឺរាគហើយបានស្លាប់នៅខែធ្នូឆ្នាំដដែល។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៦ បុរស និងស្ត្រីត្រូវបានបំបែកចេញពីគ្នា ហើយដាក់នៅក្នុងអង្គភាពចល័តមួយ។ រៀងរាល់ដប់ថ្ងៃ ពួកគេត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។ ប្ដីរបស់នាងមិនអាចត្រឡប់មកផ្ទះវិញដើម្បីមើលកូនមុនពេលពួកគេស្លាប់។ នាងបានទៅកន្លែងធ្វើការប្តីរបស់នាង ដែលនាងត្រូវបានគេប្រាប់ថា ប្តីរបស់នាងត្រូវបានគេយកទៅបាត់ ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៩ នាងបានទទួលព័ត៌មានថា បងប្រុសរបស់នាងត្រូវបានសម្លាប់នៅស-២១។ នាងបានឃើញរូបថតបងប្រុសនិងបងថ្លៃស្រីរបស់នាងនៅស-២១ ប៉ុន្តែរកមិនឃើញកូនចិញ្ចឹមទាំងពីររបស់ពួកគេទេ។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ១៥ សីហា ឆ្នាំ ២០១៦ | |
|
លោក ឆែ ហ៊ាប | ឆែ ហ៊ាប កើតថ្ងៃទី ០១ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៩៦១។ មុនពេលដួលរលំទីក្រុងភ្នំពេញ គាត់រស់នៅស្រុកកំពង់ធំជាមួយគ្រួសារ។ បងប្រុសរបស់គាត់ដែលជាទាហានខ្មែរក្រហមបាននាំគាត់ និងបងប្អូនមួយចំនួនទៅរស់នៅទីក្រុងភ្នំពេញ។ បងប្រុសរបស់គាត់គឺជាផ្នែកមួយនៃអង្គភាពដឹកជញ្ជូន។ ពេលមួយគាត់ទៅលេងបងប្រុសគាត់មិននៅ ហើយមានអ្នកចង្អុលទៅ លោក ឆែ ហើយនិយាយថាគាត់ជាបងប្រុសជនក្បត់។ បន្ទាប់ពីរឿងនេះ លោក ឆែ បានព្យាយាមលាក់ជីវប្រវត្តិរបស់គាត់ដោយសារតែបងប្រុសរបស់គាត់ត្រូវបានចោទប្រកាន់ថាជាជនក្បត់។ នៅពេលគាត់សុំការអនុញ្ញាតទៅផ្ទះវិញ ក៏មិនត្រូវបានអនុញ្ញាតដែរ ។ ក្រោយសង្គ្រាមទើបដឹងថាប្អូនប្រុសត្រូវគេយកទៅគុកទួលស្លែង។ ប្រពន្ធរបស់ប្អូនប្រុសគាត់មិនដែលប្រាប់ពីរឿងនេះទេ ហើយមិនយូរប៉ុន្មានក្រោយគាត់បាត់ខ្លួន គាត់និងកូនត្រូវបានគេនាំទៅវត្ត។ នាងនៅតែដដែល។ ដើមបណ្ដឹងរដ្ឋប្បវេណីបាននិយាយថា បងប្អូនបង្កើតរបស់គាត់ចំនួន ៥ នាក់បានបាត់ខ្លួន ហើយក៏បាត់ដំណឹងរហូត។ គាត់បានផ្តល់សក្ខីកម្មនៅតុលាការដោយសារបងប្រុសរបស់គាត់បានពលីច្រើនក្នុងការតស៊ូនឹងរបប។ បងប្អូនរបស់គាត់បានគាំទ្រខ្មែរក្រហម ចូលរួមជាមួយរបបនេះ ហើយបានទុកឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេនៅពីក្រោយ តែពួកគេទាំងអស់ត្រូវបានចាប់ខ្លួន និងមិនត្រឡប់មកវិញ។ បើតាមលោក ឆែ មានបងប្អូនបង្កើតតែបីនាក់ប៉ុណ្ណោះដែលនៅរស់រានមានជីវិត។ គ្រួសារនេះមិនមានលទ្ធភាពធ្វើពិធីសម្រាប់បងប្អូនបង្កើតរបស់គាត់ទេ។ ពួកគេយំរាល់ពេលដែលគិតដល់ការបាត់បង់នោះ។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ១១ ខែសីហា ឆ្នាំ ២០១៦ | |
|
អ្នកស្រី ភួង យ៉ាត | ភួង យ៉ាត កើតនៅថ្ងៃទី១៥ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៦០ ជាកសិករធ្វើស្រែ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៥ បងប្អូនបង្កើតពីរនាក់របស់នាងត្រូវបានបញ្ចូលទៅក្នុងជួរកងទ័ព។ នាងបានលឺថា បងស្រីរបស់នាងម្នាក់បានទៅ ភ្នំពេញ ហើយរៀបការ និងធ្វើការនៅក្នុងរោងចក្រ ប៉ុន្តែនាងមិនដែលលឺថាមានអ្វីកើតឡើងចំពោះនាងទេ។ នៅគុកទួលស្លែង ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបានរកឃើញរូបថតរបស់បងប្អូននាងដាក់តាំងនៅទីនោះ។ ពេលឃើញបែបនេះ នាងយំរហូតសន្លប់ ។ នាងបានប្រាប់តុលាការថា ប្អូនស្រីរបស់នាងបានភៀសខ្លួនចេញពីភូមិកំណើតដោយសារនាងមិនចង់រៀបការជាមួយបុរសដែលនាងត្រូវបានគេចាត់ឲ្យរៀបការ។ នាងនៅលាក់ខ្លួនរហូតដល់ចប់របប ដែលបើតាមលោកស្រី ភួង ថាជាហេតុផលតែមួយគត់ដែលនាងរួចជីវិត។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ១១ ខែសីហា ឆ្នាំ ២០១៦ | |
| អ្នកស្រី រស់ ជួរ ស៊ីអ៊ី | រស់ ជួរ ស៊ីអ៊ី កើតនៅថ្ងៃទី 20 ខែកញ្ញា ឆ្នាំ 1938 នាងរស់នៅទីក្រុងប៉ារីស មានកូនបីនាក់។ នៅឆ្នាំ១៩៧៥ អ្នកស្រី និងស្វាមីបានចាកចេញពីទីក្រុងប៉ារីស ជាកន្លែងដែលគាត់បានបញ្ចប់ថ្នាក់បណ្ឌិតផ្នែកអាកាសចរណ៍ ហើយកំពុងធ្វើការឱ្យក្រុមហ៊ុន Air France និង Air Cambodge ត្រឡប់មកកម្ពុជាវិញ ដោយសារយុទ្ធនាការផ្សព្វផ្សាយដែលរៀបចំឡើងដោយ អៀង សារី លើកទឹកចិត្តជនបរទេសឱ្យត្រឡប់មកជួយកសាងប្រទេសកម្ពុជាឡើងវិញ។ ពេលមកដល់អាកាសយានដ្ឋានក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញជាមួយកូនស្រីពៅរបស់នាង នាង និងស្វាមីភ្ញាក់ផ្អើល ដែលមិនមានក្រុមគ្រួសារណាមកសួរសុខទុក្ខពួកគេ។ បើតាមអ្នកស្រី រស់ ខណៈពួកគេកំពុងបើកបរតាមផ្លូវមានសភាពស្ងាត់គួរឱ្យសង្ស័យ ហើយអ្នកស្រី និងប្តីមានការព្រួយបារម្ភ។ នៅការិយាល័យកណ្តាល នាងបានជួបបុរសចំណាស់ពីរនាក់ ដែលនាងស្គាល់ពីរបីខែមុនពេលពួកគេត្រឡប់មកកម្ពុជា។ ពួកគេស្លេកស្លាំង ហើយស្ថិតក្នុងស្ថានភាពលំបាក។ នាងបានឃើញប្អូនស្រីរបស់នាងដែលបានត្រឡប់មកវិញប្រាំមួយឬប្រាំពីរខែមុននាង។ បងស្រីរបស់នាងក៏មិនបានឃើញឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេដែរ។ អ្នកស្រី រស់ បាននិយាយថា ស្ថានភាពរាងកាយរបស់គ្រួសារអ្នកស្រីកាន់តែអាក្រក់ទៅៗ ដោយសារពួកគេត្រូវបានគេផ្លាស់ប្តូរទីតាំងច្រើនដងដោយអង្គការ។ នៅខែធ្នូ ឆ្នាំ ១៩៧៦ ប្តីរបស់នាងបានមកប្រាប់នាងថាគាត់ត្រូវបានតែងតាំងជាកាតព្វកិច្ចពិសេសមួយ។ គាត់ប្រាប់នាងថាកុំបារម្ភ ខំប្រឹងមើលថែខ្លួនឯង និងកូនស្រី ហើយពួកគេនឹងបានជួបគ្នាម្ដងទៀត។ នាងនិងកូនស្រីត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរម្តងហើយម្តងទៀត ដែលធ្វើឱ្យនាងព្រួយបារម្ភជាខ្លាំងព្រោះនាងកំពុងផ្លាស់ទីឆ្ងាយពីប្តី។ នាងមិនបោះបង់ក្តីសង្ឃឹមថាពួកគេនឹងបានជួបគ្នាវិញក្នុងពេលឆាប់ៗនេះ ។ នាងត្រូវបានអង្គកាប្រាប់ម្តងហើយម្តងទៀតថានឹងមានករណីនេះ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៩ នាងបានបោះបង់ក្តីសង្ឃឹម។ បន្ទាប់ពីរំដោះទីក្រុងភ្នំពេញ នាងបានទៅសារមន្ទីរប្រល័យពូជសាសន៍ទួលស្លែង ហើយនៅទីនោះនាងបានរកឃើញរូបថតប្តីរបស់នាងក្នុងចំណោមអ្នកទោស។ នាងបានដឹងថាគាត់ត្រូវបានគេសម្លាប់ ហើយមិនអាចស្រមៃឃើញពីការឈឺចាប់ និងទារុណកម្មដែលបានធ្វើចំពោះគាត់មុនពេលគាត់ស្លាប់។ នាងចង់យំស្ទើរសន្លប់ ប៉ុន្តែមានសំឡេងមួយប្រាប់ថា នាងត្រូវតែរឹងមាំ។ ក្រោយពីចំណុចនោះ នាងបានដឹងថានាងមិនអាចចិញ្ចឹមកូននៅក្នុងប្រទេសបែបនេះបានទេ។ នាងបានលក់របស់គ្រប់យ៉ាងដែលនាងមាន ហើយផ្លាស់ទៅប្រទេសបារាំងវិញ។ នាងមិនដែលរកឃើញជោគវាសនារបស់ឪពុកម្តាយនាងទេ។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ១១ ខែសីហា ឆ្នាំ ២០១៦ | ||
| ហែម មឿន | សាក្សីត្រូវបានសម្ភាសន៏ក្នុងដំណាក់កាលស៊ើបអង្កេតនៃសំណុំរឿងផ្សេងទៀត ហើយសហចៅក្រមស៊ើបអង្កេតអន្តរជាតិបានស្នើសុំឱ្យអង្គជំនុំជម្រះហៅឈ្មោះគាត់ដោយរហស្សនាម (2-TCW-976) ក្នុងអំឡុងពេលសវនាការលើអង្គសេចក្តីដែលមិនមែនជាឈ្មោះពេញរបស់គាត់។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ២ ខែសីហា ឆ្នាំ ២០១៦ | ||
|
លោក ជិន សារឿន | ជិន សារឿន កើតនៅខែមករា ឆ្នាំ១៩៥៩ លោកជាព្រះសង្ឃពីឆ្នាំ១៩៧២-៧៥។ គាត់បានពន្យល់ទៅអង្គជំនុំជម្រះថា នៅថ្ងៃទី ១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ ១៩៧៥ គាត់ និងព្រះសង្ឃដទៃទៀតនៅក្នុងតំបន់របស់គាត់ត្រូវបានផ្សឹកដោយសារខ្មែរក្រហមបានប្រាប់គាត់ថានឹងមិនមានព្រះសង្ឃទៀតទេនៅក្នុងរបបថ្មី។ នេះជាការតូចចិត្តសម្រាប់គាត់ព្រោះគាត់ស្រឡាញ់ព្រះពុទ្ធសាសនា ហើយមានបំណងចង់បួសអស់មួយជីវិត។ ខ្មែរក្រហមបានជំរុញគាត់ឱ្យទៅបណ្តុះបណ្តាលនៅខេត្តក្រចេះរយៈពេលបីខែ បន្ទាប់មកបានផ្ទេរគាត់ទៅអង្គភាពចល័តនៅខេត្តមណ្ឌលគិរីក្នុងឆ្នាំ ៧៥ ។ សាក្សីរូបនេះបន្តថា កាលគាត់ជាទាហាន គាត់មានតួនាទីការពារអ្នកទោសវៀតណាមមិនឲ្យរត់គេចខ្លួន។ ក្នុងពេលផ្តល់សក្ខីកម្ម លោកក៏បានពិភាក្សាអំពីរថយន្តដែលមានស្លាកលេខ ៥០២។ លោកបាននិយាយថា នេះគឺជាការប្រើសម្រាប់យកមនុស្សទៅឆ្ងាយនៅពេលដែលពួកគេប្រព្រឹត្តល្មើស។ គ្រប់គ្នាភ័យខ្លាចរថយន្តនេះ ហើយវាជាញឹកញាប់នឹងបើកចូលផ្ទះមនុស្ស។ មេស្រុកត្រូវគេចោទថាលាក់មុខជនជាតិវៀតណាម។ លោក ជិន បានប្រាប់អង្គជំនុំជម្រះថា បន្ទាប់ពីគាត់បានចាកចេញពីខេត្តមណ្ឌលគិរី ប្រជាជនពីកងពលចាស់របស់គាត់ត្រូវបានបញ្ជូនទៅ ភ្នំពេញ ដើម្បីសម្លាប់ ប៉ុន្តែគាត់មិនដឹងពីមូលហេតុទេ។ គាត់បានរៀបការនៅឆ្នាំ ១៩៧៧ តាមការស្នើសុំពីមេបញ្ជាការរបស់គាត់ ដែលចូលចិត្តគាត់ ហើយសួរថាតើគាត់ស្គាល់ប្រពន្ធរបស់គាត់ឬអត់។ គាត់បានធ្វើ ប៉ុន្តែនាង និងគាត់មិនបានដឹងថាពួកគេនឹងរៀបការរហូតដល់ថ្ងៃនោះទេ។ លោក ជិន បាននិយាយថា ការងារដោយដៃដែលពួកគេត្រូវធ្វើ ជួនកាលបានសម្លាប់មនុស្សក្នុងរយៈពេល ១០ ថ្ងៃបន្ទាប់ពីទៅដល់ទីនោះ។ ផ្នែករបស់គាត់មានលក្ខណៈស្វ័យយ័ត ហើយរាយការណ៍ផ្ទាល់មកភ្នំពេញ។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ២ ខែសីហា ឆ្នាំ ២០១៦ , ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០៣ សីហា ២០១៦ | |
|
សាក្សីជំនាញ លោក Henri Locard | លោក Henri Locard បានផ្តល់សក្ខីកម្មជា អ្នកជំនាញរយៈពេល៤ ថ្ងៃនៅអង្គជំនុំជម្រះវិសាមញ្ញក្នុងតុលាការកម្ពុជា (អ.វ.ត.ក)។ បច្ចុប្បន្នគាត់ជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្តនៅនាយកដ្ឋានប្រវត្តិសាស្ត្រនៃសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ។ គាត់បានចាប់ផ្តើមស្រាវជ្រាវអំពីរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យភ្លាមៗបន្ទាប់ពីការវិលត្រឡប់មកកម្ពុជាវិញនៅឆ្នាំ ១៩៨៩ នៅពេលដែលមិត្តរបស់គាត់ឈ្មោះ មឿង សុន បានស្នើសុំជំនួយរបស់គាត់ក្នុងការសរសេរជីវប្រវត្តិរបស់គាត់។ មិនយូរប៉ុន្មាន គាត់បានចាប់ផ្តើមបណ្ឌិតផ្នែកមនោគមវិជ្ជា និងប្រព័ន្ធនយោបាយរបស់ខ្មែរក្រហម។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក គាត់បានបោះពុម្ពសៀវភៅមួយចំនួន រួមមាន "សៀវភៅក្រហមតូចរបស់ប៉ុល ពត៖ ការនិយាយរបស់អង្គកា"/"Petit livre rouge de Pol Pot" ដែលត្រូវបានពិភាក្សាក្នុងអំឡុងពេលនៃការផ្តល់សក្ខីកម្មរបស់គាត់។ Locard បានពន្យល់អំពីការប្រើប្រាស់ប្រភពបន្ទាប់បន្សំរបស់គាត់ រួមទាំងការបោះពុម្ពផ្សាយដោយ David Chandler និង Ben Kiernan និងប្រភពចម្បងពីការសម្ភាសន៍ "រាប់រយ និងរាប់រយ ប្រសិនបើមិនមែនរាប់ពាន់" ដែលគាត់បានកត់ត្រាទុក។ លោកបានបញ្ជាក់ថា ការស្រាវជ្រាវរបស់លោកគឺជា «មូលដ្ឋាន» ក្នុងខេត្ត និងឃុំ-សង្កាត់ ដែលជាការសន្ទនារបស់ប្រជាពលរដ្ឋសាមញ្ញ។ ក្នុងអំឡុងពេលនេះគាត់បានប្រាប់តុលាការថាគាត់បានប្រមូលពាក្យស្លោកសម្រាប់ផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការស្រាវជ្រាវរបស់គាត់ គាត់បានដឹងថាពាក្យស្លោកទាំងនេះត្រូវបានរៀបចំជាប្រធានបទ - ពាក្យស្លោកម៉ៅនិយម "ការបរបាញ់សត្រូវ" ពាក្យស្លោកអំពីការងារ ជុំវិញការស្លាប់របស់បុគ្គល ឬជីវិតសមូហភាព - ដែលមនោគមវិជ្ជា និងវិធីនៃការគិតនៃរបបខ្មែរក្រហមអាចត្រូវបានបង្ហាញ។ Locard បានបញ្ជាក់ថា គាត់ចូលទៅជិតការស្រាវជ្រាវរបស់គាត់អំពីកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យពីប្រវត្តិសាស្រ្តនៃសង្រ្គាមត្រជាក់។ គាត់បានស្រាវជ្រាវរបបស្រដៀងគ្នាក្នុងមនោគមវិជ្ជា រួមមានវៀតណាម វៀតណាមកុម្មុយនិស្ត ចិនកុម្មុយនិស្ត សហភាពសូវៀត និងកូរ៉េខាងជើង។ គាត់មានការផ្តោតជាពិសេសលើប្រទេសចិន ដោយសារគាត់ជឿថារបបនេះត្រូវបានគេយកគំរូតាមប្រទេសចិនយ៉ាងទូលំទូលាយ។ របបនេះគឺជាការរួមបញ្ចូលគ្នានៃការបោះជំហានទៅមុខ និងការប្រឆាំងបដិវត្តន៍។ Locard បាននិយាយអំពីចំណាប់អារម្មណ៍របស់គាត់ចំពោះពន្ធនាគារខេត្តតូចៗ ដែលកំណត់ត្រាកម្រមានណាស់។ គាត់បានពន្យល់ថា នៅឆ្នាំ១៩៧៥-១៩៧៦ អ្នកទោសភាគច្រើនគឺជាអ្នកនៃរបបចាស់ ជាអ្នកអប់រំដែលមានទំនាក់ទំនងជាមួយរបបសាធារណរដ្ឋ និងរបបសីហនុ។ ក្នុងកំឡុងឆ្នាំ ១៩៧៧-១៩៧៨ អ្នកទោសមកពីគ្រប់វណ្ណៈ និងកាន់តែច្រើនឡើងៗពីក្នុងជួរនៃបដិវត្តន៍ ជនស៊ីវិល និងយោធា។ Locard បានពន្យល់ថា មានពន្ធនាគារធំមួយសម្រាប់តំបន់នីមួយៗ តាមភស្តុតាងដែលគាត់បានរកឃើញ មានស្រុកប្រហែល ១៥០។ ស្រុកនីមួយៗមានគុក ហើយស្រុកខ្លះមានច្រើន ជាពិសេសកន្លែងនៅជិតមជ្ឈឹម។ លោកបានរៀបរាប់ពីថ្នាក់នៃពន្ធនាគារ – ក្នុងថ្នាក់ទីមួយគឺថ្នាក់ដែលមានអ្នកទោសតិចជាង ១០០ នាក់ ដែលមានមនុស្សម្នាក់សួរសំណួរ សួរចម្លើយ និងសរសេរជីវប្រវត្តិ។ នៅពន្ធនាគារស្រុកមានអ្នកទោសច្រើនជាង។ មានមនុស្សយ៉ាងហោចណាស់បីនាក់ដែលធ្វើការសួរចម្លើយ គឺម្នាក់ដែលសួរសំណួរ ម្នាក់សរសេរក្នុងសៀវភៅកត់ត្រា និងម្នាក់ដែល «វាយ/គម្រាមវាយ»។ ក្នុងពន្ធនាគារធំៗ អ្នកទោសអាចចូលរាប់រយនាក់រហូតដល់១០០០នាក់ ដូចនឹងពន្ធនាគារខេត្តសៀមរាបជាតួយ៉ាង។ លោក Locard បានបញ្ជាក់ថា លំហូរចូលគឺលឿនណាស់ ដោយមានអ្នកសួរចម្លើយក្នុងរយៈពេលពីមួយទៅបីថ្ងៃ ដោយសារបន្ទប់ត្រូវរៀបចំសម្រាប់អ្នកទោសថ្មី។ មនុស្សជាធម្មតាមិនបានរស់រានមានជីវិតលើសពីបីខែ; ជាមធ្យមគឺ ៣-៤ សប្តាហ៍។ លោក Locard បានបញ្ជាក់ថា របៀបនៃការសួរចម្លើយ និងការធ្វើទារុណកម្ម គឺស្រដៀងទៅនឹងរបបកុម្មុយនិស្តដទៃទៀតដែរ។ ដូច្នេះប្រព័ន្ធនេះត្រូវផ្តើមចេញពីមជ្ឈឹម ដែលមានតែទំនាក់ទំនងទទឹងប៉ុណ្ណោះ។ លោក Locard បានបញ្ជាក់ថា នៅពេលដែលជនជាតិវៀតណាមចូលមក មានបណ្ណសារច្រើនក្រៃលែងនៅក្នុងមន្ទីរសន្តិសុខទាំងអស់នៅថ្ងៃទី៧ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៩។ លោកបានបញ្ជាក់ថា ពួកគេបានបាត់ខ្លួន ដោយសារកង្វល់ចម្បងរបស់ប្រជាជនគឺការរស់រានមានជីវិតនៅចុងបញ្ចប់នៃរបបនេះ។ Locard បញ្ជាក់ថា នៅទីតាំងមួយចំនួន ពួកវាត្រូវបានបំផ្លាញជាប្រព័ន្ធ ដូចដែល Locard ជឿថាបានកើតឡើងនៅស្រុកតៃសៀម។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ២៨ ខែកក្កដា ឆ្នាំ ២០១៦ , ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២៩ កក្កដា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០១ សីហា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០២ សីហា ២០១៦ | |
|
មុឺង វ៉េត | សាក្សី 2-TCW-1005 - អនាមិកដោយសារតែការជាប់ពាក់ព័ន្ធនៅក្នុងសំនុំរឿងផ្សេងទៀត - បានផ្តល់សក្ខីកម្មនៅខែកក្កដាឆ្នាំ ២០១៦ លើប្រធានបទនៃការបោសសំអាតផ្ទៃក្នុង និងការបង្ខំឱ្យរៀបការ។ លោកកើតនៅឆ្នាំ១៩៥៨ នៅស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ។ ឪពុករបស់គាត់បានស្លាប់នៅប្រហែលឆ្នាំ ១៩៦៧ ឬ ៦៨; ទោះបីជាសាក្សីមិនប្រាកដច្បាស់ថានៅពេលណា ឬហេតុអ្វី ដោយសារតែគាត់នៅក្មេង ប៉ុន្តែគាត់ជឿថា វាគឺដោយសារតែការចូលរួមរបស់ឪពុកគាត់នៅក្នុង បក្សកុំម្មុយនីស្តកម្ពុជា ។ តាមពិតទៅ គាត់ជឿថា ចំណងមិត្តភាពរបស់ឪពុកគាត់ជាមួយ សុន សេន គឺជាហេតុផលតែមួយគត់ដែលគាត់នៅមានជីវិតដល់សព្វថ្ងៃ។ ម្ដាយរបស់គាត់ក៏បានចូលរួមបដិវត្តន៍នៅដើមឆ្នាំ ១៩៧០។ សាក្សីបាននិយាយថាគាត់បានចូលរួមជាមួយកងទ័ពខ្មែរក្រហមនៅពេលគាត់មានអាយុ ១៥ ឆ្នាំ។ បើតាមសាក្សី នៅពេលដែលគ្រូបង្រៀនរបស់គាត់ជាច្រើននាក់ត្រូវបានសម្លាប់ ពេលចូលរួមក្នុងបាតុកម្មប្រឆាំងនឹងរបប លន់ នល់ សាក្សីត្រូវបានបំផុសគំនិតឱ្យប្រយុទ្ធជាមួយ លន់ នល់ ដូច្នេះគាត់បានចូលរួមជាមួយ កងទ័ពជាផ្នែកមួយនៃអង្គភាពនាំសាររបស់កុមារ។ គាត់បានស្នាក់នៅទីនោះរយៈពេលពីរឆ្នាំកន្លះ បន្ទាប់មកបានផ្លាស់ទៅគីរីវង់ក្នុងខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៧៥ និងទៅខេត្តក្រចេះក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៧ ខណៈឡើងឋានន្តរស័ក្តិនៅក្នុងអង្គភាពផ្ញើសារក្នុងភូមិភាគទាំងនោះ។ ដោយសារតែតួនាទីសំខាន់កាន់តែខ្លាំងឡើងរបស់គាត់នៅក្នុងអង្គភាពនាំសារ សាក្សីបាននិយាយថា គាត់មានវត្តមាននៅក្នុងកិច្ចប្រជុំជាច្រើននៃថ្នាក់ដឹកនាំជាន់ខ្ពស់។ សក្ខីកម្មសំខាន់របស់គាត់ទាក់ទងនឹងការបោសសំអាតការដឹកនាំរបស់គណបក្សនៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហមក្នុងអំឡុងពេលប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយនៃរបបនេះ។ ការបោសសម្អាតមួយដែលគាត់បាននិយាយជាពិសេសបានកើតឡើងនៅក្នុងភូមិភាគ ១៣ ក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៧ នៅពេលដែលលេខានៃភូមិភាគនេះត្រូវបានដកចេញពីតំណែងរបស់គាត់ពីដំបូងដោយសារតែហេតុផលសុខភាពហើយបន្ទាប់មកត្រូវបានចាប់ខ្លួនសម្រាប់ការចោទប្រកាន់ថាមានទំនាក់ទំនងជាមួយសត្រូវ។ សាក្សីបានពន្យល់ថា លេខាត្រូវបានជំនួសដោយបងប្អូនជីដូនមួយរបស់សាក្សី ដែលទើបតែកាន់តំណែងមួយរយៈពេលខ្លី មុនពេលគាត់ក៏ត្រូវបានចោទប្រកាន់ពីបទមានទំនាក់ទំនងជាមួយសត្រូវ ហើយត្រូវបានបញ្ជូនទៅមន្ទីរស-២១។ ការបោសសម្អាតមួយទៀតក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៧ ដែលសាក្សីត្រូវបានចោទសួរបានកើតឡើងក្នុងអំឡុងពេលនៃការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងជនជាតិវៀតណាមយ៉ាងខ្លាំងនៅតំបន់ក្បែរខេត្តក្រចេះ។ ក្នុងនាមជាប្រធានអង្គភាពសារព័ត៍មាន សាក្សីបាននិយាយថា លោកបានប្រគល់លិខិតមួយច្បាប់ពីការិយាល័យកណ្តាល ដែលតម្រូវឱ្យថ្នាក់ដឹកនាំកំពូលចំនួន ១១រូប ក្នុងតំបន់ ៥០៥ មកប្រជុំនៅរាជធានីភ្នំពេញ។ ពេលនោះគាត់ថា គាត់នៅក្មេង ហើយគាត់សប្បាយចិត្តដែលថ្នាក់លើគាត់ទៅឆ្ងាយប៉ុន្មានថ្ងៃ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់ដឹងថាពួកគេត្រូវបាន "បាត់ខ្លួន" នៅពេលដែលមុខតំណែងរបស់ពួកគេត្រូវបានបំពេញដោយកម្មាភិបាលថ្មី។ ឈ្មោះរបស់ពួកគេក្រោយមកបានបង្ហាញក្នុងបញ្ជីអ្នកទោសស-២១ រួមទាំងពូម្នាក់របស់គាត់។ សាក្សីបាននិយាយជាពិសេសអំពីផលប៉ះពាល់ដ៏គ្រោះថ្នាក់នៃការមិនទុកចិត្តគ្នារវាងសមមិត្តដែលបានសាបព្រោះដោយគណបក្ស ជាពិសេសតាមរយៈទស្សនាវដ្តីទង់បដិវត្តន៍របស់ពួកគេ ដែលបានប្រាប់អ្នកអានរបស់ខ្លួនថា សត្រូវរបស់គណបក្សមានគ្រប់ទីកន្លែង។ ខ្មាំងសត្រូវទាំងនេះត្រូវបានគេហៅថាជា "សត្រូវដែលកំពុងតែជីករណ្តៅ" ហើយសក្ខីកម្មរបស់សាក្សីភាគច្រើនទាក់ទងនឹងរបៀបដែលភាគីដោះស្រាយជាមួយនឹងសត្រូវដែលកំពុងជីករណ្តៅទាំងនេះ។ សាក្សីរូបនេះបានចង្អុលបង្ហាញពីរបៀបដែលទស្សនាវដ្ដី និងគណបក្សផ្តោតយ៉ាងខ្លាំងលើការលុបបំបាត់មិត្តភក្តិរបស់ CIA និងជនជាតិវៀតណាមដែលមានទំនាក់ទំនងនឹង KGB ខណៈពេលដែលព្រងើយកន្តើយចំពោះភាពអត់ឃ្លាន និងកង្វះស្បៀងអាហារដែលកំពុងរងគ្រោះដោយប្រជាជនកម្ពុជានៅពេលនោះ។ យោងតាមសាក្សី ខ្មែរក្រហមមានទំនោរផ្លាស់ប្តូរកម្មាភិបាល ដែលមកពីភូមិភាគបូព៌ា ទៅកាន់ភូមិភាគនិរតី ហើយផ្ទុយមកវិញ រាល់ពេលដែលពួកគេផ្លាស់ទីលំនៅ វាពិបាកសម្រាប់សមាជិកគណបក្សក្នុងការជឿទុកចិត្តពួកគេ។ ជាមួយគ្នានេះដែរ សាក្សីបាននិយាយថា ការមិនទុកចិត្តនេះ មានន័យថា ជនណាដែលមានទំនាក់ទំនងជាមួយទីក្រុងភ្នំពេញ ឬនៅក្រៅប្រទេសត្រូវបានបាត់ខ្លួន ដោយសារតែពួកគេត្រូវបានគេជឿថាជាភ្នាក់ងាររបស់សត្រូវ។ លោកបានលើកឧទាហរណ៍ពីករណីម្តាយរបស់លោក ដែលតាមសាក្សីត្រូវបានគេសម្លាប់ដោយសារម្តាយមីងនៅភ្នំពេញ បើទោះជានាងបានចូលជាសមាជិកបក្សតាំងពីឆ្នាំ ១៩៧០ មកម្ល៉េះ។ សាក្សីរូបនេះបានសង្កត់ធ្ងន់ថា គោលការណ៍របស់គណបក្សគឺត្រឹមត្រូវ ហើយគាត់នៅតែជាសមាជិកនៃខ្មែរក្រហមរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៩៨។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គោលការណ៍អាស្រ័យលើការប្រតិបត្តិ ហើយនៅក្នុងរឿងនេះ គាត់មានអារម្មណ៍ថាគណបក្សនេះបរាជ័យ។ លោកបាននិយាយថា ភាពជាអ្នកដឹកនាំមិនស៊ីសង្វាក់គ្នាពេញប្រទេស ហើយការបែកបាក់បានកើតឡើងរវាងគោលការសរសេរនៃសង្គមនយោបាយដែលបង្កើតឡើងដោយខ្មែរក្រហម និងការអនុវត្តន៍របស់ពួកគេ។ |
ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ២៦ កក្កដា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២៧ កក្កដា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ២៨ កក្កដា ២០១៦ | |
|
លោក មាស សឿន | លោក មាស សឿន កើតនៅឆ្នាំ ១៩៥២ នៅភូមិព្នៅ ឃុំរំចេក ស្រុកមេមត់ ខេត្តត្បូងឃ្មុំ ហើយរស់នៅជាមួយប្រពន្ធកូននៅភូមិតាខ្មៅ ឃុំតាខ្មៅ ស្រុកតាខ្មៅ ខេត្តកណ្តាល។ គាត់ធ្វើការនៅក្នុងគណៈកម្មាធិការខេត្តកណ្តាល។ គាត់បានផ្តល់សក្ខីកម្មក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២។ លោក មាស បានបញ្ជាក់ថា គាត់បានចូលរួមបដិវត្តន៍ដោយមិនដឹងខ្លួន ដោយរត់ចេញពីភូមិរបស់គាត់ចូលព្រៃក្នុងឆ្នាំ ១៩៦៨។ គាត់បានរត់គេចខ្លួនរហូតដល់ខែមីនា ឆ្នាំ ១៩៧០ បន្ទាប់មកគាត់ធ្វើជាអ្នកបើកបរអោយឪពុករបស់គាត់ឈ្មោះ មាស សេងហុង ហៅ ចាន់ ដែលចន្លោះពីឆ្នាំ ១៩៧០ ដល់ ១៩៧៥ គឺ នាយករងបន្ទាប់មកជាប្រធានតំបន់ ២១ បន្ទាប់មកក្លាយជាអនុប្រធានភូមិភាគបូព៌ា។ លោក មាស បានចូលជាសមាជិកបក្សកុំម្មុយនីស្តកម្ពុជាក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៤។ គាត់បានរៀបការនៅចុងឆ្នាំ ១៩៧៦ ។ ក្រោយឆ្នាំ ១៩៧៥ គាត់បានចូលរៀនវគ្គបណ្តុះបណ្តាលបច្ចេកទេស ហើយបានក្លាយជាអនុប្រធានរោងចក្រដែកនៅតំបន់បូព៌ា ហើយមិនបានឃើញឪពុកគាត់ទៀតទេ។ ជារឿយៗគាត់បានធ្វើដំណើររវាងការិយាល័យពាណិជ្ជកម្មនៅទីក្រុងភ្នំពេញ និងរោងចក្ររបស់គាត់ដើម្បីដឹកជញ្ជូនសម្ភារៈ។ បើតាមលោក មាស កម្មាភិបាលភូមិភាគបូព៌ាទាំងអស់ រួមទាំងប្រធានភូមិភាគបូព៌ា គឺលោក សោ ភីម ត្រូវបានបោសសម្អាតនៅខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៧៨។ ពួកគេត្រូវបានចោទប្រកាន់ពីបទក្បត់ជាតិ និងឃុបឃិតជាមួយជនជាតិវៀតណាម។ ក្នុងអំឡុងពេលធ្វើសក្ខីកម្មរបស់គាត់ គាត់បានប្រាប់ឈ្មោះពួកគេមួយចំនួន។ គាត់បានពន្យល់ថា នៅពេលដែលប្រធានមួយរូបត្រូវបានក្លែងបន្លំ "បញ្ជូនឱ្យទៅសិក្សា" នោះអ្នកក្រោមបង្គាប់របស់គាត់ទាំងអស់ក៏ដូចគ្នាដែរ។ ឪពុករបស់លោករក្សាតំណែង ប៉ុន្តែបានទៅភ្នំពេញ ហើយបាត់ខ្លួនប៉ុន្មានខែមុនខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៩។ លោក មាស បញ្ជាក់ថា នៅពេលនោះ រោងចក្ររបស់លោកបានទទួលសំបុត្រពីលោក ភីម ណែនាំឲ្យទប់ទល់នឹងការចាប់ខ្លួន។ លោកថា ភីម ជឿថា សុន សេន ធ្វើផែនការប្រឆាំង ប៉ុល ពត និង នួន ជា។ លោក មាស ក៏បានប្រកាសថា មានការចាប់ខ្លួនខ្លះមុនឆ្នាំ ១៩៧៨ ក្នុងអង្គភាពរបស់លោក។ គាត់បានរំឭកបុគ្គលិកវៀតណាមម្នាក់ក្នុងរោងចក្ររបស់គាត់ដែលត្រូវបានចាប់ខ្លួន។ លោកក៏បានពន្យល់ថា ជនជាតិចាមនៅតំបន់បូព៌ាត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅ និងព្យាយាមបះបោរ។ យោងតាមគាត់ កងកម្លាំងតំបន់បូព៌ាបានវាយបកប្រឆាំងនឹងមជ្ឈឺមនៅឆ្នាំ ១៩៧៨ ។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ២៩ ខែមិថុនា ឆ្នាំ ២០១៦ , ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ៣០ មិថុនា ២០១៦ | |
|
លោក ឈុន សាម៉ន | លោក ឈុន សាម៉ន កើតនៅឆ្នាំ ១៩៥៧ នៅភូមិថ្មី ឃុំខ្សែត ស្រុកកំពង់រោទិ៍ ខេត្តស្វាយរៀង ដែលលោកនៅតែរស់នៅជាមួយគ្រួសារ និងប្រកបរបរធ្វើស្រែ។ លោកបានផ្តល់សក្ខីកម្មជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២។ លោក ឈុន បានក្លាយជាទាហានខ្មែរក្រហមនៅខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៧៥ ហើយបានធ្វើការជាអ្នកនាំសារនៅអង្គភាព៧៥។ លោកបានបញ្ជូនព័ត៌មានអំពីទីតាំងរបស់សត្រូវទៅអង្គភាពផ្សេងទៀត។ គាត់ក៏បានចូលរួមកិច្ចប្រជុំលើប្រធានបទនេះផងដែរ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៦ គាត់ត្រូវបានបញ្ជូនទៅតំបន់ ២៣ ហើយបានធ្វើការនៅក្នុងអង្គភាពពិសេស ទទួលបន្ទុកប្រមូលព័ត៌មាន និងពេលខ្លះធ្វើការរាយមីន។ កិច្ចប្រជុំអំពីបញ្ហាផ្ទៃក្នុងត្រូវបានរៀបចំឡើង។ អង្គភាពរបស់លោកត្រូវបានបញ្ជូនទៅកាន់តំបន់ជិតព្រំដែនវៀតណាម ក្នុងខេត្តស្វាយរៀង ជាកន្លែងដែលលោកបាននិយាយថា ការប្រយុទ្ធគ្នាមានភាពសាហាវនៅឆ្នាំ ១៩៧៦ និង ១៩៧៧ ដើម្បីប្រមូលព័ត៌មាន។ ពេលខ្លះអង្គភាពរបស់គាត់ត្រូវតទល់ជាមួយអង្គភាពពិសេសវៀតណាម។ លោក ឈុន បានបញ្ជាក់ថា ការងាររបស់អង្គភាពពិសេសគឺពិបាកជាងអង្គភាពដទៃទៀត។ បើតាមលោក ឈុន ការប្រយុទ្ធគ្នាកាន់តែខ្លាំងឡើងក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៧ ហើយទាហានមកពីភូមិភាគកណ្តាល និងនិរតី ត្រូវបានបញ្ជូនទៅជាកងកម្លាំងបន្ថែម។ នៅចុងឆ្នាំ ១៩៧៧ មេបញ្ជាការភូមិភាគបូព៌ាត្រូវបានបញ្ជូនទៅវគ្គបណ្តុះបណ្តាល ហើយបាត់ខ្លួន។ អង្គភាពនេះត្រូវបានបំបែកដោយទាហានតំបន់កណ្តាលរវាងទាហានដែលបានចូលរួមក្នុងបដិវត្តន៍មុន និងក្រោយឆ្នាំ ១៩៧៥ ។ អាវុធត្រូវបានរឹបអូស។ ទាហានដែលបានចូលរួមមុនឆ្នាំ១៩៧៥ ប្រមាណ៣០០នាក់ ត្រូវបានឡើងលើឡានដឹកជញ្ជូនទៅវាលតាព្រូន។ អ្នកផ្សេងទៀត រួមទាំងលោក ឈុន ត្រូវបានបញ្ចូលទៅក្នុងកងពលលេខ ៧០៣ ហើយបានស្នើសុំឱ្យបង្ហាញទីតាំងគ្រាប់មីន។ បន្ទាប់មក ពួកគេត្រូវបានបញ្ជូនទៅកន្លែងដដែល ជាជាងទៅមជ្ឈឺម។ ពួកគេទាំងអស់ត្រូវបានណែនាំឲ្យធ្វើស្រែ និងជីករណ្តៅ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៨ លោក ឈុន បានឮថាទាហានភូមិភាគបូព៌ាប៉ុនប៉ងធ្វើរដ្ឋប្រហារនៅមជ្ឈឺម។ លោក ឈុន និងសហការីរបស់លោកត្រូវបានណែនាំឲ្យត្រឡប់ទៅគ្រួសារនិងភូមិវិញ។ នៅក្នុងភូមិរបស់លោកឈុន ទាហានមកពីមជ្ឈឺមបានជំនួសប្រធានសហករណ៍ ហើយបានប្រាប់អង្គភាពរបស់លោកថា ពួកគេនឹងត្រូវបានចុះបញ្ជីឡើងវិញបន្ទាប់ពីការបោសសំអាត។ យ៉ាងណាក៏ដោយ សាក្សីបានពន្យល់ថា ប៉ុន្មានថ្ងៃបន្ទាប់ពីពួកគេមកដល់ ពួកគេបានចងពួកគេ ហៅពួកគេថាជាជនក្បត់ ហើយបាននាំពួកគេទៅប្រហារជីវិត។ លោក ឈុន បានឮពីអ្នកណាម្នាក់ថា ពួកគេមិនមែនជាក្រុមទាហានដំបូងគេដែលត្រូវគេបញ្ជូនចេញនោះទេ។ នៅកន្លែងប្រហារជីវិត ទាហានដែលត្រូវបានចងដៃត្រូវបានបាញ់សម្លាប់ ប៉ុន្តែខ្លះបានស្រាយរួចរត់គេចខ្លួន។ លោក ឈុន បានរត់គេចជាមួយទាហានពីរនាក់ផ្សេងទៀត ហើយលោតចូលទឹកទន្លេ បន្ទាប់មកឆ្លងព្រំដែនវៀតណាម។ ពួកគេត្រូវបានជួយសង្គ្រោះដោយទាហានវៀតណាម។ យួនបានសួរនាំពួកគេ ហើយឲ្យពួកគេចូលកងទ័ពដើម្បីរំដោះកម្ពុជា។ សាក្សីបានទទួលស្គាល់ឈ្មោះកម្មាភិបាលមួយចំនួនពីអង្គភាពរបស់គាត់ ដែលត្រូវបានបញ្ជូនសម្រាប់វគ្គសិក្សា និងស្ថិតក្នុងបញ្ជីអ្នកទោស ស-២១ របស់ការិយាល័យសហចៅក្រមស៊ើបអង្កេត ។ បន្ទាប់ពីការផ្តល់សក្ខីកម្មរួច លោក ឈុន បានស្នើសុំយុត្តិធម៌ដល់គ្រួសារលោក និងបានសួរជនជាប់ចោទពីរសំណួរ ហេតុអ្វីបានជាពួកគេបែងចែកទាហានរវាងអ្នកដែលបានចូលរួមបដិវត្តន៍មុន និងក្រោយឆ្នាំ ១៩៧៥ និងហេតុអ្វីបានជាពួកគេចាប់ខ្លួនទាហានភូមិភាគបូព៌ាជាច្រើននាក់ដោយគ្មានយុត្តិធម៌។ ជនជាប់ចោទបានប្រើសិទ្ធិក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ ក្នុងសវនាការចំនួន ១០ ថ្ងៃ ដើម្បីនៅស្ងៀម។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ២៩ ខែមិថុនា ឆ្នាំ ២០១៦ , ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ២៨ ខែមិថុនា ឆ្នាំ ២០១៦ | |
|
កាំង ហ្កេកអ៊ាវ | សាក្សីដែលបានចូលរួមសវនាការ និងត្រូវបានកាត់ទោសដោយអង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងក្នុងសំណុំរឿង ០០១ ពីបទជាប់ពាក់ព័ន្ធក្នុងឧក្រិដ្ឋកម្មដែលបានប្រព្រឹត្តនៅមន្ទីរសន្តិសុខស-២១ គឺជាអនុប្រធាន ហើយចាប់ពីខែមីនា ឆ្នាំ ១៩៧៦ ជាប្រធានពន្ធនាគារ។ គាត់ក៏ជាប្រធានមន្ទីរសន្តិសុខ ម -១៣ មុនពេលចាប់ផ្តើមសម័យ កម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ ។ គាត់ផ្តល់ភ័ស្តុតាងទាក់ទងនឹងការប្រព្រឹត្តទៅនៃមន្ទីរសន្តិសុខស-២១ រួមមានៈ ការបង្កើតពន្ធនាគារក្រោមការបញ្ជារបស់ ស៊ុន សេន ឧបនាយករដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងការពារជាតិ និងជាប្រធានអគ្គសេនាធិការនៃ RAK ។ ទីតាំង រចនាសម្ព័ន្ធផ្ទៃក្នុង អង្គការ និងប្រតិបត្តិការរបស់ ស-២១ និង ស-២៤; សមាសភាពអ្នកទោស; |
ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០៧ មិថុនា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០៨ ខែមិថុនា ឆ្នាំ ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០៩ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ១៣ មិថុនា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ១៤ មិថុនា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ១៥ មិថុនា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គសេចក្តីក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ១៦ មិថុនា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២១ ខែមិថុនា ឆ្នាំ ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គសេចក្តីក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២២ ខែមិថុនា ឆ្នាំ ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២៣ មិថុនា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២៧ មិថុនា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០៧ មិថុនា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០៨ ខែមិថុនា ឆ្នាំ ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០៩ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ១៣ មិថុនា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ១៤ មិថុនា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ១៥ មិថុនា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គសេចក្តីក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ១៦ មិថុនា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២០ មិថុនា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២១ ខែមិថុនា ឆ្នាំ ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គសេចក្តីក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២២ ខែមិថុនា ឆ្នាំ ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២៣ មិថុនា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២៧ មិថុនា ២០១៦ | |
|
សួស ធី | សាក្សីបានធ្វើការនៅស-២៤ (ព្រៃស) មុនពេលត្រូវបានផ្ទេរទៅបរិវេណ ស-២១ នៅដើមឆ្នាំ ១៩៧៦ ជាកន្លែងដែលគាត់បានក្លាយជាប្រធានអង្គភាពឯកសារ។ គាត់ទទួលខុសត្រូវក្នុងការកត់ត្រាឈ្មោះ ចងក្រងជីវប្រវត្តិ និងថតរូបអ្នកទោសចូល និងចេញទាំងអស់នៅស-២១។ សាក្សីផ្តល់ព័ត៌មានលម្អិតទាក់ទងនឹងទីតាំង រចនាសម្ព័ន្ធ ឋានានុក្រម និងប្រតិបត្តិការរបស់ ស-២១ ហើយពិពណ៌នាលម្អិតអំពីដំណើរការផ្ទៃក្នុងនៃអង្គភាពឯកសារ។ លោកផ្តល់សក្ខីកម្មទៅលើសមាសភាពទណ្ឌិត ដែលរួមមានជនជាតិខ្មែរ អឺរ៉ុប អាមេរិក ជនស៊ីវិលវៀតណាម និងអ្នកទោសសង្គ្រាម ស្ត្រី និងកុមារ កម្មាភិបាលជាន់ខ្ពស់របស់ CPK (រួមទាំងតាណាត និងវ៉ន វ៉េត) និងអតីតបុគ្គលិកមន្ទីរស-២១។ គាត់ពិពណ៌នាអំពីស្ថានភាពនៅក្នុងពន្ធនាគារ ហើយផ្តល់សក្ខីកម្មថា អ្នកទោសជាច្រើនបានស្លាប់ដោយសារជំងឺ និងអាហាររូបត្ថម្ភមិនគ្រប់គ្រាន់។ លោកក៏បញ្ជាក់ដែរថា ការសួរចម្លើយ ការធ្វើទារុណកម្ម និងការប្រហារជីវិតបានធ្វើឡើងនៅខាងក្រៅបរិវេណ ស-២១ ហើយអ្នកទោសត្រូវបានបញ្ជូនទៅកន្លែងការប្រហារជីវិតរបស់ពួកគេតាមរថយន្តដែលបិទជិត។ គាត់ផ្តល់សក្ខីកម្មអំពីការបូមឈាមនៅស-២១។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី០២ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១៦ , ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី០៣ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១៦ , ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី០៦ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១៦ , ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី០៧ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១៦ | |
|
ហ៊ឺម ហ៊ុយ | សាក្សីដែលជាឆ្មាំនៅ ស-២១ ក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៦ និងក្រោយមកជាប្រធានអង្គភាពពិសេស ទទួលខុសត្រូវលើការចាប់ខ្លួន ការគ្រប់គ្រងឆ្មាំ សម្របសម្រួលការដឹកជញ្ជូនអ្នកទោសទៅស-២១ និងការផ្ទេរអ្នកទោសពីស-២១ ទៅជើងឯក។ គាត់ពិពណ៌នាអំពីទីតាំង រចនាសម្ព័ន្ធអាជ្ញាធរ និងប្រតិបត្តិការរបស់ ស-២១ រួមទាំងស្ថានភាពរស់នៅដ៏អមនុស្សធម៌ដែលអ្នកទោសត្រូវទទួលរង និងការប្រើប្រាស់ទារុណកម្មអំឡុងពេលសួរចម្លើយ។ គាត់ផ្តល់សក្ខីកម្មចំពោះបច្ចេកទេសប្រហារជីវិតដែលបានប្រើនៅជើងឯក។ សាក្សីពិពណ៌នាអំពីឧប្បត្តិហេតុជាក់លាក់មួយដែលអ្នកជាប់ឃុំឃាំងស្ត្រីត្រូវបានចាប់រំលោភ។ គាត់ក៏បានផ្តល់សក្ខីកម្មចំពោះការសួរចម្លើយ ការធ្វើទារុណកម្ម និងការប្រហារជីវិតអ្នកទោសសង្គ្រាមវៀតណាមនៅមន្ទីរស-២១ ព្រមទាំងជនជាតិលោកខាងលិចបួននាក់ និងកុមារជាច្រើននាក់។ |
ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០៣ ឧសភា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០៤ ឧសភា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០៥ ឧសភា ២០១៦ | |
|
ម៉ក់ ធីម | លោក ម៉ក់ ធីម ពីមុនលោក ម៉ក់ ស៊ីធីម កើតនៅថ្ងៃទី៥ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៦២ នៅភូមិតាសុខ ឃុំសែប ស្រុកកំពង់តាឡាច ខេត្តកំពង់ឆ្នាំង។ បច្ចុប្បន្នគាត់ជាកសិកររស់នៅឃុំសែប ស្រុកកំពង់ត្រឡាច ខេត្តកំពង់ឆ្នាំង។ គាត់បានផ្តល់សក្ខីកម្មក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ អំពីការងាររបស់គាត់ជាពេទ្យនៅមន្ទីរសន្តិសុខស-២១។ បើតាមលោក ម៉ក់ ធីម មុនពេលលោកធ្វើការនៅស-២១ លោកត្រូវបានបញ្ជូនទៅក្រុងតាខ្មៅ ដើម្បីរៀនពីរបៀបធ្វើស្រែចម្ការ និងប្រើប្រាស់អាវុធ។ គាត់ថាក្រោយមក គាត់ក៏ទៅព្រៃសដើម្បីដាំឆៃថាវ។ បន្ទាប់មកគាត់បានចូលរួមក្នុងវគ្គហ្វឹកហ្វឺនយុទ្ធសាស្ត្រយោធា បន្ទាប់មកគាត់ត្រូវបានបញ្ជូនទៅទីតាំងផ្សេងទៀតជាច្រើន មុនពេលបញ្ជូនទៅមន្ទីរស-២១។ បន្ទាប់ពីវគ្គហ្វឹកហ្វឺនយុទ្ធសាស្ត្រយោធា លោក ម៉ក់ ធីម មានប្រសាសន៍ថា លោកត្រូវបានចាត់ឲ្យទៅចូលរួមវគ្គបណ្តុះបណ្តាលផ្នែកវេជ្ជសាស្រ្ដនៅតំបន់ផ្សារថ្មីរយៈពេលពីរឬបីខែ។ បន្ទាប់ពីការបណ្តុះបណ្តាលផ្នែកវេជ្ជសាស្រ្ដ គាត់បាននិយាយថា គាត់ត្រូវបានបញ្ជូនទៅមន្ទីរស-២១ ដើម្បីធ្វើការជាពេទ្យនៅអាយុប្រហែល ១៥ ឬ ១៦ឆ្នាំ។ បើតាមលោក ម៉ក់ ធីម គាត់បានបង្កើតថ្នាំគ្រាប់នៅតាខ្មៅ ដែលប្រើនៅស-២១។ ភារកិច្ចទទួលខុសត្រូវរបស់គាត់រួមមានការសម្អាតបង់រុំរបួសអ្នកទោស និងចែកថ្នាំគ្រាប់។ លោកបានរាយការណ៍ថា ជាញឹកញាប់ថ្នាំដែលប្រើសម្រាប់អ្នកទោសមិនមានប្រសិទ្ធភាព។ លោកបន្តថា បង់រុំរបួសភាគច្រើនធ្វើឡើងពីមុង និងក្រណាត់។ គាត់បានរៀបរាប់ពីរបៀបដែលពួកគេនឹងសម្អាតរបួសដោយទឹកអំបិលដែលពួកគេធ្វើក្នុងបរិវេណនោះ។ បន្ថែមពីលើនេះ គាត់បានរាយការណ៍ម្តងម្កាលដោយប្រើការចាក់ថ្នាំលើអ្នកទោសសម្រាប់ការហើម និងស្ពឹក ទោះបីជាគាត់មិនច្បាស់អំពីសារធាតុជាក់លាក់ណាមួយដែលថ្នាំចាក់ទាំងនោះមាន។ គាត់បានអះអាងថា គាត់បានឃើញស្នាមរបួសដោយការវាយដំ ការឆក់ និងការដកក្រចកចេញ។ លោកក៏បាននិយាយថា វាជាការទទួលខុសត្រូវរបស់លោកក្នុងការបញ្ចុះសពអ្នកទោសនៅខាងក្រៅបរិវេណ ស-២១។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី០២ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០១៦ , ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០៣ ឧសភា ២០១៦ | |
|
ប្រាក់ ខន | សាក្សីជាអ្នកយាមនៅមន្ទីរស-២១ តាំងពីចុងឆ្នាំ១៩៧៥ និងជាអ្នកសួរចម្លើយពីចុងឆ្នាំ ១៩៧៦ បន្ទាប់មកគាត់បានធ្វើជាប្រធាន "អង្គភាពអង្គាម" រហូតដល់ថ្ងៃទី ៧ ខែមករា ឆ្នាំ ១៩៧៩។ សាក្សីបានចូលរួមក្នុងការសួរចម្លើយ និងធ្វើទារុណកម្មអ្នកទោសនៅស-២១។ គាត់ផ្តល់ការពិពណ៌នាអំពីភាពជាអ្នកដឹកនាំ រចនាសម្ព័ន្ធ និងប្រតិបត្តិការរបស់ពន្ធនាគារ ក៏ដូចជាទំនាក់ទំនងរបស់ ឌុច ជាមួយ ប៉ុល ពត និង នួន ជា។ គាត់រៀបរាប់ពីស្ថានភាពរស់នៅដ៏អមនុស្សធម៌ដែលអ្នកទោសត្រូវបានគេដាក់ទោស និងការប្រហារជីវិតរបស់ពួកគេ។ គាត់ក៏ផ្តល់ភស្តុតាងទាក់ទងនឹងការរំលោភសេពសន្ថវៈនៅមន្ទីរស-២១។ សាក្សីរៀបរាប់លម្អិតអំពីវិធីធ្វើទារុណកម្មដែលប្រើនៅមន្ទីរស-២១ រួមទាំងការឆក់ខ្សែភ្លើង និងអ្នកទោសត្រូវបានបង្ខំអោយស៊ីលាមក។ លោកបញ្ជាក់ពីវត្តមានជនស៊ីវិលវៀតណាម អ្នកទោសសង្គ្រាម ស្ត្រីមានផ្ទៃពោះ និងជនជាតិលោកខាងលិចនៅមន្ទីរ ស-២១។ លោកក៏បញ្ជាក់ថា លោកបានឃើញការបូមឈាមអ្នកទោសផ្សេងៗរហូតដល់ស្លាប់ ហើយឈាមត្រូវបានបញ្ជូនទៅមន្ទីរពេទ្យ១៧ មេសា និងមុនីវង្ស។ សាក្សីផ្តល់ភស្តុតាងនៃការចាប់ខ្លួនបុគ្គលិក ស-២១។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី២៧ ខែមេសា ឆ្នាំ២០១៦ , ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី២៨ ខែមេសា ឆ្នាំ២០១៦ , ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី០២ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០១៦ | |
|
លោក ប្រាក់ ខន | |||
|
ឡាច មាន | លោក ឡាច មាន ត្រូវបានជ្រើសរើសជាសមាជិកទាហ៊ានខ្មែរក្រហមក្នុងឆ្នាំ១៩៧៤ មុនពេលដែលលោកបានក្លាយជាយោធា ខ្មែរក្រហម។ លោកត្រូវបានគេបញ្ជូនទៅហ្វឹកហ្វឺននៅសាលាយោធានៅទីក្រុងតាខ្មៅ ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៥។ ក្រោយមកលោកត្រូវ បានចាត់តាំងឲ្យធ្វើការជាសន្ដិសុខនៅពន្ធនាគារតាខ្មៅ ហើយក្រោយមកនៅពន្ធនាគារដើម ផេងក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ។ នៅពេល ដែលពន្ធនាគារនេះត្រូវបានប្ដូរទៅជាមន្ទីរស២១ លោកបានធ្វើការនៅទីនោះជាសន្ដិសុខ និងជាអ្នកកត់ត្រា។ នៅចុងឆ្នាំ១៩៧៨ លោកត្រូវបានផ្ទេរទៅឲ្យយកការរហូតដល់ពេលលោកទទួលបានការបណ្ដុះបណ្ដាលនៅពីក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ កាក់។ ក្នុងពេលជាសាក្សី លោក ឡាច មាន បានពណ៌នាពីស្ថានភាពការងារនៅមន្ទីរស២១ ដោយលោកបានលើកឡើងថា បុគ្គលិក នៅមន្ទីរស២១បានបាត់ខ្លួនជាបន្ដបន្ទាប់។ លោកពណ៌នាអំពីស្ថានភាពនៃការឃុំឃាំង និងការសួរចម្លើយផងដែរ ដើម្បីសម្រង់ បានព័ត៌មាន ពីអ្នកទោស និងកំណត់មុខសញ្ញាបណ្ដាញរបស់ពួកគេ។ ការបណ្ដុះបណ្ដាលលោកគឺដើម្បីក្លាយជាអ្នកសួរចម្លើយ ដែលផ្ដល់នូវភាពងាយស្រួលក្នុងការពិនិត្យទៅលើចម្លើយរបស់អ្នកទោស។ លោកបានប្រាប់អង្គជំនុំជម្រះថា លោកត្រូវបានតែងតាំងដើម្បីស៊ើបការណ៍ទៅលើអ្នកទោសជាប្រចាំថ្ងៃ ហើយគេមិនអនុញ្ញាតឲ្យធ្វើទារុណកម្មលើពួកគេឡើយ។ លោក បានសារភាពនៅមុខអង្គជំនុំជម្រះថា លោកបានសួរចម្លើយតែលើអ្នកទោសបីឬបួននាក់ប៉ុណ្ណោះ។ លោកបានធ្វើការពិសោធន៍ លើវិធីសាស្ដ្រដែលត្រូវបានប្រើនៅមន្ទីរស២១ ដូចជាការវាយអ្នកទោសជាមួយដំបងដើមត្របែកនិងភ្ជាប់ខ្សែភ្លើងទៅនឹងត្រចៀករបស់ពួកគេ។ លោកបានប្រាប់ផងដែរថាលោកបានជួបជនជាប់ចោទ(ឌុច)ជារៀងរាល់ថ្ងៃនៅពេលលោកធ្វើជាអ្នកសួរចម្លើយ។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី២៥ ខែមេសា ឆ្នាំ២០១៦ , ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី២៦ ខែមេសា ឆ្នាំ២០១៦ | |
|
លោក ឡាច មាន | |||
|
លោក ញ៉ែម អេន | សាក្សីរូបនេះកើតនៅថ្ងៃទី៩ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៦១ នៅភូមិត្រពាំងថ្លឹង ឃុំត្រែងកែល ស្រុកកំពង់លែង ខេត្តកំពង់ឆ្នាំង។ គាត់បានសរសេរសៀវភៅអំពីការងាររបស់គាត់ជាអ្នកថតរូបនៅទួលស្លែងពីឆ្នាំ ១៩៧៥ ដល់ ១៩៧៩ ។ លោក ញ៉ែម អេន បានចូលរួមក្នុងបដិវត្តន៍នៅឆ្នាំ ១៩៧១ ជាមួយបងប្អូនបង្កើតរបស់គាត់ចំនួន ៥ នាក់ ដែលក្នុងនោះ ២ នាក់ត្រូវបានសម្លាប់ដោយសារការបោសសម្អាតផ្ទៃក្នុង។ គាត់បានផ្លាស់មកទីក្រុងភ្នំពេញនៅឆ្នាំ១៩៧៥ ហើយបានធ្វើការជាច្រើនមុខរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៧៦ ដោយបោះពុម្ពកាសែត និងបញ្ជូនសំបុត្ររវាងមន្ទីរពេទ្យព្រះមុនីវង្ស និងពន្ធនាគារតាខ្មៅ។ បើតាមលោក ញ៉ែម អេន នៅខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៦ អង្គការបានបញ្ជូនគាត់រយៈពេលប្រាំមួយខែទៅសិក្សាផ្នែកថតរូប និងថតភាពយន្តនៅប្រទេសចិន។ ពេលត្រឡប់មកវិញ គាត់ចាប់ផ្តើមធ្វើការនៅគុកទួលស្លែង ថតកុន និងថតរូប។គាត់ក៏បានធ្វើការជាអ្នកថតរូបតាមបេសកកម្មដែលចងក្រងឯកសារអំពីសកម្មភាពនៃរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យនៅក្នុងតំបន់ចំនួនប្រាំមួយ ប៉ុន្តែភាគច្រើននៅក្នុងស-២១។ សម្រាប់ការចុះទៅបំពេញទស្សនកិច្ចនោះ លោកបានទទួលបញ្ជាពីលោក ស៊ុន សេន រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងការពារជាតិ និងលោក តា ណាត។ ឌុច គ្រាន់តែបញ្ជាឱ្យគាត់ទៅថតរូបនៅគុកទួលស្លែង។ ក្នុងចំណោមបេសកកម្មថតរូបដែលលោកធ្វើសម្រាប់របបនេះ លោកបានអមដំណើរគណៈប្រតិភូមកពីប្លុកកុម្មុយនិស្តទៅទស្សនាការដ្ឋាននៅភូមិភាគពាយ័ព្យ រួមមានទំនប់ត្រពាំងថ្ម ត្រពាំងពោធិ៍ និងទំនប់ទ ១ មករា។ ក្នុងដំណើរទស្សនកិច្ចទាំងនេះ លោកក៏បានថតរូបកម្មាភិបាលជាន់ខ្ពស់ខ្មែរក្រហមដូចជា ប៉ុល ពត និងស៊ុន សេន។ ក្រៅពីការផលិតភាពយន្ត និងការថតរូប ការងាររបស់លោករួមមានការគូរផែនទីភូមិភាគឦសាន។ សាក្សីរូបនេះក៏បានថតរូបមនុស្សនៅព្រៃសដែរ ប៉ុន្តែគាត់ធ្វើការនៅស-២១ ជាចម្បង។ យ៉ាងណាក៏ដោយ លោកបានអះអាងថា មានអ្នកទោសតិចតួចនៅគុកទួលស្លែងប៉ុណ្ណោះដែលត្រូវបានគេថតទុក ហើយអ្នកនៅសល់ត្រូវបានគេយកទៅសម្លាប់មុនពេលថតរូប។ ក្នុងពេលផ្តល់សក្ខីកម្ម លោក ញ៉ែម អេន បានពន្យល់អំពីឋានានុក្រមនៃស-២១ ទាក់ទងនឹងកងពលលេខ ៧០៣។ លោកក៏បានផ្តល់ព័ត៌មានលម្អិតអំពីស្ថាប័ន និងបុគ្គលិកនៅគុកទួលស្លែង រួមទាំង ឌុច ផងដែរ។ សាក្សីបានពិភាក្សាការងាររបស់គាត់ជាអ្នកថតរូបសម្រាប់របបនេះ នីតិវិធីនៅពេលថតរូបអ្នកទោស និងការប្រើប្រាស់សម្ភារៈបែបនេះ។ ពេលកងកម្លាំងវៀតណាមចូលដល់ទីក្រុងភ្នំពេញនៅថ្ងៃទី៧ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៥ សាក្សីបានរត់គេចពីមន្ទីរ ស-២១ ជាមួយ ឌុច។ មុនពេលចាកចេញ លោក ញ៉ែម អេន បានកប់ឧបករណ៍ថតរូប និងថតកុន ដែលលោកបានយកមកវិញនៅពេលលោកត្រឡប់មកទីក្រុងភ្នំពេញក្នុងឆ្នាំ ១៩៩០ ក្នុងអំឡុងការចរចាត្រីភាគីនៅទីក្រុងប៉ារីស។ ចាប់តាំងពីមានសមាហរណកម្មជាតិឡើងវិញនៅអន្លង់វែងក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៧ សាក្សីបានប្រមូលផ្តុំ និងរក្សាទុកនូវបណ្តុំរូបថត ភាពយន្ត និងខ្សែអាត់សំឡេងនៃសម័យរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ។ លោកបានលើកឡើងថា សម្ភារៈភាគច្រើនជារបស់លោក ខ្លះយកពីផ្ទះរបស់ ប៉ុល ពត ក្រោយពេលលោកស្លាប់ និងសម្ភារៈមួយចំនួនទៀតដែលលោកយកពីមេទ័ព។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី១៩ ខែមេសា ឆ្នាំ២០១៦ , ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២០ មេសា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២១ មេសា ២០១៦ | |
|
ជុំ ម៉ី | ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី និងអ្នករស់រានមានជីវិតពីមន្ទីរសន្តិសុខ ស-២១ ពិពណ៌នាអំពីលក្ខខណ្ឌនៃការជាប់ពន្ធនាគារ ដំណើរការប្រចាំថ្ងៃរបស់ ស-២១ រួមទាំងអាហារមិនគ្រប់គ្រាន់ កង្វះការថែទាំវេជ្ជសាស្រ្ត និងការប្រើប្រាស់ទារុណកម្មអំឡុងពេលសួរចម្លើយ។ សាក្សីកំណត់អត្តសញ្ញាណអ្នកសួរចម្លើយរបស់គាត់ ហើយពិពណ៌នាអំពីមធ្យោបាយនៃការធ្វើទារុណកម្មដែលប្រើដើម្បីសុំចម្លើយសារភាពរបស់គាត់។ គាត់ផ្តល់ភស្តុតាងនៃសមាសភាពអ្នកទោសនៅស-២១ រួមមានស្ត្រីវៀតណាម ស្ត្រីឥស្លាម និងកុមារ។ សាក្សីក៏រៀបរាប់អំពីការជម្លៀសដោយបង្ខំពីទីក្រុងភ្នំពេញផងដែរ។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី១៨ ខែមេសា ឆ្នាំ២០១៦ , ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ១៩ មេសា ២០១៦ | |
|
ផាន វ៉ាន | សាក្សីគឺជាកូនប្រុសរបស់តា ហម ហៅ ឡាំង លេខាធិការតំបន់ ១០៥ ដែលត្រូវបានសម្លាប់នៅខែតុលា ឆ្នាំ ១៩៧៧ នៅភ្នំពេញ។ សាក្សីគឺជាអ្នកបើកបរផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ អៀង ធីរិទ្ធ ពីចុងឆ្នាំ ១៩៧៧ ដល់ខែមករា ឆ្នាំ ១៩៧៩ ហើយពិពណ៌នាអំពីតួនាទី សិទ្ធិអំណាច និងអំណាចរបស់នាង ក្នុងឋានៈជារដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងសង្គមកិច្ច រួមមានៈ អំណាចរបស់ អៀង ធីរិទ្ធ ក្នុងការស៊ើបការណ៍ បណ្តេញចេញ ឬបោសសម្អាតបុគ្គលិក ជំនួបញឹកញាប់ជាមួយ ខៀវ សំផន នួន ជា និង អៀង សារី ការចាប់ខ្លួនកម្មាភិបាលជាន់ខ្ពស់ ក្រសួងសង្គមកិច្ ក្រោមការណែនាំរបស់ អៀង ធីរិទ្ធ ដែលត្រូវបានបន្តដោយការប្រកាសរបស់នាងថាអ្នកចាប់ខ្លួនគឺជាជនក្បត់។ ការផ្សព្វផ្សាយរបស់ អៀង ធីរិទ្ធ អំពីគោលនយោបាយ CPK នៅក្នុង ក្រសួងសង្គមកិច្; និងការជ្រើសរើសបុគ្គលិកដែលមិនមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់របស់នាងដើម្បីជំនួសបុគ្គលិកជាច្រើនដែលត្រូវបានចាប់ខ្លួនពីកន្លែងធ្វើការ ក្រសួងសង្គមកិច្ ។ សាក្សីក៏បានផ្តល់ព័ត៌មានលម្អិតអំពីរចនាសម្ព័ន្ធ និងអង្គការផ្ទៃក្នុងរបស់ ក្រសួងសង្គមកិច្ និងកិច្ចសហប្រតិបត្តិការរបស់ខ្លួនជាមួយមន្ទីរពេទ្យយោធា។ សាក្សីពីមុនធ្លាប់ធ្វើការជាអ្នកបកប្រែទូរលេខ លេខា និងអ្នកនាំសាររបស់តា ហម ពីឆ្នាំ ១៩៧៥ ដល់ ១៩៧៧ ហើយផ្តល់សក្ខីកម្មចំពោះ៖ ការទំនាក់ទំនងរវាងតំបន់ ១០៥ និងភូមិភាគឦសានជាមួយការិយាល័យកណ្តាលគណបក្ស CPK; ការទំនាក់ទំនងជាមួយ ខៀវ សំផន ទាក់ទងនឹងគ្រឿងបរិក្ខារ និងការថែទាំសុខភាព និង នួន ជា ទាក់ទងនឹងបញ្ហាសន្តិសុខ។ ការណែនាំរបស់ នួន ជា ដល់កម្មាភិបាលជាន់ខ្ពស់ (រួមទាំងតា ហម) ឱ្យទៅប្រជុំនៅភ្នំពេញ និងការបាត់ខ្លួនជាបន្តបន្ទាប់នៃកម្មាភិបាលទាំងនោះ។ លោកក៏រៀបរាប់អំពីរចនាសម្ព័ន្ធ និងការដឹកនាំរបស់ការិយាល័យមន្ទីរសន្តិសុខភ្នំក្រោល និងសមាសភាពអ្នកទោសរបស់ខ្លួន។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី០៧ ខែមេសា ឆ្នាំ២០១៦ | |
|
លោក សុះ កំរ៉ី | 2-TCW-827 ឈ្មោះ SOS Kamri ហៅ Kamaruttin Yusof កើតនៅ អាម៉ុក, ស្ពឺ, ជយោ, ចំការលើ, កំពង់ចាម ក្នុងឆ្នាំ ១៩៥០។ បច្ចុប្បន្នគាត់ជានាយកមជ្ឈមណ្ឌលឥស្លាមកំពូល និងរស់នៅភូមិច្រាំងចំរេះ សង្កាត់ច្រាំងចំរេះ សង្កាត់ ខណ្ឌឬស្សីកែវ រាជធានីភ្នំពេញ។ គាត់ត្រូវបានកោះហៅទៅផ្តល់សក្ខីកម្មនៅថ្ងៃទី៤ និងទី៥ ខែមេសា ប៉ុន្តែបានតែបង្ហាញខ្លួននៅចំពោះមុខអង្គជំនុំជម្រះនៅថ្ងៃទី៦ ខែមេសា ដោយសារហេតុផលសុខភាព។ ក្នុងនាមជាសាក្សី គាត់ត្រូវបានកោះហៅឲ្យធ្វើសក្ខីកម្មទាក់ទងនឹងក្រុមគោលដៅរបស់ជនជាតិចាម។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៣ គាត់បានក្លាយជាគ្រូបង្រៀនផ្នែកសាសនាឥស្លាម និងអក្សរសាស្ត្រខ្មែរ ហើយបានចាប់ផ្តើមប្រើឈ្មោះខ្លីរបស់គាត់គឺ សុះ កំរ៉ី ។ នៅឆ្នាំ១៩៧៤ ឬដើមឆ្នាំ១៩៧៥ ខ្មែរក្រហមបានចូលក្នុងភូមិរបស់គាត់ អាកម៉ុក ហៅស្ពឺ នៅពេលនោះហើយការជម្លៀសបានចាប់ផ្តើម។ នៅក្នុងភូមិនោះមានប្រជាពលរដ្ឋប្រហែល ១.២៥០ គ្រួសារ ប៉ុន្តែមានតែ ៥០ នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យស្នាក់នៅ។ បន្ទាប់ពីខ្មែរក្រហមចូលភូមិនេះ ជនជាតិចាមមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យអនុវត្តទម្លាប់សាសនារបស់ពួកគេ មិនអាចនិយាយភាសាចាមដោយបើកចំហ ឬមិនអាចប្រមូលផ្តុំបានច្រើន។ ពួកគេស្ថិតនៅក្រោមការឃ្លាំមើលយ៉ាងជិតស្និទ្ធ។ ទាក់ទងនឹងការបង្រៀនរបស់លោកមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យបង្រៀនសាសនាឥស្លាមទៀតទេ គឺមានតែអក្សរសាស្ត្រខ្មែរប៉ុណ្ណោះ។ ពេលនោះគាត់ដឹងថាមានការកាប់សម្លាប់។ គាត់បានឃើញសាកសពដោយសារតែការសម្លាប់គឺរីករាលដាល និងគ្មានការរើសអើងសាសនា ប៉ុន្តែមិនបានឃើញហេតុការណ៍ពិតនោះទេ។ ពួកគេបានឈានដល់ទ្រង់ទ្រាយធំនៅឆ្នាំ ១៩៧៧ ដូច្នេះហើយគាត់បានសុំការអនុញ្ញាតឱ្យផ្លាស់ទៅភូមិជ័យយោ ដែលមានចម្ងាយ ៤-៥ គីឡូម៉ែត្រពីស្ពឺ។ គាត់បានស្នាក់នៅទីនោះចន្លោះឆ្នាំ ១៩៧៧ ដល់ដើមឆ្នាំ ១៩៧៨ ជាកន្លែងដែលគាត់បានបន្តបង្រៀនអក្សរសាស្ត្រខ្មែរ។ នៅឆ្នាំ១៩៧៧ គាត់បានចូលរួមកិច្ចប្រជុំមួយនៅភូមិបុសខ្នារ ស្រុកចំការលើ ដែលខ្មែរក្រហមកំពុងនិយាយអំពីសត្រូវជាទូទៅ រួមទាំងអ្នកប្រតិកិរិយា និងជនជាតិចាម និងអ្នកដែលកាន់សាសនាឥស្លាម ឬចាម។ កិច្ចប្រជុំនេះគឺដើម្បីបញ្ជាក់ពីផែនការមួយហៅថា “ផែនការវាយកម្ទេចខ្មាំង”។ នៅចុងឆ្នាំ ១៩៧៨ ត្រឡប់មកស្រុកស្ពឺវិញ គាត់ឈប់ធ្វើជាគ្រូ ហើយត្រូវចាត់ឲ្យដឹកអុសទៅការិយាល័យ។ នេះជាពេលដែលគាត់បានឃើញឯកសាររបស់ខ្មែរក្រហមដែលមានឈ្មោះថា "ផែនការសម្រាប់សហករណ៍ជឿនលឿន" នៅក្នុងសាលាឃុំអូរនុង អូរតិមិត្ត។ គាត់គ្រាន់តែអានផ្នែកអំពីសត្រូវដែលនិយាយថា "ចាមគឺជាសត្រូវដ៏ធំបំផុតដែលត្រូវតែកម្ទេចទាំងស្រុងមុនឆ្នាំ ១៩៨០" ។ ក្រោយមកឆ្នាំ ១៩៧៨ ការសម្លាប់បានបញ្ឈប់ ហើយបន្ទាប់មកការរំដោះត្រូវបានបង្កើតឡើងប៉ុន្មានខែក្រោយមក។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី០៦ ខែមេសា ឆ្នាំ២០១៦ | |
|
សុន វុត | 2-TCCP-1016 លោក សុន វុត កើតឆ្នាំ ១៩៥៧ នៅឃុំយៀង ស្រុកពួក ខេត្តសៀមរាប។ យោងតាមដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី គាត់ត្រូវបានបង្ខំឱ្យចូលបម្រើកងទ័ពនៅឆ្នាំ ១៩៧៤។ ក្នុងនាមជាទាហានគាត់បានចូលប្រឡូកក្នុងសមរភូមិនៅវត្តដូនកែវ ស្រុកពួក នៅភ្នំក្រោម។ ក្រោយមកក៏ត្រូវគេបញ្ជូនទៅភ្នំពេញ ដើម្បីចូលសមរភូមិនៅឧត្តុង ត្រពាំងព្រៃ ក្បែរភ្នំប្រាសាទ។ បន្ទាប់មកគាត់ត្រូវបានគេបញ្ជូនទៅឃុំខ្មៅគោកស្រិល។ បន្ទាប់ពីខ្មែរក្រហមចូលកាន់កាប់ទីក្រុងភ្នំពេញក្នុងឆ្នាំ១៩៧៥ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីត្រូវបានបញ្ជូនទៅកងពលលេខ៩២០ ក្នុងខេត្តមណ្ឌលគិរី ដើម្បីការពារព្រំដែនជាមួយវៀតណាម។ មេបញ្ជាការរបស់គាត់ត្រូវបានចោទប្រកាន់ថាក្បត់អង្គការ។ លោក សុន វុត និយាយថា គាត់ត្រូវបានគេយកទៅបាត់ហើយសម្លាប់។ មួយខែបន្ទាប់ពីការចាប់ខ្លួនមេបញ្ជាការ ទាហាននៅក្នុងអង្គភាពរបស់គាត់ត្រូវបានព្រមានឱ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ព្រោះពួកគេអាចត្រូវបានគេចោទប្រកាន់ផងដែរ។ លោក សុន វុត ត្រូវបានចាប់ខ្លួន និងចោទប្រកាន់ពីបទវាយប្រហារអង្គការ។ គាត់បាននិយាយថា គាត់ត្រូវបានឃុំខ្លួននៅមន្ទីរសន្តិសុខភ្នំក្រោល ដែលស្ថិតក្នុងកងពលលេខ៩២០។ ក្នុងអំឡុងពេលផ្តល់សក្ខីកម្មរបស់គាត់ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបានផ្តល់ព័ត៌មានលម្អិតទាក់ទងនឹងរចនាសម្ព័ន្ធ និងការរៀបចំមន្ទីរសន្តិសុខ។ |
ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ៣០ មីនា ២០១៦, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី៣១ ខែមីនា ឆ្នាំ២០១៦ |