Case 002 Witnesses, experts and Civil Parties

Witnesses, experts and Civil Parties who have appeared in Case 002. Click on photo for larger version.

លោក កុល ណែម

កុល ណែម កើត​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៥៦ នៅ​ខេត្ត​តាកែវ។ គាត់ត្រូវបានផ្លាស់ពីភ្នំពេញទៅក្រចេះ បន្ទាប់មកទៅខេត្តមណ្ឌលគិរីក្នុងឆ្នាំ១៩៧៥។ គាត់ត្រូវបានបង្ខំឱ្យរៀបការនៅទីនោះ ទោះបីជាមានគូដណ្តឹងនៅក្នុងភូមិរបស់គាត់ក៏ដោយ។ គាត់​នៅ​តែ​មាន​អារម្មណ៍​ខុស​ចំពោះ​រឿង​នោះ​រហូត​មក​ដល់​សព្វ​ថ្ងៃ។ ប្រពន្ធ​របស់​គាត់​មាន​ផ្ទៃពោះ ប៉ុន្តែ​នាង​រលូត​កូន​ព្រោះ​អស់កម្លាំងពីការងារលើសទម្ងន់។ គាត់ត្រូវបានបញ្ជូនទៅ ក-១១ ដែលជាការដាក់ទណ្ឌកម្ម។ ប្រពន្ធ​គាត់​ជា​ជនជាតិ​ព្នង។

ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៤ ខែ តុលា ឆ្នាំ២០១៦
ព្រាប សុខឿន

សក្ខីកម្ម​របស់​អ្នកស្រី ព្រាប សុខឿន គឺ​ទាក់ទង​នឹង​បទប្បញ្ញត្តិ​នៃ​អាពាហ៍ពិពាហ៍។

ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២០ តុលា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ២៤ តុលា ២០១៦
អ្នក​ស្រី ព្រាប សុឃឿ​ន ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២០ ខែ តុលា ឆ្នាំ២០១៦
អ្នកជំនាញ លោក Stephen John MORRIS

អ្នកជំនាញកើតនៅឆ្នាំ ១៩៤៩ ។ គាត់គឺជាអ្នកស្រាវជ្រាវ អ្នកនិពន្ធ និងជាគ្រូបង្រៀនជនជាតិអូស្ត្រាលីក្នុងផ្នែកនយោបាយ និងប្រវត្តិសាស្ត្រអន្តរជាតិ។ លោក​បាន​សិក្សា និង​សរសេរ​អំពី​ទំនាក់ទំនង​រវាង​វៀតណាម និង​កម្ពុជា​ក្នុង​អំឡុង​ពេល​នេះ។ គាត់​បាន​ព្យាយាម​យល់​ថា​ហេតុអ្វី​បាន​ជា​អតីត​សម្ព័ន្ធមិត្ត​ប្រទេស​ទាំងពីរ​នេះ​ចូល​ក្នុង​ជម្លោះ​យោធា។

សម្រាប់​គាត់ វា​ជា​កុម្មុយនិស្ត​ផ្សេង​គ្នា​ដែល​យល់​ខុស​ពី​ស្ថានភាព។ លោក​ពន្យល់​ថា អាកប្បកិរិយា​របស់​ជនជាតិ​វៀតណាម គឺ​សំដៅ​បង្កើត​លំហ​មួយ​ជាមួយ​ជាតិ​សាសន៍​តែ​មួយ ហៅថា សហព័ន្ធ​ឥណ្ឌូចិន។ លោក​បាន​បន្ថែម​ថា ចក្រពត្តិនិយម​បាន​ចាក់​ឫស​យ៉ាង​ជ្រៅ​ក្នុង​ក្រុម​ឥស្សរជន​វៀតណាម។ យួនតែងតែចង់គ្រប់គ្រងនៅកម្ពុជា ប៉ុន្តែគោលនយោបាយរបស់ ប៉ុល ពត បានផ្តល់ឱ្យពួកគេនូវអាជ្ញាប័ណ្ណជាក់ស្តែងក្នុងការធ្វើអន្តរាគមន៍ និងលុបបំបាត់ឯករាជ្យរបស់កម្ពុជា។ យួនបានប្រើជនជាតិខ្មែរដែលបានដកថយទៅវៀតណាមនៅឆ្នាំ ១៩៥៤ ដើម្បីជ្រៀតចូលម្តងទៀត ដើម្បីគ្រប់គ្រងលទ្ធិកុម្មុយនិស្តកម្ពុជា។ គាត់បាននិយាយថាគំនិតនៃ "សត្រូវ" គឺសំខាន់ណាស់សម្រាប់ចលនាទាំងនេះ។ តាមគាត់ដូចដែលស្តាលីនបានបង្កើតគំនិតដ៏ស្មុគស្មាញមួយដែលគូប្រជែងរបស់គាត់ត្រូវបានគេមើលឃើញថាជាភ្នាក់ងារនៃមហាអំណាចបរទេស; ប៉ុល ពត បានបង្កើតការទានកថាមួយដែលសត្រូវមកពីខាងក្នុងគឺជាភ្នាក់ងារ KTB ឬ CIA ។ វា​គឺ​ជា​សម័យ​កាល​នៃ​ការ​វង្វេង​ស្មារតី និង​ការ​គោរព​បុគ្គលិក​លក្ខណៈ។ គាត់បានពណ៌នាថា កម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ ជាអង្គការឃុបឃិតមួយ។ លោក Morris បានរៀបរាប់ថា នៅខែមេសា ឆ្នាំ ១៩៧៧, កម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យបានវាយប្រហារភូមិវៀតណាមមួយ បណ្តាលឱ្យជនស៊ីវិលស្លាប់បាត់បង់ជីវិតយ៉ាងច្រើន។ លោក​ថា វា​មិន​សម​ហេតុផល​ទេ ព្រោះ​កម្ពុជា​ខ្សោយ​ជាង​វៀតណាម។ ពិត​ជា​មាន​ភាព​ខុស​គ្នា​នៃ​កម្លាំង​រវាង​ភាគី​ទាំង​ពីរ។ 

យុទ្ធនាការបោសសម្អាត និងភេរវកម្មដែលបានកើតឡើងក្រោយឆ្នាំ ១៩៧៥ ត្រូវបានដឹកនាំប្រឆាំងនឹងសមាជិកស្មោះត្រង់នៃខ្មែរក្រហម ។ លោក​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា នេះ​បាន​បង្ហាញ​ពី​ភាព​វង្វេង​ស្មារតី និង​ភាព​ទន់​ខ្សោយ​ទាក់​ទង​នឹង​ជម្លោះ​ជាមួយ​វៀតណាម។ ខ្មែរក្រហម បានប្រឆាំងនឹងសហភាពសូវៀត ហើយអាណិតចិនរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៧៦ ។

ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៩ ខែ តុលា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គសេចក្តីក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ១៨ តុលា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២០ តុលា ២០១៦
ហួន ជឿម

2-TCW-1037 រស់នៅក្នុងព្រៃរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៧៥ ដោយសារតែភាពចលាចលក្នុងប្រទេស។ គាត់នៅតែស្ថិតក្នុងបដិវត្តន៍រហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៧៥ ។

ចន្លោះឆ្នាំ ១៩៧០ ដល់ ១៩៧៥ គាត់បានចូលបម្រើកងទ័ពរំដោះជាតិ។ បន្ទាប់មក គាត់ទទួលបន្ទុកផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច និងភស្តុភារ ក្នុងតំបន់មួយ ជាពិសេសការចែកចាយស្បៀងអាហារ និងគ្រាប់រំសេវទៅកាន់សមរភូមិ។ គាត់ចងចាំ និងបញ្ជាក់អំពីអត្ថិភាពនៃមនុស្ស កម្មាភិបាល និងឈ្មោះទីតាំងជាច្រើន។ មេដឹកនាំនៅក្នុងតំបន់យោធាត្រូវបានចោទប្រកាន់ថាមានទំនាក់ទំនងជាមួយ CIA ។ ឮថា រស់ ញឹម និង តា ញឹម មានផែនការវាយប្រហារ ប៉ុល ពត។
ពួកគេត្រូវបានសម្លាប់ជាមួយនឹងអ្នកចូលរួមទាំងអស់សម្រាប់កាលនោះ។ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​នេះ លោក​បាន​បញ្ជាក់​ពី​ការ​ផ្ទេរ​ទៅ​កន្លែង​ផ្សេង​ទៀត​ដែល​មាន​ជីវភាព​លំបាក​ជាង។ គាត់បាននិយាយអំពីកម្មាភិបាលជាន់ខ្ពស់ដែលត្រូវបានបញ្ជូនទៅភ្នំពេញ។ វាគឺជាផ្នែកមួយនៃគោលនយោបាយទូទៅនៃការបោសសំអាត។ អ្នក​ដែល​ជាប់​ពាក់ព័ន្ធ​នឹង​តំបន់​យោធា​ត្រូវ​បាន​គេ​ចោទ​ថា​ជា​ជន​ក្បត់។ លោក​ថា មនុស្ស​តាម​ដាន​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក​ក្រោម​របប​កម្ពុជា​ប្រជាធិបតេយ្យ។ លោក​បាន​និយាយ​អំពី​គោលនយោបាយ​បោសសម្អាត​ប្រឆាំង​នឹង​ជនជាតិ​វៀតណាម ហើយ​បាន​ពន្យល់​ថា វិធានការ​ប្រឆាំង​ពួកគេ​ពិបាក​ជាង​ការ​ប្រឆាំង​ជនជាតិ​ចាម។ ជនជាតិចាមភាគច្រើននៅរស់រានមានជីវិត ប្រសិនបើពួកគេស្តាប់បង្គាប់ ប៉ុន្តែជនជាតិវៀតណាមត្រូវបានសម្លាប់ភាគច្រើន។ ទីបំផុតគាត់បាននិយាយអំពីអាពាហ៍ពិពាហ៍។ គាត់បានពន្យល់ថា អ្នកខ្លះត្រូវបានបង្ខំឱ្យរៀបការ ហើយអ្នកផ្សេងទៀតអាចរៀបការជាមួយអ្វីដែលពួកគេចង់បាន។ គាត់ត្រូវបានគេរៀបចំឱ្យរៀបការនៅថ្ងៃទី ៣១ ខែធ្នូឆ្នាំ ១៩៧៥ ជាមួយនឹងគូស្វាមីភរិយាចំនួន ៣០​ ​គូរ ផ្សេងទៀត។

ក្រោយ​ពី​ធ្វើ​ពិធី​រួច ពួកគេ​ទាំង​អស់​គ្នា​ក៏​បែក​គ្នា​ទៅ​កន្លែង​ផ្សេង​ៗ ជា​ច្បាប់​ដែលប្តី​ប្រពន្ធ​នៅ​ជាមួយ​គ្នា​រយៈពេល​បី​ថ្ងៃ ដើម្បី​រួមដំណេក បន្ទាប់​មក ពួក​គេ​ក៏​បែក​គ្នា​ទៅ​កន្លែង​ធ្វើ​ការ​ផ្សេង​គ្នា។ ប្រសិនបើពួកគេចង់ជួបពួកគេត្រូវការការអនុញ្ញាត។

ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៧ ខែ តុលា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ១៨ តុលា ២០១៦
លោក ជាល ជឿន

លោក  ជាល ជឿន កើត​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៥២ នៅ​ភូមិ​ពោធិសាត់។ គាត់​ជា​អ្នក​ស្រែ។

គាត់ជាទាហានខ្មែរក្រហមរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៧៥ ។ បន្ទាប់មកគាត់បានទៅខេត្តបាត់ដំបង ដោយសារជីវភាពរស់នៅមិនសូវល្អ។ គាត់បានផ្ដល់សក្ខីកម្មអំពីការសម្លាប់រង្គាលលើទាហាន លន់ នល់ ការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញលើពុទ្ធសាសនិក និងការបង្ខំឱ្យរៀបការ។ គាត់​បាន​ប្រាប់ឈ្មោះ​មេដឹកនាំ​មួយ​ចំនួន ហើយ​បញ្ជាក់​ថា​គាត់​បាន​ឮ​អំពី​លោក រស់ ញឹម។ គាត់​មិន​ដែល​បាន​ឮ​អ្វី​មួយ​អំពី​គម្រោង​ការ​បះបោរ​ទេ គឺ​គ្រាន់​តែ​អំពី​ការ​ហ្វឹកហ្វឺន​យោធា​ដោយ​មិន​ដឹង​ពី​គោល​បំណង​របស់​ខ្លួន។គាត់បានអមដំណើរអតីតទាហាន លន់ នល់ ទៅជួបសម្តេចភ្លាមៗបន្ទាប់ពីជ័យជម្នះរបស់ខ្មែរក្រហមនៅភ្នំពេញ។ សាក្សី​បញ្ជាក់​ថា ទាហាន លន់ នល់ ៥០​នាក់ ត្រូវ​បាន​គេ​ដឹក។ គាត់​មិន​ដែល​ដឹង​ថា​មាន​អ្វី​កើត​ឡើង​ចំពោះ​ខ្លួន​របស់​ពួកគេ​ទេ បន្ទាប់​ពី​គាត់​បាន​ឃើញ​ការ​ស្លាប់​ដោយ​ការ​បាញ់​ប្រហារ។ គាត់​ត្រូវ​បាន​គេ​សុំ​ឲ្យ​បាញ់​កាំភ្លើង ប៉ុន្តែ​គាត់​ញ័រ​ខ្លាំង​ពេក។ មុន​សម័យ​នេះ លោក​កំពុង​សិក្សា​បួស​ជា​ព្រះសង្ឃ ប៉ុន្តែ​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៧៥ លោក​បាន​ចាក​សិក្ខាបទ។ 

ខ្មែរក្រហម​បាន​ណែនាំ​ពួកគេ​ឲ្យ​ធ្វើ​ស្រែ​ចម្ការ និង​ដាំ​កប្បាស។ គាត់​បាន​រៀប​ការ​ក្នុង​អំឡុង​ពេល​នោះ​ក្រោម​ការ​បញ្ជា​ពី​អ្នក​មើល​ការ​ខុស​ត្រូវ​ផ្ទាល់​របស់​គាត់​ឈ្មោះ ភាព។

ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៣ ខែ តុលា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គសេចក្តីក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ១៧ តុលា ២០១៦
អ្នក​ស្រី ប៉ែន សុចាន់

ប៉ែន សុចាន់ មានស្រុកកំណើតនៅខេត្តពោធិ៍សាត់។ នាង​បាន​រស់នៅ​ជាមួយ​ឪពុកម្តាយ​របស់​នាង មុនពេល​នាង​ត្រូវបាន​ផ្ទេរ​ទៅ​ភូមិ​ផ្សេង​។

នាង​បាន​រៀប​ការ​នៅ​អាយុ​ប្រហែល ១៥ ឬ ១៦ ឆ្នាំ​ជាមួយ​គូស្នេហ៍ ១២ គូ​ផ្សេង​ទៀត ខណៈ​នាង​នៅ​ក្នុង​អង្គភាព​ចល័ត ដែល​នាង​ធ្វើ​ជី។ នាងបានបដិសេធសំណើររបស់ប្រធានអង្គភាពរបស់នាង ដែលបានសួរនាងថា តើនាងមានភាពចាស់ទុំទេ ពីព្រោះនាងមានឈ្មោះក្នុងបញ្ជីសមមិត្តអឿនរួចហើយ។ គ្មានសាច់ញាតិរបស់នាងនៅទីនោះទេ។ សមមិត្ត អឿន ថា ដើម្បីរៀបការ និងបង្កើតកូន គឺជាការណែនាំរបស់អង្គការ។ នាង​បាន​និយាយ​ថា​ពួក​គេ​បាន​សង់​បន្ទប់​ពី​ដើម​ឫស្សី​ដែល​ពួក​គេ​ចែក​ជា​ដប់ពីរ​បន្ទប់​សម្រាប់​គូ​ស្វាមី​ភរិយា​ទាំង​ដប់ពីរ​នាក់​។ នាង​ត្រូវ​បាន​គេ​គំរាម​សម្លាប់​ប្រសិន​បើ​នាង​មិន​បាន​ផ្សំដំណេកនៅ​យប់​ទី​បី។ ពួកគេត្រូវបានឃ្លាំមើលដោយកងជីវពលដែលបានប្រាប់ប្តីរបស់នាងឱ្យចាប់រំលោភនិងវាយនាង ដូច្នេះគាត់បានធ្វើ។ កងជីវពលតែងតែរំលឹកពួកគេថា ត្រូវតែបង្កើតកូនឱ្យអង្គការ។ នាងនៅក្មេងហើយភ័យខ្លាច។ នាង​រង​ទុក្ខ​ជា​ខ្លាំង ហើយ​ម្ដាយ​របស់​នាង​មិន​អាច​ជួយ​នាង​បាន​ឡើយ។

នាង​បាន​រៀប​ការ​ជា​លើក​ទី​ពីរ​ជាមួយ​ទាហាន​ម្នាក់​ដែល​មាន​ប្រពន្ធ​ជា​ច្រើន​នាក់​ទៀត។ នាង​ក៏​ត្រូវ​គេ​វាយ​និង​រំលោភ​ដែរ ហើយ​មាន​កូន​៦​នាក់​ជាមួយ​ផង ។ នាង​បាន​បញ្ជាក់​ថា ជីវិត​របស់​នាង​ឈឺចាប់។ នាងបានរងទុក្ខយ៉ាងខ្លាំងទាំងផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្ត ដោយសារតែនាងបានបាត់បង់សមាជិកគ្រួសារជាច្រើនរបស់នាង ហើយត្រូវបានបង្ខំឱ្យរៀបការ។

ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១២ ខែ តុលា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គសេចក្តីក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ១៣ តុលា ២០១៦
សាក្សី​ជំនាញ លោក​ស្រី Levine Peggy

អ្នកសិក្សាជនជាតិអូស្ត្រាលី-អាមេរិកាំង Peg LeVine កើតនៅឆ្នាំ ១៩៥២។ នាងគឺជាអ្នកចិត្តសាស្រ្តគ្លីនិកដែលបានចុះបញ្ជី អ្នកជំនាញផ្នែកនរវិទ្យា ដែលផ្តោតលើផ្នែកនរវិទ្យាវេជ្ជសាស្រ្ត សាស្រ្តាចារ្យ និងជាដៃគូស្រាវជ្រាវនៅមជ្ឈមណ្ឌលមូលនិធិ Shoah សម្រាប់ការស្រាវជ្រាវអំពើប្រល័យពូជសាសន៍កម្រិតខ្ពស់នៅទីក្រុង Los Angeles ។

នាងបានដឹងពីជម្លោះកម្ពុជាក្នុងឆ្នាំ ១៩៨០ នៅពេលដែលនាងកំពុងធ្វើការនៅក្នុងមណ្ឌលសុខភាពផ្លូវចិត្ត ដែលមានជនភៀសខ្លួនកម្ពុជាជាច្រើន។ នាងបានចាប់ផ្តើមការស្រាវជ្រាវរបស់នាងក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៧ លើប្រធានបទជាក់លាក់នៃអាពាហ៍ពិពាហ៍នៅក្រោមរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ។ នាងបានពន្យល់ថា វាពិតជាការងារដ៏លំបាកមួយក្នុងការរក្សាភាពអព្យាក្រឹតចំពោះប្រធានបទនោះ។ ជាឧទាហរណ៍ មុនពេលពាក្យថា "រៀបការដោយបង្ខំ" ត្រូវបានប្រើនៅចំពោះមុខតុលាការ គ្មាននរណាម្នាក់និយាយអ្វីអំពីវាទេ ប៉ុន្តែគាត់ចូលចិត្តពាក្យថា "អាពាហ៍ពិពាហ៍ដោយការរៀបចំ" ។ អ្នក​ជំនាញ​បាន​ជ្រើសរើស​ប្រើ​ពាក្យ​«​អាពាហ៍​ពិពាហ៍​ដោយកំណេន​»។ នាង​បាន​ពន្យល់​ថា អាពាហ៍ពិពាហ៍​ត្រូវ​បាន​គេ​គិត​ថា​ជា​ការ​ផ្តល់​សេវា​ដល់​អនាគត​ប្រទេស​របស់​ពួកគេ។ សម្រាប់​នាង​គឺ​ដើម្បី​បម្រើ​អង្គ​ការ​ជា​សំណួរ​នៃ​ភាព​ស្មោះត្រង់​។ និយមន័យ​នៃ​ការ​រៀបការ​ដោយ​បង្ខំ​ក្នុង​ទិដ្ឋភាព​ផ្លូវ​ច្បាប់​គឺ​ថា​មនុស្ស​ម្នាក់​ស្ថិត​ក្រោម​អំពើ​ហិង្សា​ឬ​ការ​គំរាម​កំហែង​នៃ​អំពើ​ហិង្សា​ហើយ​ពេល​ដែល​មនុស្ស​រៀបការ​មិន​មាន​ឆន្ទៈ​សេរី​របស់​ខ្លួន។ ការ​ស៊ើបអង្កេត​របស់​នាង​បាន​បង្ហាញ​ថា​មាន​តែ​តិច​ជាង​ដប់​ភាគរយ​ប៉ុណ្ណោះ​ត្រូវ​បាន​គេ​គំរាម​សម្លាប់​ប្រសិន​បើ​ពួក​គេ​មិន​ព្រម​រៀបការ​ជាមួយ​នរណា​ម្នាក់។ នាង​បញ្ជាក់​ថា ការ​យល់​ឃើញ​នៃ​ការ​រៀប​ការ​គឺ​អាស្រ័យ​លើ​ការ​យល់​ឃើញ​របស់​អង្គ​ការ។ អ្នកស្រី​បញ្ជាក់​ថា ពិធី​នេះ​ខុស​គ្នា​តាម​ថ្នាក់​ដឹក​នាំ។ កង្វះពិធីសាសនាបានរំខានឬមិនពេញចិត្តដល់មនុស្សជាច្រើន។

ទាក់ទិន​នឹង​ការ​ផ្សំដំណេក​នោះ នាង​បាន​និយាយ​ថា គ្មាន​គូ​ស្វាមី​ភរិយា​ណា​បញ្ជាក់​ថា​ត្រូវ​បង្ខំ ឬ​ត្រួត​ពិនិត្យ​នោះ​ទេ គេ​រំពឹង​ថា​មនុស្ស​នឹង​រួមដំណេក​ក្នុង​រយៈពេល ៣ ថ្ងៃ​ដំបូង។ នាងបានចង្អុលបង្ហាញថា យើងរំពឹងដូចគ្នាពីគូស្នេហ៍នៅគ្រប់ប្រទេស។ នាង​បាន​និយាយ​ថា នាង​មិន​អាច​កំណត់​ការ​រៀបការ​ដោយ​បង្ខំ​បាន​ទេ ប៉ុន្តែ​នាង​បាន​ច្រានចោល​ការ​ប្រើ​វា​ដើម្បី​កំណត់​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ក្រោម​របប​ខ្មែរ​ក្រហម។ នាងបានពន្យល់ថានាងបានបង្កើតភាពត្រឹមត្រូវនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍តាមរយៈការយល់ឃើញរបស់មនុស្ស។ 

ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១០ ខែ តុលា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គសេចក្តីក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ១១ តុលា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គសេចក្តីក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ១២ តុលា ២០១៦
ឈន វន

2-TCW-1036 បានចូលរួមក្នុងបដិវត្តន៍នៅឆ្នាំ ១៩៧២ ។ គាត់បានចាប់ផ្តើមជាអ្នកនាំសារ បន្ទាប់មកគាត់ត្រូវបានផ្ទេរ និងដាក់គុកនៅឆ្នាំ ១៩៧៧ ។

គាត់ជាអ្នកនាំសារឱ្យ រស់ ញឺម ប៉ុន្តែមិនមែននៅក្នុងរង្វង់ជិតបំផុតរបស់គាត់ទេ - គាត់គ្រាន់តែអមគាត់ទៅកន្លែងឆ្ងាយប៉ុណ្ណោះ។ សាក្សីបានឮថា រស់ ញឹម ត្រូវបានចាប់ខ្លួននៅចុងឆ្នាំ ១៩៧៨។ គាត់ចាំមិនច្បាស់ថាគាត់បានអមដំណើរគាត់ទៅព្រំដែនវៀតណាមក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៧ ហើយបានរៀបរាប់អំពីឡានដឹកទំនិញដែលមានឯកសណ្ឋាននៅទីនោះ។ គាត់​មិន​ឃើញ​មាន​ជនជាតិ​វៀតណាម​នៅ​ទីនោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​ជាក់ស្តែង​ពួកគេ​ប្រមូល​ឯកសណ្ឋាន​ពី​វៀតណាម។ ជារឿយៗពួកគេបានផ្លាស់ប្តូរទីតាំងរបស់ពួកគេ។

គាត់​មិន​អាច​ចាំ​រឿង​ជា​ច្រើន ឬ​បាន​ផ្តល់​សេចក្តីថ្លែងការណ៍​ខុស​ពី​រឿង​មុនៗ​ទេ។ តាម​គាត់​ថា ក្រោម​របប​ខ្មែរ​ក្រហម «មិន​មាន​បញ្ហា​អ្វី​ទេ»។

ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២១ កញ្ញា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ២២ កញ្ញា ២០១៦
សែម អំ

សែម អំ បាន​ចូល​រួម​បដិវត្តន៍​នៅ​ឆ្នាំ ១៩៧៣ នៅ​កងពលលេខ ១ និង​កងវរសេនាតូច ៥០២។

ដំបូង​គាត់​ទទួល​បន្ទុក​កិច្ចការ​សេដ្ឋកិច្ចដោយ​ដឹក​អង្ករ​ទៅ​ទាហាន។ ក្រោយ​ពេល​គាត់​នៅ​ព្រំដែន​វៀតណាម គាត់​ទទួល​បន្ទុក​លើ​ប្រព័ន្ធ​ទំនាក់ទំនង​វិទ្យុ។ គាត់​បាន​ឮ​តាម​វិទ្យុ​បញ្ជា​ឲ្យ​ចាកចេញ ហើយ​ទៅ​ការពារ​គ្រួសារ​របស់​ពួកគេ។ គាត់​បាន​ដឹង​ថា​សមមិត្ត អឿន មាន​គម្រោង​បំភ័យយ​មនុស្ស​។ ពួកគេ​បាន​ស្តុក​សម្ភារៈ និង​រៀបចំ​ឯកសណ្ឋាន​ដើម្បី​ផ្តួលរំលំ ប៉ុល ពត ។ អឿន ត្រូវ​បាន​ចាប់​ខ្លួន​ដូច​មេមេ និង​កម្មាភិបាល​ជា​ច្រើន​នាក់​ទៀត។ ពួកគេមានការភ័យខ្លាចឥតឈប់ឈរនៅពេលនេះ។ គាត់​បាន​ឮ​សំឡេង​ខ្មែរ​មួយ​ចំនួន​និយាយ​អំពី​ការ​ចូលរួម​ជាមួយ​ភាគី​វៀតណាម ដើម្បី​ផ្តួល​រំលំ ប៉ុល ពត។ លោក​បាន​បញ្ជាក់​ផង​ដែរ​ថា ទាហាន​នៅ​ភូមិភាគ​បូព៌ា​ត្រូវ​បាន​ចាប់​ខ្លួន និង​សម្លាប់​ប្រពន្ធ​របស់​ពួកគេ​ផង​ដែរ។ ពេល​គាត់​ធ្វើ​ការ​ជា​អ្នក​នាំ​សារ​ឲ្យ ហ៊ឹម ហ៊ន គាត់​បាន​ឮ​អំពី​ផែនការ​ផ្តួល​រំលំ ប៉ុល ពត។ ហ៊ន ត្រូវ​បាន​គេ​ចោទ​ថា​ជា​ជន​ក្បត់ និង​ធ្វើ​អត្តឃាត។ លោក​បញ្ជាក់​ថា មាន​អង្គភាព​ពិសេស​ទទួល​បន្ទុក​ផ្នែកបោសសម្អាត។

លោក​បាន​និយាយ​អំពី​អាពាហ៍ពិពាហ៍ ហើយ​បាន​ពន្យល់​ថា កម្មាភិបាល និង​ជន​ពិការ​មាន​តែ​មួយគាត់ដែល​អាច​រៀបការ។ អាពាហ៍ពិពាហ៍សម្រាប់អ្នកប្រយុទ្ធត្រូវបានហាមឃាត់។ គោល​បំណង​សំខាន់​នៃ​ការ​រៀប​ការ​ទាំង​នោះ គឺ​បង្កើត​កូន​ឲ្យ​អង្គការ។ 

ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២០ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២១ កញ្ញា ២០១៦
លោកស្រី ហេង ឡៃហ៊ាង

ហេង ឡៃហ៊ាង កើតនៅឆ្នាំ ១៩៥០ នៅខេត្តក្រចេះ ជាកន្លែងដែលនាង និងគ្រួសាររស់នៅក្នុងសហគមន៍កសិកម្មក្នុងឃុំ។

នៅឆ្នាំ ១៩៧១ នាងបានចូលរួមក្នុងចលនាបដិវត្តន៍ នៅពេលដែលបុរសមកពីព្រៃបានជំរុញឱ្យពួកគេចូលរួមដើម្បីរំដោះប្រទេស។ នាងស្ថិតនៅក្នុងគណៈកម្មាធិការមូលដ្ឋាន ដូច្នេះនាងទទួលខុសត្រូវក្នុងការផ្សព្វផ្សាយព័ត៌មានអំពីបដិវត្តន៍ដល់ប្រជាជនមូលដ្ឋាននៅគ្រប់ភូមិទាំងអស់។ ក្នុងអំឡុងពេលនេះនាងបានឃើញពិធីជាច្រើននិងការជ្រើសរើសសម្រាប់អាពាហ៍ពិពាហ៍។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៦ អ្នកគ្រប់គ្រងរបស់នាងនៅក្នុងគណៈកម្មាធិការផ្នែក ៥០៥ នៅភូមិភាគឦសានបានរៀបចំអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់នាង។ នាងបានបដិសេធជាច្រើនដង ប៉ុន្តែនៅពេលដែលពួកគេប្រើពាក្យ "រឹងរូស" ដើម្បីពិពណ៌នានាង នាងបានយល់ព្រមចំពោះការរៀបដោយហេតុផលសុវត្ថិភាពរបស់នាង។ សម្រាប់នាង វាជាការតស៊ូប្រឆាំងនឹងអំណាចថ្មីនេះ ប្រសិនបើនាងមិនទទួលយក។ នាងមានផ្ទៃពោះមួយឆ្នាំបន្ទាប់ពីរៀបការ ប៉ុន្តែប្តីរបស់នាងត្រូវបានចាប់ខ្លួននៅឆ្នាំ ១៩៧៨ ហើយគាត់ត្រូវបានគេចោទប្រកាន់ថាមានទំនាក់ទំនងជាមួយជនក្បត់។ គាត់​ត្រូវ​បាន​គេ​បញ្ជូន​ទៅ​វគ្គ​សិក្សា ហើយ​មិន​បាន​ត្រឡប់​មក​វិញ​ទេ។ នាង​ត្រូវ​បាន​គេ​យក​ទៅ​កន្លែង​ធ្វើ​ការ​ក្នុងនាមជាយ​ប្រពន្ធរបស់​ជន​ក្បត់​នៅ​ខេត្ត​ក្រចេះ។

ទាក់ទង​នឹង​នយោបាយ​ប្រឆាំង​យួន អ្នកស្រី​បញ្ជាក់​ថា គោលនយោបាយ​នេះ​ត្រូវ​បាន​ផ្តួចផ្តើម​នៅ​មូលដ្ឋាន​តាំងពី​ដំបូង ហើយ​ត្រូវ​ផ្សព្វផ្សាយ​ដល់​ស្រុក​បន្ទាប់​។ នេះត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយសារតែជម្លោះរវាងខ្មែរក្រហម និងវៀតណាម។ ពួក​គេ​ទាំង​អស់ សូម្បី​តែ​កូនកាត់វៀតណាមខ្មែរ​ក៏​ត្រូវ​កំទេចដែរ។ នេះជាករណីរបស់គ្រួសារពូរបស់នាង។

ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ១៦ កញ្ញា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ១៩ កញ្ញា ២០១៦
មុំ វុន

អ្នកស្រី មុំ វុន កើត​នៅ​ឆ្នាំ ១៩៤៨ នៅ​ខេត្ត​សៀមរាប ដែល​អ្នកស្រី​រស់​នៅ​មុន​ឆ្នាំ ១៩៧៥។ ប្តី​របស់​អ្នកស្រី​គឺ តាន់ ហ៊ឹម។

នាងត្រូវបានគេចាត់ឱ្យទៅច្រូតស្រូវនៅពេលកូនរបស់នាងនៅក្មេង។ ពេល​កូន​គាត់​ស្លាប់ គាត់​ត្រូវ​បាន​ចាត់​ឱ្យ​សង់​ទំនប់​ទឹក ។ បងប្អូន​បង្កើត​របស់​នាង​ត្រូវ​បាន​គេ​ចោទ​ថា​ជា​ជន​ក្បត់​ជាតិ ហើយ​ត្រូវ​បាន​គេ​សម្លាប់។ ម្តាយរបស់នាងបានស្លាប់ដោយសារជំងឺ។ នាងត្រូវបានគេបង្ខំឱ្យរៀបការម្តងទៀតក្នុងរយៈពេលពីរបីខែបន្ទាប់ពីការបាត់ខ្លួនរបស់ប្តីរបស់នាងក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៥ ។​ ពីរ​ថ្ងៃ​មុន​ពេល​រៀប​ការ នាង​ត្រូវ​បាន​បុរស​ប្រាំ​នាក់​ចាប់​រំលោភម្តង​ម្នាក់ម្តងម្នាក់។ នាង និង​ស្វាមី​មិន​ចូលចិត្ត​គ្នា​ទេ ប៉ុន្តែ​ពួកគេ​មាន​អារម្មណ៍​ថា​ពួកគេ​គ្មាន​ជម្រើស​ក្រៅ​ពី​រៀបការ ឬ​ត្រូវ​គេ​សម្លាប់។ នាង​មិន​បាន​ប្រាប់​គ្រួសារ​នាង​អំពី​ពិធី​មង្គលការ​នេះ​ទេ ព្រោះ​វា​មិន​បាន​ធ្វើ​តាម​ប្រពៃណី។ ទោះបីជាពួកគេព្យាយាមជៀសវាងការផ្សំដំណេកក៏ដោយ កងជីវពលបានកាន់ពិលចុចទៅលើពួកគេ ហើយបង្ខំលិង្គរបស់ប្តីចូលទៅក្នុងរបស់នាង។

នាង​បាន​បែក​ពី​ប្តី​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៨៤។ ក្នុង​កិច្ច​ប្រជុំ​មួយ​ក្នុង​ឆ្នាំ​១៩៧៦ នាង​បាន​ឃើញ នួន ជា និយាយ។ 

ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ១៦ កញ្ញា ២០១៦
លោក នឹម អ៊ឹម

លោក  នឹម អ៊ឹម ហៅ ញឹម គឹមស្រេង កើតនៅឆ្នាំ ១៩៥៣។ លោកជាប្រធានអង្គភាពថតរូបនៅស-២១។ លោក​បាន​បញ្ជាក់​ថា​បាន​ចំណាយ​ពេល​នៅ​ក្នុង​ពន្ធនាគារ​ដោយសារ​ចាប់​បាន​ក្នុង​ការ​ប្រយុទ្ធ។ តាម​សាក្សី​រូប​គាត់​ផ្ទាល់​បាន​ថត​បាន​ចន្លោះ​ពី ៤០០០ ទៅ ៥០០០ សន្លឹក។ លោក​បញ្ជាក់​ថា លោក ញ៉ែម អេន មិន​មាន​ជំនាញ​ពិសេស​ក្នុង​ការ​ថត​រូប​នោះ​ទេ ផ្ទុយ​ពី​ការ​លើក​ឡើង​នៅចុង​ក្រោយនោះ។ តួនាទីសំខាន់របស់លោក ស្រេង គឺថតរូប និងអភិវឌ្ឍ ភាពយន្ត។ លោក​ថា​មិន​មាន​ប្រព័ន្ធ​កំណត់​សម្រាប់​ការ​រៀបចំ​រូបថត​អ្នក​ទោស​នោះ​ទេ។ វាបានផ្លាស់ប្តូរនៅឆ្នាំ ១៩៧៨ តាមសំណើរបស់ឌុច ប៉ុន្តែវានៅតែមិនមែនជាប្រព័ន្ធធម្មតា។ គាត់មិនបានឃើញកុមារច្រើនទេ។

ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ១៦ កញ្ញា ២០១៦, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៥ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ១៦ កញ្ញា ២០១៦
អ្នក​ជំនាញ កញ្ញា Kasumi Nakagawa

នាង​ជា​សាក្សី​ជំនាញ​ដែល​ផ្តល់​សក្ខីកម្ម​លើ​ការ​រៀបការ​ដោយ​បង្ខំ​ក្នុង​របប​ខ្មែរ​ក្រហម។ ដំបូងឡើយ នាងបានចាប់អារម្មណ៍លើរបៀបដែលខ្មែរក្រហមជះឥទ្ធិពលដល់ស្ត្រីក្នុងអំឡុងពេលថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រ ហើយបានធ្វើការស្រាវជ្រាវលើយេនឌ័រ និងស្ត្រី ជាពិសេសការរៀបការដោយបង្ខំនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាតាំងពីឆ្នាំ ២០០៦ ។

ការស្រាវជ្រាវរបស់នាងផ្តោតលើសម័យកាលមុនរបបខ្មែរក្រហម និងអំឡុងពេល។ នាងបានរកឃើញថា អាពាហ៍ពិពាហ៍គឺជាបញ្ហាសហគមន៍ និងគ្រួសារ ដែលបុរសមានអំណាចសម្រេចចិត្តច្រើនជាង ហើយស្ត្រីស្ទើរតែគ្មាន។ ទោះបីជានាងទទួលស្គាល់ថា ពេលខ្លះស្ត្រីត្រូវបានពិគ្រោះក្នុងសម័យខ្មែរក្រហមក៏ដោយ ក៏នាងមិនគិតថា ការយល់ព្រមពិតប្រាកដអាចត្រូវបានផ្តល់ឱ្យនោះទេ។ ដូចគ្នានេះដែរ មុនពេលអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ខ្មែរក្រហមត្រូវបានរៀបចំឡើងដោយក្រុមគ្រួសារ ហើយមិនចាំបាច់មានអន្តរកម្មជាមួយអាជ្ញាធរទេ វាបានផ្លាស់ប្តូរនៅក្រោមរបបខ្មែរក្រហម។ នាង​មិន​មាន​ភស្តុតាង​គ្រប់គ្រាន់​ដើម្បី​បញ្ជាក់​ថា​តើ​មាន​ឬ​អត់​មាន​គោលការណ៍​កំពូល​ដើម្បី​រៀបចំ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ដោយ​បង្ខំ។

នាងបាននិយាយថា គ្រោះថ្នាក់ដ៏ធំបំផុតនៃការរៀបការដោយបង្ខំ គឺការបំផ្លិចបំផ្លាញនៃសំណាញ់សុវត្ថិភាពដែលមាននៅក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍៖ បុរស និងស្ត្រីបានបាត់បង់ការការពារគ្រួសាររបស់ពួកគេ ដោយសារតែពួកគេបានបែកចេញពីគ្រួសាររបស់ពួកគេ និងប្តីប្រពន្ធថ្មីរបស់ពួកគេ។ ម្តាយ​របស់​កូនក្រមុំ​បាន​រងទុក្ខ​យ៉ាង​ខ្លាំង ព្រោះ​វា​ជា​ទំនួល​ខុសត្រូវ​របស់​នាង​ក្នុង​ការ​រៀបចំ​អាពាហ៍ពិពាហ៍ ហើយ​នាង​មិន​អាច​ធ្វើ​ដូច្នេះ​បាន​។

ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៣ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៦ , ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៤ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៦
ណុប ងីម

ណុប ងឹម គឺជាកម្មាភិបាលខ្មែរក្រហមដែលគួរឱ្យទុកចិត្ត ដែលត្រូវបានបញ្ជូនពីភូមិភាគនិរតីទៅភូមិភាគពាយ័ព្យក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៨ ដោយតាម៉ុក។ នៅទីនោះ តាម៉ុក បានតែងតាំងនាងឱ្យកាន់តំណែងដ៏មានអំណាចមួយ គឺអនុលេខាស្រុកសំឡូត ប៉ុន្តែនៅតែនាងត្រូវបាន ម៉ុក សមាជិកគណៈកម្មាធិការអចិន្ត្រៃយ៍បង្ខំឱ្យរៀបការជាមួយទាហានពិការ។ ណុប ងឹម បានផ្តល់សក្ខីកម្មថា មានគូស្នេហ៍ចំនួន ៣៨ គូ ដែលបង្ខំឱ្យរៀបការក្នុងពិធីតែមួយ។

ណុប ងឹម មិន​ដែល​ផ្តល់​សក្ខីកម្ម​ថា​នាង​ត្រូវ​បាន​គេ​ព្រមាន​ច្បាស់​លាស់​អំពី​ផល​វិបាក​នៃ​ការ​បដិសេធ​នោះ​ទេ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងរបបមួយដែលធៀបនឹងការបំបែកស្លាបព្រា ការមិនធ្វើតាមការណែនាំ ឬការរិះគន់ក្នុងស្ថានការណ៏ណាមួយអាចនាំទៅដល់ការប្រហារជីវិត សូម្បីតែកម្មាភិបាលដែលមានឋានៈខ្ពស់មិនហ៊ានបដិសេធទេ ដោយជឿថាការរស់រានមានជីវិតរបស់នាងអាស្រ័យលើការទទួលយកការសម្រេចចិត្តរបស់របបនេះ។

ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ០៥ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៦
លោកស្រី ផាន់ ហ៊ីម

អ្នកស្រី ផាន់ ហ៊ីម មិន​បាន​ចាំ​ថ្ងៃ​ខែ​ឆ្នាំ​កំណើត​ទេ ប៉ុន្តែ​គាត់​មាន​អាយុ​៦០​ឆ្នាំ។ នាង​មាន​ស្រុក​កំណើត​នៅ​ភូមិ​បាក់​ក្រង ខេត្ត​កំពង់ចាម នាង​បាន​រៀប​ការ​ជាមួយ​នឹង​លោក គង់ ជឿន និង​មាន​កូន​៦​នាក់។

នៅឆ្នាំ ១៩៧៥ នាងស្ថិតនៅក្នុងអង្គភាពពេទ្យដោយដឹកទាហានចេញពីសមរភូមិ។ នៅខែឧសភា ឆ្នាំ ១៩៧៥ នាងបានធ្វើការនៅក្នុងឃ្លាំងមួយ ហើយបន្ទាប់ពីនោះនាងបានធ្វើការផ្នែកជំនួយផ្នែកភស្តុភារ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៦ នាងបានក្លាយជាគ្រូបង្រៀន ហើយមានទីតាំងនៅ ទំពន់ ។ នាង​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​បង្រៀន​ដល់​កុមារ​អាយុ​ចន្លោះ​ពី ៣ ទៅ ១២ ឆ្នាំ។ នាង​ត្រូវ​បាន​គេ​ប្រាប់​ឲ្យ​បង្រៀន​គេ​ឲ្យ​ទាន់​ពេល​វេលា ឲ្យ​ប្រយ័ត្ន​ប្រយែង​ចំពោះ​សត្រូវ និង​វិន័យ​របស់​អង្គការ។ ឪពុកម្តាយរបស់កុមារមិនមកលេងពួកគេទេ ដោយសារអង្គការជាឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៧ នាងទទួលបន្ទុកនាំចេញទំនិញទៅក្រៅប្រទេស។ ថ្ងៃមួយ ស្ត្រីជាប្រធានផ្នែករបស់នាងបានមកនិយាយថា មានគេម្នាក់បានស្នើសុំរៀបការជាមួយនាង។ នាង​ឆ្លើយ​ថា នាង​នៅ​ក្មេង​ពេក ហើយ​នាង​ចង់​ធ្វើ​ការ ហើយ​ប្រធានរបស់នាង​ក៏​ឆ្លើយ​ថា នាង​ត្រូវ​តែ​គោរព​អង្គការ។ នាង​បាន​ដឹង​ថា​ប្តី​របស់​នាង​បាន​ធ្វើ​សំណើ​នេះ​ដោយ​សារ​តែ​គាត់​ត្រូវ​រៀបការ​ហើយ​គាត់​បាន​ឮ​ឈ្មោះ​របស់​នាង​ម្តង​។ នាងបានរៀបការនៅឆ្នាំ ១៩៧៨ ។ នាងត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យសម្រាកមួយថ្ងៃមុនថ្ងៃរៀបការ ហើយពួកគេបានឱ្យសម្លៀកបំពាក់របស់នាង និងរបស់មួយចំនួនដើម្បីសម្អាតខ្លួននាង។ មានគូស្វាមីភរិយាចំនួនម្ភៃមួយគូសម្រាប់ពិធីតែមួយ។

នេះត្រូវបានរៀបចំឡើងដោយប្រធានអង្គភាពរៀងៗខ្លួន ពួកគេមិនអាចជ្រើសរើសដៃគូរបស់ពួកគេបានទេ មានតែបុរសប៉ុណ្ណោះដែលអាចស្នើសុំការភ្ជាប់ពាក្យបាន។ ពួកគេ​មិន​បាន​ផ្សំដំនេក​បន្ទាប់​ពី​រៀប​ការ ​មុន​ពីរ​សប្តាហ៍​ទៅ​មួយ​ខែ។ ពួក​គេ​ចាប់​ផ្តើម​និយាយ​ជា​មួយ​គ្នា ហើយ​ទី​បំផុត​ចាប់​ផ្តើម​មាន​ទំនាក់​ទំនង​ផ្លូវ​ភេទ។ ពួកគេមានកូនជាមួយគ្នា។

ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ៣១ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០១ កញ្ញា ២០១៦
អ្នក​ស្រី ជា ឌៀប​
ជា ឌៀប

អ្នកស្រី ជា ឌៀប កើតនៅខែមេសា ឆ្នាំ១៩៥៤ នៅភូមិប្រម៉ាត់ដី ខេត្តកំពង់ចាម។ នាង​ជា​អ្នក​ធ្វើ​ស្រែ ហើយ​មាន​កូន​បួន​នាក់។ នាងបានចូលបម្រើកងទ័ពក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៤ ហើយបានដើរតាមសមមិត្ត ហាន និង ហ៊ាន នៅក្នុងអង្គភាពចល័តទទួលបន្ទុកដឹកជញ្ជូនទាហានដែលរងរបួសចេញពីសមរភូមិ។

មុនពេលដួលរលំទីក្រុងភ្នំពេញ ពួកគេនៅជិតទីក្រុងជុំវិញវត្តណម ហើយនាងបានដឹកជញ្ជូនគ្រាប់បែក សាកសព ទ្រព្យសម្បត្តិដែលបានរកឃើញ សំណល់សង្គ្រាមដែលស្តុកទុកក្នុងឃ្លាំង ហើយនាងក៏បានចូលរួមប្រយុទ្ធផងដែរ។ ក្រោយ​មក នាង​ត្រូវ​បាន​ផ្ទេរ​ទៅ​អង្គភាព​វាយនភណ្ឌ​ដែល​គេ​តម្រូវ​ឱ្យ​ផលិត​សំពត់ និង​អាវ​រាប់រយ​ក្នុង​មួយ​ថ្ងៃ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៨ នាងត្រូវបានបញ្ជូនទៅអង្គភាពវាយនភណ្ឌអូរឬស្សី ដោយសារតែនាងត្រូវបានគេសង្ស័យថាមានទំនាក់ទំនងជាមួយមេដឹកនាំនៃអតីតរបបនេះ។ នាង​បាន​បញ្ជាក់​ថា នាង​បាន​ឃើញ​ខៀវ សំផន ពីរ​ដង។ ក្នុង​ពេល​ប្រជុំ​នៅ​វត្ត​ឡុង អ្នក​នេះ​និយាយ​ថា ស្ត្រី​ត្រូវ​ធ្វើ​ការ និង​រៀបការ​ជាមួយ​បុរស។ ជាពិសេស​លោក​បាន​និយាយ​ទៅ​កាន់​យុវជន​ឲ្យ​បង្កើត​កូន​ដើម្បី​ការពារ​ប្រទេស។ លោក​ថា​អាយុ ១៩-២៥ និង ៣០-៣៥ ឆ្នាំ​ជា​អាយុ​ដែល​ត្រូវ​រៀបការ។ ពួកគេ​បាន​រៀប​ចំ​ការ​រៀប​ការ ប៉ុន្តែ​នាង​បដិសេធ​ដោយ​សារ​នាង​ចង់​បម្រើ​របប។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា លើក​ទី​ពីរ​នាង​មិន​អាច​បដិសេធ​បាន​ទេ ហើយ​នាង​បាន​ធ្វើ​តាម​ការ​ប្រឹក្សា​របស់​អង្គ​ការ។ មានដប់ពីរគូ។ បុរសជនពិការ; ឧទាហរណ៍អ្នកដែលនាងរៀបការជាមួយក៏មានបញ្ហានៅជើង។ គាត់មានអាយុ ២៦ ឆ្នាំហើយនាងមានអាយុ ១៩ ឆ្នាំ។ ពួក​គេ​បាន​ប្រកាស​ភ្ជាប់​ពាក្យ ហើយ​បន្ទាប់​មក​ពួក​គេ​បាន​បែង​ចែក​ជា​បួន​ក្រុម។ ពួក​គេ​ត្រូវ​បាន​គេ​ត្រួត​ពិនិត្យ ហើយ​ប្រសិន​បើ​ពួក​គេ​ចង់​បែក​គ្នា ឬ​មិន​រួមដំណេកក្រោយរៀបការ ពួក​គេ​ត្រូវ​បាន​បញ្ជូន​ទៅ​អប់រំ​សា​ជា​ថ្មី។ នាង​បាន​លើក​ឧទាហរណ៍​ពី​បុរស​ម្នាក់​ដែល​មិន​ចូល​ចិត្ត​មនុស្ស​ស្រី​តែ​ជា​បុរស ហើយ​ត្រូវ​បាន​គេ​ផ្ទេរ​ទៅ​រៀន​សូត្រ​វិញ។ ក្រោយ​មក គាត់​បាន​ផ្សំដំណេកក្រោយ​មង្គលការ​របស់​គាត់ ហើយ​ប្រពន្ធ​គាត់​មាន​ផ្ទៃពោះ។ យោងទៅតាមនាង នាងត្រូវបានគេបង្ខំឱ្យរៀបការ។ 

នាង​បាន​និយាយ​អំពី​ទុក្ខ​លំបាក​របស់​នាង ការ​បាត់​បង់ និង​ការ​លំបាក​ក្នុង​ការ​និយាយ​អំពី​វា​សព្វ​ថ្ងៃ។ នាងភ័យខ្លាចគ្រប់ពេល ព្រោះគ្រាន់តែត្រូវចោទប្រកាន់ពីរឿងអ្វីមួយ វាគ្រប់គ្រាន់ហើយក្នុងការបញ្ជូនពួកគេទៅអប់រំឡើងវិញ ឬត្រូវគេសម្លាប់។

ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ៣០ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ៣១ សីហា ២០១៦
លោក សេង សឿន

ដើម​បណ្ដឹង​រដ្ឋប្បវេណី​កើត​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៥៦ នៅ​ភូមិ​ត្រពាំងកក់ ខេត្តតាកែវ។ លោក​បាន​ចាប់​ផ្តើម​រៀន​សិល្បៈ​នៅ​ពេល​លោក​ចូល​រួម​ក្នុង​បក្ស​កុម្មុយនិស្ត​កម្ពុជា​ក្នុង​ឆ្នាំ ១៩៧០ ហើយ​បន្ទាប់​ពី​លោក​ចូល​បម្រើ​កងទ័ព។

គាត់ត្រូវបានចាត់តាំងឱ្យធ្វើជាប្រធានក្រុម និងជាសមាជិកកាន់កាតរបស់គណបក្ស។ គាត់ត្រូវបានតែងតាំងជាប្រធានកងអនុសេនាធំមួយ ប៉ុន្តែបានរងរបួសនៅក្នុងសមរភូមិ ហើយត្រូវបានបញ្ជូនទៅបរិវេណយោធិនពិការក្នុងតំបន់ ១៣ នៅពាក់កណ្តាលឆ្នាំ ១៩៧៥ បន្ទាប់មកត្រូវបានផ្ទេរទៅក្នុងតំបន់ពិការនៅភាគនិរតី។ ក្នុង​ពេល​សម្រាក គាត់​បាន​ឃើញ​បុរស​ពិការ​ត្រូវបង្ខំ​ឱ្យ​រៀបការ​ជាមួយ​ស្ត្រី​នៅ​លីវ​ខ្លះ​មក​ពី​ខេត្ត​កំពត ដើម្បី​បំពេញ​កាតព្វកិច្ច​ស្នេហា​ជាតិ។ ពួកគេ​មាន​វ័យ​ចំណាស់ និង​ពិការ ដូច្នេះ​ខ្មែរក្រហម​យល់ថា ពួកគេ​គួរតែ​រៀបចំ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ឲ្យ​ពួកគេ​តាម​គោលការណ៍​របស់​តាម៉ុក។ គាត់ទទួលបន្ទុកនៅសាលាស្រុក ដូច្នេះគាត់ទទួលខុសត្រូវលើជីវប្រវត្តិបុរស និងស្ត្រី ដើម្បីរៀបចំអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកគេ ហើយជ្រើសរើសអ្នកណាគួររៀបការជាមួយអ្នកណា។ លោក​បាន​ពន្យល់​ថា តែង​តែ​មាន​គូ​ស្វាមី​ភរិយា ២០-៣០ គូ​ដែល​ត្រូវ​រៀប​ការ​ក្នុង​ពេល​តែ​មួយ។​ លោក​បាន​និយាយ​ថា មនុស្ស​អាច​បដិសេធ​ការ​រៀបចំ​នេះ ប៉ុន្តែ​គ្មាន​នរណា​ម្នាក់​ធ្វើ​បាន​ទេ ព្រោះ​ខ្លាច​គេ​សម្លាប់​ពេក។ គាត់បានព្យាយាមបដិសេធមិនរៀបការ ប៉ុន្តែលើកទី ៣ គាត់ទទួលយកដោយសារតែស្ត្រីនោះជាបងប្អូនជីដូនមួយប្រធានរបស់គាត់ឈ្មោះ ផន ហើយវាជាវប្បធម៌នៃការភ័យខ្លាចក្នុងរបបនេះ។ មាន​គូស្នេហ៍​បី​គូ​ត្រូវ​រៀប​ការ​ក្នុង​ពេល​តែ​មួយ ។ បើ​តាម​គាត់ វា​មិន​មែន​ជា​ការ​រៀប​ការ​ដោយ​បង្ខំ​ទេ ជា​ផែនការ​ផ្នែក​នៃ​បក្ស​កុម្មុយនិស្ត​កម្ពុជា​ប្រជាធិបតេយ្យ។ គាត់ត្រូវបានជូនដំណឹងអំពីផែនការនេះដោយប្រធានរបស់គាត់ ហើយវាត្រូវបានផ្សព្វផ្សាយទូទាំងប្រទេស។ ស្ត្រី​និង​បុរស​ដែល​មាន​អាយុ​ជាក់លាក់​ត្រូវ​រៀប​ការ វា​បាន​ក្លាយ​ជា​ច្បាប់ ហើយ​ស្ត្រី​ត្រូវ​មាន​អាយុ​តិច​ជាង​បុរស​ពី ៣ ទៅ ៥ ឆ្នាំ។

គាត់បានជ្រើសរើសញ្ញត្តិនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលបានរៀបចំ។ លោក​បាន​ស្នើ​ឲ្យ​តុលាការ​កត់​សម្គាល់​ពី​ទុក្ខ​លំបាក​របស់​លោក បើតាមយោបល់គាត់ ថ្នាក់​ក្រោម​គួរ​តែ​ត្រូវ​កាត់​ទោស​នៅ អ.វ.ត.ក ព្រោះ​ពួកគេ​បាន​កែប្រែ និង​បំផ្លាញ​គោលនយោបាយបក្ស​។

ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៩ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ៣០ សីហា ២០១៦
យស ផល

មុនឆ្នាំ១៩៧៥ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី គឺជានិស្សិត និងជាមន្ត្រីនគរបាល។

លោក​ពន្យល់​ថា កាល​ពី​ដើម​ទាហាន​ខ្មែរ​ក្រហម​មាន​ចិត្ត​ល្អ ហើយ​គ្មាន​នរណា​សង្ស័យ​អ្វី​ឡើយ។ ទី​បំផុត​គាត់​ត្រូវ​បាន​អនុញ្ញាត​ឱ្យ​ទៅ​ខេត្ត​កំពត ប៉ុន្តែ​គាត់​រស់នៅ​ក្នុង​ស្ថានភាព​អាក្រក់ ហើយ​គាត់​បាន​បញ្ចប់​នៅ​មន្ទីរពេទ្យ​ឃុំ។ បន្ទាប់មកគាត់ត្រូវបានផ្ទេរទៅតំបន់ ១០៧ ដើម្បីធ្វើការនៅក្នុងអង្គភាពពិសេសមួយដើម្បីរែកដី។ នៅពាក់កណ្តាលឆ្នាំ ១៩៧៨ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីត្រូវបង្ខំចិត្តរៀបការ ដោយសារគាត់ត្រូវបានចាត់ទុកថាជាអ្នកធ្វើការខ្លាំង។ ទីបំផុតគាត់បានទទួលយកបន្ទាប់ពីសួរថាតើគាត់អាចរៀបការជាមួយនារីដែលគាត់បានភ្ជាប់ពាក្យជាមួយ ប៉ុន្តែបងប្រុសរបស់គាត់ត្រូវបានខ្មែរក្រហមសម្លាប់។ ប្រធាន​អង្គភាព​បាន​ប្រាប់​ថា ពួកគេ​ជា​កូនប្រុស​ស្រី​របស់​អង្គការ ហើយ​ដោយ​ហេតុផល​នោះ​ពួកគេ​មិន​អាច​បដិសេធ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​បាន​ឡើយ។  ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបាននិយាយថាមនុស្សមួយចំនួនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យជ្រើសរើសអ្នកដែលពួកគេបានរៀបការប៉ុន្តែមានតែបុរសប៉ុណ្ណោះហើយប្រសិនបើជីវប្រវត្តិរបស់ពួកគេត្រូវគ្នា។ យប់មួយ មេក្រុមបានហៅបុរស ៥០ នាក់ ស្រី ៥០ នាក់។ គូស្វាមីភរិយានីមួយៗត្រូវប្រកាសពាក្យសច្ចាជាផ្លូវការ។ គាត់មិនស្គាល់អនាគតប្រពន្ធរបស់គាត់ទេ។ បន្ទាប់​ពី​ពិធី​នោះ​ពួក​គេ​បាន​បន្ត​ធ្វើ​ការ ប៉ុន្តែ​នៅ​ពេល​យប់​ពួក​គេ​ត្រូវ​ផ្សំដំណេកបន្ទាប់ពីរៀបការ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេមិនអាច ដោយសារតែពួកគេអស់កម្លាំង ស្គមស្គាំង និងគ្មានអារម្មណ៍ផ្លូវភេទ។ 

គាត់បាននិយាយថា ពួកគេត្រូវតែធ្វើពុតថាពួកគេស្រឡាញ់គ្នាដូចប្តីប្រពន្ធ ហើយត្រូវបានត្រួតពិនិត្យមើលថាតើពួកគេរួមភេទឬអត់។ លោក​ថា ពិធី​ទាំង​នោះ​ខុស​ពី​ប្រពៃណី ព្រោះ​មិន​បាន​សួរនាំ​ឪពុក​ម្តាយ មិន​នៅ​ក្នុង​ពិធី​មង្គលការ មិន​ស្គាល់​គ្នា ហើយ​គំរាម​សម្លាប់។ សម្រាប់គាត់ វាគឺជារយៈពេលដ៏លំបាកមួយ ដូចជាការរស់នៅក្នុងនរក។

ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៥ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៦
ស៊ូ សុទ្ធាវី

ដើម​បណ្ដឹង​រដ្ឋប្បវេណី​កើត​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៤០ នៅ​ភូមិ​កោះ​តាំង ឃុំ​ត្រឡាច ខេត្តតាកែវ។ នាង​ជា​កម្មករ​ស្រែ​ចម្ការ និង​ជា​អ្នក​កែ​ភេទ។

ឪពុកម្តាយរបស់នាងត្រូវបានសម្លាប់ក្នុងរបប ប៉ុល ពត។ ទោះបីជានាងកើតជាបុរសក៏ដោយ មុនឆ្នាំ ១៩៧៥ នាងបានរស់នៅជាស្ត្រី។ ក្នុង​សម័យ​ខ្មែរ​ក្រហម នាង​បាន​ក្លាយ​ជា​គាត់​ព្រោះ​គាត់​ត្រូវ​រៀបការ​ពេល​គាត់​ត្រូវ​បាន​គេ​ជម្លៀស​ចេញ​ពី​ភ្នំ​សឺនណុល ជា​គុក​អប់រំ​ឡើង​វិញ។ ពេល​ផ្ទេរ​ទៅ​រស់នៅ​ភូមិ​មួយ​ក្នុង​ស្រុក​បន្ទាយ​ស្រី នាង​បាន​ព្យាយាម​បដិសេធ​មិន​រៀប​ការ​ទេ ដោយសារ​ម្តាយ​មាន​សុខភាព​មិនល្អ ហើយ​គ្រួសារ​នាង​មិន​អាច​នៅ​ទីនោះ​សម្រាប់​ពិធី​បាន​ឡើយ ។ គូស្នេហ៍​១០៧​គូ​ត្រូវ​បាន​គេ​ហៅ​ឱ្យ​ចូល​បន្ទប់​ជាមួយ​គ្នា ដោយ​មិន​ដឹង​ថា​មាន​រឿង​អ្វី​កើតឡើង ។ ពួកគេត្រូវជ្រើសរើសគ្នាទៅវិញទៅមកក្នុងកន្លែងងងឹត។ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបានជជែកជាមួយអនាគតប្រពន្ធ ដើម្បីសុំឱ្យនាងចេះចំណាំក្រមាគ្នាទៅវីញទៅមក។ នាង​បាន​និយាយ​ថា គ្មាន​នរណា​ម្នាក់​បដិសេធ​មិន​រៀប​ការ​ទេ ព្រោះ​វា​ជា​ស្ថានភាព​តានតឹង​ផ្លូវចិត្ត។ មិត្ត​ភក្តិ​កែ​ភេទ​ខ្លះ​សម្រេច​ចិត្ត​សម្លាប់​ខ្លួន ឬ​អ្នក​ផ្សេង​ទៀត​ត្រូវ​គេ​បាញ់។ ពិធី​នេះ​មិន​បាន​រៀប​ចំ​តាម​ទំនៀម​ទម្លាប់​ខ្មែរ​ទេ។ នាង​ក៏​បាន​និយាយ​ផង​ដែរ​អំពី​ទាហាន​ដែល​តាម​ដាន​ពួក​គេ​ដើម្បី​ដឹង​ថា​តើ​ពួក​គេ​ផ្សំដំណេកគ្នាក្រោយរៀបការឬ​អត់។ នាង​និង​ប្រពន្ធ​ត្រូវ​ផឹក​ស្រា​ច្រើន​ទើប​អាច​ធ្វើ​បាន ព្រោះ​ដើម​បណ្តឹង​រដ្ឋប្បវេណី​មិន​ទាក់​ចិត្តនឹង​ស្រីទេ។ ពួកគេ​ត្រូវ​ធ្វើ​សច្ចា​ប្រណិធាន​ចំពោះ​អង្គ​ការ តាំងចិត្ត​រៀប​ការ និង​បង្កើត​កូន ព្រោះ​អង្គការ​តម្រូវ​ឱ្យ​បង្កើន​ចំនួន​ប្រជាជន និង​ការពារ​ប្រទេស។ ក្រោយ​មក​គេ​បញ្ជូន​នាង​ទៅ​ធ្វើ​ការ ហើយ​នាង​មិន​ដែលបានឃើញ​ប្រពន្ធ​កូន​ទៀត​ទេ។ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីក៏បាននិយាយអំពីបន្ទប់សម្ភាសន៍ ឧបករណ៍ធ្វើទារុណកម្ម និងការស្រែកដែលនាងបានឮ។ នាង​បាន​រស់​នៅ​កន្លែង​ផ្សេង​ៗ​ជា​ច្រើន ដែល​ភាគ​ច្រើន​នៅ​ក្នុង​គុក។ 

នាង​ថា​នាង​មិន​មាន​អ្វី​ត្រូវ​ប្រាប់​ជន​ជាប់​ចោទ​ថា​ខ្លួន​រង​គ្រោះ​ប៉ុន្មានយ៉ាងម៉េចអោយសម្យនោះ​ទេ​ ព្រោះ​បាត់បង់​អ្វីៗ​ទាំង​អស់​គឺ​គ្រួសារ​នាង​ត្រូវ​បង្ខំ​ឱ្យ​រៀបការ នាង​ត្រូវ​គេ​រំលោភ​បំពាន​ផ្លូវ​ភេទ មាន​របួស​រាង​កាយ ភ្នែក​ខ្សោយ ជើង​ស្តាំ​ពិការ​ដោយសារ ច្រវាក់ ជាដើម។

ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៣ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៤ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៦
ទេព​ ប៉ូច

សាក្សីនេះត្រូវបានសម្ភាសក្នុងដំណាក់កាលស៊ើបអង្កេតនៃសំណុំរឿងផ្សេងទៀត ហើយសហចៅក្រមស៊ើបអង្កេតអន្តរជាតិបានស្នើសុំឱ្យអង្គជំនុំជម្រះហៅរហស្សនាម (2-TCW-850) មិនមែនជាឈ្មោះពេញរបស់គាត់។

សាក្សី​រូប​នេះ​ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​អង្គភាព​កងជីវពល​ឃុំ​ក្នុង​ស្រុក​កណ្តាលស្ទឹង​ពី​ឆ្នាំ​១៩៧៥-៧៦ និង​ជា​សមាជិក​គណៈកម្មាធិការ​ស្រុក​ស្អាង (ភូមិភាគ​និរតី) ពី​ឆ្នាំ​១៩៧៦-៧៧។

គាត់ត្រូវបានបញ្ជូនទៅភូមិភាគមជ្ឈឹមក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៧ ជាផ្នែកនៃការបោសសម្អាតតំបន់នោះដោយកងកម្លាំងភាគនិរតី ហើយត្រូវបានតែងតាំងជាលេខាធិការស្រុកបារាយណ៍។ លោក​រៀបរាប់​ពី​ការ​ប្រជុំ​គណៈ​កម្មាធិការ​ស្រុក ការ​ដាក់​របាយការណ៍​ដល់​ថ្នាក់​តំបន់ និង​ការ​ទទួល​បាន​ការ​ណែនាំ​ពី​ថ្នាក់​លើ។

លោក​ក៏​ផ្តល់​ភស្តុតាង​ទាក់ទង​នឹង​ទំនប់​១ មករា និង​ការិយាល័យ​សន្តិសុខ​វត្ត​បារាយណ៍​ជាន់​ដែក​ផង​ដែរ។

ប្រ​តិ​ចារឹក​សវនាការ​លើ​អង្គ​សេច​ក្ដី​នៃ​សំណុំ​រឿង ០០២/០២ ថ្ងៃ​ទី ២២ ខែសីហា ឆ្នាំ ២០១៦
លោក​ស្រី អ៊ុំ យឿន

ដើម​បណ្តឹង​រដ្ឋប្បវេណី​បាន​មក​រស់​នៅ​ជាមួយ​ក្រុម​គ្រួសារ​នៅ​ក្រុម​៧ នៅ​ភូមិ​តាអុង ឃុំ​តាអង ក្នុង​ឆ្នាំ​១៩៧៥។

ក្រោយ​ការ​ដួល​រលំ​នៃ​ទីក្រុង​ភ្នំពេញ នាង​ត្រូវ​បាន​ផ្លាស់​មក​នៅ​ស្រុក​ចំការលើ ខេត្ត​កំពង់ចាម។ នាង​បាន​រៀបការ​ក្នុង​របប លន់ នុល ហើយ​មាន​កូន ប៉ុន្តែ​ប្តី​របស់​នាង​ត្រូវ​បាន​គេ​សម្លាប់​បន្ទាប់​ពី​គាត់​ចូល​បម្រើ​កងទ័ព​បដិវត្តន៍។ នៅដើមឆ្នាំ ១៩៧៨ នាងបានរៀបការជាលើកទី២ នៅពេលដែលនាងមកដល់អង្គភាពលេខ ៧។ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបាននិយាយថា នាងត្រូវបានគេគំរាមកំហែង ដោយសារតែនាងមានកូនរួចហើយ ហើយពួកគេបានប្រាប់នាងថា ប្រសិនបើនាងមិនរៀបការទេ ពួកគេនឹងយកគាត់ចេញពីនាង។ ជាងនេះទៅទៀត សាក្សីបានពន្យល់ថា នាងមានបងប្អូនជីដូនមួយមិនព្រមរៀបការ ហើយក៏គេយកទៅសម្លាប់ដោយសាររឿងនោះ។ ដូច្នេះ​ហើយ​នាង​មិន​តវ៉ា​ទេ មាន​១៣​គូ​ត្រូវ​រៀប​ការ​ក្នុង​ពេល​ដំណាល​គ្នា​ជាមួយ​នាង ។ នាង​បាន​រៀបរាប់​ពី​ពិធី​នេះ​ថា ៖ ឪពុកម្តាយ​នាង​មិន​នៅ​ទីនោះ​ទេ ដោយសារ​នាង​មិន​មាន​ពេល​ប្រាប់​ពួកគាត់ គ្មាន​ភ្លេង​ប្រពៃណី ឬ​ការ​រាំ ឬ​អ្វី​ផ្សេង​ទៀត ។ ប្តី​ថ្មី​របស់​នាង​មាន​អាយុ​ច្រើនជាងនាង​២០​ឆ្នាំ ។ នាង​មិន​ចូល​ចិត្ត​គាត់​ទេ ហើយ​ក្នុង​ពេល​យប់​ដំបូង​របស់​ពួក​គេ​នៅ​ជាមួយ​គ្នា នាង​បាន​បោះ​គាត់​ចេញ។ សកម្មភាព​នេះ​នាំ​ឱ្យ​នាង​ប្រឈមមុខជាមួយប្រធាន​ផ្នែក គឺ​សមមិត្ត ពេញ ។ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបានពន្យល់ថា ក្នុងជំនួបជាមួយសមមិត្ត ផាន នេះ គាត់បានចាប់រំលោភនាង ដោយសារតែការមិនស្តាប់បង្គាប់ ទោះបីជាខុសគោលការណ៏សីលធម៌ក៏ដោយ។

សាក្សី​បាន​ប្រាប់​អង្គ​ជំនុំ​ជម្រះ​ថា បន្ទាប់​ពី​រឿង​នេះ នាង​បាន​ផ្សំដំណេក​ជាមួយ​ប្ដី​ដោយ​សារ​ពួក​គេ​ត្រួត​ពិនិត្យ​ដោយ​កង​ជីវពល។ ទី​បំផុត​នាង​មាន​កូន​នៅ​ចុង​ឆ្នាំ ១៩៧៨ នាង​បាន​និយាយ​ថា ជីវភាព​លំបាក សូម្បី​តែ​នាង​មាន​ផ្ទៃ​ពោះ​នាង​ត្រូវ​ធ្វើ​ការ​យ៉ាង​លំបាក ហើយ​នាង​មិន​អាច​សម្រាក​បាន​។

ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៣ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២២ សីហា ២០១៦
ស៊ូយ សៅ

ក្នុងរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ ស៊ូយ សៅ បានបម្រើការជាទាហាននៅកងពលលេខ១ ក្រោយមកកងពលលេខ៣១០ ដែលមានមេបញ្ជាការឈ្មោះ អួន ក៏សរសេរថា អឿន។

ស៊ូយ សៅ បាននិយាយថា ពួកគេបានឈរជើងនៅទួលគោក ត្រៀមវាយ ប៉ុល ពត នៅពេលផែនការត្រូវបានលាតត្រដាង ពួកគេបានទៅធ្វើស្រែនៅ កប់ស្រូវ ដើម្បីបង្កើតស្ថានភាពច្របូកច្របល់ ហើយពួកគេនឹងត្រូវបញ្ជូនមកវិញនៅពេលដែលមានសុវត្ថិភាព។ លោក ស៊ូយ សៅ ធ្លាប់ជាកងកំលាំងដែលឈរចាំទទួលភ្ញៀវបរទេសក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ គាត់បាននិយាយថា ក្នុងចំណោមជនបរទេសផ្សេងទៀត ជនជាតិវៀតណាមក៏មកដែរ រហូតទាល់តែមានការសម្របសម្រួល ទើបយើងចាប់ផ្តើមបង្កបញ្ហាជាមួយវៀតណាម។ 

ក្រោយមកនៅឆ្នាំ ១៩៧៨ ស៊ូយ សៅ រួមជាមួយកងទ័ពមកពីទិសនិរតីបានចូលរួមក្នុងការបង្ក្រាបការបះបោររបស់កងទ័ពភូមិភាគបូព៌ាដែលដឹកនាំដោយ សោ ភីម។

ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៨ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៦
ម៉ី សាវឿន

ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី ម៉ី សាវឿន បានរៀបរាប់ពីស្ថានភាពវឹកវរសម្រាប់ទាហានភូមិភាគបូព៌ាពីឆ្នាំ ១៩៧៦ ដល់ឆ្នាំ ១៩៧៨។ មុនពេលដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី ម៉ី សាវឿន ត្រូវបានបញ្ជូនទៅខេត្តពោធិសាត់នៅឆ្នាំ ១៩៧៨ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីត្រូវបានចាប់ខ្លួន និងឃុំខ្លួននៅស្រុកមេសាង (ខេត្តព្រៃវែង) ជាកន្លែងដែលគេបង្ខំឱ្យជីកដី។ ដើមបណ្ដឹង​រដ្ឋប្បវេណី​ត្រូវ​បាន​ចាប់​ខ្លួន ខណៈ​ក្នុង​ឯកសណ្ឋានជា​យោធា​នៅ​វត្ត​ក្រញូង ហើយ​ឃុំ​ខ្លួន​នៅ​ក្បែរ​នោះ។ គាត់​ត្រូវ​បាន​គេ​អូស​ពី​ក្រោយ​កង់ វាយ​ដំ និង​សួរ​ចម្លើយ​មុន​នឹង​ត្រូវ​បាន​ដោះលែង។ 

ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបានផ្តល់សក្ខីកម្មថា អ្នកផ្សេងទៀតដែលបានសារភាពក្នុងអំឡុងពេលឃុំខ្លួនត្រូវបានសម្លាប់។ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីត្រូវបានចាប់ខ្លួនម្តងទៀតជាមួយម្តាយនៅខេត្តស្វាយរៀង ប៉ុន្តែបានរត់គេចពីឃុំខ្លួននៅក្នុងពន្ធនាគារ ដោយសារការវាយប្រហារជាមួយវៀតណាមបានផ្ទុះឡើង។

ប្រតិចារឹកសវនាការ​លើ​អង្គសេចក្ដី​នៃ​សំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ១៧ សីហា ឆ្នាំ ២០១៦

Pagination