Case 002 Witnesses, experts and Civil Parties
Witnesses, experts and Civil Parties who have appeared in Case 002. Click on photo for larger version.
លោក កុល ណែម | កុល ណែម កើតនៅឆ្នាំ១៩៥៦ នៅខេត្តតាកែវ។ គាត់ត្រូវបានផ្លាស់ពីភ្នំពេញទៅក្រចេះ បន្ទាប់មកទៅខេត្តមណ្ឌលគិរីក្នុងឆ្នាំ១៩៧៥។ គាត់ត្រូវបានបង្ខំឱ្យរៀបការនៅទីនោះ ទោះបីជាមានគូដណ្តឹងនៅក្នុងភូមិរបស់គាត់ក៏ដោយ។ គាត់នៅតែមានអារម្មណ៍ខុសចំពោះរឿងនោះរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ។ ប្រពន្ធរបស់គាត់មានផ្ទៃពោះ ប៉ុន្តែនាងរលូតកូនព្រោះអស់កម្លាំងពីការងារលើសទម្ងន់។ គាត់ត្រូវបានបញ្ជូនទៅ ក-១១ ដែលជាការដាក់ទណ្ឌកម្ម។ ប្រពន្ធគាត់ជាជនជាតិព្នង។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៤ ខែ តុលា ឆ្នាំ២០១៦ | ||
ព្រាប សុខឿន | សក្ខីកម្មរបស់អ្នកស្រី ព្រាប សុខឿន គឺទាក់ទងនឹងបទប្បញ្ញត្តិនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍។ |
ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២០ តុលា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ២៤ តុលា ២០១៦ | ||
អ្នកស្រី ព្រាប សុឃឿន | ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២០ ខែ តុលា ឆ្នាំ២០១៦ | |||
អ្នកជំនាញ លោក Stephen John MORRIS | អ្នកជំនាញកើតនៅឆ្នាំ ១៩៤៩ ។ គាត់គឺជាអ្នកស្រាវជ្រាវ អ្នកនិពន្ធ និងជាគ្រូបង្រៀនជនជាតិអូស្ត្រាលីក្នុងផ្នែកនយោបាយ និងប្រវត្តិសាស្ត្រអន្តរជាតិ។ លោកបានសិក្សា និងសរសេរអំពីទំនាក់ទំនងរវាងវៀតណាម និងកម្ពុជាក្នុងអំឡុងពេលនេះ។ គាត់បានព្យាយាមយល់ថាហេតុអ្វីបានជាអតីតសម្ព័ន្ធមិត្តប្រទេសទាំងពីរនេះចូលក្នុងជម្លោះយោធា។ សម្រាប់គាត់ វាជាកុម្មុយនិស្តផ្សេងគ្នាដែលយល់ខុសពីស្ថានភាព។ លោកពន្យល់ថា អាកប្បកិរិយារបស់ជនជាតិវៀតណាម គឺសំដៅបង្កើតលំហមួយជាមួយជាតិសាសន៍តែមួយ ហៅថា សហព័ន្ធឥណ្ឌូចិន។ លោកបានបន្ថែមថា ចក្រពត្តិនិយមបានចាក់ឫសយ៉ាងជ្រៅក្នុងក្រុមឥស្សរជនវៀតណាម។ យួនតែងតែចង់គ្រប់គ្រងនៅកម្ពុជា ប៉ុន្តែគោលនយោបាយរបស់ ប៉ុល ពត បានផ្តល់ឱ្យពួកគេនូវអាជ្ញាប័ណ្ណជាក់ស្តែងក្នុងការធ្វើអន្តរាគមន៍ និងលុបបំបាត់ឯករាជ្យរបស់កម្ពុជា។ យួនបានប្រើជនជាតិខ្មែរដែលបានដកថយទៅវៀតណាមនៅឆ្នាំ ១៩៥៤ ដើម្បីជ្រៀតចូលម្តងទៀត ដើម្បីគ្រប់គ្រងលទ្ធិកុម្មុយនិស្តកម្ពុជា។ គាត់បាននិយាយថាគំនិតនៃ "សត្រូវ" គឺសំខាន់ណាស់សម្រាប់ចលនាទាំងនេះ។ តាមគាត់ដូចដែលស្តាលីនបានបង្កើតគំនិតដ៏ស្មុគស្មាញមួយដែលគូប្រជែងរបស់គាត់ត្រូវបានគេមើលឃើញថាជាភ្នាក់ងារនៃមហាអំណាចបរទេស; ប៉ុល ពត បានបង្កើតការទានកថាមួយដែលសត្រូវមកពីខាងក្នុងគឺជាភ្នាក់ងារ KTB ឬ CIA ។ វាគឺជាសម័យកាលនៃការវង្វេងស្មារតី និងការគោរពបុគ្គលិកលក្ខណៈ។ គាត់បានពណ៌នាថា កម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ ជាអង្គការឃុបឃិតមួយ។ លោក Morris បានរៀបរាប់ថា នៅខែមេសា ឆ្នាំ ១៩៧៧, កម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យបានវាយប្រហារភូមិវៀតណាមមួយ បណ្តាលឱ្យជនស៊ីវិលស្លាប់បាត់បង់ជីវិតយ៉ាងច្រើន។ លោកថា វាមិនសមហេតុផលទេ ព្រោះកម្ពុជាខ្សោយជាងវៀតណាម។ ពិតជាមានភាពខុសគ្នានៃកម្លាំងរវាងភាគីទាំងពីរ។ យុទ្ធនាការបោសសម្អាត និងភេរវកម្មដែលបានកើតឡើងក្រោយឆ្នាំ ១៩៧៥ ត្រូវបានដឹកនាំប្រឆាំងនឹងសមាជិកស្មោះត្រង់នៃខ្មែរក្រហម ។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា នេះបានបង្ហាញពីភាពវង្វេងស្មារតី និងភាពទន់ខ្សោយទាក់ទងនឹងជម្លោះជាមួយវៀតណាម។ ខ្មែរក្រហម បានប្រឆាំងនឹងសហភាពសូវៀត ហើយអាណិតចិនរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៧៦ ។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៩ ខែ តុលា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គសេចក្តីក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ១៨ តុលា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២០ តុលា ២០១៦ | ||
ហួន ជឿម | 2-TCW-1037 រស់នៅក្នុងព្រៃរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៧៥ ដោយសារតែភាពចលាចលក្នុងប្រទេស។ គាត់នៅតែស្ថិតក្នុងបដិវត្តន៍រហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៧៥ ។ ចន្លោះឆ្នាំ ១៩៧០ ដល់ ១៩៧៥ គាត់បានចូលបម្រើកងទ័ពរំដោះជាតិ។ បន្ទាប់មក គាត់ទទួលបន្ទុកផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច និងភស្តុភារ ក្នុងតំបន់មួយ ជាពិសេសការចែកចាយស្បៀងអាហារ និងគ្រាប់រំសេវទៅកាន់សមរភូមិ។ គាត់ចងចាំ និងបញ្ជាក់អំពីអត្ថិភាពនៃមនុស្ស កម្មាភិបាល និងឈ្មោះទីតាំងជាច្រើន។ មេដឹកនាំនៅក្នុងតំបន់យោធាត្រូវបានចោទប្រកាន់ថាមានទំនាក់ទំនងជាមួយ CIA ។ ឮថា រស់ ញឹម និង តា ញឹម មានផែនការវាយប្រហារ ប៉ុល ពត។ ក្រោយពីធ្វើពិធីរួច ពួកគេទាំងអស់គ្នាក៏បែកគ្នាទៅកន្លែងផ្សេងៗ ជាច្បាប់ដែលប្តីប្រពន្ធនៅជាមួយគ្នារយៈពេលបីថ្ងៃ ដើម្បីរួមដំណេក បន្ទាប់មក ពួកគេក៏បែកគ្នាទៅកន្លែងធ្វើការផ្សេងគ្នា។ ប្រសិនបើពួកគេចង់ជួបពួកគេត្រូវការការអនុញ្ញាត។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៧ ខែ តុលា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ១៨ តុលា ២០១៦ | ||
លោក ជាល ជឿន | លោក ជាល ជឿន កើតនៅឆ្នាំ១៩៥២ នៅភូមិពោធិសាត់។ គាត់ជាអ្នកស្រែ។ គាត់ជាទាហានខ្មែរក្រហមរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៧៥ ។ បន្ទាប់មកគាត់បានទៅខេត្តបាត់ដំបង ដោយសារជីវភាពរស់នៅមិនសូវល្អ។ គាត់បានផ្ដល់សក្ខីកម្មអំពីការសម្លាប់រង្គាលលើទាហាន លន់ នល់ ការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញលើពុទ្ធសាសនិក និងការបង្ខំឱ្យរៀបការ។ គាត់បានប្រាប់ឈ្មោះមេដឹកនាំមួយចំនួន ហើយបញ្ជាក់ថាគាត់បានឮអំពីលោក រស់ ញឹម។ គាត់មិនដែលបានឮអ្វីមួយអំពីគម្រោងការបះបោរទេ គឺគ្រាន់តែអំពីការហ្វឹកហ្វឺនយោធាដោយមិនដឹងពីគោលបំណងរបស់ខ្លួន។គាត់បានអមដំណើរអតីតទាហាន លន់ នល់ ទៅជួបសម្តេចភ្លាមៗបន្ទាប់ពីជ័យជម្នះរបស់ខ្មែរក្រហមនៅភ្នំពេញ។ សាក្សីបញ្ជាក់ថា ទាហាន លន់ នល់ ៥០នាក់ ត្រូវបានគេដឹក។ គាត់មិនដែលដឹងថាមានអ្វីកើតឡើងចំពោះខ្លួនរបស់ពួកគេទេ បន្ទាប់ពីគាត់បានឃើញការស្លាប់ដោយការបាញ់ប្រហារ។ គាត់ត្រូវបានគេសុំឲ្យបាញ់កាំភ្លើង ប៉ុន្តែគាត់ញ័រខ្លាំងពេក។ មុនសម័យនេះ លោកកំពុងសិក្សាបួសជាព្រះសង្ឃ ប៉ុន្តែនៅឆ្នាំ១៩៧៥ លោកបានចាកសិក្ខាបទ។ ខ្មែរក្រហមបានណែនាំពួកគេឲ្យធ្វើស្រែចម្ការ និងដាំកប្បាស។ គាត់បានរៀបការក្នុងអំឡុងពេលនោះក្រោមការបញ្ជាពីអ្នកមើលការខុសត្រូវផ្ទាល់របស់គាត់ឈ្មោះ ភាព។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៣ ខែ តុលា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គសេចក្តីក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ១៧ តុលា ២០១៦ | ||
អ្នកស្រី ប៉ែន សុចាន់ | ប៉ែន សុចាន់ មានស្រុកកំណើតនៅខេត្តពោធិ៍សាត់។ នាងបានរស់នៅជាមួយឪពុកម្តាយរបស់នាង មុនពេលនាងត្រូវបានផ្ទេរទៅភូមិផ្សេង។ នាងបានរៀបការនៅអាយុប្រហែល ១៥ ឬ ១៦ ឆ្នាំជាមួយគូស្នេហ៍ ១២ គូផ្សេងទៀត ខណៈនាងនៅក្នុងអង្គភាពចល័ត ដែលនាងធ្វើជី។ នាងបានបដិសេធសំណើររបស់ប្រធានអង្គភាពរបស់នាង ដែលបានសួរនាងថា តើនាងមានភាពចាស់ទុំទេ ពីព្រោះនាងមានឈ្មោះក្នុងបញ្ជីសមមិត្តអឿនរួចហើយ។ គ្មានសាច់ញាតិរបស់នាងនៅទីនោះទេ។ សមមិត្ត អឿន ថា ដើម្បីរៀបការ និងបង្កើតកូន គឺជាការណែនាំរបស់អង្គការ។ នាងបាននិយាយថាពួកគេបានសង់បន្ទប់ពីដើមឫស្សីដែលពួកគេចែកជាដប់ពីរបន្ទប់សម្រាប់គូស្វាមីភរិយាទាំងដប់ពីរនាក់។ នាងត្រូវបានគេគំរាមសម្លាប់ប្រសិនបើនាងមិនបានផ្សំដំណេកនៅយប់ទីបី។ ពួកគេត្រូវបានឃ្លាំមើលដោយកងជីវពលដែលបានប្រាប់ប្តីរបស់នាងឱ្យចាប់រំលោភនិងវាយនាង ដូច្នេះគាត់បានធ្វើ។ កងជីវពលតែងតែរំលឹកពួកគេថា ត្រូវតែបង្កើតកូនឱ្យអង្គការ។ នាងនៅក្មេងហើយភ័យខ្លាច។ នាងរងទុក្ខជាខ្លាំង ហើយម្ដាយរបស់នាងមិនអាចជួយនាងបានឡើយ។ នាងបានរៀបការជាលើកទីពីរជាមួយទាហានម្នាក់ដែលមានប្រពន្ធជាច្រើននាក់ទៀត។ នាងក៏ត្រូវគេវាយនិងរំលោភដែរ ហើយមានកូន៦នាក់ជាមួយផង ។ នាងបានបញ្ជាក់ថា ជីវិតរបស់នាងឈឺចាប់។ នាងបានរងទុក្ខយ៉ាងខ្លាំងទាំងផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្ត ដោយសារតែនាងបានបាត់បង់សមាជិកគ្រួសារជាច្រើនរបស់នាង ហើយត្រូវបានបង្ខំឱ្យរៀបការ។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១២ ខែ តុលា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គសេចក្តីក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ១៣ តុលា ២០១៦ | ||
សាក្សីជំនាញ លោកស្រី Levine Peggy | អ្នកសិក្សាជនជាតិអូស្ត្រាលី-អាមេរិកាំង Peg LeVine កើតនៅឆ្នាំ ១៩៥២។ នាងគឺជាអ្នកចិត្តសាស្រ្តគ្លីនិកដែលបានចុះបញ្ជី អ្នកជំនាញផ្នែកនរវិទ្យា ដែលផ្តោតលើផ្នែកនរវិទ្យាវេជ្ជសាស្រ្ត សាស្រ្តាចារ្យ និងជាដៃគូស្រាវជ្រាវនៅមជ្ឈមណ្ឌលមូលនិធិ Shoah សម្រាប់ការស្រាវជ្រាវអំពើប្រល័យពូជសាសន៍កម្រិតខ្ពស់នៅទីក្រុង Los Angeles ។ នាងបានដឹងពីជម្លោះកម្ពុជាក្នុងឆ្នាំ ១៩៨០ នៅពេលដែលនាងកំពុងធ្វើការនៅក្នុងមណ្ឌលសុខភាពផ្លូវចិត្ត ដែលមានជនភៀសខ្លួនកម្ពុជាជាច្រើន។ នាងបានចាប់ផ្តើមការស្រាវជ្រាវរបស់នាងក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៧ លើប្រធានបទជាក់លាក់នៃអាពាហ៍ពិពាហ៍នៅក្រោមរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ។ នាងបានពន្យល់ថា វាពិតជាការងារដ៏លំបាកមួយក្នុងការរក្សាភាពអព្យាក្រឹតចំពោះប្រធានបទនោះ។ ជាឧទាហរណ៍ មុនពេលពាក្យថា "រៀបការដោយបង្ខំ" ត្រូវបានប្រើនៅចំពោះមុខតុលាការ គ្មាននរណាម្នាក់និយាយអ្វីអំពីវាទេ ប៉ុន្តែគាត់ចូលចិត្តពាក្យថា "អាពាហ៍ពិពាហ៍ដោយការរៀបចំ" ។ អ្នកជំនាញបានជ្រើសរើសប្រើពាក្យ«អាពាហ៍ពិពាហ៍ដោយកំណេន»។ នាងបានពន្យល់ថា អាពាហ៍ពិពាហ៍ត្រូវបានគេគិតថាជាការផ្តល់សេវាដល់អនាគតប្រទេសរបស់ពួកគេ។ សម្រាប់នាងគឺដើម្បីបម្រើអង្គការជាសំណួរនៃភាពស្មោះត្រង់។ និយមន័យនៃការរៀបការដោយបង្ខំក្នុងទិដ្ឋភាពផ្លូវច្បាប់គឺថាមនុស្សម្នាក់ស្ថិតក្រោមអំពើហិង្សាឬការគំរាមកំហែងនៃអំពើហិង្សាហើយពេលដែលមនុស្សរៀបការមិនមានឆន្ទៈសេរីរបស់ខ្លួន។ ការស៊ើបអង្កេតរបស់នាងបានបង្ហាញថាមានតែតិចជាងដប់ភាគរយប៉ុណ្ណោះត្រូវបានគេគំរាមសម្លាប់ប្រសិនបើពួកគេមិនព្រមរៀបការជាមួយនរណាម្នាក់។ នាងបញ្ជាក់ថា ការយល់ឃើញនៃការរៀបការគឺអាស្រ័យលើការយល់ឃើញរបស់អង្គការ។ អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា ពិធីនេះខុសគ្នាតាមថ្នាក់ដឹកនាំ។ កង្វះពិធីសាសនាបានរំខានឬមិនពេញចិត្តដល់មនុស្សជាច្រើន។ ទាក់ទិននឹងការផ្សំដំណេកនោះ នាងបាននិយាយថា គ្មានគូស្វាមីភរិយាណាបញ្ជាក់ថាត្រូវបង្ខំ ឬត្រួតពិនិត្យនោះទេ គេរំពឹងថាមនុស្សនឹងរួមដំណេកក្នុងរយៈពេល ៣ ថ្ងៃដំបូង។ នាងបានចង្អុលបង្ហាញថា យើងរំពឹងដូចគ្នាពីគូស្នេហ៍នៅគ្រប់ប្រទេស។ នាងបាននិយាយថា នាងមិនអាចកំណត់ការរៀបការដោយបង្ខំបានទេ ប៉ុន្តែនាងបានច្រានចោលការប្រើវាដើម្បីកំណត់អាពាហ៍ពិពាហ៍ក្រោមរបបខ្មែរក្រហម។ នាងបានពន្យល់ថានាងបានបង្កើតភាពត្រឹមត្រូវនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍តាមរយៈការយល់ឃើញរបស់មនុស្ស។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១០ ខែ តុលា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គសេចក្តីក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ១១ តុលា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គសេចក្តីក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ១២ តុលា ២០១៦ | ||
ឈន វន | 2-TCW-1036 បានចូលរួមក្នុងបដិវត្តន៍នៅឆ្នាំ ១៩៧២ ។ គាត់បានចាប់ផ្តើមជាអ្នកនាំសារ បន្ទាប់មកគាត់ត្រូវបានផ្ទេរ និងដាក់គុកនៅឆ្នាំ ១៩៧៧ ។ គាត់ជាអ្នកនាំសារឱ្យ រស់ ញឺម ប៉ុន្តែមិនមែននៅក្នុងរង្វង់ជិតបំផុតរបស់គាត់ទេ - គាត់គ្រាន់តែអមគាត់ទៅកន្លែងឆ្ងាយប៉ុណ្ណោះ។ សាក្សីបានឮថា រស់ ញឹម ត្រូវបានចាប់ខ្លួននៅចុងឆ្នាំ ១៩៧៨។ គាត់ចាំមិនច្បាស់ថាគាត់បានអមដំណើរគាត់ទៅព្រំដែនវៀតណាមក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៧ ហើយបានរៀបរាប់អំពីឡានដឹកទំនិញដែលមានឯកសណ្ឋាននៅទីនោះ។ គាត់មិនឃើញមានជនជាតិវៀតណាមនៅទីនោះទេ ប៉ុន្តែជាក់ស្តែងពួកគេប្រមូលឯកសណ្ឋានពីវៀតណាម។ ជារឿយៗពួកគេបានផ្លាស់ប្តូរទីតាំងរបស់ពួកគេ។ គាត់មិនអាចចាំរឿងជាច្រើន ឬបានផ្តល់សេចក្តីថ្លែងការណ៍ខុសពីរឿងមុនៗទេ។ តាមគាត់ថា ក្រោមរបបខ្មែរក្រហម «មិនមានបញ្ហាអ្វីទេ»។ |
ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២១ កញ្ញា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ២២ កញ្ញា ២០១៦ | ||
សែម អំ | សែម អំ បានចូលរួមបដិវត្តន៍នៅឆ្នាំ ១៩៧៣ នៅកងពលលេខ ១ និងកងវរសេនាតូច ៥០២។ ដំបូងគាត់ទទួលបន្ទុកកិច្ចការសេដ្ឋកិច្ចដោយដឹកអង្ករទៅទាហាន។ ក្រោយពេលគាត់នៅព្រំដែនវៀតណាម គាត់ទទួលបន្ទុកលើប្រព័ន្ធទំនាក់ទំនងវិទ្យុ។ គាត់បានឮតាមវិទ្យុបញ្ជាឲ្យចាកចេញ ហើយទៅការពារគ្រួសាររបស់ពួកគេ។ គាត់បានដឹងថាសមមិត្ត អឿន មានគម្រោងបំភ័យយមនុស្ស។ ពួកគេបានស្តុកសម្ភារៈ និងរៀបចំឯកសណ្ឋានដើម្បីផ្តួលរំលំ ប៉ុល ពត ។ អឿន ត្រូវបានចាប់ខ្លួនដូចមេមេ និងកម្មាភិបាលជាច្រើននាក់ទៀត។ ពួកគេមានការភ័យខ្លាចឥតឈប់ឈរនៅពេលនេះ។ គាត់បានឮសំឡេងខ្មែរមួយចំនួននិយាយអំពីការចូលរួមជាមួយភាគីវៀតណាម ដើម្បីផ្តួលរំលំ ប៉ុល ពត។ លោកបានបញ្ជាក់ផងដែរថា ទាហាននៅភូមិភាគបូព៌ាត្រូវបានចាប់ខ្លួន និងសម្លាប់ប្រពន្ធរបស់ពួកគេផងដែរ។ ពេលគាត់ធ្វើការជាអ្នកនាំសារឲ្យ ហ៊ឹម ហ៊ន គាត់បានឮអំពីផែនការផ្តួលរំលំ ប៉ុល ពត។ ហ៊ន ត្រូវបានគេចោទថាជាជនក្បត់ និងធ្វើអត្តឃាត។ លោកបញ្ជាក់ថា មានអង្គភាពពិសេសទទួលបន្ទុកផ្នែកបោសសម្អាត។ លោកបាននិយាយអំពីអាពាហ៍ពិពាហ៍ ហើយបានពន្យល់ថា កម្មាភិបាល និងជនពិការមានតែមួយគាត់ដែលអាចរៀបការ។ អាពាហ៍ពិពាហ៍សម្រាប់អ្នកប្រយុទ្ធត្រូវបានហាមឃាត់។ គោលបំណងសំខាន់នៃការរៀបការទាំងនោះ គឺបង្កើតកូនឲ្យអង្គការ។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២០ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២១ កញ្ញា ២០១៦ | ||
លោកស្រី ហេង ឡៃហ៊ាង | ហេង ឡៃហ៊ាង កើតនៅឆ្នាំ ១៩៥០ នៅខេត្តក្រចេះ ជាកន្លែងដែលនាង និងគ្រួសាររស់នៅក្នុងសហគមន៍កសិកម្មក្នុងឃុំ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧១ នាងបានចូលរួមក្នុងចលនាបដិវត្តន៍ នៅពេលដែលបុរសមកពីព្រៃបានជំរុញឱ្យពួកគេចូលរួមដើម្បីរំដោះប្រទេស។ នាងស្ថិតនៅក្នុងគណៈកម្មាធិការមូលដ្ឋាន ដូច្នេះនាងទទួលខុសត្រូវក្នុងការផ្សព្វផ្សាយព័ត៌មានអំពីបដិវត្តន៍ដល់ប្រជាជនមូលដ្ឋាននៅគ្រប់ភូមិទាំងអស់។ ក្នុងអំឡុងពេលនេះនាងបានឃើញពិធីជាច្រើននិងការជ្រើសរើសសម្រាប់អាពាហ៍ពិពាហ៍។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៦ អ្នកគ្រប់គ្រងរបស់នាងនៅក្នុងគណៈកម្មាធិការផ្នែក ៥០៥ នៅភូមិភាគឦសានបានរៀបចំអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់នាង។ នាងបានបដិសេធជាច្រើនដង ប៉ុន្តែនៅពេលដែលពួកគេប្រើពាក្យ "រឹងរូស" ដើម្បីពិពណ៌នានាង នាងបានយល់ព្រមចំពោះការរៀបដោយហេតុផលសុវត្ថិភាពរបស់នាង។ សម្រាប់នាង វាជាការតស៊ូប្រឆាំងនឹងអំណាចថ្មីនេះ ប្រសិនបើនាងមិនទទួលយក។ នាងមានផ្ទៃពោះមួយឆ្នាំបន្ទាប់ពីរៀបការ ប៉ុន្តែប្តីរបស់នាងត្រូវបានចាប់ខ្លួននៅឆ្នាំ ១៩៧៨ ហើយគាត់ត្រូវបានគេចោទប្រកាន់ថាមានទំនាក់ទំនងជាមួយជនក្បត់។ គាត់ត្រូវបានគេបញ្ជូនទៅវគ្គសិក្សា ហើយមិនបានត្រឡប់មកវិញទេ។ នាងត្រូវបានគេយកទៅកន្លែងធ្វើការក្នុងនាមជាយប្រពន្ធរបស់ជនក្បត់នៅខេត្តក្រចេះ។ ទាក់ទងនឹងនយោបាយប្រឆាំងយួន អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា គោលនយោបាយនេះត្រូវបានផ្តួចផ្តើមនៅមូលដ្ឋានតាំងពីដំបូង ហើយត្រូវផ្សព្វផ្សាយដល់ស្រុកបន្ទាប់។ នេះត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយសារតែជម្លោះរវាងខ្មែរក្រហម និងវៀតណាម។ ពួកគេទាំងអស់ សូម្បីតែកូនកាត់វៀតណាមខ្មែរក៏ត្រូវកំទេចដែរ។ នេះជាករណីរបស់គ្រួសារពូរបស់នាង។ |
ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ១៦ កញ្ញា ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ១៩ កញ្ញា ២០១៦ | ||
មុំ វុន | អ្នកស្រី មុំ វុន កើតនៅឆ្នាំ ១៩៤៨ នៅខេត្តសៀមរាប ដែលអ្នកស្រីរស់នៅមុនឆ្នាំ ១៩៧៥។ ប្តីរបស់អ្នកស្រីគឺ តាន់ ហ៊ឹម។ នាងត្រូវបានគេចាត់ឱ្យទៅច្រូតស្រូវនៅពេលកូនរបស់នាងនៅក្មេង។ ពេលកូនគាត់ស្លាប់ គាត់ត្រូវបានចាត់ឱ្យសង់ទំនប់ទឹក ។ បងប្អូនបង្កើតរបស់នាងត្រូវបានគេចោទថាជាជនក្បត់ជាតិ ហើយត្រូវបានគេសម្លាប់។ ម្តាយរបស់នាងបានស្លាប់ដោយសារជំងឺ។ នាងត្រូវបានគេបង្ខំឱ្យរៀបការម្តងទៀតក្នុងរយៈពេលពីរបីខែបន្ទាប់ពីការបាត់ខ្លួនរបស់ប្តីរបស់នាងក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៥ ។ ពីរថ្ងៃមុនពេលរៀបការ នាងត្រូវបានបុរសប្រាំនាក់ចាប់រំលោភម្តងម្នាក់ម្តងម្នាក់។ នាង និងស្វាមីមិនចូលចិត្តគ្នាទេ ប៉ុន្តែពួកគេមានអារម្មណ៍ថាពួកគេគ្មានជម្រើសក្រៅពីរៀបការ ឬត្រូវគេសម្លាប់។ នាងមិនបានប្រាប់គ្រួសារនាងអំពីពិធីមង្គលការនេះទេ ព្រោះវាមិនបានធ្វើតាមប្រពៃណី។ ទោះបីជាពួកគេព្យាយាមជៀសវាងការផ្សំដំណេកក៏ដោយ កងជីវពលបានកាន់ពិលចុចទៅលើពួកគេ ហើយបង្ខំលិង្គរបស់ប្តីចូលទៅក្នុងរបស់នាង។ នាងបានបែកពីប្តីនៅឆ្នាំ១៩៨៤។ ក្នុងកិច្ចប្រជុំមួយក្នុងឆ្នាំ១៩៧៦ នាងបានឃើញ នួន ជា និយាយ។ |
ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ១៦ កញ្ញា ២០១៦ | ||
លោក នឹម អ៊ឹម | លោក នឹម អ៊ឹម ហៅ ញឹម គឹមស្រេង កើតនៅឆ្នាំ ១៩៥៣។ លោកជាប្រធានអង្គភាពថតរូបនៅស-២១។ លោកបានបញ្ជាក់ថាបានចំណាយពេលនៅក្នុងពន្ធនាគារដោយសារចាប់បានក្នុងការប្រយុទ្ធ។ តាមសាក្សីរូបគាត់ផ្ទាល់បានថតបានចន្លោះពី ៤០០០ ទៅ ៥០០០ សន្លឹក។ លោកបញ្ជាក់ថា លោក ញ៉ែម អេន មិនមានជំនាញពិសេសក្នុងការថតរូបនោះទេ ផ្ទុយពីការលើកឡើងនៅចុងក្រោយនោះ។ តួនាទីសំខាន់របស់លោក ស្រេង គឺថតរូប និងអភិវឌ្ឍ ភាពយន្ត។ លោកថាមិនមានប្រព័ន្ធកំណត់សម្រាប់ការរៀបចំរូបថតអ្នកទោសនោះទេ។ វាបានផ្លាស់ប្តូរនៅឆ្នាំ ១៩៧៨ តាមសំណើរបស់ឌុច ប៉ុន្តែវានៅតែមិនមែនជាប្រព័ន្ធធម្មតា។ គាត់មិនបានឃើញកុមារច្រើនទេ។ |
ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ១៦ កញ្ញា ២០១៦, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៥ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ – ១៦ កញ្ញា ២០១៦ | ||
អ្នកជំនាញ កញ្ញា Kasumi Nakagawa | នាងជាសាក្សីជំនាញដែលផ្តល់សក្ខីកម្មលើការរៀបការដោយបង្ខំក្នុងរបបខ្មែរក្រហម។ ដំបូងឡើយ នាងបានចាប់អារម្មណ៍លើរបៀបដែលខ្មែរក្រហមជះឥទ្ធិពលដល់ស្ត្រីក្នុងអំឡុងពេលថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រ ហើយបានធ្វើការស្រាវជ្រាវលើយេនឌ័រ និងស្ត្រី ជាពិសេសការរៀបការដោយបង្ខំនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាតាំងពីឆ្នាំ ២០០៦ ។ ការស្រាវជ្រាវរបស់នាងផ្តោតលើសម័យកាលមុនរបបខ្មែរក្រហម និងអំឡុងពេល។ នាងបានរកឃើញថា អាពាហ៍ពិពាហ៍គឺជាបញ្ហាសហគមន៍ និងគ្រួសារ ដែលបុរសមានអំណាចសម្រេចចិត្តច្រើនជាង ហើយស្ត្រីស្ទើរតែគ្មាន។ ទោះបីជានាងទទួលស្គាល់ថា ពេលខ្លះស្ត្រីត្រូវបានពិគ្រោះក្នុងសម័យខ្មែរក្រហមក៏ដោយ ក៏នាងមិនគិតថា ការយល់ព្រមពិតប្រាកដអាចត្រូវបានផ្តល់ឱ្យនោះទេ។ ដូចគ្នានេះដែរ មុនពេលអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ខ្មែរក្រហមត្រូវបានរៀបចំឡើងដោយក្រុមគ្រួសារ ហើយមិនចាំបាច់មានអន្តរកម្មជាមួយអាជ្ញាធរទេ វាបានផ្លាស់ប្តូរនៅក្រោមរបបខ្មែរក្រហម។ នាងមិនមានភស្តុតាងគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបញ្ជាក់ថាតើមានឬអត់មានគោលការណ៍កំពូលដើម្បីរៀបចំអាពាហ៍ពិពាហ៍ដោយបង្ខំ។ នាងបាននិយាយថា គ្រោះថ្នាក់ដ៏ធំបំផុតនៃការរៀបការដោយបង្ខំ គឺការបំផ្លិចបំផ្លាញនៃសំណាញ់សុវត្ថិភាពដែលមាននៅក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍៖ បុរស និងស្ត្រីបានបាត់បង់ការការពារគ្រួសាររបស់ពួកគេ ដោយសារតែពួកគេបានបែកចេញពីគ្រួសាររបស់ពួកគេ និងប្តីប្រពន្ធថ្មីរបស់ពួកគេ។ ម្តាយរបស់កូនក្រមុំបានរងទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះវាជាទំនួលខុសត្រូវរបស់នាងក្នុងការរៀបចំអាពាហ៍ពិពាហ៍ ហើយនាងមិនអាចធ្វើដូច្នេះបាន។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៣ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៦ , ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៤ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៦ | ||
ណុប ងីម | ណុប ងឹម គឺជាកម្មាភិបាលខ្មែរក្រហមដែលគួរឱ្យទុកចិត្ត ដែលត្រូវបានបញ្ជូនពីភូមិភាគនិរតីទៅភូមិភាគពាយ័ព្យក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៨ ដោយតាម៉ុក។ នៅទីនោះ តាម៉ុក បានតែងតាំងនាងឱ្យកាន់តំណែងដ៏មានអំណាចមួយ គឺអនុលេខាស្រុកសំឡូត ប៉ុន្តែនៅតែនាងត្រូវបាន ម៉ុក សមាជិកគណៈកម្មាធិការអចិន្ត្រៃយ៍បង្ខំឱ្យរៀបការជាមួយទាហានពិការ។ ណុប ងឹម បានផ្តល់សក្ខីកម្មថា មានគូស្នេហ៍ចំនួន ៣៨ គូ ដែលបង្ខំឱ្យរៀបការក្នុងពិធីតែមួយ។ ណុប ងឹម មិនដែលផ្តល់សក្ខីកម្មថានាងត្រូវបានគេព្រមានច្បាស់លាស់អំពីផលវិបាកនៃការបដិសេធនោះទេ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងរបបមួយដែលធៀបនឹងការបំបែកស្លាបព្រា ការមិនធ្វើតាមការណែនាំ ឬការរិះគន់ក្នុងស្ថានការណ៏ណាមួយអាចនាំទៅដល់ការប្រហារជីវិត សូម្បីតែកម្មាភិបាលដែលមានឋានៈខ្ពស់មិនហ៊ានបដិសេធទេ ដោយជឿថាការរស់រានមានជីវិតរបស់នាងអាស្រ័យលើការទទួលយកការសម្រេចចិត្តរបស់របបនេះ។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ០៥ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៦ | ||
លោកស្រី ផាន់ ហ៊ីម | អ្នកស្រី ផាន់ ហ៊ីម មិនបានចាំថ្ងៃខែឆ្នាំកំណើតទេ ប៉ុន្តែគាត់មានអាយុ៦០ឆ្នាំ។ នាងមានស្រុកកំណើតនៅភូមិបាក់ក្រង ខេត្តកំពង់ចាម នាងបានរៀបការជាមួយនឹងលោក គង់ ជឿន និងមានកូន៦នាក់។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៥ នាងស្ថិតនៅក្នុងអង្គភាពពេទ្យដោយដឹកទាហានចេញពីសមរភូមិ។ នៅខែឧសភា ឆ្នាំ ១៩៧៥ នាងបានធ្វើការនៅក្នុងឃ្លាំងមួយ ហើយបន្ទាប់ពីនោះនាងបានធ្វើការផ្នែកជំនួយផ្នែកភស្តុភារ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៦ នាងបានក្លាយជាគ្រូបង្រៀន ហើយមានទីតាំងនៅ ទំពន់ ។ នាងបានចាប់ផ្ដើមបង្រៀនដល់កុមារអាយុចន្លោះពី ៣ ទៅ ១២ ឆ្នាំ។ នាងត្រូវបានគេប្រាប់ឲ្យបង្រៀនគេឲ្យទាន់ពេលវេលា ឲ្យប្រយ័ត្នប្រយែងចំពោះសត្រូវ និងវិន័យរបស់អង្គការ។ ឪពុកម្តាយរបស់កុមារមិនមកលេងពួកគេទេ ដោយសារអង្គការជាឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៧ នាងទទួលបន្ទុកនាំចេញទំនិញទៅក្រៅប្រទេស។ ថ្ងៃមួយ ស្ត្រីជាប្រធានផ្នែករបស់នាងបានមកនិយាយថា មានគេម្នាក់បានស្នើសុំរៀបការជាមួយនាង។ នាងឆ្លើយថា នាងនៅក្មេងពេក ហើយនាងចង់ធ្វើការ ហើយប្រធានរបស់នាងក៏ឆ្លើយថា នាងត្រូវតែគោរពអង្គការ។ នាងបានដឹងថាប្តីរបស់នាងបានធ្វើសំណើនេះដោយសារតែគាត់ត្រូវរៀបការហើយគាត់បានឮឈ្មោះរបស់នាងម្តង។ នាងបានរៀបការនៅឆ្នាំ ១៩៧៨ ។ នាងត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យសម្រាកមួយថ្ងៃមុនថ្ងៃរៀបការ ហើយពួកគេបានឱ្យសម្លៀកបំពាក់របស់នាង និងរបស់មួយចំនួនដើម្បីសម្អាតខ្លួននាង។ មានគូស្វាមីភរិយាចំនួនម្ភៃមួយគូសម្រាប់ពិធីតែមួយ។ នេះត្រូវបានរៀបចំឡើងដោយប្រធានអង្គភាពរៀងៗខ្លួន ពួកគេមិនអាចជ្រើសរើសដៃគូរបស់ពួកគេបានទេ មានតែបុរសប៉ុណ្ណោះដែលអាចស្នើសុំការភ្ជាប់ពាក្យបាន។ ពួកគេមិនបានផ្សំដំនេកបន្ទាប់ពីរៀបការ មុនពីរសប្តាហ៍ទៅមួយខែ។ ពួកគេចាប់ផ្តើមនិយាយជាមួយគ្នា ហើយទីបំផុតចាប់ផ្តើមមានទំនាក់ទំនងផ្លូវភេទ។ ពួកគេមានកូនជាមួយគ្នា។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ៣១ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០១ កញ្ញា ២០១៦ | ||
អ្នកស្រី ជា ឌៀប | ||||
ជា ឌៀប | អ្នកស្រី ជា ឌៀប កើតនៅខែមេសា ឆ្នាំ១៩៥៤ នៅភូមិប្រម៉ាត់ដី ខេត្តកំពង់ចាម។ នាងជាអ្នកធ្វើស្រែ ហើយមានកូនបួននាក់។ នាងបានចូលបម្រើកងទ័ពក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៤ ហើយបានដើរតាមសមមិត្ត ហាន និង ហ៊ាន នៅក្នុងអង្គភាពចល័តទទួលបន្ទុកដឹកជញ្ជូនទាហានដែលរងរបួសចេញពីសមរភូមិ។ មុនពេលដួលរលំទីក្រុងភ្នំពេញ ពួកគេនៅជិតទីក្រុងជុំវិញវត្តណម ហើយនាងបានដឹកជញ្ជូនគ្រាប់បែក សាកសព ទ្រព្យសម្បត្តិដែលបានរកឃើញ សំណល់សង្គ្រាមដែលស្តុកទុកក្នុងឃ្លាំង ហើយនាងក៏បានចូលរួមប្រយុទ្ធផងដែរ។ ក្រោយមក នាងត្រូវបានផ្ទេរទៅអង្គភាពវាយនភណ្ឌដែលគេតម្រូវឱ្យផលិតសំពត់ និងអាវរាប់រយក្នុងមួយថ្ងៃ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៨ នាងត្រូវបានបញ្ជូនទៅអង្គភាពវាយនភណ្ឌអូរឬស្សី ដោយសារតែនាងត្រូវបានគេសង្ស័យថាមានទំនាក់ទំនងជាមួយមេដឹកនាំនៃអតីតរបបនេះ។ នាងបានបញ្ជាក់ថា នាងបានឃើញខៀវ សំផន ពីរដង។ ក្នុងពេលប្រជុំនៅវត្តឡុង អ្នកនេះនិយាយថា ស្ត្រីត្រូវធ្វើការ និងរៀបការជាមួយបុរស។ ជាពិសេសលោកបាននិយាយទៅកាន់យុវជនឲ្យបង្កើតកូនដើម្បីការពារប្រទេស។ លោកថាអាយុ ១៩-២៥ និង ៣០-៣៥ ឆ្នាំជាអាយុដែលត្រូវរៀបការ។ ពួកគេបានរៀបចំការរៀបការ ប៉ុន្តែនាងបដិសេធដោយសារនាងចង់បម្រើរបប។ ទោះជាយ៉ាងណា លើកទីពីរនាងមិនអាចបដិសេធបានទេ ហើយនាងបានធ្វើតាមការប្រឹក្សារបស់អង្គការ។ មានដប់ពីរគូ។ បុរសជនពិការ; ឧទាហរណ៍អ្នកដែលនាងរៀបការជាមួយក៏មានបញ្ហានៅជើង។ គាត់មានអាយុ ២៦ ឆ្នាំហើយនាងមានអាយុ ១៩ ឆ្នាំ។ ពួកគេបានប្រកាសភ្ជាប់ពាក្យ ហើយបន្ទាប់មកពួកគេបានបែងចែកជាបួនក្រុម។ ពួកគេត្រូវបានគេត្រួតពិនិត្យ ហើយប្រសិនបើពួកគេចង់បែកគ្នា ឬមិនរួមដំណេកក្រោយរៀបការ ពួកគេត្រូវបានបញ្ជូនទៅអប់រំសាជាថ្មី។ នាងបានលើកឧទាហរណ៍ពីបុរសម្នាក់ដែលមិនចូលចិត្តមនុស្សស្រីតែជាបុរស ហើយត្រូវបានគេផ្ទេរទៅរៀនសូត្រវិញ។ ក្រោយមក គាត់បានផ្សំដំណេកក្រោយមង្គលការរបស់គាត់ ហើយប្រពន្ធគាត់មានផ្ទៃពោះ។ យោងទៅតាមនាង នាងត្រូវបានគេបង្ខំឱ្យរៀបការ។ នាងបាននិយាយអំពីទុក្ខលំបាករបស់នាង ការបាត់បង់ និងការលំបាកក្នុងការនិយាយអំពីវាសព្វថ្ងៃ។ នាងភ័យខ្លាចគ្រប់ពេល ព្រោះគ្រាន់តែត្រូវចោទប្រកាន់ពីរឿងអ្វីមួយ វាគ្រប់គ្រាន់ហើយក្នុងការបញ្ជូនពួកគេទៅអប់រំឡើងវិញ ឬត្រូវគេសម្លាប់។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ៣០ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ៣១ សីហា ២០១៦ | ||
លោក សេង សឿន | ដើមបណ្ដឹងរដ្ឋប្បវេណីកើតនៅឆ្នាំ១៩៥៦ នៅភូមិត្រពាំងកក់ ខេត្តតាកែវ។ លោកបានចាប់ផ្តើមរៀនសិល្បៈនៅពេលលោកចូលរួមក្នុងបក្សកុម្មុយនិស្តកម្ពុជាក្នុងឆ្នាំ ១៩៧០ ហើយបន្ទាប់ពីលោកចូលបម្រើកងទ័ព។ គាត់ត្រូវបានចាត់តាំងឱ្យធ្វើជាប្រធានក្រុម និងជាសមាជិកកាន់កាតរបស់គណបក្ស។ គាត់ត្រូវបានតែងតាំងជាប្រធានកងអនុសេនាធំមួយ ប៉ុន្តែបានរងរបួសនៅក្នុងសមរភូមិ ហើយត្រូវបានបញ្ជូនទៅបរិវេណយោធិនពិការក្នុងតំបន់ ១៣ នៅពាក់កណ្តាលឆ្នាំ ១៩៧៥ បន្ទាប់មកត្រូវបានផ្ទេរទៅក្នុងតំបន់ពិការនៅភាគនិរតី។ ក្នុងពេលសម្រាក គាត់បានឃើញបុរសពិការត្រូវបង្ខំឱ្យរៀបការជាមួយស្ត្រីនៅលីវខ្លះមកពីខេត្តកំពត ដើម្បីបំពេញកាតព្វកិច្ចស្នេហាជាតិ។ ពួកគេមានវ័យចំណាស់ និងពិការ ដូច្នេះខ្មែរក្រហមយល់ថា ពួកគេគួរតែរៀបចំអាពាហ៍ពិពាហ៍ឲ្យពួកគេតាមគោលការណ៍របស់តាម៉ុក។ គាត់ទទួលបន្ទុកនៅសាលាស្រុក ដូច្នេះគាត់ទទួលខុសត្រូវលើជីវប្រវត្តិបុរស និងស្ត្រី ដើម្បីរៀបចំអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកគេ ហើយជ្រើសរើសអ្នកណាគួររៀបការជាមួយអ្នកណា។ លោកបានពន្យល់ថា តែងតែមានគូស្វាមីភរិយា ២០-៣០ គូដែលត្រូវរៀបការក្នុងពេលតែមួយ។ លោកបាននិយាយថា មនុស្សអាចបដិសេធការរៀបចំនេះ ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់ធ្វើបានទេ ព្រោះខ្លាចគេសម្លាប់ពេក។ គាត់បានព្យាយាមបដិសេធមិនរៀបការ ប៉ុន្តែលើកទី ៣ គាត់ទទួលយកដោយសារតែស្ត្រីនោះជាបងប្អូនជីដូនមួយប្រធានរបស់គាត់ឈ្មោះ ផន ហើយវាជាវប្បធម៌នៃការភ័យខ្លាចក្នុងរបបនេះ។ មានគូស្នេហ៍បីគូត្រូវរៀបការក្នុងពេលតែមួយ ។ បើតាមគាត់ វាមិនមែនជាការរៀបការដោយបង្ខំទេ ជាផែនការផ្នែកនៃបក្សកុម្មុយនិស្តកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ។ គាត់ត្រូវបានជូនដំណឹងអំពីផែនការនេះដោយប្រធានរបស់គាត់ ហើយវាត្រូវបានផ្សព្វផ្សាយទូទាំងប្រទេស។ ស្ត្រីនិងបុរសដែលមានអាយុជាក់លាក់ត្រូវរៀបការ វាបានក្លាយជាច្បាប់ ហើយស្ត្រីត្រូវមានអាយុតិចជាងបុរសពី ៣ ទៅ ៥ ឆ្នាំ។ គាត់បានជ្រើសរើសញ្ញត្តិនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលបានរៀបចំ។ លោកបានស្នើឲ្យតុលាការកត់សម្គាល់ពីទុក្ខលំបាករបស់លោក បើតាមយោបល់គាត់ ថ្នាក់ក្រោមគួរតែត្រូវកាត់ទោសនៅ អ.វ.ត.ក ព្រោះពួកគេបានកែប្រែ និងបំផ្លាញគោលនយោបាយបក្ស។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៩ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ៣០ សីហា ២០១៦ | ||
យស ផល | មុនឆ្នាំ១៩៧៥ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី គឺជានិស្សិត និងជាមន្ត្រីនគរបាល។ លោកពន្យល់ថា កាលពីដើមទាហានខ្មែរក្រហមមានចិត្តល្អ ហើយគ្មាននរណាសង្ស័យអ្វីឡើយ។ ទីបំផុតគាត់ត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យទៅខេត្តកំពត ប៉ុន្តែគាត់រស់នៅក្នុងស្ថានភាពអាក្រក់ ហើយគាត់បានបញ្ចប់នៅមន្ទីរពេទ្យឃុំ។ បន្ទាប់មកគាត់ត្រូវបានផ្ទេរទៅតំបន់ ១០៧ ដើម្បីធ្វើការនៅក្នុងអង្គភាពពិសេសមួយដើម្បីរែកដី។ នៅពាក់កណ្តាលឆ្នាំ ១៩៧៨ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីត្រូវបង្ខំចិត្តរៀបការ ដោយសារគាត់ត្រូវបានចាត់ទុកថាជាអ្នកធ្វើការខ្លាំង។ ទីបំផុតគាត់បានទទួលយកបន្ទាប់ពីសួរថាតើគាត់អាចរៀបការជាមួយនារីដែលគាត់បានភ្ជាប់ពាក្យជាមួយ ប៉ុន្តែបងប្រុសរបស់គាត់ត្រូវបានខ្មែរក្រហមសម្លាប់។ ប្រធានអង្គភាពបានប្រាប់ថា ពួកគេជាកូនប្រុសស្រីរបស់អង្គការ ហើយដោយហេតុផលនោះពួកគេមិនអាចបដិសេធអាពាហ៍ពិពាហ៍បានឡើយ។ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបាននិយាយថាមនុស្សមួយចំនួនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យជ្រើសរើសអ្នកដែលពួកគេបានរៀបការប៉ុន្តែមានតែបុរសប៉ុណ្ណោះហើយប្រសិនបើជីវប្រវត្តិរបស់ពួកគេត្រូវគ្នា។ យប់មួយ មេក្រុមបានហៅបុរស ៥០ នាក់ ស្រី ៥០ នាក់។ គូស្វាមីភរិយានីមួយៗត្រូវប្រកាសពាក្យសច្ចាជាផ្លូវការ។ គាត់មិនស្គាល់អនាគតប្រពន្ធរបស់គាត់ទេ។ បន្ទាប់ពីពិធីនោះពួកគេបានបន្តធ្វើការ ប៉ុន្តែនៅពេលយប់ពួកគេត្រូវផ្សំដំណេកបន្ទាប់ពីរៀបការ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេមិនអាច ដោយសារតែពួកគេអស់កម្លាំង ស្គមស្គាំង និងគ្មានអារម្មណ៍ផ្លូវភេទ។ គាត់បាននិយាយថា ពួកគេត្រូវតែធ្វើពុតថាពួកគេស្រឡាញ់គ្នាដូចប្តីប្រពន្ធ ហើយត្រូវបានត្រួតពិនិត្យមើលថាតើពួកគេរួមភេទឬអត់។ លោកថា ពិធីទាំងនោះខុសពីប្រពៃណី ព្រោះមិនបានសួរនាំឪពុកម្តាយ មិននៅក្នុងពិធីមង្គលការ មិនស្គាល់គ្នា ហើយគំរាមសម្លាប់។ សម្រាប់គាត់ វាគឺជារយៈពេលដ៏លំបាកមួយ ដូចជាការរស់នៅក្នុងនរក។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៥ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៦ | ||
ស៊ូ សុទ្ធាវី | ដើមបណ្ដឹងរដ្ឋប្បវេណីកើតនៅឆ្នាំ១៩៤០ នៅភូមិកោះតាំង ឃុំត្រឡាច ខេត្តតាកែវ។ នាងជាកម្មករស្រែចម្ការ និងជាអ្នកកែភេទ។ ឪពុកម្តាយរបស់នាងត្រូវបានសម្លាប់ក្នុងរបប ប៉ុល ពត។ ទោះបីជានាងកើតជាបុរសក៏ដោយ មុនឆ្នាំ ១៩៧៥ នាងបានរស់នៅជាស្ត្រី។ ក្នុងសម័យខ្មែរក្រហម នាងបានក្លាយជាគាត់ព្រោះគាត់ត្រូវរៀបការពេលគាត់ត្រូវបានគេជម្លៀសចេញពីភ្នំសឺនណុល ជាគុកអប់រំឡើងវិញ។ ពេលផ្ទេរទៅរស់នៅភូមិមួយក្នុងស្រុកបន្ទាយស្រី នាងបានព្យាយាមបដិសេធមិនរៀបការទេ ដោយសារម្តាយមានសុខភាពមិនល្អ ហើយគ្រួសារនាងមិនអាចនៅទីនោះសម្រាប់ពិធីបានឡើយ ។ គូស្នេហ៍១០៧គូត្រូវបានគេហៅឱ្យចូលបន្ទប់ជាមួយគ្នា ដោយមិនដឹងថាមានរឿងអ្វីកើតឡើង ។ ពួកគេត្រូវជ្រើសរើសគ្នាទៅវិញទៅមកក្នុងកន្លែងងងឹត។ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបានជជែកជាមួយអនាគតប្រពន្ធ ដើម្បីសុំឱ្យនាងចេះចំណាំក្រមាគ្នាទៅវីញទៅមក។ នាងបាននិយាយថា គ្មាននរណាម្នាក់បដិសេធមិនរៀបការទេ ព្រោះវាជាស្ថានភាពតានតឹងផ្លូវចិត្ត។ មិត្តភក្តិកែភេទខ្លះសម្រេចចិត្តសម្លាប់ខ្លួន ឬអ្នកផ្សេងទៀតត្រូវគេបាញ់។ ពិធីនេះមិនបានរៀបចំតាមទំនៀមទម្លាប់ខ្មែរទេ។ នាងក៏បាននិយាយផងដែរអំពីទាហានដែលតាមដានពួកគេដើម្បីដឹងថាតើពួកគេផ្សំដំណេកគ្នាក្រោយរៀបការឬអត់។ នាងនិងប្រពន្ធត្រូវផឹកស្រាច្រើនទើបអាចធ្វើបាន ព្រោះដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីមិនទាក់ចិត្តនឹងស្រីទេ។ ពួកគេត្រូវធ្វើសច្ចាប្រណិធានចំពោះអង្គការ តាំងចិត្តរៀបការ និងបង្កើតកូន ព្រោះអង្គការតម្រូវឱ្យបង្កើនចំនួនប្រជាជន និងការពារប្រទេស។ ក្រោយមកគេបញ្ជូននាងទៅធ្វើការ ហើយនាងមិនដែលបានឃើញប្រពន្ធកូនទៀតទេ។ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីក៏បាននិយាយអំពីបន្ទប់សម្ភាសន៍ ឧបករណ៍ធ្វើទារុណកម្ម និងការស្រែកដែលនាងបានឮ។ នាងបានរស់នៅកន្លែងផ្សេងៗជាច្រើន ដែលភាគច្រើននៅក្នុងគុក។ នាងថានាងមិនមានអ្វីត្រូវប្រាប់ជនជាប់ចោទថាខ្លួនរងគ្រោះប៉ុន្មានយ៉ាងម៉េចអោយសម្យនោះទេ ព្រោះបាត់បង់អ្វីៗទាំងអស់គឺគ្រួសារនាងត្រូវបង្ខំឱ្យរៀបការ នាងត្រូវគេរំលោភបំពានផ្លូវភេទ មានរបួសរាងកាយ ភ្នែកខ្សោយ ជើងស្តាំពិការដោយសារ ច្រវាក់ ជាដើម។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៣ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៤ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៦ | ||
ទេព ប៉ូច | សាក្សីនេះត្រូវបានសម្ភាសក្នុងដំណាក់កាលស៊ើបអង្កេតនៃសំណុំរឿងផ្សេងទៀត ហើយសហចៅក្រមស៊ើបអង្កេតអន្តរជាតិបានស្នើសុំឱ្យអង្គជំនុំជម្រះហៅរហស្សនាម (2-TCW-850) មិនមែនជាឈ្មោះពេញរបស់គាត់។ សាក្សីរូបនេះស្ថិតនៅក្នុងអង្គភាពកងជីវពលឃុំក្នុងស្រុកកណ្តាលស្ទឹងពីឆ្នាំ១៩៧៥-៧៦ និងជាសមាជិកគណៈកម្មាធិការស្រុកស្អាង (ភូមិភាគនិរតី) ពីឆ្នាំ១៩៧៦-៧៧។ គាត់ត្រូវបានបញ្ជូនទៅភូមិភាគមជ្ឈឹមក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៧ ជាផ្នែកនៃការបោសសម្អាតតំបន់នោះដោយកងកម្លាំងភាគនិរតី ហើយត្រូវបានតែងតាំងជាលេខាធិការស្រុកបារាយណ៍។ លោករៀបរាប់ពីការប្រជុំគណៈកម្មាធិការស្រុក ការដាក់របាយការណ៍ដល់ថ្នាក់តំបន់ និងការទទួលបានការណែនាំពីថ្នាក់លើ។ លោកក៏ផ្តល់ភស្តុតាងទាក់ទងនឹងទំនប់១ មករា និងការិយាល័យសន្តិសុខវត្តបារាយណ៍ជាន់ដែកផងដែរ។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ២២ ខែសីហា ឆ្នាំ ២០១៦ | ||
លោកស្រី អ៊ុំ យឿន | ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបានមករស់នៅជាមួយក្រុមគ្រួសារនៅក្រុម៧ នៅភូមិតាអុង ឃុំតាអង ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៥។ ក្រោយការដួលរលំនៃទីក្រុងភ្នំពេញ នាងត្រូវបានផ្លាស់មកនៅស្រុកចំការលើ ខេត្តកំពង់ចាម។ នាងបានរៀបការក្នុងរបប លន់ នុល ហើយមានកូន ប៉ុន្តែប្តីរបស់នាងត្រូវបានគេសម្លាប់បន្ទាប់ពីគាត់ចូលបម្រើកងទ័ពបដិវត្តន៍។ នៅដើមឆ្នាំ ១៩៧៨ នាងបានរៀបការជាលើកទី២ នៅពេលដែលនាងមកដល់អង្គភាពលេខ ៧។ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបាននិយាយថា នាងត្រូវបានគេគំរាមកំហែង ដោយសារតែនាងមានកូនរួចហើយ ហើយពួកគេបានប្រាប់នាងថា ប្រសិនបើនាងមិនរៀបការទេ ពួកគេនឹងយកគាត់ចេញពីនាង។ ជាងនេះទៅទៀត សាក្សីបានពន្យល់ថា នាងមានបងប្អូនជីដូនមួយមិនព្រមរៀបការ ហើយក៏គេយកទៅសម្លាប់ដោយសាររឿងនោះ។ ដូច្នេះហើយនាងមិនតវ៉ាទេ មាន១៣គូត្រូវរៀបការក្នុងពេលដំណាលគ្នាជាមួយនាង ។ នាងបានរៀបរាប់ពីពិធីនេះថា ៖ ឪពុកម្តាយនាងមិននៅទីនោះទេ ដោយសារនាងមិនមានពេលប្រាប់ពួកគាត់ គ្មានភ្លេងប្រពៃណី ឬការរាំ ឬអ្វីផ្សេងទៀត ។ ប្តីថ្មីរបស់នាងមានអាយុច្រើនជាងនាង២០ឆ្នាំ ។ នាងមិនចូលចិត្តគាត់ទេ ហើយក្នុងពេលយប់ដំបូងរបស់ពួកគេនៅជាមួយគ្នា នាងបានបោះគាត់ចេញ។ សកម្មភាពនេះនាំឱ្យនាងប្រឈមមុខជាមួយប្រធានផ្នែក គឺសមមិត្ត ពេញ ។ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបានពន្យល់ថា ក្នុងជំនួបជាមួយសមមិត្ត ផាន នេះ គាត់បានចាប់រំលោភនាង ដោយសារតែការមិនស្តាប់បង្គាប់ ទោះបីជាខុសគោលការណ៏សីលធម៌ក៏ដោយ។ សាក្សីបានប្រាប់អង្គជំនុំជម្រះថា បន្ទាប់ពីរឿងនេះ នាងបានផ្សំដំណេកជាមួយប្ដីដោយសារពួកគេត្រួតពិនិត្យដោយកងជីវពល។ ទីបំផុតនាងមានកូននៅចុងឆ្នាំ ១៩៧៨ នាងបាននិយាយថា ជីវភាពលំបាក សូម្បីតែនាងមានផ្ទៃពោះនាងត្រូវធ្វើការយ៉ាងលំបាក ហើយនាងមិនអាចសម្រាកបាន។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៣ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២២ សីហា ២០១៦ | ||
ស៊ូយ សៅ | ក្នុងរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ ស៊ូយ សៅ បានបម្រើការជាទាហាននៅកងពលលេខ១ ក្រោយមកកងពលលេខ៣១០ ដែលមានមេបញ្ជាការឈ្មោះ អួន ក៏សរសេរថា អឿន។ ស៊ូយ សៅ បាននិយាយថា ពួកគេបានឈរជើងនៅទួលគោក ត្រៀមវាយ ប៉ុល ពត នៅពេលផែនការត្រូវបានលាតត្រដាង ពួកគេបានទៅធ្វើស្រែនៅ កប់ស្រូវ ដើម្បីបង្កើតស្ថានភាពច្របូកច្របល់ ហើយពួកគេនឹងត្រូវបញ្ជូនមកវិញនៅពេលដែលមានសុវត្ថិភាព។ លោក ស៊ូយ សៅ ធ្លាប់ជាកងកំលាំងដែលឈរចាំទទួលភ្ញៀវបរទេសក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ គាត់បាននិយាយថា ក្នុងចំណោមជនបរទេសផ្សេងទៀត ជនជាតិវៀតណាមក៏មកដែរ រហូតទាល់តែមានការសម្របសម្រួល ទើបយើងចាប់ផ្តើមបង្កបញ្ហាជាមួយវៀតណាម។ ក្រោយមកនៅឆ្នាំ ១៩៧៨ ស៊ូយ សៅ រួមជាមួយកងទ័ពមកពីទិសនិរតីបានចូលរួមក្នុងការបង្ក្រាបការបះបោររបស់កងទ័ពភូមិភាគបូព៌ាដែលដឹកនាំដោយ សោ ភីម។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៨ ខែ សីហា ឆ្នាំ២០១៦ | ||
ម៉ី សាវឿន | ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី ម៉ី សាវឿន បានរៀបរាប់ពីស្ថានភាពវឹកវរសម្រាប់ទាហានភូមិភាគបូព៌ាពីឆ្នាំ ១៩៧៦ ដល់ឆ្នាំ ១៩៧៨។ មុនពេលដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី ម៉ី សាវឿន ត្រូវបានបញ្ជូនទៅខេត្តពោធិសាត់នៅឆ្នាំ ១៩៧៨ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីត្រូវបានចាប់ខ្លួន និងឃុំខ្លួននៅស្រុកមេសាង (ខេត្តព្រៃវែង) ជាកន្លែងដែលគេបង្ខំឱ្យជីកដី។ ដើមបណ្ដឹងរដ្ឋប្បវេណីត្រូវបានចាប់ខ្លួន ខណៈក្នុងឯកសណ្ឋានជាយោធានៅវត្តក្រញូង ហើយឃុំខ្លួននៅក្បែរនោះ។ គាត់ត្រូវបានគេអូសពីក្រោយកង់ វាយដំ និងសួរចម្លើយមុននឹងត្រូវបានដោះលែង។ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបានផ្តល់សក្ខីកម្មថា អ្នកផ្សេងទៀតដែលបានសារភាពក្នុងអំឡុងពេលឃុំខ្លួនត្រូវបានសម្លាប់។ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីត្រូវបានចាប់ខ្លួនម្តងទៀតជាមួយម្តាយនៅខេត្តស្វាយរៀង ប៉ុន្តែបានរត់គេចពីឃុំខ្លួននៅក្នុងពន្ធនាគារ ដោយសារការវាយប្រហារជាមួយវៀតណាមបានផ្ទុះឡើង។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ១៧ សីហា ឆ្នាំ ២០១៦ |